620112_พ่อครูให้โอวาทเนื่องในวันเด็กแห่งชาติ ปี 2562

620112_พ่อครูให้โอวาทเนื่องในวันเด็กแห่งชาติ ปี 2562

ดาวโหลดเสียงได้ที่ https://drive.google.com/open?id=1XvYBBO6H3tACzj5e3niSs6uLEjpwNpol

พ่อครูว่า…เจริญธรรมทุกคน วันนี้วันอะไร …วันนี้วันเด็ก ต้องให้เด็กเขาสำหรับวันนี้กำหนด 1 ปีวันเด็ก 1 วัน วันที่ 12 วันเสาร์ เขากำหนดไว้ว่าเป็นเสาร์ที่ 2 ของเดือนมกราคม จะลงเลขอะไรก็ไม่รู้ล่ะ เอาวันเสาร์เป็นหลัก เอาวันเสาร์ที่ 2 ของเดือนมกราคม ทุกปี วันนี้มาตรงกับวันที่ 12 ขึ้น7 ค่ำเดือนยี่ ปีจอ ก็ให้อาตมาเทศน์ก่อนที่จะได้ไปสนุกกัน

ทุกคนผ่านชีวิต ต้องผ่านชีวิตที่เป็นเด็ก หลวงปู่ก็ผ่านชีวิตที่เป็นเด็กมา แต่ชีวิตที่เป็นเด็กของหลวงปู่ ค่อนข้างจะไม่เหมือนใคร เพราะว่าชีวิตเด็กของหลวงปู่นี้ เป็นเด็กที่แม้เป็นเด็กก็เอาแต่ทำงานไม่ค่อยเล่นอย่างใครเขาไม่ค่อยทำ มีแต่หาเรื่องงาน หาเรื่องที่จะเป็นงานมาทำ หรือไม่ก็ไปหาเงิน รับจ้างหาเงิน หลวงปู่เป็นเด็กอยู่ที่นี่แหละ ตกฟากอยู่ที่ศรีสะเกษ อายุขวบ 2 ขวบ ลุงเอาไปเลี้ยงเป็นลูก ลุงเป็นหมอ ก็ไปอยู่หนองคาย เรียนโรงเรียนวัดหายโศก ที่หนองคาย เรียนอยู่ป.1 ป.2 ก็ย้ายเพราะสงครามโลกครั้งที่ 2 เกิดตูมตาม ลุงก็ได้หอบหิ้วกันไป มียายติ๋วยายแต๋วเกิดมาแล้ว นายตุ๋ยอยู่ในท้อง ลุงย้ายจากเป็นแพทย์ที่หนองคาย แล้วไปเป็นแพทย์ที่สกลนคร ย้ายไปได้หน่อยนึงลุงก็บอกว่าไม่ไหวแล้วมีลูกหลายคน เลยบอกว่าแกกลับไปอยู่กับแม่ก่อนเถอะ ตอนนั้น 6 ขวบกว่าลุงก็ส่งคืนให้แม่ แม่ยังขายของอยู่ที่ศรีสะเกษอยู่เลย คุณยายก็บอกว่าอยู่ห่างพี่น้อง ตระกูลที่อุบล หลวงปู่เป็นเชื้อสายเจ้าเมืองของเมืองอุบลฯเลย ยายก็เลยบอกว่าไปกับยาย กลับไปบ้านเรา อย่างไรจะตายเพราะระเบิดลงทุกวัน ก็เลยกลับมาที่อุบลฯ

ยายก็บอกว่า อยู่ในจังหวัดมันมาทิ้งระเบิดกันที่ในจังหวัดมากกว่าข้างนอก ยายก็บอกว่า ไปอยู่ที่จริงๆคืออำเภอพิบูลฯ คือทวดของหลวงปู่เป็นเจ้าเมืองพิบูลฯ พี่ชายทวดหลวงปู่มาเป็นเจ้าเมืองอุบล น้องชายก็เป็นเจ้าเมืองพิบูลฯ ยายก็บอกว่าไปอยู่พิบูลฯเถอะ แต่แม่บอกว่าทำมาหากินสู้อยู่ที่วารินฯไม่ได้ เพราะว่ามีรถไฟอยู่ที่วารินฯ รถไฟไปไม่ถึงพิบูลฯ แม่ก็เลยขอยายว่า ขออยู่ค้าขายทำมาหากินที่นี่เถอะ แม่ยังแข็งแรงคล่องแคล่วทำมาหากิน ส่วนพ่อก็ไปเป็นทหารเกณฑ์ ในสงครามโลก หลวงปู่จึงเป็นเด็กและโตอยู่ที่วารินฯ โรงเรียนเทศบาลวารินฯ จบป 4 ที่นี่ แล้วไปต่อ ม. 1 ในจังหวัดอุบลฯ  แล้วก็ต้องไปเรียน ม.2 ที่พิบูลฯ ที่วัดกลาง จบม.3 ที่พิบูลฯ ม.4 มาเรียนโรงเรียนสิทธิธรรมวิทยาอยู่ที่อำเภอวารินฯ เสร็จแล้วไปเรียน ม. 5 ไปเรียนที่อุบลวิทยาคม จบป. 5 แล้วไปเข้าม.6 ที่โรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราช เรียนตก ม.6 เลยอยู่ที่โรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราช 2 รุ่น เลยมีเพื่อนเยอะ เรียนม.6 ซ้ำสองปี

