จิตวิญญาณที่พ้นทาสของสตรีไทยผ่าน“ชุดแต่งกายสัมมาสิกขา”

จิตวิญญาณที่พ้นทาสของสตรีไทยผ่าน“ชุดแต่งกายสัมมาสิกขา”

…นุ่งผ้าถุงยาวๆ หน้าไม่ขาวนวลใย ใส่เสื้อชาวนาชาวไร่ แบบไทยๆบ้านเรา….

…เปื้อนกระมอมกระแมม สนุกกับงานไม่เหงา ตื่นนอนแต่เช้า นี่แหละสาวสัมมาสิกขา...

เนื้อเพลงสาวสัมมาสิกขาแว่วมาเพราะรู้สึก ประทับใจชุดใส่แสดงของ เด็กนร.ม.3 สัมมาสิกขาราชธานีอโศกที่ใช้ในการแสดงในคืนงานวันเด็กแห่งชาติ ที่ราชธานีอโศก ปี 2562 เด็กๆใส่ชุดนักเรียนสัมมาสิกขาปกติ แต่ว่า เอาถุงกระสอบปุ๋ยงอกงามใบเล็กมาพับเป็นโบว์ ผูกเข้ากับผม แค่นี้ก็เป็นชุดแสดงในงานวันเด็กได้แล้ว แสดงถึงความคิดสร้างสรรบนความเป็นจริงของชีวิต แสดงออกอย่างเรียบร้อย ราบรื่น ง่าย งดงาม ตามแบบอย่างเด็กสัมมาสิกขาของชาวอโศกบุญนิยม

เด็กๆได้แสดงออกถึงความรักในงานปุ๋ยสะอาด หนึ่งในสามอาชีพกู้ชาติ ที่ประกอบด้วย “กสิกรรมธรรมชาติ ปุ๋ยสะอาด ขยะวิทยา” เด็กที่คิดเอาถุงปุ๋ยมาเป็นโบว์ ก็เป็นเด็กที่ทำงานฐานโรงปุ๋ยพลังชีวิต ผลิตปุ๋ยงอกงาม เขามีความภาคภูมิใจในฐานงานที่ตนเองทำ จึงแสดงออกได้เป็นชุดใส่แสดงได้อย่างงดงามตามอย่างชาวอโศก เป็นการประชาสัมพันธ์ปุ๋ยงอกงามไปด้วยเลย เป็นชุดใส่แสดงที่เป็นศิลปะที่เป็น “มงคลอันอุดม” ไม่ใช่ “ข้าศึกแก่กุศล” สวมใส่แล้วไม่ทำให้คนเห็นแล้วเกิดกามราคะ อย่างชุดแต่งกายของชาวโลกเก่าเขา เรามาเป็นคนโลกใหม่โลกโลกุตระแล้ว นร.ที่นี่ได้ซึมซับวัฒนธรรมโลกุตระ จึงคิดชุดนี้ออกมาได้

พ่อครูเคยเทศน์ไว้ตอนหนึ่งว่า…ทุกวันนี้เข้ามาในไทยยังมีการแต่งตัวแบบไทยมีไหม ตอบว่า ไม่มีแล้ว อยากดูชุดไทยก็มีแต่ชุดไทยประดิษฐ์ประดอย ชุดไทยราชสำนักอย่างโน้น แล้วชุดไทยอย่างสามัญทั่วไปมีไหม ? อย่างไปพม่า ญวนเขาก็มีชุดของเขาอยู่ นี่แสดงว่าไทยเราทิ้งรากไปแล้ว อาตมาเมื่อได้ตั้งโรงเรียนสัมมาสิกขา ไปขอทางการให้เด็กใส่ผ้าถุงใช้ชุดไทยก็ขอยากเย็น เขาว่าทำไมไม่ใส่เหมือนโรงเรียนทั่วไป เราก็ไปขอเขาก็จะไม่ให้ เราก็ไปถามว่าจะทำให้เป็นแบบไทย มันผิดนักหรือที่จะให้ชุดของไทยๆให้นร.เราใช้ สุดท้ายเขาก็จำนนเรื่องรักษาวัฒนธรรมไทย จะเห็นได้ว่าชุดนร.สัมมาสิกขาของเรา เด็กนุ่งผ้าถุง กางเกงแบบไทย เสื้อแขนกระบอก มีตกแต่งผ้าพันคอบ้างในบางเวลา ก็เห็นว่าลูกหลานที่เกิดที่นี่นุ่งผ้าถุงเป็น

