610730_ปลูกฝังภูมิปัญญาท้องถิ่น จากการนวดข้าว

610730_ปลูกฝังภูมิปัญญาท้องถิ่น จากการนวดข้าว

    วันจันทร์ที่ 30 กรกฎาคมพ.ศ 2561 วันนี้เป็นวันบวร เป็นวันที่นักเรียนและผู้ใหญ่จะได้สานสัมพันธ์กัน และได้รู้จักกันมากขึ้น ในเช้าวันนี้นักเรียนสัมมาสิกขาและผู้ใหญ่กลุ่ม 6 และกลุ่ม 7 ได้มาทำงานที่เฮือนบวร

โดยงานในวันนี้คืองานเก็บข้าวที่แห้งแล้ว ซึ่งเราได้นำมาตากไว้เเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาโดยขั้นตอนการทำงานคือ เราจะเก็บข้าวมารวมกันไว้โดยเราจะเรียงเป็นแถวเพื่อให้สะดวกต่อการนำไปนวดข้าว

   ซึ่งในตอนแรกเริ่มจะมีอาๆมาอธิบายขั้นตอนการทำงานก่อน จากนั้นจึงเริ่มลงมือทำงาน ซึ่งนักเรียนก็สามารถทำงานได้อย่างกระตือรือร้นและสามัคคีกัน ทำให้งานเสร็จเร็วกว่าที่คาดไว้ ทางผู้ใหญ่จึงพานวดข้าวต่อด้วย

โดยในตอนแรกเราได้ติดต่อรถนวดข้าวไว้แล้ว แต่รถไม่สะดวกมาเพราะญาติเสีย ทางเราจึงได้ทดลองใช้รถนวดข้าวของเราเอง ซึ่งก็เป็นรถนวดข้าวเกี่ยวข้าวประกอบเองโดยญาติธรรมแต่ยังไม่สามารถใช้งานได้เท่าไหร่นัก

ทางผู้ใหญ่จึงให้นักเรียนได้ฝึกนวดข้าวด้วยตนเองโดยมี คุณอาอุ้มดิน เป็นผู้บรรยายขั้นตอนการทำ

   หลังจากที่คุณอาอุ้มดินได้บรรยายการนวดข้าวไปแล้ว นักเรียนและผู้ใหญ่ก็ได้ลงมือทดลองทำด้วยตนเอง โดยหลายๆท่านบางส่วนก็ยังไม่เคยทำ เรียกได้ว่าเป็นการเรียนรู้ไปพร้อมๆกันทั้งเด็กและผู้ใหญ่เลยทีเดียวค่ะ

บรรยากาศในการทำงานของวันนี้ก็เป็นไปได้ด้วยดี เพราะทำงานในที่ร่ม และอากาศไม่อับชื้น ทุกคนต่างร่วมแรงร่วมใจกันเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน อีกทั้งยังมีความเป็นพี่เป็นน้องทำให้บรรยากาศอบอุ่นและสนุกสนานอีกด้วยค่ะ

    สิ่งที่น่าสนใจในการทำงานในวันนี้คือ ความเป็นพี่เป็นน้อง และการให้ความเคารพกัรช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ซึ่งตรงกับหลักธรรม สาราณียธรรม6 คือ

1.  กายกรรม อันประกอบด้วยเมตตา เช่นการช่วยเหลือและเอื้อเฟื้อต่อผู้อื่น ไม่รังแกทำร้ายผู้อื่น  

2.  วจีกรรม  อันประกอบด้วยเมตตา คือ การมีวาจาที่ดี สุภาพ พูดมีเหตุผล ไม่พูดให้ร้ายผู้อื่นทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน  

3.  มโนกรรมอัน ประกอบด้วยเมตตา คือ ความคิดที่ประกอบด้วยเมตตาทั้งต่อหน้าและลับหลัง

4.  สาธารณโภคี คือ การรู้จักแบ่งสิ่งของให้กันและกันตามโอกาสอันควร เพื่อแสดงความรักความหวังดีของผู้ที่อยู่ในสังคมเดียวกัน  

5.  สีลสามัญญตา คือ ความรักใคร่สามัคคี การรักษาศีล ไม่เอารัดเอาเปรียบผู้อื่น  

6.  ทิฏฐิสามัญญตา คือ การมีความเห็นร่วมกัน ไม่เห็นแก่ตัว รู้จักเคารพและรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น

    ธรรม 6 ประการจะเป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดความรักความสามัคคีกันตลอดไปอย่างยั่งยืนเปรียบเสมือนสังคมบ้าน วัด โรงเรียน หรือบวร ที่จะหล่อหลอมให้เรารวมกันเป็นหนึ่งและสืบสานพุทธศาสนาที่เป็น พุทธ อย่างแท้จริงต่อไปให้ยั่งยืนยิ่งๆขึ้น

โมกข์ สส.ธ.ม.4…รายงาน

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=d0OYVA1-G_M[/embedyt]

