610812_วิถีอาริยธรรม สันติอโศก คอร์สสอนความเป็นแม่ผู้สืบเชื้ออาริยธรรม

610812_วิถีอาริยธรรม สันติอโศก คอร์สสอนความเป็นแม่ผู้สืบเชื้ออาริยธรรม

อ่านทั้งหมดที่ หรือดาวโหลดเอกสารที่… https://docs.google.com/document/d/1Bixa49heYBgFQw3bj7uhFaRe9a1mAmgv6m0fPnPdsUA/edit?usp=sharing

ดาวโหลดเสียงที่.. https://drive.google.com/open?id=1aiAh4xHHM17QfRoAQ1LyB7GUKXxDKHy-

สมณะเพาะพุทธว่า…วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ 12 สิงหาคม 2561 ที่บวรสันติอโศก วันนี้เป็นวันแม่

ลักษณะเอกลักษณ์ของพุทธศาสนาคือโลกุตระ เป็นไปเพื่อความเหนือโลก หลุดพ้นจากโลกเป็นนิพพาน เป็นอาริยธรรม

อารยธรรม จริงๆแล้วเป็นคำในอนาคต เพราะคำว่าอริยะนั้นได้ผิดเพี้ยนไปแล้ว คำว่าอริยะนั้นคนจะหมายถึงผู้วิเศษต่างๆนานา เป็นความหมายที่ผิดเพี้ยนไปจากความหมายแท้จริงของอริยะ เข้าใจว่าอริยะคือพวกเอาตัวรอดปลีกตัวเข้าป่า อรหันต์คือพระอริยะระดับสูงสุดที่จะต้องอยู่ป่า ทำให้ความหมายคำว่าอริยะเสียไป และอารยะที่หมายถึงการช่วยเหลือผู้อื่นแต่ก็ขาดการบำเพ็ญตน เป็นอารยะ

พ่อครูจึงใช้คำว่าอาริยะเพื่อทำตนให้พ้นทุกข์และช่วยคนอื่นให้พ้นทุกข์ตาม เป็นคำที่รวมคำว่าอริยะกับอาริยะเข้าด้วยกัน

วันนี้รายการวิถีอาริยธรรม วันนี้พ่อท่านตั้งใจอธิบายคำว่าสิริมหามายา

พ่อครูว่า…วันนี้มีแม่ที่นอนมาฟังธรรมด้วย(ป่วยนอนติดเตียงแต่ก็มาฟังธรรม) ใส่สายยางด้วย มีรุ่นลูกคอยมาดูแล

ความเป็นแม่ไม่จำเป็นจะต้องเป็นผู้หญิง แต่หมายถึงภาวะที่เป็นหญิงผู้ให้กำเนิดจิตวิญญาณโลกุตระ อเทวนิยม

พ่อครูว่า…มาพูดกันถึงเรื่องแม่ในวันแม่ มีผู้ส่งไลน์มา บอกว่า วันแม่แห่งชาติปีนี้ สมเด็จพระสังฆราชได้อัญเชิญพุทธภาษิตมาเป็นกถาว่า พฺรหฺมาติ มาตาปิตโร มารดาบิดาเป็นพรหมของบุตร แปลความอย่างนั้น กราบรบกวนพ่อครู อธิบายความหมายในพุทธภาษิตนี้ในแง่มุมของศาสนาพุทธ ที่มีสัมมาทิฏฐิด้วยค่ะ นิมนต์พ่อครูให้โอวาทผู้มีแม่ด้วยค่ะ

ฟังต่อไปก็จะพูดอยู่ดีๆแล้วมีคนอาราธนามาด้วย ก็อ่านของsms ก่อน

ที่ท่าเพาะพุทธเกริ่นถึง พระพุทธเจ้าประเทศโปรดพุทธมารดา คนเข้าใจไปว่าหายตัวไปอยู่ที่สวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ในเรื่องก็มีพลความต่อว่า พระพุทธเจ้าเทศน์ให้แม่ฟัง เสร็จแล้วก็มีพระสารีบุตรนั่งอยู่ที่ตีนภูเขาสิเนรุ พระสารีบุตรแอบฟังคำสอนที่พระพุทธเจ้าเทศน์โปรดพุทธมารดา แล้วการที่เทศน์คำเทศน์ทั้งหลาย คือการเทศน์ธรรมะลึกซึ้ง จิต เจตสิก รูป นิพพาน เหมาหมด ก็เทศน์ถึงเรื่องของจิตเจตสิกเรื่องของรูปทั้งหลาย จนกระทั่งขยายความ อธิบายสาธยายให้ถึงขั้นนิพพาน เป็นเรื่องของจิต เจตสิก รูป นิพพาน

ธรรมะของพุทธก็มีเท่านี้แหละมีจิต เจตสิก รูป นิพพานเท่านี้แหละ แล้วก็เรียนรู้ปฏิบัติให้ถึงนิพพาน นิพพานก็ต้องทำที่จิต จะทำจิตให้เป็นนิพพานได้ต้องรู้จักรูป

เช่น รูป 28 เป็นต้น แล้วต้องมีจิตหรือนามของเราสามารถไปสัมผัสรูปต่างๆเหล่านั้น รู้ความเป็นสภาวะของรูปต่างๆ ดินน้ำไฟลมเป็นมหาภูตรูป จนมาเป็น พีชะ ก็เป็นสิ่งที่อยู่นอกตัวเราทั้งนั้น เสร็จแล้วคนที่เป็นเจ้าของจิต ก็จะมีจิต ที่มีปสาทรูป โคจรรูป

ปสาทรูปคือ ตาหูจมูกลิ้นกาย จะทำงานก็คือโคจระดำเนินไป จะไปสัมผัสอะไรก็แล้วแต่ ที่ตากระทบสัมผัส สัมผัสแล้วก็เกิดเป็น ภาวรูป ภาวรูปที่สัมผัสแล้วจะมีลักษณะ 2 เรียกว่า เทวฺธัมมา เทวฺ แปลว่า 2 หรือเรียกอย่างไทยว่า เท-วะ

เทวฺธัมมาแปลว่าสอง ศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่ทำให้ความเป็นสองเปลี่ยนไปให้เป็นหนึ่งได้ จึงเรียกว่าไม่เป็นธรรมะที่อยู่แค่ 2 ศาสนาเทวก็คือศาสนาที่มีแต่ 2  แล้ว 2 ให้เป็นหนึ่งไม่เป็น โดยเฉพาะทำให้ป็น 0 ไม่ได้

ศาสนาทั่วไปทำให้ธรรมะเป็นหนึ่งไม่ได้เป็น 0 ไม่ได้ อเทวะ ไม่มีแล้ว 2 ไม่มีแล้ว 1 ก็ 0 ได้เลย หรือยังไม่ถึง0 ก็เป็น1 เป็นเอกธรรม หรือเอกัคคตา หรือเอกัคคตาจิต จิตเป็นหนึ่งได้

ศาสนาพุทธทำเอกัคคตาจิตให้เป็นหนึ่งได้ อัคคะคือเลิศยอด ทำให้เกิดสภาพนั้นได้สำเร็จจริง จนกระทั่งเป็นศูนย์ไม่มีอะไรได้

ส่วนเทวนิยมนั้นไม่รู้จักจิตทำให้จิตเป็นหนึ่งไม่ได้ หรือ 0 ไม่ได้ ก็เลยเป็นจิตอยู่อย่างนั้นนิรันดร ศาสนาเทวนิยมจะมีจิตนิรันดร ส่วนของพุทธนั้นแยกหรือแจกรายละเอียดออกไปจนกระทั่งมีอาการของจิต ทำให้ไม่มีทุกข์เหลือแต่สุข แล้วก็เป็นสุขอย่างเนกขัมมะ เรียกโสมนัสเนกขัมมะ จนเป็น เนกขัมมอุเบกขาได้ พระพุทธเจ้าจึงให้เรียนรู้ที่เวทนา 108

ให้เรียนรู้ที่ มโนปวิจาร 18 แยกอันนี้ได้ เป็นจิตโลกียะ แล้วทำจิตโลกียะให้ลดให้หายไป เรียกว่าเนกขัมมะ จนหายไปหมด หมดเลย ไอ้ที่หายไปนั่นคือจิตที่ไม่ดี เรียกว่า กายกลิ

กาลีหรือกลิ มันคือความเป็นโทษที่อยู่ในองค์ประชุมธรรมะ ที่เป็นธรรมะ 2 คือรูปกับนาม ผู้ที่เรียนรู้ ธรรมะของพระพุทธเจ้าก็จะสามารถ รู้ จิต แยกจิต ที่เป็นกิเลส กับ จิตที่เป็นจริง แยกออกได้จริงๆ นี่คือความสามารถในการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าเรา

ผู้ที่ทำให้ดับได้ จิตอกุศลดับได้ ก็คือ ผู้ที่ทำให้เกิดได้ ฟังให้ดีๆนะ กำลังจะไขความสิริมหามายา

ผู้ที่สามารถทำให้จิตของเรา จิตเราดวงนี้ลักษณะนี้ แต่แยกเป็น2 แล้วทำ 2 ให้เป็น 1 ได้ จิตเป็นสองหายไป เหลือแต่หนึ่ง แล้วก็ทำจิตให้กลายเป็นสองได้อีกจึงกลายเป็นนักเล่นกลนักมายากล ทำให้เป็นสองก็ได้ทำให้เป็นหนึ่งก็ได้ทำให้หายไปก็ได้ทำให้มีอยู่ก็ได้ เคยเห็นนักแสดงกลไหม ควักนกพิราบมา หรือทำให้หายไป ควักไพ่ออกมาทำให้ไพ่หายไป ควักไข่มีขึ้นมา ควักไข่หายไป มายาแปลว่านักเล่นกลความลวง

ทำไมต้องเอาคำว่ามายามาใส่ในชื่อแม่ของพระพุทธเจ้าเลยนะ พระมารดาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทำไมเป็นแม่ของพระพุทธเจ้าแท้ๆ ต้องชื่อมายา

คำว่ามายานี้เป็นความหมายที่ค่อนข้างไม่ดี เป็นความหลอกลวง ส่วน สิริมหานี้ดี ดีใหญ่เลย มหาใหญ่ สิริ ดี ดีที่ยิ่งใหญ่เลย ไม่ใช่ดีน้อยๆ ใหญ่เลยไม่ใช่น้อยไม่ใช่เล็กเลย

ที่บอกว่าเป็นมายาเพราะว่า ต้องเป็นผู้ที่ให้ความเกิด ศาสนาพุทธนั้น เน้นนิพพาน นิพพานคือความดับ ศาสนาพุทธในนิพพานนิโรธคือความดับ แต่ มีความเกิด เราทำจิตของเราให้อกุศลจิตดับ จิตเราก็เกิดใหม่ไม่หายไป นี่มันซ้อนเป็นธรรมะ 2 ซับซ้อน จิตที่เหลือเป็นจิตที่สะอาดบริสุทธิ์ คือวิสุทธิเทพ เรียกเป็นภาษาไทยว่า วิสุทธิเทวะ