ตอนนี้อัตลักษณ์วัฒนธรรมไทยจะสูญแล้วแย่แล้ว จะเอาไปหาอย่างอื่นมาอีกหรือ? ให้มันเหลือเชื้อไทยบ้างเถิด แค่นุ่งผ้าถุง พม่า ลาว ญวณ มีชุดของเขา แต่พี่ไทยไม่มีไม่เหลือแล้วยังเหลือบ้านนอก กับชาวอโศกนี่แหละ นุ่งผ้าถุงแบบไทยๆ หรือชุดไทยที่มีหลายอย่างก็ทำมาสิ ทางอีสานเรียกชุดไทยโก้ๆว่า ชุดเอาบุญ เอาไว้ออกงาน แต่เดี๋ยวนี้ชุดเขาแย่จริงๆ มันเกินไป ให้หยุดกันบ้าง ไม่ต้องไปปลุกเร้ากาม ปลุกเร้าความรุนแรงเพิ่ม เพราะจัดจ้านมากแล้ว

กระเป๋าสานที่เราทำอยู่เขาเอาไปหลอกขายใส่ยี่ห้อ Versace หลอกขายราคาแพงๆ ผู้ใดไม่มีเงินก็ซื้อไม่ได้ สังคมเขาเห่อ ซื้อมาแล้วก็โชว์ คุณไม่มีเงินซื้อหรอก ที่แท้ถูกหลอกให้ซื้อ สังคมอยู่กับความหลอกพวกนี้ โง๊โง่ ใครเคยโง่มาแล้วไม่มากก็น้อย มาเข้าใจเสียได้ก็สบาย พวกเราสบาย เสื้อผ้าหน้าแพรใช้เพื่อกันร้อนกันหนาว กันแมลงสัตว์กัดต่อยกันอุจาด แค่นั้นเอง ซักให้สะอาดสะอ้าน จะมีวัฒนธรรมรูปแบบของไทย อาตมาภูมิใจในชาวอโศก เรายืนยันแต่งชุดไทยนุ่งผ้าถุง ใส่เสื้อแขนกระบอก คอธรรมดา คอไทย ซึ่งคอง่ายที่สุดกลมๆธรรมดาก็คอแล้ว จะคอตั้งนิดหน่อย ไม่ต้องเป็นเชิ้ต สบายจะตาย พวกนี้เป็นเรื่องธรรมชาติที่พวกเราได้มีเชื้อสายของพระพุทธเจ้า เมืองไทยเป็นเมืองพุทธมีเชื้อสายมีอนุสัยลึก เป็นเชื้อของพุทธแท้ๆเป็นโลกุตระ

เพราะฉะนั้นมาฝึกฟื้นขึ้น อาตมามาถึง 2560 กว่าปีแล้วมาฟื้นธรรมะพระพุทธเจ้าได้ผล ซึ่งยากแสนยากได้ขนาดนี้ ก็ใครเก่งกว่าอาตมาก็เชิญ เชิญสร้างหมู่กลุ่มโลกุตระสิ ไม่มีใครชมอาตมาชมเอง ขบถต่อโลกีย์ขนาดนี้ ไม่เช่นนั้นคุณก็เป็นข้าทาสเป็นลูกเล่นหลอกอยู่ในสังคมเขาเท่าไหร่ แต่นี่สบายเราไม่เป็นข้าทาสเขาและมีอิสระเสรีภาพ เราไม่งอมืองอเท้า เราขยันหมั่นเพียรสร้างสรรสิ่งที่ควรสร้าง อะไรควรสร้างควรผลิตควรทำเราก็ทำ

 

มีป้ายที่ฝรั่งคนหนึ่งเขาเขียนบอกไว้ว่า….. “ผู้หญิงไทย กำลังไม่มีแล้ว ทิ้งตัวเองไม่ยอมเป็นตัวเองแล้ว เพื่อตามแฟชั่นฝรั่ง เปลี่ยนเป็นโคลนฝรั่งกันทั้งหมด น่าอับอายจริงๆ ช่วยชีวิตความสวยงามที่แท้ของผู้หญิงไทย

