621104_รายการสำมะปี๋ซี่วิต บ้านราชฯ ครั้งที่ 78

621104_รายการสำมะปี๋ซี่วิต บ้านราชฯ ครั้งที่ 78

อ่านทั้งหมดที่ หรือดาวโหลดเอกสารที่…https://docs.google.com/document/d/1oUYyUIX6HZMdnjhvTJ-v1Cs_VS91uEVeCYFtD1IAtsU/edit?usp=sharing             

ดาวโหลดเสียงที่  https://drive.google.com/open?id=1cl-rKoEV4KM4LYfaLJnb7EroRBQspwvf 

พ่อครูว่า…วันนี้วันจันทร์ที่ 4 พฤศจิกายน 2562 ที่บวรราชธานีอโศก วันที่ 7 ก็จะเป็นวันที่ครบวันบวชของอาตมา อาตมาบวชวันที่ 7 พฤศจิกายน 2513 ถ้าถึงวันที่ 7 พฤศจิกายน 2562 ก็จะครบ 49 ปี ถ้าถึงวันที่ 7 พฤศจิกายน 2563 ก็จะเต็ม 50 ปี อีกไม่กี่วันก็จะเริ่มเข้าปีที่ 50 แล้ว ทำงานศาสนา หรือบวชมา 50 ปีเต็ม ไม่น้อยเลยนะครึ่งร้อย วันนี้อายุ 85 ปี 4 เดือน 29 วัน ทำโพธิกิจมา 49 ปี 11 เดือน 21 วัน อายุย่างเข้า 86 ไปเรื่อยๆ ท่านผองไทก็ 88 ปีแล้ว นำหน้าอาตมา ตอนนี้ก็มีท่านผองไท อายุมากกว่าอาตมาอยู่องค์เดียวในบรรดาสมณะชาวอโศก 

_SMSวันที่ 3พ.ย.2562(วิถีอาริยธรรม พ่อครู)

_อําพร กันทะ : ธรรมะจัดสรรแล้วเดี๋ยวลูกก็กลับบ้านราชแล้วค่ะ บ้านที่มีความสุขสุดๆหาที่ใหนไม่ได้แล้วค่ะ / อยู่บ้านเฉยๆไม่ได้ทำงานเหมือนชีวิตที่ไร้ค่า ชีวิตที่เหลือขอเป็นสัตว์อยู่ใต้ต้นโพธิ์

พ่อครูว่า…อยู่เฉยๆไม่ทำงานอะไรมันก็ไร้ค่า นอกจากอยู่บ้านเฉยๆ นอกจากไร้ค่าแล้วหนักแผ่นดินด้วยนะ เพราะว่าอาศัยแผ่นดินต้องรับน้ำหนักเราอยู่นะ เสร็จแล้วยังไม่พอ ยังกินพืชยังกินอากาศยังกินอาหาร ในโลกเขาไปด้วย แม้จะใช้สตางค์ซื้อก็ตามคุณก็กินอาหารของโลกเขา ยิ่งพวกที่กินอาหารของโลกหยาบๆคายๆกินเหล็กกินผา กินคือขี้โกงเขาก็ยิ่งไร้ค่ามากยิ่งขึ้น ไร้ค่าจนกระทั่งเป็นคนกินประเทศ ภูมิปัญญาหรือความเฉลียวฉลาดของคนจะรู้จักว่ามนุษย์มีค่าหรือไม่มีค่า อยู่หนักแผ่นดินหรือว่าอยู่อย่างมีประโยชน์คุณค่าแก่โลก อย่างชาวอโศกเป็นลูกพระพุทธเจ้าอาตมาสอนสัจธรรมเหล่านี้แท้จริง 