จบม.6 แล้วก็ไปเรียนม. 7 เข้ากรุงเทพที่โรงเรียนสีตบุตร แต่ไปเรียนม.8 รร.เทพวิทยาก็ตกเอาๆ แผนกวิทย์ ตกสองปี แต่ปีที่ 3 นี้จะซ้ำอีกก็เบื่อ ก็เดินเลาะไปมาจะไปเรียนรร.เก่าก็อย่างไรไม่รู้ ก็เลยจะไปเรียนศิลปะ ไปเวียนวนที่เพาะช่าง ศิลปากร ไปรู้จักอาจารย์รุ่นแรกๆ ตั้งแต่เป็นอนุปริญญา ยังไม่ได้ประสาทปริญญาเลย

เรียนโรงเรียนเพาะช่างก็ทำงานเลี้ยงตนเองส่งหนังสือพิมพ์เป็นต้น หาเงินเลี้ยงตัวเองไป ลงเรียนในมหาวิทยาลัยก็เป็นแต่เพียงชื่อ ไม่ได้ไปเรียนกับเขาสักเท่าไหร่นัก

อาตมานั้นความรู้ทางโลกหรือความรู้ทางธรรม เอามาใช้มาก ความรู้ทางโลกเอามาใช้เท่าที่มี ความรู้ทางรัฐศาสตร์เศรษฐศาสตร์ ความรู้ทางสังคมศาสตร์ มี ปางนี้ชาตินี้หลวงปู่ไม่ได้มาทำหน้าที่บริหารทางโลก จะมาบริหารทางรัฐศาสตร์เศรษฐศาสตร์ ทางสังคมศาสตร์นั้นไม่ต้องไป มาทำสังคมทางธรรมนี้ ผสมผสาน เป็นสังคมบวร สังคมบ้านวัดโรงเรียนที่ลึกซึ้งกว่าสังคมทั่วไป สรุปแล้วเป็นงานยาก งานที่หนัก เพราะว่าต้องผสมผสานต้องทำงานเพื่อมนุษยชาติ ให้มนุษยชาติเกิดทั้งความทำงานความสามารถ มีความเจริญทางจิตวิญญาณแล้วอยู่ร่วมกันอย่างเป็นคนชั้นสูง อาริยชาติ อาริยบุคคล หรืออาริยสังคมก็จึงได้ยาก

แต่ยากก็เป็นหน้าที่ หน้าที่หลวงปู่ต้องมาทำงานนี้ หลวงปู่ก็ไม่ได้ปิดบังอะไร ประกาศไปแล้วว่าหลวงปู่เป็นใคร หลวงปู่เป็นคนที่จะมากอบกู้สังคม มาทำให้สังคมเป็นมนุษย์เจริญ อาริยมนุษย์อาริยชน มนุษย์ประเสริฐ ให้เป็นมนุษย์มีคุณค่าคุณงามความดี ไม่มีโทษภัยไม่มีความเสียหาย มีแต่ความดีงามอยู่ในประเทศ อยู่ในสังคมอยู่ในโลก ซึ่งจะต้องทำอย่างนั้น ก็รู้ตัวเองแล้วทำตัวเองมาจนกระทั่งทุกวันนี้คนก็ยังไม่ค่อยเชื่อ หลวงปู่เลยพยายามที่จะมีชีวิตนี่แหละ ให้อยู่ไปอีก อยู่ไปยืนยาว นานๆ พวกเราก็จะได้โตขึ้นไปหลวงปู่ก็จะอายุยาวขึ้นไปเรื่อย พวกเราโตเป็นหนุ่มเป็นสาวขึ้นมา หลวงปู่ก็ยังอยู่ยังทำงานด้วย ทีนี้พวกเราก็จะมีวุฒิภาวะ มีความเจริญมีวัยวุฒิคุณวุฒิ เจริญขึ้นมารับรู้ จะได้รู้ความเป็นมนุษย์เป็นสังคมที่ดี ที่ควรจะเป็น ก็จะได้มาช่วยหลวงปู่ ตอนหลวงปู่อายุมากๆ ไม่ใช่ว่าหนีหมดนะ จำไว้นะ ใครโตแล้วจะหนีไปไม่อยู่ช่วยหลวงปู่ยกมือ