‘ขอเลิก’ ทำสีผมเหมือนฝรั่ง ทำจมูกโด่งเหมือนแม่มด เปลี่ยนใบหน้าเหมือนฝรั่งทำศัลยกรรมทุกชนิด ทำสีผิวขาวๆ เหมือนเป็นโรคมะเร็งโลหิต ทำร่างกายผอมๆ เหมือนโครงกระดูกมันไม่เป็นธรรมชาติ ไม่แท้ และ ขี้เหร่มากต่างหากด้วย ถ้าไม่มีใครเสียใจการสูญเสียหายของผู้หญิงไทย แต่ผมเสียใจเต็มหัวใจ เพราะว่าผมรัก ไม่มีอะไรสวยกว่าผู้หญิงไทยแท้บนโลก เลยขออภัยที่มาประท้วง”

อาตมาว่าเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ นี่เป็นความหลง เป็นความใคร่ กาม เรื่องความสวยงาม ประเด็นหลักคือหลงว่านั่นคือความสวยงาม ซึ่งความสวยงามนี้เป็นสมมุติ แล้วพยายามโฆษณาว่าอย่างนี้สวย แล้วก็สมมุติยึดถือกัน จนคนทั้งโลกมีแนวโน้มไปสู่จุดเดียวกันคล้ายกันไป แต่ก็ไม่ทีเดียว ก็ยังมีความต่างกันไม่น้อย แต่จะเป็นจุดเดียวกันเลยว่าอย่างนี้สวย ทั้งโลกเห็นเป็นเช่นนั้นก็ตามมันก็คือการสมมุติตาม “สัญญา ย นิจจานิ” (ความยึดมั่นถือมั่นตามแต่สัญญาของใครจะกำหนดหมาย) เช่น กำหนดหมายว่าอย่างนี้คือสวย พระพุทธเจ้าตรัสว่า เป็นการสัญญา สมมุติกันขึ้นมาเห็นตามกันไป มันต่างกันที่แต่ละประเทศก็มีต้นตอ ในตระกูลหลักๆ เขาก็แบ่งว่า เป็น มองโกเลี่ยน คอเคเซี่ยน นิกรอยด์ เป็นต้น

สรุปแล้วก็คือการยึดถือ แท้จริงเลย ภาษาบาลี ว่า “อุปาทาน” ไปหลงยึดถือว่าเป็นสิ่งน่าได้น่ามีน่าเป็น แล้วอยากได้อยากมีอยากเป็นจนต้องเสี่ยงตายแล้วได้ตายกันมาแล้วก็มีจริง เพราะรักสวยงามตามที่ตนอยากได้ จนกระทั่งพิกลพิการกันก็มี อันนี้เป็นเรื่องที่รู้ง่าย เป็นอบาย เป็นกามนิยม เมถุนนิยม เสพ รูป รส กลิ่น เสียงสัมผัส ในทางตัวตน บุคคลเราเขา

ใน “กามเมถุน”ก็ง่ายๆคือได้ “สัมผัสเสียดสีทางเพศ แล้วเกิดรสสมมุติ” จะสัมผัสอย่างไรเย็นร้อนอ่อนแข็ง ถ้าได้ตามที่เราได้ยึดไว้สมมุติไว้ ได้แตะสัมผัสเสียดสี แล้วใจมีความสุขอย่างนั้นจริงๆ ตั้งแต่เรื่องเพศ เพราะเป็นกามใคร่อยากที่สัตว์โลกทุกชนิดต้องยึดต้องติด ติดยึดแม้เป็นสัญชาตญาณ แม้ไม่ได้เป็นกามนะ เป็นสัญชาตญาณที่จะต้องสืบพันธ์ต่อเชื้อต่อเผ่าพันธ์ุ

สัตว์หลายชนิดนั้น “การสืบพันธ์ุ” ไม่ได้เป็น “ความสุข”แต่เป็น “สัญชาติญาณต่อเผ่าพันธุ์” สัตว์หลายชนิดสืบพันธุ์แล้วตัวผู้ก็ตาย ตัวเมียก็ต่อเผ่าพันธุ์ต่อไป มีสัตว์หลายชนิดเป็นเช่นนี้ มันไม่ใช่กามแต่เป็นสัญชาติญาณลึกๆ เรื่อง “สืบพันธุ์” ในสัตว์โลกแท้ๆไม่ใช่เรื่อง “กามรส”ได้สัมผัสเสียดสีแต่อย่างใด พระพุทธเจ้าท่านค้นพบความจริงนี้ จึงให้มาล้าง ความติดยึด ความหลง (โมหะ-อวิชชา) ที่ไปหลงว่ามันเป็นของจริงมีจริง จะต้องได้ต้องมี แล้วไปผนวกรสนี้ไว้ใน “การสืบพันธ์” ในการเสียดสี มันก็ผนวกเข้ากับสัญชาติญาณ มันก็เลยดิ่ง เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเลย

หลายศาสนาทางตะวันตกนั้น “จำนน”ว่าเป็นเรื่องที่คนต้องมีต้องเป็น แต่ว่าศาสนาพุทธนั้น สามารถ “หยุดกิจกรรมทางเพศ” เลย ไม่ต้องสัมผัสเสียดสี แต่ต่างประเทศงงมากเขาว่าเป็นธรรมชาติสัตว์โลกไปเลิกทำไม เขาว่า “ถ้าเลิกสัตว์ก็สูญพันธุ์นะ” ฟังดูแล้วก็น่าเชื่อนะ ผลแท้ที่ต้องการก็คือ “การสืบพันธุ์” แต่ “ผลไม่แท้-ผลรอง” คือการ “เสพรส” กามคุณ 5 (รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส) แต่ทุกวันนี้การ “เสพรส” กลายเป็น “ผลแท้” ไปเสียแล้ว ถ้าไม่ได้“เสพรส”รู้สึกว่าเกิดเป็นคนเสียชาติเกิด นี่คือสิ่งที่ลึกซึ้งมาก เป็นเรื่องที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้เปิดเผย แล้วขัดแย้งกับหลายศาสนา แต่ก็มีบางศาสนาเห็นว่าควรละรสทางเพศ โดยเฉพาะของพระพุทธเจ้ามีวิธีล้างละฝึกฝนเลย อาตมาวันนี้ตั้งใจจะพูดเรื่องกามให้ละเอียดให้ง่าย เป็นพื้นฐาน ไม่เจาะจงไปที่เพศ ผู้หญิงผู้ชาย

การสัมผัสเสียดสี เกิดได้ ๕ ทวารหลัก คือ ตากระทบรูป หูกระทบเสียง จมูกกระทบกลิ่น ลิ้นกระทบรส แล้วทั้งหมดของภายนอกร่างกายนี่ ได้สัมผัสเสียดสี ตา หู จมูก ลิ้น สี่อย่างก็รวมอยู่ใน “กาย” อยู่ในการสัมผัสเสียดสีทั้งสิ้น คำว่า “กาย”จึงรวมทั้งตา หู จมูก ลิ้น ไปด้วยที่ต้องเนื่องกับจิตที่รับรู้

ตาไปกระทบรูป ได้ดูแล้วเกิดว่า “น่าดูน่าชม” ได้ดูได้ชมแล้วสบายเป็น “สุข” จะเป็นรสเสพต้องใช้เวลาอยู่กับความสุขนั้นให้นาน จนถึงวาระเวลาก็เบื่อ บางคนไม่นานก็เบื่อ บางคนก็เบื่อเร็ว แต่บางคนไม่เบื่อง่าย แต่ก็เบื่อได้ แม้สัมผัสอย่างเดิมที่เคยดู เคยสุข แต่บางอารมณ์บางกาละ สัมผัสแล้วอันอื่นมากวน คราวนี้ก็ไม่เห็นสุข มันไม่ใช่ของจริง ถ้าจริงต้องสุขทุกครั้งแล้วอยู่นาน คนใดสัมผัสก็ต้องสุขสิ แต่ว่าบางอันคนนี้สัมผัสแล้วชอบ บางอันคนนั้นสัมผัสแล้วไม่ชอบ  ทั้งสัมผัสในองค์รวมแล้วไม่ชอบใจก็มีหรือว่าชอบใจในส่วนใดก็แล้วแต่ อาตมามีเพื่อนที่ทำงานโทรทัศน์คนหนึ่งเขาอยู่ฝ่ายช่าง เพื่อนคนนี้เขาเกลียดงู เห็นเมื่อไหร่ต้องฆ่า ถ้าสัมผัสงูเมื่อใดต้องตามฆ่าให้ได้ ถ้าตามฆ่าไม่ได้นอนไม่หลับ ไม่ว่าเห็นที่ใดเมื่อไหร่ อาตมาก็ว่ามันยึดอะไรกันนักหนา อาตมาก็มองว่าเป็นอจินไตยกรรมวิบาก หรือว่าเป็นองค์รวมที่เห็นแล้วไม่ชอบ งูทุกชนิด มันก็แปลกๆ