อยู่เป็นสัตว์ใต้ต้นโพธิ์เฉยๆอย่างไรเอาโพธิ์ด้วยสิ

สุขทุกข์แยกกันไม่ได้ ต้องดับทั้งสองภาวะ

_Love Style :อยู่ที่ไหนก็สุขได้ ถ้าไม่มีกิเลสตัณหา

พ่อครูว่า…คุณพูดง่ายๆ ตีคารมฝีปากเล่นๆ พูดให้คนไม่มีความรู้มันเป็นตรรกะตื้นๆ คนมีกิเลสตัณหาจึงจะสุข คนไม่มีกิเลสตัณหาถึงจะไม่มีสุขแล้ว สงสัยคนฟังที่อาตมาพูดนี้หูหักเลย พูดว่าอยู่ที่ไหนก็สุขถ้าไม่มีกิเลสตัณหา มันเป็นตรรกะตื้นๆ โดยเฉพาะธรรมะของพุทธ ที่พูดนี้ผิดชัดเจนเลย 

ศาสนาพุทธรู้ความจริงของความรู้สึกที่เรียกว่าเวทนาที่รู้สึกสุขรู้สึกทุกข์ คนที่อวิชชาแล้วหลงอยู่ภายใต้ความสุข ศาสนาที่ไม่ใช่โลกุตรธรรมที่ไม่ใช่ศาสนาพุทธที่แท้จริงตกอยู่ใต้อำนาจของความสุขที่เป็นความลวง เป็นของเก๊นิรันดร พวกเทวนิยมที่ไม่ได้มีสัมมาทิฏฐิ หรือแม้แต่ชาวพุทธที่ไม่ได้มีสัมมาทิฏธิจะไม่ได้รู้สึกเลยว่าความสุขเป็นของเก๊ ความสุขไม่ใช่ของจริง คนที่ยังมีความสุขอยู่ก็คือคนที่ยังมีความทุกข์ เพราะความทุกข์กับความสุขเป็นเทวะ อันนี้ขออภัยที่ต้องพูดความจริง ไม่มีใครมาอธิบายหรอกถ้าไม่ใช่อาตมามาเกิดแล้วมาอธิบายในยุคนี้ไม่มีใครมาอธิบายได้ แยกไม่ออกหรอกเทวะสุขทุกข์ ซึ่งเป็นสภาวะ 2 แล้วมันก็ลวงคน ให้ติดในความสุข แล้วก็แยกไม่ออกทำให้เป็นหนึ่งเดียวอยู่อย่างนั้น มันก็ยังเป็นสภาพมีกิเลส มีภพมีชาติ ไม่ปรินิพพานไม่สูญไม่เลิกติดสุข เพราะไม่ได้เรียนรู้ถึงอาการจิต ที่แบ่งแยกละเอียดเรียกว่าเป็นเจตสิก และเรียกชัดลงไปที่ตัวเวทนาความรู้สึกหรืออารมณ์ ถ้าเรียนรู้สัมผัสความเป็นจริงของอารมณ์หรือความรู้สึกที่เรียกว่าเวทนา รู้อย่างแท้จริงเลยมีธาตุรู้มีปัญญา ที่สัมผัสธาตุรู้นี้ของพระพุทธเจ้าสอน ที่เรียกว่าปัญญาธาตุ  มันเป็นความรู้ที่ลึกซึ้งมากเกินกว่าโลกีย์ เกินกว่าศาสดาใดๆในโลกจะรู้จัก นึกเอาเองไม่ได้ ต้องมาเรียนรู้เบื้องต้นท่ามกลางบั้นปลายไปเรื่อยๆเป็นลำดับ ถึงจะรู้ชัด ว่าที่แท้จริงสุขทุกข์เป็นของเก๊ แล้วสุดท้ายศาสนาพุทธจึงเลิกความสุขและความทุกข์ ไม่สุขไม่ทุกข์ อทุกขมสุข หรือเรียกพยัญชนะไวพจน์กันว่า อุเบกขา สูญจากความสุขความทุกข์ เป็นกลางๆ