ไม่มีใครยกมือเลยนะ จะอยู่ช่วยหลวงปู่หมดนะ จำไว้ๆ หลวงปู่ต้องอาศัยพวกเรา คนที่มีความรู้ตรงกันอันเดียวกัน ความชำนาญชัดเจนอันเดียวกันก็จะช่วยกันได้ดีใช่ไหม ได้ถูกต้อง จะได้ทำงานช่วยสังคมที่เป็นสังคมประเสริฐ สังคมเจริญแบบนี้ ซึ่งโลกทั้งโลกตอนนี้กำลังโน้มเอนภาษาสมัยใหม่เรียกว่ามี Trend มาเอาอย่างที่แบบพวกเราเป็น เรียกว่า civilization แต่อังกฤษเขาไม่มีโลกุตรธรรมเป็นเทวนิยม แต่คำว่าความเจริญทางภาษาอังกฤษเรียกว่า civilized เราก็เจริญเราก็ไม่มีปัญหาอะไร เราเจริญแบบโลกุตระมันก็คือความเจริญของความเป็นมนุษย์ เจริญจนเกินความเป็นโลกียะ

โลกเขามีแต่ดีกับชั่ว แต่ของเรานี้เข้าใจดีเข้าใจชั่ว และเราก็ทำได้ดี ทำดีได้สูงกว่าเขาด้วย แต่เราไม่ไปข่มเขา ดีชั่วก็เป็นคนเหมือนกัน ช่วยเขา โดยเฉพาะคนชั่วก็ต้องช่วยมาก คนดีถึงอย่างไรก็เป็นคนดีแล้ว ก็ไม่มีปัญหาอะไรกับสังคม แต่ถึงไม่ดีขึ้นอีกเขาก็ดีแล้ว ส่วนคนชั่วสิ เขายังชั่วก็ทำให้เกิดภัยเกิดโทษต่อสังคมต่อตัวเอง ต้องช่วยคนชั่วให้ดีขึ้นมาก่อน เมื่อดีขึ้นมาเขาก็จะได้ดีขึ้นแล้วก็จะได้ช่วยคนต่อไป เพราะความชั่วมันทำลายสังคม ทำลายมนุษยชาติ นี่คือสภาพจริงของความจริง ที่หลวงปู่ได้พยายามอธิบายให้ถูกต้อง

ในยุคนี้ความชั่วมันก็ยังแรง ความดีที่เป็นขั้นโลกุตระ หลวงปู่ก็ต้องยืนหยัดความดีที่เป็นโลกุตระนี้ไว้อย่างสำคัญ พร้อมกันนั้นความชั่วก็จะปล่อยให้จมลงนรกไปมากเกินก็ไม่ไหวก็ต้องช่วยเขาด้วย แล้วคุณก็เป็นอย่างนั้นเยอะด้วย คนดีที่เป็นคนโลกุตระยิ่งมีน้อย แต่น้อยไม่เป็นไรคนดีก็ปล่อยเขาได้ ยิ่งเป็นคนดีโลกุตระยิ่งปล่อยไปได้เลย ก็ไม่เป็นไร แต่คนชั่วสิจะแย่ จึงจำเป็นต้อง หลวงปู่จึงต้องพูดถึงความชั่วของคนชั่ว คนชั่วได้ยินได้รู้ พูดว่าจ้ำจี้จ้ำไชซ้ำซาก แรงๆ เพราะชั่วนี้พูดเบาๆก็ไม่ค่อยกระเทือนหนังหนาหนังแรด ต้องกระตุกอย่างแรงจึงจะได้ เป็นงานที่จำนนที่เลี่ยงไม่ออก ทำไมต้องว่าเขาหนักหนา ก็มันจำเป็น ถ้าไม่ทำขนาดนั้นมันก็ไม่ได้ผล เมื่อไม่ได้ผลแล้วทำไปเสียแรงงานเปล่า มันก็ต้องทำให้ได้ผล แทงหนังแรดก็ต้องแทงให้เข้า ถ้าแทงเบาก็ไม่เข้าหนังแรด