มาพูดง่ายๆ เช่นเด็กๆนี่ ชอบขนม อะไรก็แล้วแต่ บางคนชอบท็อฟฟี่  ในใจเด็กมี “อุปาทาน”ยึดติด ไม่ชอบ ซึ่งติดก็ไม่ตรงกันทีเดียว บางคนเขาชอบขนมนั้น แต่เราไม่ชอบ แล้วหลายคนก็ชอบซ้ำกันก็มี ไม่ซ้ำกันก็มีเยอะ ทั้งขนม อาหาร อะไรต่างๆนานา

“กาม” คือความใคร่อยากตามสมมุติ อุปาทาน ที่ยึด ว่าต้องได้ รูปอย่างนี้ เสียงอย่างนี้ กลิ่นอย่างนี้  รสอย่างนี้ สัมผัสอย่างนี้ แต่อาหารนี่ชัดที่รูป รส กลิ่น สัมผัส พอตากระทบรูป แล้วขนมนั้นคือดิน น้ำ ไฟ ลม ธาตุที่ผสมในนั้น ทั้งดิน น้ำ ไฟ ลมเป็นวัตถุรูป  แล้วตาเราไปกระทบเข้า ยิ่งได้แตะเลยสัมผัส แล้วใส่ปากแตะที่ลิ้น ก็จะเกิดวิญญาณ บางคนสัมผัสทางตาก็เกิดวิญญาณ บางคนแตะต้อง ได้กลิ่น ได้รส ก็เกิดวิญญาณ ถ้าวิญญาณนั้นชอบ ได้ดีใจสุขใจ อร่อยก็เรียกว่าวิญญาณเทวดา เป็นเทวดาเก๊ นี่เป็นเทวดาจริงๆ ที่ตายไปขึ้นสวรรค์เป็นเทวดานั้นไม่ใช่ของจริง ของใครตายไปก็อยู่ในความนึกคิดในภพของตน แต่เทวดาคือจิตใจจิตวิญญาณตน มันเป็นสุข มันชอบใจก็เรียกว่ามันเจริญแบบโลกๆ เป็นเทวดา พระพุทธเจ้าเรียกว่าสมมุติเทพ  

จะเป็นสมบัติวัตถุเงินทองข้างของวัตถุใดก็แล้วแต่ มันก็มีทั้งที่เราสัมผัสแล้วดีใจ ถูกใจติดใจ ทั้ง อุปโภคและบริโภค มันไปยึดติดทั้งนั้น เน้นมาที่เราใช้เป็นตัวอย่างคือขนมนี่แหละ เพราะเมื่อตาเรากระทบรูป ก็คือตาเป็นปสาทรูป ขนมเป็นมหาภูตรูป เป็นดิน น้ำ ไฟ ลม ที่เขามาปรุงเป็นขนม แล้วในคนนี่มีตา หู จมูก ลิ้น “กาย” ที่เป็นปสาทรูป ๕ ที่เป็นองค์รวมภายนอกคือตา หู  จมูก ลิ้น  ที่จะไปสัมผัสเรียกว่าโผฏฐัพพะ เมื่อเกิดสัมผัส จิตเกิด แล้วจิตนั้นมันมีจิตที่ใช้ประสาท มันมีการโคจระ เป็นวิสัย ที่เป็นธรรมชาติ

ถ้าได้สัมผัสแตะต้องกันเข้า แล้วเกิดธาตุรู้ตั้งแต่เย็นร้อนอ่อนแข็งได้กลิ่นได้รส ได้เสียง ได้เห็นรูป จิตวิญญาณจะเกิดรู้ขึ้นมาว่าเป็นอย่างนี้ ตัวจิตวิญญาณที่เกิดรู้ขึ้นมานี่แหละเป็นตัวการหลัก หากไม่ได้เรียนธรรมะวิญญาณนี้จะเป็นผีหรือเทวดาทันที มันตั้งค่าไว้เลย ตามที่อุปาทาน อันนี้ตรงกับอุปาทานก็ชอบเลย แต่อันนี้ไม่ตรงอุปาทานก็ไม่ชอบเลย สัมผัสปั๊บปรุงปุ๊บเลย ไวมาก ถ้าสัมผัสแล้วชอบใจก็เป็นเทวดา หรือถ้าสัมผัสแล้วไม่ชอบใจเป็นนรก ก็เอาไปทำลายเลย อันนั้นเป็นโทสะ อันนี้ก็เป็นราคะเป็นกาม ได้สมใจ ได้ตามต้องการ ถ้าตาก็ต้องดู ถ้าหูก็ต้องฟังเสียง ถ้าเสียงก็ได้ยิน ลิ้นก็ต้องสัมผัส ถ้ากายก็เป็นทุกอย่าง  

ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องเหลวไหลเลอะเทอะที่ไปยึดติด หากกิเลสมีบทบาทแรงขึ้นมาก็ต้องไปแสวงหาให้ได้ ใครติดมากแรงมากด้วยก็ต้องเป็นภาระมากในการบำเรอความอยากตนเองมาก แล้วพักยก จากนั้นก็อยากใหม่ เช่นคนติดบุหรี่ มวนแล้วมวนอีก แล้วก็พัก ขนมก็เหมือนกัน กินแล้วพอเบื่อ เต็มท้องหรือมีธุระก็พักไว้ก่อน แต่เดี๋ยวก็อยากกินอีก มันกินไม่ได้เพราะจำเป็นหรือควรกิน แต่กินเป็นโทษด้วย มีการเฟ้อการเสียหาย แสลงร่างกายอย่างไรก็ไม่ฟัง มันชอบ มันติด นี่คือลักษณะกามที่เป็นอยู่จริง

การเรียนรู้ธรรมะพระพุทธเจ้าต้องเรียนรู้ลักษณะเหล่านี้ ให้เห็นว่ามันก็ไม่เที่ยง มันไม่จริงแท้ มันเป็นภาระที่ต้องหามาบำเรอสุขเท็จ เป็นของพระพุทธเจ้ายืนยันว่าเท็จ หลวงปู่ปฏิบัติมา เคยมีรสสุขอย่างที่คนเขาเป็นกัน ไปยึดอะไรก็สุขหรือทุกข์อย่างนั้น ไม่ได้เป็นคนพิสดาร แต่ว่ามาเรียนรู้แล้วพระพุทธเจ้าว่าเป็นของหลอกของเท็จ หลวงปู่มีบารมีเก่า ปฏิบัติไม่นานก็หายไป เคยอร่อยเคยสวย เคยไพเราะ เคยสัมผัสเสียดสีแล้วเกิดรสชื่นอกชื่นใจมันก็หมดไป หายไปจากจิตเลยอาการเช่นนี้ สัมผัสกับสิ่งที่เคยเป็นรสอร่อย (อัสสาทะ) แต่ก่อนมันมีอาการที่เป็นรสจริง สุขใจ ได้บำเรอ แต่พอปฏิบัติธรรมะพระพุทธเจ้า ปัญญามันเห็นจริง จิตมันเลิกละจริงทิ้งได้ กิเลสถูกชำระกำจัดไปแล้ว มันก็เป็นรสเฉยๆ เรียกว่าไม่ทุกข์ไม่สุข อุเบกขา เฉยๆ นี่เป็นความจริงที่หลวงปู่ได้พิสูจน์มาด้วยตนเอง

นี่คือ กามนิยมหรือเมถุนนิยม (ต้องมีคู่ในการสัมผัส สิ่งสองสิ่งในการสัมผัสกัน ตากระทบรูปเป็นต้น) เมื่อได้สัมผัสแล้วก็เกิดสิ่งที่หลงถูกหลอกว่าเป็นจริง คนไม่ได้เรียนรู้ที่จะล้างก็มีอยู่ จนมาศึกษาล้างไปเป็นระดับ จนกว่ามันจะหมด ก็จะไม่เกิดรส มันจืดไปเลย แต่มันยากที่จิต ลึกๆเราวางแล้วเฉยได้แล้ว แต่ความจำ ที่แต่ละคนเคยจำได้ว่าอย่างนี้เป็นรส เป็นอาการสุข พอสัมผัสมันทีไร ความจำนั้นก็เป็นรสอย่างที่เราเคยคิดว่าจริง แต่เราไม่ได้ติดมัน จิตคนที่ล้างได้แล้วไม่ติดมัน เมื่อไม่ติดแล้วคนนี้ ถ้าสัมผัสเดี๋ยวนี้ก็รู้สึกว่าเหมือนมีรสแต่ว่าเป็นความจำ แต่ถ้าไม่ได้สัมผัสเลยก็ไม่นึกถึง ถ้าติดมากจะนึกถึงบ่อย ถ้าไม่ติดแล้วก็ไม่นึกถึง ถ้าถึงขั้นลืมไปเลยก็ได้ จนกว่ามันจะมาสัมผัสก็นึกได้ว่าเคยมีสุขกับมัน แต่ถ้าไม่มาสัมผัสเลยก็ลืมไปเลยหายไปเลย