จิตของเราไม่มีอาการที่เป็นสุขไม่มีอาการที่เป็นทุกข์เลยจริงๆ คุณต้องเข้าใจอาการนั้นจริงๆอย่างชัดเจนตัวเองต้องมีอาการนั้น มีความรู้และทำอาการนั้นได้ คนที่มิจฉาทิฏฐิเขาก็ทำอาการของอุเบกขาเหมือนกันแต่เขาทำด้วยวิธีสะกดจิต สะกดแล้วไม่ได้แยกออกเลยว่า อารมณ์จริงของความสุขอารมณ์จริงของความทุกข์เป็นอย่างไร เขาสะกดไม่ให้มันมีให้เกิดกลางเฉยๆ เขาสะกดให้มันดับส่วนมากก็จะหลับตาปฏิบัติ หลับตาแล้วก็ดับ เขาเรียกว่าทำฌานทำสมาธิเขาก็แยกกันไม่ออก ระหว่างฌานและสมาธิ

เขาบอกว่ายกสติขึ้น รู้นิ่งเฉย แล้วให้รู้ความจริงนั้น รู้ความจริงที่มันเฉยๆกลางๆ อย่าคิดก็บังคับให้อย่าคิด แต่มันเป็นอุปาทาน เขาสร้างภพว่างๆ เก่งจนกระทั่งลืมตาเขาก็สัมผัสแล้วทำให้จิตของเขามีอุปาทาน คือยึดติดสูญๆว่างๆไว้ได้เหมือนกัน แต่เขาไม่ได้รู้ความจริงว่าอาการสุขอาการทุกข์ไม่ให้มันเหลือในจิตเลยโดยไม่ต้องไปบังคับไม่ต้องไปกดข่ม แต่ทำได้จริงอย่างรู้จริง 

ใครได้เห็นได้ยินได้กลิ่นได้รสได้สัมผัสก็รู้เหมือนกันหมด ภาษาจะเรียกต่างกันก็ตาม ภาษาไทยเรียกว่าความหวาน ภาษาฝรั่งเรียกว่า Sweet จีนเรียกเตียม เขาก็เรียกไป ไทยก็เรียกหวาน ภาษาต่างกันแต่ลักษณะนั้นมันอย่างเดียวกัน ลิ้มรสนั้นอย่างเดียวกัน สัจจะมีหนึ่งเดียว 

แต่ที่นี้ชอบหรือไม่ชอบ ชอบหวานหรือไม่ชอบหวานอันนี้ของเก๊ของใครของมัน มีอาตมมานี่แหละพยายามแยกสัจจะเหล่านี้ให้ฟัง นอกนั้นไม่มีผู้รู้ที่จะแยกสัจจะเหล่านี้ให้ฟังจึงไม่มีนิพพาน นิพพานถึงไม่มีรสของความสุขความทุกข์ไม่มีรสของความชอบความชัง สัมผัสแล้วก็รู้ความจริงตามความเป็นจริงไม่เดือดร้อน สบาย ไม่รักไม่เกลียดรู้ความจริงตามความเป็นจริงเหมือนคนอื่นเขารู้ ส่วนคนอื่นเขาดูแล้วเขาจะมีความดูดความผลัก เขาจะเป็นความทุกข์ความสุขก็ขึ้นอยู่กับเขาตัวใครตัวมัน 

ที่บอกว่าอยู่ที่ไหนก็มีความสุขได้ถ้าไม่มีกิเลสตัณหา เป็นการพูดด้วยโวหารคุณก็พูดโก้เท่านั้น คุณเรียนรู้โดยปรมัตถ์ของพระพุทธเจ้าไม่ได้เลย ถ้าได้แล้วคุณจะไม่พูดอย่างนี้ พูดอย่างนี้มันเป็นตรรกะเป็นภาษาคารมเฉยๆ เพราะคำว่าสุขนี้จะชัดเจน เขาบอกว่าอยู่ที่ไหนก็สุขได้ถ้าไม่มีกิเลสตัณหา ถ้ามีความสุขได้คุณก็ยังไม่หมดกิเลสตัณหา ยิ่งมีความสุขมากๆก็ยิ่งมีกิเลสตัณหาหนา เพราะคุณจะติดในความสุข โดยคุณไม่รู้ว่าความสุขนั้นมีคู่คือความทุกข์ คุณแยกไม่ออกหรอก ไม่ใช่แยกไม่ออกแต่คุณไม่รู้หรอกว่าความสุขความทุกข์นี้มันแยกกัน ด้วยความรู้ แต่แท้จริงมันแยกกันไม่ได้ แต่คุณต้องแยกด้วยความรู้ ต้องให้เป็น 2 ด้วยความรู้แต่จริงๆมันแยกกันไม่ได้ มันต้องดับทั้งคู่ คุณต้องดับทั้งคู่ ดับทั้งความสุขและความทุกข์ เพราะมันแยกไม่ได้ แต่คุณรู้สึกนี้คุณเลือกเอาได้คุณเลือกเอาความสุขคุณเลือกเอาความทุกข์ เพราะฉะนั้นคนซาดิสจะเห็นคนอื่นทุกข์แล้วชอบ คนที่เป็นมาโซคิสตนเองเจ็บปวดทรมานก็ชอบ เป็นความบ้าบอความวิปลาส 