เทวะ แปลว่าความเป็นต่อ สองที่วิสุทธิ์

พระพุทธเจ้าสอนเรื่องเทพเทวนี้มี 3 อย่าง สมมุติเทพ อุปัติเทพ วิสุทธิเทพ

ผู้สามารถทำให้จิตเป็นวิสุทธิเทพได้ สะอาดบริสุทธิ์ได้ จะใช้คำว่า ดับ มันก็ดับไปอันหนึ่งเหลืออันหนึ่ง ใช้คำว่าวิสุทธิ์คือ 10 อันดับสิ่งที่ต้องการให้ดับคือกิเลส จิตที่เป็นอกุศลจิตดับไป ก็เหลือแต่จิตที่สะอาดบริสุทธิ์ จิตที่สะอาดบริสุทธิ์นี้ อธิบายกันไปลึกซึ้งเลยว่า จริงๆแล้วจิตก็ไม่มีตัวตน เพราะฉะนั้นจิตที่สะอาดคือจิตที่มันไม่มีตัวตน จิตที่สะอาดบริสุทธิ์แล้วเป็นจิตวิสุทธิเทพเป็นจิตที่ไม่มีตัวตน

ใช้ภาษามาแทนว่าไม่มีตัวตน ตัวตนเป็นภาษาบาลีเรียกว่าอัตตา

จะเรียนรู้ธรรมะพระพุทธเจ้าต้องเรียนรู้ความเป็นตัวตนคืออัตตา พระพุทธเจ้าก็สอนให้กำจัดความเป็นอัตตาในจิตของเรา ความเป็นอัตตาก็มีลำดับ

ลำดับแรกเรียกว่าหยาบ เรียกโอฬาริกะ ความใหญ่หยาบ จะจับสภาวะได้ง่าย เป็นเบื้องต้น เป็นลำดับ ต้องเรียนรู้ โอฬาริกอัตตา เกิดจากการผัสสะ สัมผัส เช่น เราสัมผัสกับลูกสาลี่นี้ เมื่อสัมผัสแล้ว โอฬาริกอัตตา  หยาบภายนอก สัมผัสแล้ว มันก็คืออันนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป แต่ที่เราจะต้องเรียนรู้คือสภาวะจิตที่รับรู้ มันรับรู้เรียกว่าเวทนาคือความรู้สึกเป็นอารมณ์ แล้วมันปรุงแต่งเร็ว ว่า ชอบ หรือ ไม่ชอบ หรือ มันแปรไปเรียกว่าสุข ไม่ชอบหรอกเรียกว่าทุกข์ มันเร็วแป๊บๆ เร็วยิ่งกว่านักมายากลอีก

แล้วคนที่อวิชชาก็จะยึดว่ามันเป็นสุข ไม่ชอบใจก็เป็นทุกข์ก็จะทำลาย โยนเข้ากองไฟให้มันละลายไปเลย หรือทำลายทุบทิ้ง อะไรก็แล้วแต่ คนก็มีพฤติกรรมจากอารมณ์ที่ชอบหรือไม่ชอบอยู่อย่างนี้ อธิบายแค่วัตถุแค่พีชะ วัตถุตัวอย่าง หยิบมาอธิบาย ไม่ชอบ ก็คือเป็นดินน้ำไฟลมพืชพันธุ์ธัญญาหารเป็นตัวสัตว์บุคคล สัมผัสแล้วชอบหรือไม่ชอบ ชอบก็เอามาเลยไม่ชอบก็ทำลาย ตัดหัวฆ่าทิ้ง ไปอย่างนั้น นี่คือพฤติกรรมต่างๆของความเป็นมนุษย์ที่อวิชชา ไม่รู้ว่ามีความต้องทำเช่นนั้น ทำโดยมีตัวต้องการ ชอบหรือไม่ชอบ บงการเราเอง แล้วก็ทำ ทำให้ดับหรือทำให้เกิด ทำให้มันพ้นไปไม่มีหรือทำให้มี

คำว่ามีหรือไม่มีเป็นเรื่องลึกซึ้งมาก

เมื่อคุณเกิดมาเป็นคน มีอัตภาพเรียกว่าตัวตน ตัวตนที่ปราศจากความโง่อวิชชา ปราศจากความหลงผิด โมหะ มีแต่ความรู้ วิชชา มีแต่ความรู้ ปัญญา สามารถอ่านอาการของจิตได้ แล้วเราก็แยก ตัวที่มันไม่เป็นปัญญา มันไม่เป็นวิชชาไม่เป็นความรู้ที่ถูกต้อง มันโง่ แยกว่าโง่ไปได้สารพัด เป็นอกุศลเจตสิก เมื่อไปสัมผัสอะไรก็แล้วแต่พระพุทธเจ้าให้เริ่มต้นตั้งแต่ โอฬาริกอัตตา สัมผัสแล้วก็ แยกให้ออก กิเลสหยาบ กำจัดกิเลสนี้ได้ จนโอฬาริกอัตตา ที่สัมผัสภายนอกนี้หมดไป สัมผัสอะไรก็ไม่เกิดแล้วกิเลสชอบหรือไม่ชอบ เป็นพระอนาคามี สัมผัสอะไรทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นดินน้ำไฟลมพืชพรรณธัญญาหารสัตว์บุคคล สัมผัสแล้วพระอนาคามีจะไม่เกิดอาการ ชอบหรือไม่ชอบ จนถึงกระทั่งโกรธหรือรัก รักก็ไม่มี โกรธก็ไม่เกิดในจิตของอนาคามีสำหรับการสัมผัสภายนอก แต่อาการรักหรือชอบอยู่บ้างมันยังมีระริกระรี้ในจิต เป็นรูปราคะ อรูปราคะ อรูปราคะละเอียดของรูปราคะ มันก็มีระริกระรี้ในจิต

คนอื่นไม่รู้กับเราด้วย พระอนาคามีจะเหลืออยู่อย่างนี้ เราก็เรียนรู้กำจัด ภวตัณหานี้ในขั้นรูป เหลืออรูปก็ดับอรูป จนเป็นพระอรหันต์

พยัญชนะที่หยิบเอามาอธิบายนี้ ผู้ที่เรียนรู้พูดถึงพยัญชนะตัวไหน สภาวะในจิตของตัวเองก็รู้เลย ขานชื่อคนนี้ อ๋อ นี่รูปราคะ อยู่ภายใน อันนี้กามราคะที่เกิดอยู่ภายนอก ขานชื่อตัวไหนก็รู้เจตสิกตัวนั้นได้ อย่างน้อยขานชื่อเราก็เอาพยัญชนะไปเทียบกับสภาวะได้ แม้ว่าเป็นพระอรหันต์ก็เคยมีเคยจำได้ ว่าตอนนี้ไม่มีในตัวเราแล้ว ปัจจุบันใดก็ไม่เกิด อดีตมันก็เคยเกิดเราเรียนรู้กำจัดมันได้เลยจนมันไม่เกิดอีก

อนาคามีกามราคะไม่เกิด สัมผัสอะไรกามก็ไม่เกิด เหลือระริกระรี้ อยู่ภายในเป็นรูปราคะอรูปราคะเท่านั้นเอง พยัญชนะนี้เอาไปประกอบกับสภาวะจิตเจตสิกต่างๆ

เรียนรู้ธรรมะพระพุทธเจ้าแล้วพูดถึงตัวพยัญชนะแล้วเรียนรู้วิธีปฏิบัติ

วิธีปฏิบัติของพระพุทธเจ้า ง๊ายง่าย พิจารณาให้เห็นว่ามันไม่เที่ยง มันเป็นทุกข์ มันเป็นเหตุแห่งทุกข์ จริงๆ มันไม่ใช่ตัวตน เท่าเนี๊ยะ สามคำเท่านี้ ง่ายจะตายธรรมะพระพุทธเจ้า

พิจารณาเห็นว่ามันไม่เที่ยงมันเกิดได้เดี๋ยวมันก็ดับได้ บางทีมันอยู่กับเรานานๆได้ เราโง่ให้มันอยู่นานก็ทุกข์นาน ถ้าอาการอกุศลจิตเรานี้มันไม่มีไม่เกิดในจิตเราแล้ว อย่างกามก็ไม่มีพยาบาทก็ไม่มี ละเอียดไปกว่านั้น เป็นรูปราคะ อรูปราคะ มานะ อุทธัจจะ อวิชชาก็หมด

พระอรหันต์ไม่มีจิตเหล่านี้ จิตจะเป็นอุเบกขากลางๆไม่มีไม่เกิดในจิตอีกเลย จิตเป็นอุเบกขามีคุณสมบัติ 5 ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ปภัสสรา

ปริสุทธาก็บริสุทธิ์ ปริโยทาตาก็คือยังบริสุทธิ์แม้จะกระทบสัมผัสกับอะไรต่างๆอย่างแรงอย่างเบามาลีลาต่างๆอย่างไรก็แล้วแต่ ก็ไม่เปื้อน ไม่มีมลทินเกิดอีก สะอาดบริสุทธิ์ทำได้อย่างเร็วก็คือ มุทุ ทำได้อย่างแคล่วคล่องทำได้อย่างแววไว รู้ก็ไว เชิงปัญญา ทำได้ก็ไว เรียกมุทุภูตธาตุ กระทบสัมผัสกับอะไรอีกในโลกก็มีจิตไว นอกจากไว แล้ว เป็นนักมายากลด้วยนี่แหละคือสิริมหามายา ทำให้มีขึ้นมาก็ได้ รับว่ามีอยู่ก็ได้ แต่มีนี้ร่วมกับผู้อื่น ผู้เป็นอรหันต์แล้วตนเองมีร่วมอยู่กับผู้อื่นโดยคำว่า มี นี้ไม่ได้เป็นตัวเราของเรา มีร่วมที่จะทำงานกับคนอื่น เช่น พูดกับคนอื่น มี พูดเหมือนกับพ่อแม่ เล่นกับลูกๆ เล่นหม้อข้าวหม้อแกง อันนี้ขนมครกเยี่ยวใส่ทรายก็ตักมาเป็นขนมครก ใครเคยเล่นบ้าง อาตมาเคยเล่น มันเป็นเรื่องเล่นๆแต่พ่อแม่เล่นกับลูกอย่างสนุกลูกก็เป็นจริงเป็นจัง คือร่วมมีเป็นสัมโภคกาย เหมือนสนุกสนานแต่จิตใจท่านบริสุทธิ์ พระอรหันต์แล้วท่านไม่มีหรอกแต่ท่านก็มีได้ ถ้าเรายังเป็นคนเรายังไม่ตายเรายังมีชีวิตเราก็ร่วมกับคนอื่น อนุโลมเล่นกับเด็กก็เล่นหม้อข้าวหม้อแกงเล่นขนมครกเยี่ยวใส่ทรายแล้วตักมาเป็นต้น มันชัดดี ก็เหมือนเรามีกับโลกเขา อนุโลมตัวนี้ แล้วค่อยๆแทรกซึมเรียกว่าแทรกโอสถเข้ารูขุมขน แทรกยาทิพย์เข้ารูขุมขน ค่อยๆให้ความรู้แต่อาตมาให้ยาแรงแต่ท่านบอกว่าแทรกยาทิพย์เข้าขุมขน ค่อยๆซึมซับ