ผู้ลึกซึ้งเป็นจริงแล้วแม้ยังจำได้ระลึกถึงก็ระลึกถึงได้ในเหตุปัจจัยนั้นที่เป็นคู่เมถุน ที่เคยเกิดอารมณ์สุข แต่นึกถึงแล้วรสที่เคยได้สัมผัส ก็เคยเกิดอารมณ์สุข แต่นึกอารมณ์สุขนั้นไม่ออก แม้ที่สุดสัมผัสมันใหม่ก็ไม่เกิดอารมณ์สุขเลย อาตมาเคยพูด รสพริก แต่ก่อนกินได้ถึงกินข้าวคำแล้วกินพริก ๑ เม็ด ก็กินได้อย่างไรก็ไม่รู้แต่ก่อน แล้วก็รู้รสว่ามันอร่อย จนเดี๋ยวนี้ลืมไปแล้ว แต่เดี๋ยวนี้แตะพริกเมื่อไหรก็แสบ นึกไม่ออกว่าเราเคยหลงว่าเป็นสุขได้อย่างไร มันลืมรสสุขเมื่อเคยได้สัมผัสพริกเป็นอย่างไร มันแซบได้อย่างไร มันลืมไปสนิท บางอย่างก็ จำได้แต่ไม่ติด บางอย่างก็จำได้ดี บางอย่างก็เลือนไปแล้ว แต่ส่วนมากพอจำได้ว่าไม่ติดแล้ว จะสี รูป เสียง กลิ่น จะรสทางลิ้น สัมผัสเสียดสีต่างๆก็ไม่ติด แต่มันมีสิ่งที่จำได้บ้างกับสิ่งที่พยายามจำให้ได้

ผู้ที่ได้ฟังก็ให้รู้ว่า สัจจะที่ไม่มีคือไม่มีโลกียรส อัสสาทะ ไม่สุขไม่ทุกข์ นี่แหละคือนิพพาน มันยากมากเลยที่คนจะไปเดา ทุกวันนี้อาตมาเห็นใจ คนเรียนธรรมะทุกวันนี้ เขาก็ได้แต่ว่าปล่อยวาง แต่ที่จริงเขาเจตนาลืมทิ้งไป รู้แล้วรีบตัด ไม่ได้ล้างเหตุเลยว่า รสสุขทุกข์ได้ล้างเป็นอย่างไร แล้วตัวเหตุคืออย่างไร ได้ล้างเหตุจนจิตไม่มีอาการ คือเจโตวิมุติ จนมีปัญญาสำทับเห็นเลยว่าจริงที่สุด แล้วจบเป็นอุภโตภาควิมุติ จบเลย ถึงสองอย่างนี้ครบก็จบกิจ นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)  

เด็กฟังเข้าใจไหม?…ใครมีสิ่งที่มันหมดอย่างนี้บ้าง(พ่อครูถามเด็กที่มาฟังธรรม) …ยังไม่มีเลย …ใครสัมผัสสิ่งที่เคยติดเคยสุขทุกข์มาก่อน แต่ตอนนี้สัมผัสแล้วก็ไม่เกิดสุขทุกข์ ไม่เจอก็ไม่นึกถึงเลย ใครมีอย่างนี้แล้วบ้างผู้ใหญ่(พ่อครูถามผู้ใหญ่ที่มาฟังธรรม) …มีคนยกมืออยู่มาก อาตมาถือว่าเป็นผลสำเร็จ เป็นวิมุตินิพพานของกาม แล้ว เป็นแต่เพียงพวกคุณจะดับอนุสัยอาสวะได้อย่างไรก็แล้วแต่ เหลือความจริงของใครของมันที่จะตัดสินว่าเที่ยงแท้ถาวร ต้องตรวจด้วยอรูปฌาน ๔ จนถึงสัญญาเทวยิตนิโรธ ตรวจเวทนา ๓ กาละ ทั้งอดีต ปัจจุบัน อนาคต ว่าเป็นเนกขัมมสิตอุเบกขาแล้วหรือยัง บางอย่างก็จำความอร่อยไม่ได้แล้ว อื่นๆ ที่เป็นรสของลิ้น ของอาหารนี่ง่ายกว่ากวฬีการาหาร ที่จำยาก ส่วนรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสนี้หายได้ง่ายกว่ามาก อันนี้เคยสวย แต่เดี๋ยวนี้มันหายไปจริงๆ จนคุณตรวจสอบได้เลยว่าแต่ก่อนเราติดสีแดง มันรู้สึกขาดไม่ได้ ติดใจ ชื่นอารมณ์ชื่นใจแต่เดี๋ยวนี้สัมผัสสีแดงแล้วนึกไม่ออกว่าเราเคยชื่นใจอย่างไร เสียงก็ตาม เราเคยชื่นใจ แต่ฟังเสียงเดิม เดี๋ยวนี้ไม่เกิดรสเช่นนั้นอีกเลย สัมผัสกระทบอยู่อย่างเคยมีเคยเป็นแต่ไม่มีรส ไม่มีกามรส อัสสาทะ นี่คือสัจจะของนิโรธ นิพพาน หรือความดับความหลุดพ้นที่ชาวโลกเขาติด แม้แต่ก่อนเราก็เป็นอย่างชาวโลก แต่เดี๋ยวนี้เราวิมุติหลุดพ้นได้จริง