_สมจิต งามสันติวรกุลSomjit ngamsantiworakul: ติดตามฟังเสมอเพื่อขัดเกลากิเลสของตนเอง

_7163ช่วงงานมหาปวารณา ไม่ควรเสียเวลากับSMSเพราะมาญาติธรรมมามากควรมีประเด็นธรรมะที่อยากบอกกับลูกๆ กราบนมัสการครับ

พ่อครูว่า…ประเด็นธรรมะก็แต่ละคนที่เป็น SMS มาก็เป็นประเด็นธรรมะเหมือนกัน คุณจะ

เลือกเอาแต่ที่ชอบหรือ …ก็ควรจะเอื้อเฟื้อเขาบ้าง อย่างไรผู้ที่มาก็ต้องได้อยู่แล้ว ก็ต้องเอื้อคนที่ไม่มาบ้าง ยิ่งมาสัมผัสสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมด้วยมันได้เต็มๆอยู่แล้ว

_ริชชิเลิฟ แจ๊คแจ๊ค : กราบนมัสการพ่อครู ขอถามว่า เจริญอัตตาแปลว่าเราไม่ลดกิเลสใช่หรือไม่ และนานาอัตตาแปลว่าหนีแยกออก ความหมายใช้ได้หรือไม่

พ่อครูว่า…คำว่านานาอัตตา คืออัตตาต่างๆ นานัตตะ ทีนี้มันแยกออกเป็นภาษาไทย 

อย่างอายตนะที่เรียกว่า  เนวสัญญานาสัญญายตนะ คือรู้ก็ไม่ใช่ไม่รู้ก็ไม่ใช่ไม่ได้ ต้องพยายามให้พ้นเนวสัญญา ส่วน นาสัญญา คือสัญญาที่กำหนดรู้ต่างๆ ต้องให้สัญญารู้ให้หมด ไม่ใช่ว่าเราก็ไม่ใช่ไม่รู้ก็ไม่ใช่ไม่ได้ต้องรู้ทุกตัวเลยให้พ้นเนวสัญญานาสัญญายตนะ 

คุณต้องมีผัสสะ มี 2 สภาพมีอายตนะเกิดขึ้นมา เป็นปฏิกิริยาเชื่อมสัมพันธ์ คุณต้องดูว่าสัมผัสสัมพันธ์กันเกิดปฏิกิริยาตัวนี้เรียกว่าอัตตา คุณต้องรู้ทุกตัว หยาบ กลาง ละเอียด เล็กขนาดไหนคุณต้องรู้ให้หมด ไม่รู้ไม่ได้ ถ้ายังไม่พ้นเนวสัญญานาสัญญายตนะ จะเรียกว่า ฌาน จะเรียกว่าอัตตาก็แล้วแต่ เนวสัญญานาสัญญายตนะ คือเนวะสัญญานาสัญญายตนะฌาน 

เนวสัญญานาสัญญายตนะฌาน คือ กำลังปฏิบัติฌาน การทำทั้ง เจโตและปัญญาให้สมบูรณ์แบบ เนวสัญญานาสัญญายตนะสัตว์คือยังอยู่ในภูมินี้ เนวสัญญานาสัญญายตนสัญญา คือการกำหนดรู้ หรือฌาน คือการทำลายความไม่รู้ ให้มันรู้ให้พ้น สูงสุด พ้นเนวสัญญานาสัญญายจนสัญญาได้ ก็เป็นสัญญาเวทยิตนิโรธ 