แต่อาตมาว่าทุกวันนี้หนังคนไม่มีรูแล้วหนังมันด้านหมดแล้ว เพราะฉะนั้นจะไปใช้วิธีเบาๆแทรกโอสถเข้าขุมขน มันไม่มีขุมขนที่จะให้เข้า ก็ต้องแทงเข้าไปจิ้มเข้าไปให้เกิดรูหยดโอสถเข้าไปมันถึงจะเข้าได้ มันเป็นอย่างนั้นจริงๆในยุคนี้เป็นยุคหนังด้าน ด้านทั้งหมดหน้าตัวตนก็ไม่มีขุมขนเลย หน้าไม่มีเลย แต่ก่อนนี้ก็ขุนขนหน้าบาง ตัวขุมขนหยาบ แต่เดี๋ยวนี้หน้าแข็งไม่มีขุมขนเลย ก็เลยต้องจิ้ม จิ้มด้วยเข็มก็ยังไม่เข้า ต้องหอก พูดให้มันถูกสภาวะความเป็นจริงเพราะหน้ามันแข็งมากเข็มหักหมด ต้องหอก แหลมๆใหญ่ๆทิ่มเข้าไปๆ จึงจะแทรกยาเข้าไปได้บ้าง ต้องใช้นัยยะเปรียบเทียบอะไรอย่างน่าเกลียด แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงในยุคสมัยนี้

อาตมายกตัวอย่างเช่น อาตมาพูดถึง การทำฌาน ทำสมาธิ

ศาสนาอื่นใดเขาทำฌานและสมาธิจะต้องนั่งเพ่งทำการสะกดจิต เพ่งอย่างไรก็แล้วแต่เพ่งนอกหรือใน เพ่งนอกแล้วค่อยใน ทำให้นิ่งอยู่เฉยๆหยุด อย่างนั้นเป็นวิธีที่ตื้นและง่าย ทั่วโลกเขาทำกันอย่างนี้ แต่ไหนแต่ไร เขาก็ทำอย่างนี้วิธีการทำฌานและสมาธิอย่างนี้ ทั่วโลก แต่ฌานของพระพุทธเจ้านั้นไม่ใช่ ไม่ใช่มานั่งเพ่งอย่างนี้ ฌานของพระพุทธเจ้าต้องทำงานทำการแล้วเพ่งทำให้เกิดไฟ (พ่อครูไอ ตัดออกด้วย)

สมณะเพาะพุทธว่า..พ่อท่านอธิบายสิริมหามายา เป็นวิธีการทำให้เกิดจิตวิญญาณใหม่  โดยปกติลักษณะของพุทธศาสนาเป็นศาสนาที่เน้นนิพพานคือความดับ แต่สิริมหามายานี้ทำให้เกิด ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องสวนทางกัน แต่จริงๆแล้วเป็นเรื่องเดียวกัน เพราะในการทำความดับก็เป็นการทำความเกิด ดับกิเลสในจิต จึงเกิดความเป็นเทพจนถึงวิสุทธิเทพ ก่อนจะถึงวิสุทธิเทพก็เป็น สมมุติเทพ พัฒนามาเป็น อุปัติเทพ กระทั่งถึงวิสุทธิเทพ

สิริมหามายา พ่อท่าน พยายามเชื่อมโยงให้พวกเรารับรู้ว่า ศาสนาของพระพุทธเจ้าเน้นความดับ แต่ความดับที่ว่านี้ไม่ใช่การดับที่เรียกว่าไม่ดูดำดูดี แต่เป็นความดับที่ก่อให้เกิดความเกิดจนถึงขั้นวิสุทธิเทพ พ่อท่าน อธิบายว่าจิตที่สะอาดบริสุทธิ์คือจิตที่ไม่มีตัวตน นั่นแปลว่า ความไม่มีนั่นแหละเป็นความมี เป็นความไม่มีตัวตน ให้ถึงจิตสะอาดบริสุทธิ์

การปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนาคือการปฏิบัติธรรมให้เห็นไตรลักษณ์ พ่อท่านพูดให้เห็น ความไม่เที่ยงความเป็นทุกข์ความไม่มีตัวตน จนเข้าถึงจิตอุเบกขา โดยยกตัวอย่าง กรณีพ่อแม่เล่นกับลูก

นักปฏิบัติธรรมอนุโลมเพื่อโลกไม่ได้อนุโลมเพื่อเรา เป็นสิริมหามายาเป็นการแทรกโอสถทิพย์เข้าในรูขุมขน ตอนแรกพ่อท่านว่าทุกวันนี้คนไม่มีขุมขน หมอเอายาเข้าก็ใช้ขุมเข็ม แต่พ่อท่านก็ว่าแม้แต่เข็มก็แทงไม่เข้าต้องใช้หอก

คนจะมีความสามารถใช้หอกใช้ทวนต้องฝีมือระดับควรรู้นะครับพ่อท่าน ใครที่ยังไม่มีความสามารถในการใช้อาวุธ ให้ระมัดระวังรายการใช้อาวุธจนถึงขั้นอย่าใช้อาวุธ รอให้มีคู่มีกระบวนท่าอาวุธใช้ก่อน ก็ปล่อยให้ผู้นั้นเป็นผู้ทำหน้าที่ไป ผมก็ฟังพ่อท่านมาประมาณนี้ พ่อท่านให้อ่านมโนปวิจาร 18 จัดการกับกายกลิ คือองค์ประชุมของจิตที่ไม่ดีให้หายไป การหายตัวคือทำให้กายกลิหายไป เป็นวิธีการหายตัว แบบอิทธิปาฏิหาริย์ในเชิงพุทธแบบหนึ่งเหมือนกัน

พ่อครูว่า…อาตมาอธิบายไปก็เป็นธรรมะไป อาตมาได้พูดเรื่องแม่ก็อธิบายว่าแม่เรามีจะต้องตอบแทนบุญคุณ ต้องเคารพยกย่องเชิดชูอะไรก็แล้วแต่ ที่มีคำบอกว่า ช่วยขยายความว่า พฺรหฺมาติ มาตาปิตโร

พรหม คือความบริสุทธิ์สะอาดเป็นวิสุทธิเทพ คำว่า แม่นี้ ที่ท่านเรียกสิริมหา มหาแปลว่าใหญ่ เป็นแม่ที่ดีเป็นแม่ที่ยิ่งใหญ่ เพราะว่าคำว่าแม่คำนี้ หมายได้ถึงเป็นตัวตนบุคคล เป็นแม่โดยโลกีย์ธรรมดา เป็นผู้ที่เลี้ยงดูบุตรหลานให้เป็นคนดี ถ้าแม่ไม่เป็นคนดีไม่เลี้ยงลูกปล่อยปละละเลย อย่างที่เคยได้ยินได้ฟัง คลอดลูกออกมาเอาไปทิ้งถังผงเป็นต้น เอาไปทิ้งตรงนั้นตรงนี้ ปล่อยให้สุนัข มันไม่ไหวแล้ว แม่จะต้องมีน้ำใจ

สัตว์เดรัจฉาน เมื่อคลอดออกมาแล้วมันรักลูกของมันทุกตัว อย่าให้ใครมาทำร้ายเลยมันเอาตายนะ แม่ที่มันมีลูกอ่อนอย่าเข้าไปใกล้มันนะสำหรับสัตว์ มันสู้ตายเลย มันระวัง กลัวลูกของมันถูกทำร้าย มันมีสัญชาตญาณด้วย แม้แต่คน นอกจากคนที่มันไม่รักลูก ไม่ดูแลลูก ลูกของสัตว์นี้คลอดออกมาแล้วสัตว์หลายอย่าง พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงเลย มันโตของมันเองด้วยตัวของมันเองเลี้ยงตัวมันเองได้เลย แต่สำหรับลูกคน คลอดออกมาแล้วแม่ไม่เลี้ยงก็ตายลูกเดียว คน ถ้าแม่ไม่เลี้ยง ซึ่งเป็นสัญชาตญาณที่มีมา สัตว์ที่มันต้องเลี้ยงมันก็เป็นสัตว์ที่ดี มันเป็นไปตามลำดับ

สรุปแล้วแม่ มาถึงธรรมะพระพุทธเจ้า การเกิดมันมีการเกิดอยู่ 4 อย่าง

1. ชลาพุชโยนิ   (กำเนิดของสัตว์ที่เกิดในครรภ์)

2. อัณฑชโยนิ   (กำเนิดของสัตว์ที่เกิดในไข่ – ทิชาชาติ)

3. สังเสทชโยนิ  (กำเนิดของสัตว์ที่เกิดจากการแบ่งตัว) เช่นแบคทีเรีย  

โอปปาติกโยนิ (เกิดใหม่ทางจิตวิญญาณเปลี่ยนภพทันที เกิดนิโรธ ไม่มีอะไรมาคั่น  เกิดแทนสิ่งดับโดยไม่มีซาก)

(พตปฎ.เล่ม 11   ข้อ 263)

โอปปาติกะคือจิตวิญญาณ คนจะเรียนรู้การเกิดทางจิตวิทยานี่เป็นสำคัญ ถ้าผู้ใดไม่มีความรู้เรื่องความเป็นสัตว์ ที่เป็นสัตว์ทางจิตวิญญาณเรียกว่าสัตว์โอปปาติกะ พระพุทธเจ้าท่านสอน สัตตาวาส 9 เรียนรู้ว่ากายเป็นอย่างนี้

ผู้ที่สามารถรู้จักสัตว์ทั้ง 9 แล้วดับความเป็นสัตว์ของสัตว์ทั้ง 9 แล้วจนไม่เหลือความเป็นสัตว์เป็นวิสุทธิเทพ ก็คือ วิสุทธิเทวะ เทวะแปลว่าสอง ให้วิสุทธิ เป็นสะอาดบริสุทธิ์เหลือ 1 หรือ 0

ศาสนาพุทธเป็นศาสนาเดียวในโลกที่รู้จัก ธรรมทั้งสองเหล่านี้ รวมเป็นอันเดียวกันกับเวทนา โดยส่วนสอง (เทฺว ธมฺมา ทฺวเยน เวทนาย เอกสโมสรณา ภวนฺติ ฯ )  ล.10 ข.60

ทำให้สอง ให้เป็นหนึ่ง เอกสโมสรณา ทำให้เป็นหนึ่งได้สำเร็จ ภวันติ

จุดประเด็นสำคัญก็คือเวทนา ศาสนาพุทธสอนให้รู้ทุกข์ ความทุกข์ความสุขอยู่ที่อารมณ์ของจิต เพราะฉะนั้นต้องเรียนที่อารมณ์ของจิตเรียกว่าเวทนา ไม่ต้องไปสเปะสปะปริญญาอื่นมันไม่จบหรอกมันมีเยอะแยะ จะแยกเป็น 2 ตั้งแต่นิวเคลียสก็ต้องมีบวกมีลบ เป็นสอง โตขึ้นมาก็จับคู่เป็น 2 หลากหลายไม่รู้กี่คู่นับคู่ไม่ถ้วน เยอะ ทางดินน้ำไฟลม พืชพรรณธัญญาหาร สัตว์มนุษย์ เป้าสำคัญคือจิตของมนุษย์