ความมีประโยชน์คุณค่าของคนไม่ได้อยู่ที่รูปลักษณ์เลย ไม่ต้องเสียเวลา-แรงงาน-ทุนรอนไปทำสิ่งไร้สาระ อาตมาถึงบอกว่า เอาสิ่งที่สูญเสียคืนมา ถ้าเอาคืนมาได้จะได้มามหาศาลเลย ยิ่งสังคมไฮโซยิ่งมากเลย คนจนไม่มีตังค์ไปบ้าอย่างเขาก็เลยไม่ทำ แต่ถ้าทำได้อาจบ้ากว่าเขาอีก การแก้เศรษฐศาสตร์ต้องแก้สัจธรรมพวกนี้แล้วเราจะได้มีเวลาทุน แรงงานไปทำประโยชน์แก่ชาติ

รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ที่จัดจ้าน คืออบายมุขทั้งนั้น แต่ไม่เข้าใจไปหลงส่งเสริมกันอีก สนุกเพลิดไปอีก การอนุโลมต้องมีขอบเขตไม่ให้เกินเลย การจะบริหารบ้านเมืองให้สงบสุขด้วยสัจจธรรมถ้าเข้าใจเรื่องอบายมุขก็ยาก อาตมาเผยแพร่ให้คนเลิกอบายมุขได้ไม่กี่อย่าง เขาเลิกเหล้ายา เที่ยงแต่ เลิกรสจัดได้บ้างให้จิตใจเข้มแข็งได้บ้าง แค่เลิกอบายมุขแค่นี้ชีวิตก็ผาสุกแล้ว พวกเราก็สืบสานช่วยต่อเถอะ ทำความเข้าใจกับอบายมุขให้ได้ แล้วจะแข็งแรง ปฏิรูปเรื่องอบายมุขเลย จะออกกฎหมายอย่างไรก็แล้วแต่ แต่ทุกวันนี้อ่อนแอกัน ลูบหน้าปะจมูกันไป นี่ก็เริ่มทำได้แล้ว เอาตำรวจใหญ่ลงได้ ดีเลย เอาอย่างอื่นอีก อย่าทำลูบหน้าปะจมูกกันนัก หากทำได้สังคมไทยกระเตื้อง แล้วที่สำคัญคือหันมาศึกษาโลกุตรธรรมให้สัมมาทิฏฐิ ช่วยประเทศได้จริงๆ

สรุป…คำสอนพ่อครูผ่านการแต่งกายของเด็กไทยในชุดสัมมาสิกขา เป็นการสอนให้เราไม่ยึดติดไปกับรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ที่จัดจ้านเกินไปจนเป็นอบายมุข เสื้อผ้าแค่นุ่งห่มกันหนาวกันร้อนกันแดดกันแมลงสัตว์กัดต่อย กันอุจาด แม้จะใส่เพื่อแสดงก็ใส่อย่างมีศิลปะที่เป็นมงคลอันอุดม ใส่ให้คนดูแล้วไม่เกิดกิเลสเพิ่มขึ้นอันเป็นข้าศึกแก่กุศล ใส่แล้วคนสัมผัสแล้วเกิดความลดละหน่ายคลายจางจากกิเลส จึงจะเป็นการแต่งกายที่เป็นศิลปะโลกุตระ อันแสดงถึงจิตวิญญาณของผู้สวมใส่ว่าได้หลุดพ้นจากความเป็นทาสที่ปล่อยไม่ไปจากกิเลส-ตัณหา-อุปาทาน อันเป็นนายทาสของคนผู้อวิชชาในทุกยุคทุกสมัย

? ตื่นรู้ตามโพธิ์…14 มกราคม 2562