_ไทน้อยภูเก็ต : สิ้นปีนี้คงได้มาบ้านราช

_ส.แสนดิน… แนะนำให้คนที่เป็นหวัดกรุณาสวมใส่แมสด้วย เพื่อป้องกันเชื้อแพร่ระบาด

_เครื่องวัดความเจริญของจิตใจ ขอให้เราดูว่าเรามีความเมตตากรุณามากขึ้นหรือน้อยลง มีความเห็นแก่ตัวมากขึ้นหรือน้อยลง อันนี้แหละเป็นเครื่องวัดจิตใจของพวกเรา ของพระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต 

พ่อครูว่า…ท่านเน้นเครื่องวัดจิตใจคือความเมตตากรุณา คือความเห็นแก่ตัวกับความไม่เห็นแก่ตัว อันนี้ก็ถูกต้อง ศาสนาพุทธนี้คนไม่เห็นแก่ตัวไม่มีอัตตาแต่ไม่มีเมตตามีได้ไหม คนที่หมดตัวตนไม่มีตัวตน ไม่เห็นแก่ตัว แต่ไม่มีเมตตาเป็นได้ไหม เป็นได้ คนที่ไม่เห็นแก่ตัวหมดตัวตน อย่างพวกเทวนิยมเขาพยายามดับไม่ให้มีตัวตน แต่เขาไม่ได้ฝึกการเรียนรู้ที่มีการสัมผัสสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับคนอื่น และมีน้ำใจ พวกที่อัตตาเขาไม่มีแต่เขาไม่ได้เรียนรู้การมีน้ำใจ ศาสนาเทวนิยม นั่งหลับตาเขาไม่ได้เรียนรู้การสัมผัสเกี่ยวข้องตาหูจมูกลิ้นกายใจสัมผัสกับบุคคลหนึ่งคนสองคนห้าคนเป็นสังคมเป็นมนุษยชาติ เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ต้องกระทบกระแทกกระเทือนกัน และสามารถเรียนรู้เท่าทันจนไม่ติดในสิ่งเหล่านี้ของพุทธ แต่เขาไม่ได้เรียนรู้ในสิ่งเหล่านี้เลยในสายเทวนิยม ฉะนั้นเขาจะไม่มีน้ำใจ แต่เขาจะทำจิตของเขาไม่เห็นแก่ตัว ไม่มีตัวตนอย่างเดียวได้ แต่เขาไม่มีการที่จะไปช่วยคนนั้นคนนี้ จะรู้จักคนนั้นคนนี้จะช่วยอย่างไร คนที่จะช่วยนิเราก็ต้องรู้จักเขา ว่าเขาบกพร่องอะไรจะช่วยเขา เราช่วยเขาได้ไหม เขาบกพร่องอันนี้แต่เราไม่มีความสามารถไม่มีความรู้ไม่มีสิ่งที่จะช่วย ก็ช่วยเขาไม่ได้ มันมีรายละเอียดอีกตั้งเยอะแยะที่ซับซ้อน 

เพราะฉะนั้นสุขนิยมหรือเทวนิยมหรือผู้ที่นั่งหลับตาออกป่า พระป่าเป็นต้น ไม่มีเมตตา แต่เขาจะสอนกันว่ามีใจเมตตาสงสารคนอื่น เขาจะสอนกันว่าต้องสงสารคนอื่นอยากให้คนอื่นพ้นทุกข์ แต่เขาไม่ได้เรียนรู้ว่า ความทุกข์คืออะไร เหตุแห่งทุกข์คืออะไร จะพ้นทุกข์ได้อย่างไร เขาไม่ได้เรียนเขาไม่ได้ฝึกเขาไม่ได้เข้าใจโลก เขาไม่ได้เข้าใจการเกี่ยวข้องกับคนอื่นที่เรียกว่าโลกข้างนอก โลกข้างในเกี่ยวข้องกับภายใน สัมผัสกับคนอื่นเกี่ยวข้อง โลกนี้มีเราสองคน คนอื่นไม่เกี่ยวข้อง ก็ต้องไปอ่านความรัก 10 มิตินี้ให้ดี ไม่เผื่อแผ่ ไม่เกื้อกูล ไม่เกี่ยวข้อง โลกนี้มีเราสองคน เป็นความเห็นแก่ตัวที่เป็นกามเมถุน อาตมาจัดเป็นความรักมิติที่ 1 เห็นแก่ตัวเดี่ยวๆเลย ไม่เห็นแก่ใครๆเลย อาตมาไม่นับเป็นมิติที่ 1 ถือว่าพูดไม่รู้เรื่องเลยคนคนนี้ 