เป้าสำคัญอีกก็คือ เวทนาของมนุษย์ คืออารมณ์ แล้วก็สอนเรื่องทุกข์เรื่องสุข หากแก้ปัญหาเรื่องทุกข์เรื่องสุขหมดไป ไม่มีทุกข์มีสุขแล้วเป็นอรหันต์แล้วอยู่กับโลก ก็รู้ธรรมะ 2 ทั้งหลายแหล่ ทำให้เป็นศูนย์ได้ทำให้เป็นหนึ่งได้ จึงอยู่กับทุกอย่างเลย ทั้งสัตว์บุคคลพืชพรรณธัญญาหารดินน้ำไฟลมได้ แม้แต่ดินน้ำไฟลม ธาตุสสารพลังงาน มันก็มี Nuclear Fusion กับ Nuclear Fission หรือมีบวกกับลบ เป็นธรรมะ 2

เพราะฉะนั้นผู้ที่รู้นี้ก็จะรู้แจ้งจนกระทั่งถึง อุตุนิยาม พีชนิยาม จิตนิยาม แล้วก็ทำได้ด้วยกรรมนิยาม ของพระพุทธเจ้าจึงรู้ครบโลกเลย นักวิทยาศาสตร์ใหญ่ขนาดไหนก็สู้พระพุทธเจ้าไม่ได้ วิทยาศาสตร์เรียนรู้แค่อุตุนิยาม พีชนิยาม จิตนิยาม นิดหน่อย

มีแต่พุทธที่เรียนจิตศาสตร์ทะลุทะลวงหมดเลย จนกระทั่งทำให้เป็นหนึ่งได้ ถึงไม่เป็นภัยอะไรกับโลกเลย คนที่บรรลุแล้วชัดเจนในเรื่องจิต เป็นหนึ่ง ไม่ต้องเป็น 2 จิตหนึ่งนี้เป็นจิตธาตุรู้ ทำจิตให้ไม่มีความรักโลภโกรธหลง มันรู้ความจริงตามความเป็นจริงกระทบอะไรก็ไม่โกรธไม่โลภ นิดหนึ่งก็ไม่มี รู้ความจริงตามความเป็นจริง คนอื่นยังมีก็ช่วยให้เขาไม่มี เราไม่มีแล้วความโลภความโกรธความหลง ทำให้จิตเป็นอรหันต์ได้แล้ว เราจึงเป็นผู้ช่วยโลกอยู่ทั้งหมด ไปช่วย ดินน้ำไฟลม ทำพืชพันธุ์ธัญญาหารมากิน รู้จักพลังงานสสาร ก็ทำให้พลังงานสสารเป็นเครื่องใช้ไม้สอยที่ดี อย่าเอาไปทำปืนระเบิดไม่เข้าท่า มันส่อความโหด เพราะว่าอาวุธทำขึ้นมาเพื่อฆ่าคนทั้งนั้น มันเลวร้าย

ผู้รู้ก็เอาแต่ความรู้ไปสร้างสิ่งที่ดีมีประโยชน์ คนที่ซักฟอกกิเลสร้ายออกไปหมดแล้วมีแต่จิตที่ดีมีธาตุรู้ที่ดี คนนั้นปลอดภัย คนนั้นมีประโยชน์คุณค่าอยู่ในโลก พระพุทธเจ้ามีหน้าที่สอนเรื่องนี้ ทำคนให้เป็นคนอย่างนี้ เป็นงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ถ้าหากอาตมาไปเป็นคน ชาติอื่นชาติไหนก็ตามก็จะมาสอน แน่นอนอยู่ชาติไหนก็ต้องใช้ภาษาชาตินั้น ชาตินี้อาตมาไม่ได้เป็นคนชาติลาว แต่รู้จักภาษาลาวเกิดใกล้ประเทศลาวก็สอนลาวได้ พูดภาษาอะไรก็ไปสอนชาตินั้นได้ สอนให้คนเป็นคนประเสริฐเป็นคนไม่มีพิษภัย เป็นคนมีแต่ประโยชน์คุณค่าในโลก เป็นงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่มีงานใดเทียบเท่า อาตมาจึงเลือกงานนี้ ทำจนตาย จนกระทั่งมาเห็นว่าคนน่าสงสาร จะพยายาม อีลากอีเลือไป ภาษาอีสานแปลว่ากระเสือกกระสน ไม่ยอมตายง่ายๆ เพราะเห็นว่าคนไม่รู้เยอะคนเป็นโทษเป็นภัยกันเยอะ

คนเป็นโทษในการสร้างอาวุธ เป็นโทษหนัก คนที่มันรวยไม่จบ ก็เป็นโทษยิ่งกว่าผู้ที่สร้างอาวุธอีก

เพราะฉะนั้นคนที่รวยนี้ มันเกิดอยู่มากคน คนที่ไปสร้างอาวุธแล้วใช้อาวุธมีจำนวนหนึ่งเท่านั้น แต่คนโลภรวยๆนี้มันใช้เกือบทุกคน มีพระอรหันต์นี้ไม่ใช้ หรือผู้ที่เรียนรู้ธรรมะพระพุทธเจ้าแล้วจะไม่ใช้เพื่อไปแย่งโลก นอกนั้นมันโลภแย่งหมด ถึงร้ายกว่าพวกสร้างอาวุธ

สร้างอาวุธมันก็มีพักยก แต่คนที่จะเอามาให้รวยนี้ไม่พักยกเลยนะ จะกินจะนอนจะเดินจะหลับมันก็จะเอาตลอด จึงร้ายยิ่งกว่าพวกอาวุธ ก็คนมีโทษทั้งนั้น อาวุธก็โทษ ไปแย่งชิงลาภยศสรรเสริญโลกียสุขจากมนุษย์ จากผู้อื่นเขามันก็เป็นทุกข์โทษภัย เพราะฉะนั้นจึงช่วยคนพวกนี้

นี่เป็นงานที่ยิ่งใหญ่ ที่มนุษย์ ควรรู้และควรทำ อาตมารู้ก็เลยทำ เลิกงานหาเงินทองลาภยศกับเขาอยู่ก็ยังเผลอไปตั้ง 36 ปี เสียดายชีวิต 36 ปี มาทำทางนี้ทำมาได้ 36 ปี จึงพยายามจะกระเสือกกระสนไปให้ได้อีกหลาย 36 ปี นี่ก็ได้มา 36 ปีหนึ่งแล้ว อายุถึง 72 ปี ยังไม่อยากหยุดเพราะเห็นหน้าตา ตาดำๆแป๋วๆ ที่ยังไม่มาไม่รู้ตัวเอง ว่าจะชวนมาศึกษาอันนี้ก็ไม่รู้จะทำยังไง ให้เขามาเอาเถอะก็ไม่มาก็ช่างเถอะ คนไม่มีฉันทะไม่อยากได้ไม่อยากมีจะให้มันก็ไม่เอา ขนาดสนใจจะเอายังไม่ได้เลย จะไปเสียเวลาคนที่ไม่สนใจ คนสนใจก็พยายามให้เขา เพื่อจะได้สืบสานสิ่งประเสริฐที่สุด

พระพุทธเจ้าเป็นผู้ที่สุดยอดมีสิ่งที่ประเสริฐในความเป็นมนุษย์และเอามาให้ไว้ เพื่อช่วยตนและช่วยโลก เป็นงานที่ดีที่สุดเป็นงานอย่างเดียวที่ยิ่งใหญ่ที่สุด อาตมาเห็นอย่างนั้นจริงๆที่พูดไป งานอื่น ช่างศีรษะเถอะ เราทำงานนี้ อาตมาพูดไพเราะสุภาพนะ ก็ช่างศีรษะมันเถอะ ไปว่าหัวมันจะหยาบ

ทุกวันนี้อาตมายังชีพอยู่ได้เป็นไปได้เพราะความสงสารเพราะความเมตตา เห็นความทุกข์เห็นความลำบากเห็นความไม่รู้ของคน เต็มไปหมด ผู้ใดที่สามารถมีความรู้ รู้เพิ่มขึ้นว่าชีวิตเราไม่น่าจะต้องมาเป็นปุถุชนเต็มตัวอย่างนี้ น่าจะลดการเป็นตัวแย่งเป็นตัวโทษภัย เรานี่เป็นตัวลดโทษภัยในสังคมซะ นอกจากไม่เป็นตัวแย่งไม่เป็นตัวทำลาย ไม่เป็นโทษภัยแก่ผู้อื่นแล้วยังมาช่วยสร้าง สิ่งที่เป็นประโยชน์

มาถึงวันนี้อาตมาว่าได้ประสบผลสำเร็จที่ได้ทำงานมา ถึงวันนี้ พวกเราชาวอโศกเป็นพวกหนึ่งที่ได้ศึกษาเข้าใจและก็เป็นคนไม่เห็นแก่ตัวจัดจ้านมากมายอะไร จนกระทั่งเอาชีวิตมารวมกัน แล้วก็ช่วยกันทำงาน งานที่ควรทำ จะร่ำรวย จะไม่ร่ำรวยก็ไม่คำนึงถึงมากแล้ว ว่ามนุษย์อย่างเราจะต้องรวยๆๆ อาตมาก็หลอกให้ไปซื้อหวยสิจะได้รวยโลกก็เป็นอย่างนั้น แต่เราไม่เอาแล้ว รัฐบาลจะหลอกให้ซื้อให้รวยเราก็ไม่เอา ไม่แยแสหรอก รัฐบาลไม่ได้เงินจากเราในการซื้อหวยหรอก ชาวอโศกที่ตื่นรู้แล้วไม่เสียเวลา มาเป็นคนสร้างสรร

แม้แต่ที่สุดสร้างสรรแล้วก็ไม่ยึดถือเป็นตัวเราเป็นของเรา อาตมาทำได้ ในชาวอโศกนี้มีคนอย่างนั้นเลย ทำแล้วก็เอาเข้าส่วนกลาง เศรษฐกิจสาธารณโภคี อาตมาเรียกชื่อเต็มๆ ของพระพุทธเจ้านี่แหละ สาธารณโภคีอยู่ในสาราณียธรรม 6

ลาภธัมมิกา คือ ลาภที่ได้มาโดยธรรมคืออย่างสุจริต แล้วก็เป็นผู้ลงมือสร้างสรรโดยสุจริต ไม่ได้เป็นผู้บุกรุกที่ดิน ไปเอาวัตถุของคนอื่นมาสร้าง สร้างด้วยความสะอาดบริสุทธิ์เกิดผลผลิตขึ้นมา แล้วก็เอามาแจกคนอื่นหรือรวมเข้ากองกลางแล้วช่วยกันบริหาร กินใช้อาศัย มีเหลือเฟือก็เอาไปแจกจ่ายแก่ผู้อื่นไป สาธารณโภคีนี่คือสุดยอดแห่งเศรษฐกิจชั้น 1 ที่พระพุทธเจ้าท่านได้ค้นพบ และอาตมาก็นำเอามาใช้ พระพุทธเจ้าทำให้ฆราวาสมาทำสาธารณโภคีไม่ได้เพราะเป็นยุคของสมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นยุคทาส คนทุกคนเป็นสิทธิของนายทาส จะเอามาให้เขาทำไม่ได้ไม่มีสิทธิ์ สิทธิก็จำเพาะอยู่กับนายทาสและพระเจ้าแผ่นดิน นายทาสรองลงมาเป็นพระเจ้าแผ่นดินเป็นนายของคนทั้งหมด นายทาสรองลงมาก็มีลูกทาสรองลงมา คนยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเหมือนวัวควายหมูหมาม้าแมว แล้วแต่นายจะใช้ทำอะไร ที่สุดสามารถฆ่าได้ ฆ่าทิ้งได้โดยไม่ผิดกฎหมาย แต่ยุคนี้ไม่ใช่แล้ว ทุกคนมีสิทธิเสรีภาพเต็ม ไม่ใช่สมบูรณาญาสิทธิราชย์ นายทาสหมดไป มนุษย์มีสิทธิเสรีภาพสมบูรณ์แบบ