หลวงปู่พยายามทำให้ราชธานีอโศกเป็นถิ่นที่ทั้งเด็กก็ตามทั้งผู้ใหญ่ก็ตาม ก็เป็นคนเจริญ เด็กเราก็จะเป็นตัวอย่างของที่อื่นเขาด้วย เป็นตัวอย่างนำพาคนอื่นให้คนอื่นเขาเข้ามา ถ้าเรามีมวลมีหมู่กลุ่ม เด็กๆ เป็นคนเจริญเป็นคนแข็งแรงดี เด็กข้างนอกเข้ามา ก็จะมาถูกพวกเราเป็นน้ำหนักที่เป็นเนื้อแท้แข็งแรง มีรังสีแผ่ซ่านไพศาลออกไปช่วยคนอื่นเขามาเป็นอย่างที่เราเป็นได้ ไม่ใช่ว่าเราเป็นอย่างนี้แล้วอ่อนแอ คนอื่นเขาเอาแบบไม่ดีเข้ามา เพราะเราก็ถูกสลายกลายเป็นไม่ดีเหมือนเขา เราก็เลยเจ๊งเลย เราก็ต้องแข็งแรงมั่นคงแน่นหนา ไม่แปรปรวนเป็นไปตามเขา มีแต่จะเปลี่ยนเขามาเป็นเรา ไม่ใช่เราสลายเปลี่ยนแปลงไปตามเขา เพราะเขาเองเขาแย่เขาไม่ดี เราต้องคงมั่นเราต้องยืนหยัด ความดีของเราให้แข็งแรงมั่นคง ต้องฝึกฝน พูดเอาไม่ได้หรอก ต้องฝึกฝนให้เป็นคนดีที่แข็งแรงที่เจริญแน่นหนาๆมั่นคงตั้งมั่น เพื่อที่จะช่วยผู้อื่นได้ เราเองช่วยตัวเองได้แล้วก็สบาย เราก็ช่วยผู้อื่นต่อไปอีก มันก็จะเป็นสภาพที่ซับซ้อนเจริญงอกงามแบบนี้ไปเรื่อยๆ

ตอนนี้อโศกมีรูปร่างความเจริญที่เรียกว่าโลกุตรธรรม เป็นอาริยบุคคล เจริญในโลกแบบโลกุตระ ไม่เหมือนโลกียะทีเดียวมันเหนือกว่าโลกียะ ก็จะนำพาไป เพราะมันทวนกระแส โลกจะเอาแต่ร่ำรวยหรูหราฟู่ฟ่า เรามาหาความพอดีความเหมาะสมไม่มากๆแล้วไม่น้อยเกินไปด้วย อุดมสมบูรณ์ แม้จนก็จนยังอุดมสมบูรณ์ไม่ได้จนอย่างกระเบียดกระเสียรจนอย่างยากแค้น จนกันอย่างลำบากลำบนไม่ใช่หรอก มีกินมีอยู่มีเล่นมีพักผ่อนพอเหมาะพอดี ไม่มากเกินไปไม่น้อยเกินไป เพราะฉะนั้นต้องเรียนรู้คำว่าพอเหมาะพอดีหรือสมดุล ได้สัดส่วนที่พอเหมาะพอดี เป็นลักษณะที่ดีที่สุด ลงตัวที่สุด ยืนนานที่สุดเรียบร้อยที่สุด ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใครแม้แต่ตัวเองก็อยู่กันอย่างยั่งยืนเรียบร้อยราบรื่นง่ายงาม เรียกว่า สันติ

ลักษณะพวกนี้เป็นสิ่งที่มีจริงเป็นจริงแล้ว เป็นกิริยาอาการของความเป็นมนุษย์ทางกายกรรมวจีกรรมมโนกรรมที่สัตว์โลก หรือมนุษย์ จะเป็นกัน จะต้องทำกัน ซึ่งเราก็ทำกันอยู่ ใช้ภาษาเรียกและสื่อบอกให้รู้ความจริงให้รู้จักสภาวะจริงเท่านั้นเอง

เดี๋ยวเราจะได้ไปช่วยกัน เราเป็นเจ้าภาพนะ วานนี้มี 9 รถบัส วันนี้ลองดูว่าจะมีกี่เท่าไหร่