พอเริ่มต้นมีกามเป็นคนคู่พูดกันรู้เรื่องก็ให้เขาเรียนรู้ ถ้าไม่ไม่รู้เรื่องเลยก็อย่างพวกเชน ตัวคนเดียวเดี่ยวเดี่ยว ไม่ได้เรียนรู้ความรัก 10 มิติเลย พูดกันไปก็ไม่มีสภาวะ 2 ตามธรรมชาติของจิตนิยามที่ต้องมี 2 มี 1 คือคนอื่นกับ 2 คือตัวเราเขาไม่มี เขาจะจมอยู่อย่างนั้นกับตัวเอง เรียกว่าหยั่งลงสู่ความหลง ที่จมอย่างที่เรียกว่า จมในสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า อย่าไปควานหาเลยคนนี้ 

ที่อาตมากำลังสาธยายคือ ความเห็นแก่ตัวกับความมีเมตตา มันแยกกันได้ในรายละเอียด ถ้าจะบอกว่าความเจริญของคนจริงๆ เมตตามีมากไม่มีประมาณมากขึ้นได้แล้วก็กรุณาลงมือช่วย ในพรหมวิหาร 4 มีนัยยะคนละอย่าง ไม่ใช่ว่าแยกไม่ออกระหว่างเมตตากรุณา มุทิตา อุเบกขา อธิบายวนเวียน เมตตาอยากให้เขาพ้นทุกข์ กรุณา อยากให้เขามีสุขแล้วมันเป็นอย่างไรก็อธิบายไม่ออก มุทิตาก็อธิบายไม่ออก เขาอธิบายว่ามุทิตาคือ ยินดีที่เขามีความสุขก็ว่ากันไป สุดท้ายแล้วเฉยๆเป็นอย่างไร อุเบกขา ก็ไม่รู้ เขาขยายความละเอียดพวกนี้ไม่ออก แยกแยะไม่ได้ 

เพราะฉะนั้นแม้แต่ความเห็นแก่ตัวก็จะต้องเข้าใจความเป็นตัว ตัวเรา ตั้งแต่มิติเมถุน มิติคนคู่ มิติที่เป็นความรักมิติที่ 1 มิติที่ 2 3 4 5ที่อาตมาขยายความ แล้วก็เห็นแก่ 2 คน ก็เพิ่มขึ้นมีลูก เป็นมิติที่ 2 เห็นแก่ญาติ เป็นมิติที่ 3 

ความรัก 10 มิติ 

1. กามนิยม (เมถุนนิยม) 

2. พันธุนิยม (ปิตปุตตาฯ) 

3. ญาตินิยม (โคตรนิยม) 

4. สังคมนิยม (ชุมชนนิยม) 

5. ชาตินิยม (รัฐนิยม) 

6. สากลนิยม (จักรวาลฯ) 

7. เทวนิยม (ปรมาตมันฯ) คนจะเข้าใจความรักมิติที่ 7 เป็นต้นไปแยกแยะออกต้องเป็นศาสนาพุทธอเทวนิยม จะรู้จักอาตมันปรมาตมัน 

8. อาริยนิยม (อเทวนิยม) เป็นอมตบุคคลรู้สภาพคู่มีก็ได้ไม่มีก็ได้สำหรับตัวเราเอง 

9. นิพพานนิยม (อรหันตฯ) 

10. พุทธภูมินิยม  (หรือ.. โพธิสัตวภูมินิยม) 

(พ่อครูได้บรรยายไว้ที่ม.เชียงใหม่)