เพราะฉะนั้นจึงสามารถทำให้ประชาชน พลเมือง ฆราวาส มาประพฤติรวมกันเป็นสาธารณโภคีได้สำเร็จ ไม่ใช่ว่าอาตมาเก่งกว่าพระพุทธเจ้าจึงได้ทำสาธารณโภคีให้เกิดกับฆาราวาสได้ ไม่ใช่อาตมาเก่งหรอก แต่ทฤษฎีของพระพุทธเจ้าในยุคของพระพุทธเจ้าท่านก็ทำของท่านนะ ในยุคนั้นท่านกระทำเฉพาะคนที่มาเข้ารีต อยู่ในธรรมนูญของท่านพุทธธรรมนูญของท่าน อยู่ในธรรมวินัยของพระองค์ แล้วท่านก็ยิ่งใหญ่มาก ท่านไปที่แคว้นไหน ไปทุกประเทศ ประเทศใหญ่ประเทศเล็กก็ยอมให้ท่านหมดเลย จะประกาศธรรมนูญของพระพุทธเจ้าท่านประกาศเอง มีศีลมีธรรมวินัย เข้ามาอยู่ในนี้แล้วก็ต้องมีวินัย ถ้าไม่มีวินัยก็ใช้ศีล เพราะวินัยเอาไปใช้กับฆราวาสไม่ได้ คนทั่วไปไม่ได้ วินัยใช้กับภิกษุที่มาบวชแล้ว จึงมามีศีล ซ้อนในวินัย แต่ทุกวันนี้ภิกษุไม่พูดเรื่องศีลกันแล้ว ไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ จุลศีล มัชฌิมศีล มหาศีล พอถามว่ามีศีลกี่ข้อก็บอกว่ามี 227 ข้อ อันนั้นมันเป็นพระวินัยไม่ใช่ศีล

แต่ศีลเขาก็ยังเหลือศีล 5 ศีล 8 ศีล 10 นิดหน่อย

ผู้ใดมีศีล ตั้งแต่ศีล 5 เป็นต้นไป ชาวอโศก ในชุมชนชาวอโศกทุกคนต้องมีศีล 5 เป็นอย่างต่ำ ใครผิดศีลมากก็อยู่ไม่ได้ อาตมาภาคภูมิใจที่ทำได้สำเร็จ ทำให้คนเกิดมีศีลมีธรรมได้ จนชำระจิต เป็นสาธารณโภคีได้ หลายคนอยู่ในหมู่กลุ่มชาวอโศก อยู่กันอย่างสบายๆ ไม่ใช่อยู่กันอย่างซังกะตาย อยู่กันอย่างทำงานทำการ รู้จักมีสติสัมปชัญญะ รู้ว่ากาละนี่ควรจะทำอะไร สร้างสรรอะไรแล้วไม่ถือเป็นสมบัติส่วนตัว ผลผลิตทุกอย่างเอาเข้ากองกลางบริหารร่วมกัน ได้มาก็กินใช้ร่วมกัน เหลือเฟือก็แจกจ่ายคนอื่น มันเป็นการจบหน้าที่ของมนุษย์ที่อยู่ในสังคมไม่เป็นพิษเป็นภัยไม่เป็นโทษอยู่ในสังคม มีแต่ประโยชน์ต่อสังคม

อาตมาว่า ได้ทำงานสำเร็จแม้จะมีคนหมู่นี้เท่านั้นเท่านี้มา สำเร็จก็สำเร็จแล้ว ไม่เปลี่ยนแปลงด้วย อาตมามั่นใจในชาวอโศกที่เป็นเลือดอโศกตั้งจิตวิญญาณ ทั้งกายวิญญาณ ไม่ได้เปลี่ยนเป็นอื่นหรอก อยู่อย่างนี้จนตาย ที่นี่ก็พึ่งตายได้ พึ่งพาการเกิดแก่เจ็บตายกันได้อย่างแท้จริง นี่เป็นเรื่องจริงใจที่อาตมาภูมิใจว่าเกิดมาในชาตินี้เอาทฤษฎีพระพุทธเจ้ามาสอนและให้พวกเราทำ พวกเราเข้าใจแล้วมาเป็นได้สำเร็จ ทุกวันนี้ ผู้ที่รู้เข้าใจดีแล้วก็ช่วยกันถ่ายทอดช่วยกันทำให้เป็น ไปหาจุดสำคัญจุดยอดที่ถึงวิมุติถึงนิพพานได้สำเร็จสมบูรณ์ ให้ได้

ชาวอโศกเป็นอนาคามีเยอะเหลือเศษละเอียดที่ยังไม่ได้เก็บ ซึ่งละเอียดมันยาก แต่สบายแล้วเป็นอนาคามี อยู่กับหมู่กลุ่มมันมีกองกลาง คนบางคนนะ มาอยู่ในหมู่อโศก มาแฝงตัวอยู่แล้วก็เลี่ยงไปเลี่ยงมา จับนั่นนิดนี่หน่อยแต่อาศัยอยู่กินได้ตลอดชีวิต คนแบบนี้ก็เรียกว่า เป็นปลิงเป็นทากอยู่ในสังคมชาวอโศกก็มี เกาะกินไป ไม่ได้ช่วยเหลือหมู่กลุ่มสังคม ทำกิจการงานที่ควรเป็นไปสร้างสรรกันไป ชีวิตคนที่ทำก็เป็นงานเป็นการชำนาญสร้างสรรได้ มีคุณค่า ผู้ได้ทำก็เป็นกุศล เป็นกุศลวิบากของผู้ที่ทำนั้น ทำแล้วก็ได้กินได้อาศัย อาศัยกินใช้ไม่มากมาย นอกนั้นที่เหลือมีคุณภาพดี ให้ส่วนกลางเอาไปแบ่งกันกินใช้อาศัย จึงเป็นคนที่มีคุณสมบัติที่ประเสริฐ เป็นผู้สร้างสรร เป็นลูกพระพุทธเจ้าที่แท้จริง เป็นคนสร้างสรรไม่มีของตัวของตน ไม่เอามาเป็นของตัวของตนสร้างสรรแล้วอาศัยกินใช้ร่วมกันด้วย นอกนั้นก็เอาไปแบ่งแจกเผื่อแผ่

คนที่มีคุณสมบัติแบบนี้มีคุณธรรมแบบนี้ อยู่ในกลุ่มไหนก็อุดมสมบูรณ์ แต่เป็นความอุดมสมบูรณ์ที่ไม่สะสมกักตุนกอบโกย อุดมสมบูรณ์แต่มีการสะพัด เป็นเศรษฐศาสตร์บทใหญ่เหลือคงคลังไว้เป็นให้หมุนเวียนนิดหน่อย ไม่ขาดตอน หมุนเวียนได้อาศัยใช้สอย เราก็รู้พลเมืองของเรา สะพัดออกไปได้มากแค่ไหนเหลือไว้คงคลังนิดหน่อย เป็นทุนรอนเผื่อขาดเหลือเผื่อเจ็บป่วยไม่พอ เป็นสุดยอดแห่งเศรษฐศาสตร์

อาตมาพาพวกเราทำได้ถึงสาธารณโภคีและปรับกรรมกิริยาการงานความเป็นอยู่ สุดยอด มีสาราณียะ ปิยกรณะ คุรุกรณะ สังคหะ  อวิวาทะ สามัคคียะ เอกีภาวะ เป็นพุทธพจน์ 7 ที่สุดยอด เป็นธรรมะที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ค้นพบแล้วเอามาให้มนุษย์ได้ เป็นได้ มาเป็นได้สังคมก็ดี อาตมาไม่ตะกละ แต่ไม่หยุดยั่งได้แล้วก็ทำต่อไปอีกไม่ได้หยุด

คืออาตมาหมดความไปเที่ยว คนที่อยากไปเที่ยวนี้ เข้าใจคำว่าเที่ยว คือ เป็นคนที่ยังไม่จบ ยังมีการไปเที่ยวคือคนยังไม่จบ แต่ถ้าคนที่ชัดเจนแล้ว จะเสียเวลาแรงงานไปทำไม เที่ยวคือคนที่อยากจะสัมผัสสิ่งนั้นสิ่งนี้ สบายอร่อยสนุกเพลิดเพลิน มันก็ดินน้ำไฟลม พืชพรรณธัญญาหาร สัตว์ต่างๆสารพัดสัตว์ จนกระทั่งถึงมนุษย์ มีเท่านี้ อาตมาไม่เห็นจะสงสัยอะไรเลย

สัตว์บางตัวก็ดุร้ายบ้าง แต่คน หลายตัวก็ดุร้าย ดุร้ายแล้วเสแสร้ง ทำดีให้คนอื่นรู้ว่าเป็นคนไม่อำมหิตโหดร้าย แต่ลึกๆแล้วเป็นคนอำมหิตโหดร้ายมาก หลอกคนอื่นว่าตัวเองไม่โหดร้าย จะสร้างอาวุธที่ร้ายที่สุด เอ็งอย่าขัดใจข้านะ ถ้าหากขัดใจข้าเองจะโดนอาวุธนี้เลยนะ นี่คือคนสะสมหมักหมมก็อำมหิต มีไหมคนอย่างนี้ แล้วเขานึกว่าเขาเป็นเจ้าโลกนะ แล้วเขาไม่รู้ตัวเองนะ เขาหลงตัวด้วยซ้ำไป ว่าข้านี้ยิ่งใหญ่ ไปถามคิมจองอึนหรือโดนัลด์ทรัมป์ก็ได้ หรือแม้แต่จะไปถาม วลาดิเมียร์ ปูติน เขาก็ยังคิดแบบนี้อยู่ เขาไม่รู้อย่างที่เรารู้

เพราะฉะนั้นในยุคนี้ไม่ใช่ยุคที่จะเอาหอกดาบไปเข่นฆ่ากันมันรู้กันแล้วนะ ยุคหมูป่า 13 ตัวแล้ว หมูป่า 13 ตัวได้สร้างคุณธรรมสร้างรูปคุณธรรมกระจายเผยแพร่ไป favor ไปทั่วโลก ระบาดไปทั่วโลก มีจิตลักษณะนี้ เขาเป็นอย่างนี้แล้ว จะตกเทรนด์ไปถึงไหนในยุคนี้ โดนัลด์ทรัมป์ไปตกเทรนด์อยู่ที่ไหน ยิ่งคิมจองอึนก็ไม่รู้เรื่อง เขาก็ชื่นชมกับทรงผมเขาอยู่ พูดให้มันสนุกบ้างเท่านั้นเอง ไม่ได้มีจิตไปโกรธเคืองอะไร เอาสภาวะจริงไปประกอบการพูดด้วยศิลปะชนิดหนึ่ง