สื่อธรรมะพ่อครู(สาราณียธรรม 6 พุทธพจน์ 7) ตอน สาธารณโภคีที่ทุกระบบต้องการ

สาราณียธรรม 6 ประชาชนจะอยู่ร่วมกัน อย่างมี เมตตากายกรรม เมตตาวจีกรรม เมตตามโนกรรม คนมาสัมผัสชาวอโศก จะเห็นว่า อยู่กันอย่างเกื้อกูล ช่วยเหลือกัน ไม่มีพฤติกรรมหยาบคาย รุนแรง แย่งชิง มีแต่เกื้อกูล เมตตากัน แบ่งกันกินแบ่งกันใช้ ช่วยเหลือกัน งานการก็ช่วยกัน คนละไม้คนละมือ แม้แต่สมณะก็ไปช่วย ตามที่ไม่ผิดธรรมวินัย อันไหนผิดธรรมวินัย ก็ไปให้กำลังใจได้ ยิ่งข้อสี่ ลาภธัมมิกา เป็นสาธารณโภคี ชาวอโศกทำได้ถึงในฆราวาส ในสมัยพระพุทธเจ้า ยังทำไม่ได้ ระบบสาธารณโภคี ยังไม่เกิดกับสังคมฆราวาสในสมัยพุทธกาล เพราะ… 1. ยุคสมัยนั้น ยังเป็นยุค สมบูรณาญาสิทธิราชย์ 2. ยุคสมัยนั้น ประชาชนยังจำนนในยุคของสังคมทาส 3. คนยุคสมัยนั้น ยังไม่มีความรู้เรื่อง“สิทธิ”ต่างๆ ที่มนุษย์พึงมี ตามธรรมชาติ ตามกฎหมาย ตามวัฒนธรรม และพึงมีตามสัจธรรมกันอย่างดีพอ 4. ยุคสมัยนั้น สังคมยังไม่เลวร้าย หนักหนาสาหัส เท่ากับสังคมยุคนี้ ยุคนั้น จึงไม่จำเป็นที่จะต้องมีกลุ่มสังคมที่ไม่เลวร้าย เพราะยุคนั้น มีสังคมคนดี มีวัฒนธรรม คนดีที่ดีอย่างเข้มข้นที่ดี อย่างเป็นตัวอย่างได้จริงชัดเจน ยังไม่ต้องยืนยัน ความเป็นคนที่มีประสิทธิภาพ ถึงขั้นเป็น “สาธารณโภคี” กันได้ในสังคมฆราวาส เพื่อถ่วงดุล หรือจูงนำสังคม ที่ยังไม่ดีส่วนใหญ่ นั้นเลย 5. ทรัพยากรของโลกในยุคโน้น ยังไม่อัตคัดขาดแคลน เท่ายุคสมัยนี้ 6. สิทธิในทรัพยากร ในยุคโน้น ยังไม่เคร่งครัดแย่งชิง เท่ากับสมัยนี้ 7. ทรัพยากรสาธารณะ ในยุคโน้น ยังมีมากมายเหลือเฟือ มีมากกว่ายุคสมัยนี้หลายเท่า 8. ความมีอิสรเสรีภาพ ของคนยุคโน้น ยังไม่รุ่งเรืองเท่า ในยุคสมัยนี้ 9. และในยุคโน้น ยังไม่ถึงขั้นเปิดโลก หรือยังไม่ถึงยุค โลกาภิวัตน์ (Globalization) อย่างสมัยนี้. ถ้าผู้บริหารประเทศเข้าใจแบบนี้ นี่เป็นเศรษฐกิจชนิดหนึ่ง เศรษฐกิจสาธารณโภคี ที่ยอดกว่าคอมมิวนิสต์ต้องการ หรือประชาธิปไตยต้องการ คอมมิวนิสต์ ต้องการเอารายได้ผลผลิต มาเฉลี่ยเข้ากองกลาง ใช้กฎเกณฑ์บังคับขูดรีด เป็นภาษีมาให้แก่ส่วนกลาง แต่คอมมิวนิสต์ ไปไม่รอด เพราะว่าผู้บริหาร ไม่เป็นอาริยะ ถ้าผู้บริหารเป็นพระอาริยะ จะไปรอด จะไม่ขบถ ไม่คอรัปชั่นในรายได้ส่วนกลาง ประชาธิปไตย ต้องการให้เข้ากองกลางเยอะเหมือนกัน แต่ซูเอี๋ยกัน เพราะผู้บริหาร มีกิเลสความโลภมาก ก็เลยเข้าข้างตัวเอง และพรรคพวก กฎหมายของประชาธิปไตย เขาพยายามจะพูด ว่าอย่าให้คนร่ำรวย ไปเป็นผู้ออกกฎหมาย เพราะจะออกกฎหมาย ให้ตัวเองได้ร่ำรวยยิ่งขึ้น จึงมีคนไม่ร่ำรวยเข้าไป แอ๊คบ้าง แต่เมื่อมีอำนาจ ก็ออกกฎหมาย ให้ตัวเองร่ำรวย สรุปแล้ว ต้องมาทำจิตใจให้เป็นจริง เรียนรู้ให้ตนเป็นคนไม่เห็นแก่ตัว ไม่เห็นแก่ได้ ไม่ต้องเป็นคนโลกีย์ ลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข เป็นโลกุตระ เราต้องอยู่เหนือลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุขให้ได้ สร้างคนให้เป็นคนโลกุตรธรรมให้ได้ สังคมจึงเป็นประชาธิปไตย หรือเป็นคอมมิวนิสต์ที่เจริญจริงๆ ไม่ต้องเอาระบบมาให้คนเป็น แต่จะสร้างคนให้คนเป็นก่อน ตามที่คอมมิวนิสต์ หรือประชาธิปไตยต้องการ และเป็นจริงด้วย