เข้ามาสู่ สิริมหามายาที่เป็นคุณวิเศษเป็นอจินไตย

สิริมหามายาไม่ได้ถึงตัวตนบุคคลเราเขา แต่หมายถึงนามธรรม เป็นโอปปาติกะสัตว์ ที่อยู่ในสัมมาทิฏฐิ 10 อยู่ในข้อที่ 9 โอปปาติกะ พระไตรปิฎกเล่ม 14 ข้อ 257

อาตมามีความรู้สิ่งใดสาธยายอาการของจิตที่เป็นโอปปาติกะ เรารู้ กายอย่างนี้เป็นมาร กายอย่างนี้เป็นเทวดา กายอย่างนี้เป็นพรหม ประกอบด้วยรูปนามอย่างนี้เป็นมารเป็นผีซาตานในตน เทวดาโลกีย์ก็เป็นความสุขความทุกข์ เมื่อลดลงก็มาเป็นอุบัติเทพ ลดเหตุที่ไปหลงโลกีย์เป็นสุขเป็นทุกข์ก็อุบัติเกิดใหม่ เป็นเทพที่ดีที่เจริญ เขาเรียกว่าเป็นพระพรหม

แจกเป็นพรหม16 ชั้น ก็ไปอธิบายเป็นแสงไปหมดเลย แสงเล็กแสงใหญ่แสงน้อยแสงมาก แสงยิ่งใหญ่อะไรเขา จนแสงเป็นลำ อธิบายเป็นภาษาวัตถุหมด เราก็ตัดทิ้ง ไม่ต้องไปพูดถึง

พูดถึงนามธรรม สิริมหามายา ผู้ใดที่ยังไม่มีสัมมาทิฏฐิจะเข้าใจสภาวะที่เป็น สิริมหามายาที่ว่านี้ไม่ได้ ผู้จะรู้ได้ต้องมีประธานคือธาตุรู้ แล้วเข้าไปรู้รูป

เมื่อมีการกระทบแล้วก็ทำความเกิดเรียกว่าเป็นผู้เป็นแม่ ทำความเกิดทางนามธรรม ในจิตวิญญาณ ผู้จะทำความเกิดเป็นแม่หรือมารดา ต้องมีความฉลาด ฉลาดแบบโลกุตระ ฉลาดแบบอเทวนิยม สามารถที่จะเปลี่ยนจิตให้เป็นจิตโลกุตระได้

สามัญปกติก็เป็นจิตของคนในโลกโลกียะ ธรรมดาปุถุชนที่จิตยังเป็นสุขเป็นทุกข์วนเวียนอยู่ในโลก โลกุตระเป็นจิตที่สามารถบนออกจากความสุขความทุกข์ เป็นจิตของคนต่างดาว อยู่กับโลกนี้คนโลกนี้ไม่มีความรู้ที่จะออกจากโลกนี้ไป ก็ต้องอยู่กับสุขกับทุกข์ ส่วนพระพุทธเจ้าตรัสรู้เป็นดาวดวงใหม่เป็นคนต่างดาว ที่ออกจากความสุขความทุกข์ ไม่ให้มีความสุขความทุกข์เลย พระอรหันต์ก็คือคนหมดสุขหมดทุกข์

ออกจากสุขที่ไปได้ทรัพย์สินเงินทองก็เป็นสุข บรรดาวัตถุอะไรอื่นๆ แม้แต่ได้บุคคลก็เป็นความสุข เราก็ลดเหตุในจิตที่ไปยึดติดจนเป็นความสุขความทุกข์เหล่านี้ ให้จิตเป็นโอปปาติกะสัตว์ ลดได้เรื่อยๆ จนสัมผัสกับภายนอกดินน้ำไฟลมพืชพรรณธัญญาหารกับสัตว์ ก็ไม่มีสุขไม่มีทุกข์เลย

จิตที่ไม่มีทุกข์ไม่มีสุขเลยเป็นปัญญาเป็นอัญญธาตุ ของคนในโลกดาวดวงใหม่ เป็นต่างดาว ดาวดวงที่เป็นโลกุตระ ดาวที่เป็นปรโลก ที่เป็นโลกใหม่โลกอื่น เราทำจิตให้เป็นเช่นนั้นได้จริง โดยมีวิธีการเรียนรู้ แล้วก็ปฏิบัติให้ดับตัวโง่ ตัวเหตุ ที่มันไม่รู้เท่าทัน จนมันฉลาดแบบปัญญา ไม่ใช่ฉลาดเฉโก เฉกตา ฉลาดอย่างโลกที่หมุนวนในโลก โลกลูกเก่านี่ ฉลาดอยู่ในสุขทุกข์แบบโลก สามารถออกไปจากโลกนี้เป็นความฉลาดที่แตกต่างไปเป็นดาวดวงใหม่ต่างดาว ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ สร้างคนดาวดวงใหม่ โลกลูกใหม่ เป็นคนจิตใจใหม่ ค่อยๆออกมา จากดาว เป็นสกิทา อนาคา อรหันต์​ ก็เป็นคนโลกใหม่เต็มตัวเลย

แต่การเกิดของคนที่อยู่ดาวดวงใหม่ สามารถควบคุมดาวดวงเก่าได้ โลกที่เป็นโลกียะอรหันต์นี้คุมได้เลย สามารถที่จะจัดการ เชื้อโรคที่เป็นโลกีย์ เชื้อโรคที่จะอยากได้ลาภยศสรรเสริญโลกียสุข แม้นามธรรมอรูป ก็ไม่สามารถเข้ามาในจิตของพระอรหันต์ ได้ หรือคนดาวดวงใหม่นี้ได้เลย เพราะฉะนั้นจึงยังอยู่ในโลกนี้ หรือควบคุมโลกนี้ ที่พูดนี้ก็ไม่ได้ออกจากโลกนี้ไปไหน ผู้ที่เป็นอาริยะจนถึงอรหันต์ก็ยังอยู่ในโลกนี้ จนกระทั่งเป็นมนุษย์ต่างดาวสำเร็จสูงสุดและก็อยู่ในโลกลูกนี้ จึงช่วยคนโลกนี้ เป็นพระโสดาบันก็เริ่มช่วยคนอื่นบ้าง เท่าที่ตัวเองมีอาริยทรัพย์ สกิทาคามีก็มาขึ้น อนาคามีก็มีมากขึ้น อรหันต์ก็มีมากขึ้น ตัวเองไม่ต้องมีทรัพย์อะไรอีกแล้ว ให้คนอื่นมาเป็นอย่างที่เราเป็นให้โลกุตระทรัพย์ แท้

คนที่มีดวงตาปัญญา คนที่รู้จักคุณค่าของทรัพย์ที่เป็นโลกุตระทรัพย์ จึงมาเอาก็มีฉันทะ เป็นมูลกา ต้นเค้า แล้วก็จะมาเข้าคอร์สนี้ เข้าคอร์สนี้ อาตมาหรือพวกเรา ท่านเพาะพุทธ ใครต่อใครที่เป็นครูรองลงจากอาตมาก็ช่วยสอน ให้คนที่มีฉันทะที่มานี้ ให้เปลี่ยนแปลง มนสิการทำใจในใจ ให้มีจิตใจเป็นคนดาวดวงใหม่ เป็นโลกลูกใหม่เป็นคนในโลกดาวดวงใหม่เป็นโลกุตระ

รู้วิธีทำได้จะต้องมีผัสสะเป็นสมุทัย หากไม่มีผัสสะเป็นสมุทัยไม่มีทางจะทำได้ ตามพหรมชาลสูตร เล่ม 9 ข้อ87 [87] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณพราหมณ์เหล่าใดมีทิฏฐิว่า นิพพานในปัจจุบัน ย่อมบัญญัติว่า นิพพานปัจจุบันเป็นธรรมอย่างยิ่งของสัตว์ผู้ปรากฏอยู่ด้วยเหตุ 5 ประการ เขาเหล่านั้นเว้นผัสสะแล้วจะรู้สึกได้ นั่นไม่เป็นฐานะที่จะมีได้

พวกนั่งหลับตานั้นออกนอกรีตไปไกลไม่มีทางปฏิบัติให้บรรลุธรรม เอาพระสูตรไหนๆมาอธิบายก็ตามนี้ เช่นมหาจัตตารีสกสูตร เป็นต้น แม้แต่อานาปานสติสูตรก็เช่นกัน ไม่มีการไปนั่งหลับตา ต้องมาทำฌานแบบลืมตา ฌานสมาธิ ของพุทธเป็นแบบลืมตาอยู่ในขณะทำงานเลี้ยงชีพทำสัมมาอาชีพ ทำกรรมการงานกัมมันตะ ในขณะพูดในขณะนึกคิดไม่ได้เปลี่ยนอิริยาบถ ไม่ได้ไปหาที่ว่าง ไปหาที่ทำสมาธิ ทำฌาน จะต้องปลีกจากเวลาโอกาส ไม่ต้องเลยอยู่ในนี้เลยทันที เป็นฌานสมาธิอยู่ในอิริยาบถเดียวกันกับทุกคน ไม่เสียงานการ ไม่เสียการเลี้ยงชีพ ไม่เสียการงานทุกอย่าง เข้าใจแล้วทำได้ตลอดเวลา นี่คือศาสนาพุทธ

ทำได้แล้วก็เกิดใหม่เป็นตัวใหม่ อยู่ในโลกเก่าอยู่กับหมู่คนเก่าๆ แต่เป็นคนหมดโทษภัย เป็นคนมีแต่คุณค่าประโยชน์ สุดยอดคนแล้ว ถ้าทำสำเร็จผล หากไม่หมด เป็นอนาคาฯก็ดีมากแล้ว สกิทาคามีก็ดีมาก โสดาบันก็เริ่มเข้าเป็นคนโลกใหม่ มาตามลำดับ

ใครยังไม่มีจิตเข้ากระแสเป็นโสดาบัน โสดาบันแปลว่าจิตเข้ากระแส ก็ยังเป็นปุถุชนพวกนี้มีโทษภัย เป็นคนที่เป็นศัตรูกับสังคมต่อมวลมนุษย์ทุกคน เบาแรงมากน้อยแล้วแต่ ก็ยังเป็นโทษอยู่ทั้งนั้น

เป็นอรหันต์จึงรับประกันได้ว่าไม่มีโทษมีภัยอยู่ในโลกนี้ อนาคามีก็เกือบจะหมดภัยหมดโทษ สกิทาคามีก็ลดความเป็นโทษภัย โสดาบันก็ลดความเป็นโทษภัยลง นี่เป็นวิชชาความรู้ที่พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ ศึกษาเรื่องมนุษย์และสังคมมนุษยชาติ

พระพุทธเจ้าทุกพระองค์อุบัติขึ้นมาในโลกรู้ตัวว่าเป็นพระพุทธเจ้าก็เลิกเลยงานทางโลกอื่นๆ ทั้งที่ทำได้เก่งนะ จะไปแย่งชิงลาภยศสรรเสริญโลกียสุข อย่าว่าแต่พระพุทธเจ้าเลยอาตมาก็ยังเลิกมาแล้ว ถ้าอาตมาอยู่นี่ RS แกรมมี่ ไม่ได้เกิดหรอก อาตมากำลังตั้งสำนักงานหัวใจสีชมพูตอนนั้น แล้วเอาหมดเลยนะ ทั้งหนังสือพิมพ์และโทรทัศน์ ไม่ใช่ส่วนใดส่วนหนึ่งเพราะอาตมาชอบสื่อสาร เอาหมดเลย ทั้งศิลปะทุกด้าน แต่เสร็จแล้วมันก็ไม่แล้วเพราะว่าอาตมาอยู่ในปางนี้ ลิงลมอมข้าวพองอาตมาเลยอยู่กับโลก 12 ปี เรียนจบทำงานกับโลก 12 ปี หลงกับโลกเขา นักษัตรหนึ่งเสียเวลา เมื่อรู้ตัวแล้วก็ไม่เอาแล้วตั้งแต่บัดนั้นจนถึงบัดนี้ ก็ยังทำงานอยู่เพราะงานนี้เป็นงานที่ดีที่สุด ใครไม่เชื่อมีไหม ดีที่สุดงานนี้ ไม่มีงานใดดีเท่า จริง เป็นครูใหญ่ ไม่มีใครตั้งอาตมาตั้งเอง ครูน้อยครูใหญ่นี่แหละ คือมารดาที่สอนโลกอยู่

มารดาคือสิริมหา มายาที่เล่นกลอยู่กับโลกมนุษย์ให้รู้จักการเกิดดับเหมือนเล่นกลคือการเกิดการดับ นี่คือสิริมหามายา คุณรู้ไหมว่าอาตมาเกิดและดับ กำลังทำนี่ทำเกิดหรือทำดับ ทำทั้งสองอย่างเลย เห็นไหม? แล้ว 2 อย่างนี้คืออะไร

2 อย่างนี้คือ ให้หายสุขหายทุกข์ แต่ยังตัดทิ้งพยัญชนะไม่ได้จึงเรียก ผู้มีปรมังสุขัง คืออะไร? ปรมังสุขังคือ ยิ่งกว่าสุข แปลว่าสุขอย่างยิ่งไม่ได้ พระศาสนาพุทธนั้นไม่มีทุกข์ไม่มีสุข ปรมังสุขังคือ ยิ่งกว่าสุข อยู่เหนือสุขเหนือทุกข์

แล้วคนพูดที่อยู่เหนือสุขเหนือทุกข์คนรู้จักสภาวะจริงของตัวเอง จิตของคนนี้อยู่เหนือสุขเหนือทุกข์ได้แล้ว คือจิตของคนไม่เป็นสุข จิตของคุณไม่มีอาการสุขอาการทุกข์ คุณทำได้ไหม อาตมาว่า ชาวอโศกทำได้แต่ยังไม่ถาวร ยังไม่ “นิจจัง-ธุวัง-สัสสตัง-อวิปริณามธัมมัง-อสังหิรัง-อสังกุปปัง” เท่านั้นแหละ ใช่ไหม

ถ้าคุณฟังอย่างที่อาตมาพูด ก็ตรองตามตรวจสอบตาม ตามอาตมาตามที่เข้าใจ ว่าใช่ ทำได้อยู่บ้าง แต่บอกว่าทำไม่ได้อย่างขั้น “นิจจัง-ธุวัง-สัสสตัง-อวิปริณามธัมมัง-อสังหิรัง-อสังกุปปัง”ก็ใช่ เพราะฉะนั้นก็ทำจนกระทั่งมัน “นิจจัง-ธุวัง-สัสสตัง-อวิปริณามธัมมัง-อสังหิรัง-อสังกุปปัง” ให้ได้ คุณก็เป็นอรหันต์ถาวร ซึ่งอาตมาขออภัยนะ อวดตัวอวดตนจนหมดเนื้อหมดตัวแล้วเพราะอาตมาทำได้จริง ไม่มีในตำราไหนหรอก เป็นความรู้ของอาตมาเองโวหารของอาตมาเอง เรียบเรียงเองที่เอามาพูดนี้ ไม่ได้เอามาจากอรรถกถาจารย์หรือคนไหนพูด อาตมาไม่ค่อยไปอ่านด้วย อรรถกถาจารย์อาตมาไม่ค่อยไปอ่าน อ่านแต่พระไตรปิฎก แล้วก็เอามาใช้อยู่ตอนนี้เป็นหลัก ก็คือพระไตรปิฎก อาตมาก็ได้พระไตรปิฎกนี้เป็นสิ่งอ้างอิง อาตมาถึงได้รอดตัว หากไม่มีพระไตรปิฎกอ้างอิงอาตมาตายอย่างฝุ่นเลยไม่ได้แค่ตายอย่างเขียดนะ

ทำงานได้อยู่ทุกวันนี้เพราะมีพระไตรปิฎก เสร็จแล้วก็เห็นใจศาสนาสงสารศาสนาที่ไม่ควรจะเปื้อน อาตมาได้นำศาสนาพุทธมาอธิบายขยายความเผยแพร่อย่างถูกต้อง แต่ก็ไม่ค่อยจะเปลี่ยนแปลงกัน แต่ก็ดีขึ้นกระเตื้องขึ้น

ตอนนี้ก็พยายามตรวจสอบกันพยายามตั้งใจทำ อย่างน้อยก็ดีที่จะจัดการพวกเงินทอน ตอนนี้ก็เอาเข้าแล้ว จีวรปลิวออกนอกประเทศหายไป ก็เป็นเรื่องที่ดีมากเลยในยุคนี้ ทำไปเถอะ ขอให้ทำกันอย่างจริง ทำกันอย่าง ยุคพระเจ้าอโศกมหาราชกันเถิด ไม่ต้องถึงกับฆ่า อย่างพระเจ้าอโศกมหาราชฆ่าทิ้งเลย โอ้โห แต่ยุคนี้จัดการเลย

อาตมากล้าพูดว่าปาราชิกกันมาก โดยเฉพาะปาราชิกเรื่องเงินทุจริตแค่ 5 มาสก  ก็ปาราชิกแล้ว น่าจะเป็น 300 บาทสำหรับ 5 มาสก ในยุคนี้ ทุจริตเงินเกิน 300 บาทก็ถือว่าปาราชิกแล้ว จะเหลือไหมนี่ พระทั้งหลาย เหลือพระที่ยากจน พระที่ไม่มีใครไปทำทานด้วย พระที่ไม่มีใครไปบริจาคก็รอดตัว นอกนั้นก็ไม่เหลือ เช่น เอาเงินมาติดกัณฑ์เทศน์ก็เอาไปใช้ของตัวเองอันนี้ก็ปาราชิกแล้ว เขาให้เอามาทำงานศาสนา อาตมานี่ขอยืนยัน คนเอาเงินมาบริจาคกับอาตมา หลายคนบอกว่า “แล้วแต่ท่าน” แล้วแต่อาตมาใช้ตามอัธยาศัยส่วนตัว บอกอย่างนี้ด้วย อาตมาก็ไม่เอา ไม่ใช้เป็นส่วนตัว ใครเอาเงินมาบริจาคอาตมา จะบอกว่าใช้เฉพาะตัวไม่ใช่งานศาสนาก็เข้าใจ แต่อาตมาก็เอามาไว้ซื้อข้าวน้ำกินเองอยากได้ของใช้ส่วนตัวอยากไปเที่ยวก็ใช้เงินพวกนี้ไป บำเรอตน อาตมาไม่ทำ

อาตมาเคยพูดไปแล้วแม้จะเจ็บป่วยแล้วก็ต้องใช้เงินเพื่อที่เขาบริจาค ก้อนนั้นเพื่อรักษาตัวก็จะไม่ทำ ญาติโยมที่เห็นอาตมาป่วย ก็หาเงินส่วนตัวมารักษาอาตมาหรือใครไม่อยากรักษาก็ปล่อยให้อาตมาตาย อาตมาไม่มีอาหารกินไม่มีข้าวกินเลย คุณก็หามาสิของคุณ โดยที่คุณมีสิทธิ์มีส่วนก็หามาโดยสุจริตเอามาทำให้อาตมากินได้ อาตมาถึงกิน ปรปฏิพัทธาเมชีวิกา ชีวิตเราเนื่องด้วยผู้อื่นให้คนอื่นเลี้ยงไว้ อาตมาทำงานหากจะต้องใช้เงินคนอื่นเขาก็ช่วยส่งเสริมเท่านั้นส่วนตัวไม่เอามาเป็นอันขาด เด็ดขาดเลย อาตมาตั้งปณิธานไว้อย่างนี้ แล้วทำได้ด้วย จนทุกวันนี้

แล้วอาตมาก็ให้นักบวชของพวกเรา สมณะของพวกเราก็ประพฤติอย่างนี้ ไม่เอาเงินไปใช้ส่วนตัวอย่างนี้ สมณะนักบวช แม้แต่สิกขมาตุของพวกเรา จึงเป็นสมณะสิกขมาตุที่บริสุทธิ์สะอาด เรื่องเงินทองสมบัติที่เขาวุ่นวายกันอยู่ในสังคมศาสนาพุทธของโลก แต่ของชาวอโศกเรา โอ้โห ไม่ต้องมาตรวจสอบ หรือจะมาตรวจสอบได้ก็ดีอย่างยิ่งเลย ของเราทำถูกต้องตามธรรมวินัยของผู้พระพุทธเจ้า เป๊ะเลย

เขาก็บอกกันว่าในยุคนี้เป็นพระไม่มีเงินไม่มีทองอยู่ได้อย่างไรไปไหนมาไหนก็ต้องใช้เงินทั้งนั้น เราก็เป็นพระในยุคนี้ไม่เห็นจะใช้เงินก็ไม่โวยวาย ก็ไปไหนมาไหนได้ องค์นี้เหาะไปต่างประเทศโน่น  อาตมา ใครอยากให้ไปต่างประเทศก็ไม่ไป มันเมื่อย ตั้งแต่ไหนแต่ไร อาตมาพูดภาษาไทยบรรยายภาษาไทยก็ยังเมื่อยแล้ว แล้วหากไม่รู้เรื่องภาษาเขา อาตมาจะไปทำไม เมื่อยก็เมื่อย เดินทางเสียเงินเสียทองเสียเวลา เสียแรงงานต่างๆ ไม่คุ้ม อาตมาไม่ไป ใครอยากจะฟังธรรมะแต่มาเป็นคนต่างชาติต่างภาษาก็ต้องมาหัดฟังภาษาไทย อาตมาไม่มีล่ามแปล ฟังเอง แปลเอง หาล่ามเอง อาตมาพูดแต่ภาษาไทย ไม่พูดภาษาอื่น

สรุปเข้าสู่สิริมหามายา มันเป็นเรื่องของนามธรรม ที่ยากจะเข้าใจ เหมือนนักมายากล ประเด็นที่ว่า จะทำให้เกิดหรือทำให้ตาย จริงๆแล้วอาตมานี่ตายแล้ว แต่อาตมายังเป็นๆ ยังไม่ยอมตาย (คนว่ากิเลสตาย)ใช่ อาตมากิเลสตายแล้วแต่ทำไมยังไม่ยอมตาย เหมือนกับคนตอแหลพูดตลบแตลง ไหนว่าตายแล้วดับแล้ว

พระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้สัมมาสัมโพธิญาณ มาร ก็มาอาราธนาให้ท่านตายได้แล้ว บอกว่าตรัสรู้แล้วก็ควรจะตายได้แล้ว จะยังเกิดอยู่ทำไม พระพุทธเจ้าก็บอกว่าไม่ได้หรอกมาร เราต้องอยู่ให้มนุษย์เขารับรู้ธรรมะที่เราตรัสรู้ให้ได้เสียก่อน ตราบใดที่ยังไม่ได้เผยแพร่ให้คนรับรู้จนกระทั่งเอาไปเผยแพร่เอาไปบอกจำแนกแจกจ่าย และปรับวาทะกับศาสนาเดียรถีย์ กับผู้อื่นที่เขาไม่รู้เรื่องให้รู้เรื่องได้เสียก่อน ถึงขั้นปล่อยมือได้เราถึงจะตาย มาร ท่านก็ตรัสกับมารอย่างนี้

เพราะฉะนั้นคำว่าการเกิดการตาย ถึงลึกซึ้งมาก จะใช้คำว่ามีกับไม่มีก็ได้ พระพุทธเจ้าก็ตรัส พระไตรปิฎก เล่ม 16 ข้อ (43) [43] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรกัจจานะ โลกนี้ โดยมากอาศัยส่วน 2 อย่าง คือ ความมี  1 ความไม่มี 1 ก็เมื่อบุคคลเห็นความเกิดแห่งโลก(โลกสมุทัย)ด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงแล้ว ความไม่มีในโลก ย่อมไม่มี(โลเก นตฺถิตา สา น โหติฯ) เมื่อบุคคลเห็นความดับแห่งโลก(โลกนิโรธ)ด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงแล้ว ความ มีในโลก ย่อมไม่มี(โลเก อตฺถิตา สา น โหติฯ)

มีคือโลกสมุทัย ไม่มีคือโลกนิโรธ โลกคือความวน ยังมีสมุทัย ยังมีเหตุให้วนเวียน เมื่อดับเหตุได้ก็เป็นโลกของความดับคือนิโรธ โลกที่ไม่มีความวนเวียน พระอรหันต์มีนิโรธแต่ว่าลืมตาสัมผัสทำประโยชน์แก่โลก

ผู้ที่มีนิโรธคือต้องมี  ปริสุทธา ปริโยธาตา มุทุ กัมมัญญา ปภัสสรา มีนิโรธคือ มีจิตที่เป็นอุเบกขาสมบูรณ์แบบ ทำงานอย่างคล่องแคล่วว่องไวปราดเปรียว ปรับปรุงได้ไวเรียนรู้ก็ได้ไว ทำกรรมการงานก็ได้ยิ่งดี เหมาะควร เหมือนกับคนหายตัว นักเล่นกล หายตัวได้มีก็ได้ เอาตัวใส่กล่องเอามีดแทงไม่ถูกหายตัวไปได้ เขาตัดทั้งตัวเลยนะตอนแสดงมายากล ตัดแยกออก แล้วเอามาต่อกันได้อีก เหมือนกับตายได้แล้วก็เกิดได้อีกเหมือนกัน เล่นกล เกิดตายตายเกิด จึงเป็นนักมายากลอย่างสิริมหา

พูดไปพูดมานี้พอรู้เรื่องกันนะ เป็นเรื่องอจินไตยที่รู้ได้ยากเอามาขยายความ มันเป็นคุณวิเศษ ทำให้เกิดทำให้ตาย ทำความสะอาดให้จิตของตนที่เป็นโลกุตระ เป็นสัมมาทิฏฐิ ปฏิบัติจนเกิดสัมมาปฏิเวธ

วิธีการคือเรียนรู้ให้สัมมาทิฏฐิที่พระพุทธเจ้าสอนตาม ศีล สมาธิ ปัญญา

ศีลข้อที่ 1 เกี่ยวกับสัตว์ ศีลข้อที่ 2 เกี่ยวกับสัมผัสเข้าของ

สัมผัสกับสัตว์แล้วทำใจอย่างไรปฏิบัติอย่างไร ก็อาศัยธรรมะพระพุทธเจ้า เรียนรู้ปฏิบัติ เมื่อสัมผัสกับสัตว์แล้ว สัตว์เขาก็เกิดของเขาอยู่กับวิบากของเขา เราอย่าไปเกี่ยวข้องกับเขาอย่าไปทำวิบากร่วมกับเขา ไม่ทำร้ายเขา ไปฆ่าเขามันก็เป็นวิบาก ไปแตะต้องตัวเขาก็เป็นวิบากแล้ว ต่างคนก็ต่างอยู่ ช่วยกันได้ก็ช่วย สรุปแล้ว หวังประโยชน์ต่อสัตว์ทั้งปวงอยู่ให้ได้

ศีลข้อที่ 2 เกี่ยวกับข้าวของที่ไม่ใช่ของของเรา ถ้าเป็นของๆเราๆมีสิทธิ์ที่จะสร้างขึ้นมาเอง ไม่ใช่ของๆเราอย่าไปอยากได้มา แม้แต่มนุษย์ ในยุคทาสก็ตาม ไม่ใช่ทาสของเราไม่ใช่คนของเราไม่ใช่ของๆเรา อย่าว่าแต่ทาสเลย แม้แต่ไม่ใช่ภรรยาสามีของเรา แม้แต่ที่สุด ไม่ต้องยึดถือเป็นลูกของเราพ่อของเราแม่ของเรา แต่รู้มีคาราโว มีความเคารพกัน รักกัน นึกถึงกัน ช่วยเหลือเกื้อกูลกันไม่ทะเลาะวิวาทกันมีความสามัคคีกันเป็นหนึ่งเดียวกัน

ที่สุดไว้อาศัย ทำให้เกิดแล้วเป็นนิสัย จนกระทั่งเป็น วิสัย

วิสัยคือสิ่งที่เป็นไปได้อย่างแน่นหนาถาวร วิสัย การประพฤติปฏิบัติก็เป็นอย่างนี้ ทำให้สุดยอดเป็นอย่างนี้ นิ คืออะไร สยะคืออะไร

นิ คือ พยายามทำตนให้เรียนรู้กิเลสแล้วทำให้ นิ คือ ปฏินิสรณะ สรณะคือการทำสงครามกับกิเลสที่เป็นตัวร้าย เราเป็นนักรบ คนเกิดมามีสรณะมีการรบเป็นที่พึ่งต้องรบอะไร รบกับกิเลสตัวเอง อยากรู้ว่าตัวเองเกิดมาเป็นคนแล้วเรียนรู้ลดจากกิเลส ฆ่ากิเลสให้ตายให้ได้นี่คืองานที่ยิ่งใหญ่

ทีนี้ คนไม่รู้จัก เกิดมาแล้วเอาอะไรเป็นที่พึ่ง ก็เอากิเลสเป็นที่พึ่ง แทนที่จะรบจะจัดการมัน มันก็สั่งบงการเราเลย ตกลงสรณะของคนคืออะไร คือกิเลส เป็นอย่างนั้นจริงๆไม่ได้ใส่ความนะ

เพราะฉะนั้นพยัญชนะที่พูดนี้ไม่ได้พูดอย่างโมเมเล่นลิ้น ตลกฮานะ แต่เป็นเรื่องจริงเป็นเรื่องสัจจะ คำอธิบายเป็นสาระ เป็นเนื้อแท้

เพราะฉะนั้นวันแม่วันนี้เราก็ต้องเรียนรู้ ฟังอาตมาเทศน์นี้ เท่ากับ อาตมาเอาธรรมะพระพุทธเจ้ามาสอนพวกคุณ เป็นแม่

พระพุทธเจ้าตรัสว่าพระโมคคัลลานะเป็นแม่นม พระสารีบุตรเป็นแม่เลี้ยง อาตมาสอนแม่ ภิกษุทุกองค์ก็เป็นแม่  ที่จะไปให้เกิดทางจิตวิญญาณแก่คนทั้งหลายต่อ เกิดเป็นโสดาบันสกทาคามี อนาคามี อรหันต์

แล้วเอาความรู้โสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี อรหันต์ ไปก่อเกิดลูกให้เป็นลูกที่มีคุณธรรมเป็นอารยธรรม โสดาบัน สกทาคามี อนาคามี อรหันต์ไปเรื่อยๆ

จึงเกิดการสืบทอดสร้างแม่สร้างความเกิดไปเรื่อยๆ อย่าให้ขาดสาย เพราะฉะนั้นแม่นี้จะเป็นแม่ที่ให้เกิดอาริยธรรม ความเกิดที่ยิ่งใหญ่ของสิริมหามายาคืออาริยธรรม แล้วทุกคนมาเข้าคอร์สที่จะเรียนรู้ วิชาความรู้ในการที่จะ ให้เกิดลูกที่เป็นอาริยะชน

เพราะฉะนั้นทำตนให้เป็นแม่จริงๆให้ได้ แม่ที่มีคุณธรรมที่เป็นอาริยธรรม แล้วลูกที่เราจะไปให้เกิดเพื่อสืบทอดธรรมะพระพุทธเจ้าสืบทอดศาสนาพระพุทธเจ้าได้ ก็ต้องเป็นเชื้อโลกุตรธรรม เชื้ออาริยธรรม ในยุคนี้มันหมดแล้วอาริยธรรม โลกุตรธรรมยังเหลือแต่โลกียธรรม เดรัจฉานวิชชา ความรู้นอกรีตปนเปเยอะแยะ ที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยสงฆ์ วิชารัฐศาสตร์เศรษฐศาสตร์ แต่วิชาที่อาตมาพูดอย่างนี้เขาไม่รู้เรื่อง เชื่อไหมว่าอาตมาพูดกับคนที่เป็นดอกเตอร์ทางศาสนาพูดกับเขาไม่รู้เรื่อง จริง พวกคุณจะรู้เรื่องกว่าเขา

พวกคุณเป็นลูกมีเชื้อของพุทธธรรม มีเชื้อทางพุทธศาสนา มีเชื้อของพระพุทธเจ้า ศาสนาจึงจะสืบทอดต่อไป

สมณะเพาะพุทธ…สรุป ดร.สมภาร พรหมทา ว่า ในพระไตรปิฎกไม่มีคำว่านั่งหลับตาปฏิบัติเลย

สรุปเป็นบทกวีดังนี้….เกิดตาย-ตายเกิดประเสริฐสุด เป็นแม่พุทธพริ้งเพริศประเสริฐศรี สร้างสิริมหามายาเอื้ออารี ล้นหลามความไม่มีได้เกิดมา