_“ฉันจะมองแต่ข้อดีของผู้คน เพราะตัวฉันเองก็ไม่ใช่คนที่สมบูรณ์แบบ ฉันจึงไม่บังอาจที่จะตรวจสอบข้อผิดพลาดของผู้อื่น”

                                                      – Mahatma Gandhi

พ่อครูว่า…แบบเดียวกันกับที่ท่านพุทธทาสบอกว่า จงมองแต่ข้อดีของเขา ความชั่วอย่าไปมองเขาเลย คราวนี้ก็เอียงโต่งไปทางข้างเดียวแล้วไม่ศึกษาความชั่วของเขาก็ตามของเราก็ตาม  มันเป็นสิ่งที่มีอยู่ในโลก แล้วเราไม่ศึกษาว่ามันเป็นอย่างไร แล้วมันมีอยู่ในตัวเราก็ทำเป็นทิ้งทำเป็นลืมเฉยๆไม่ได้ มันไม่หาย มันต้องรู้ว่ามันมีอยู่ในตัวเรานะไอ้ความชั่วนั้น แล้วต้องหาตามหาเหตุที่มันพาทำให้ชั่ว แล้วดับเหตุนั้นมันถึงจะสมบูรณ์นี่คือของพุทธ เพราะฉะนั้น คานธี ก็ยังไม่ได้เรียนรู้สมบูรณ์บริบูรณ์หรือแม้แต่ท่านพุทธทาส ที่บอกว่าเอาแต่ดูความดีอย่าไปดูความชั่วของเขาเลยมันไม่สมบูรณ์ ต้องรู้ชัดเจนทั้งความชั่วและความดีของใคร และก็ต้องรู้จริงๆ พระพุทธเจ้าสอน ชั่วนี้รู้ให้จริงแล้วอย่ามี อย่าให้เกิดที่ตัวเองเป็นอันขาด ต้องรู้ทันมันนะ ความชั่วไม่รู้ทันมันก็กินตัวเรา ชั่วนี้อย่าว่ามันไม่เก่งนะ ความชั่วนี้มันเก่งนะอย่านึกว่าความชั่วไม่เก่ง ความชั่วนี้มันเก่ง ถ้าจะว่าจริงๆแล้วความชั่วเก่งกว่าความดี เพราะฉะนั้นในโลกจึงมีคนที่อวิชชามากกว่าคนมีวิชชา มีอรหันต์น้อยกว่า มีผู้ที่ตกเป็นสัตว์โลกมากกว่าใช่ไหม นั่นคือความชั่วหรือความไม่รู้มากกว่าความรู้ใช่ไหม

ส.ถ่องแท้ว่า..มองในมุมที่คำที่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนไม่ไปพิพากษาใคร

พ่อครูว่า…มันพูดผิดไปจากความจริงที่ควรปฏิบัติประพฤติไปบ้าง  

_พันตำรวจโทดุลเพชร …มารายงานว่า การลาออกได้สมบูรณ์แล้วได้รับบำนาญแล้ว มาเป็นคนบ้านราชฯ

พ่อครูว่า…มาเป็นสมาชิกของชุมชนราชธานีอโศก ปลดตัวเองออกจากราชการแล้ว เป็นคนไม่ได้เป็นคนราชการแล้วลาออกมาแล้ว ตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 60 ก็เลยว่าเออลี่รีไทร์ 

_สุดยอดสไปเดอร์ซุปไก่สกัด 555…หนู อยากจะถามหลวงปู่ว่าที่ให้ผู้หญิงตัดผมแบบนี้ มันเป็นอย่างไรหรือคะ เท่ดี Perfect มหัศจรรย์ 

พ่อครูว่า…ไม่มีหรอก ความอยากที่อยากจะให้มหัศจรรย์ อยากจะให้เท่ อยากจะให้วิเศษ อยากให้คนนับถือ ให้คนดูว่าเท่ว่าเก๋มันไม่มี แต่มีความเห็นว่าตัดอย่างนี้แหละ มันสบายๆ มันไม่เป็นการยั่วยวน มันไม่เป็นการลำบากมันสะดวกมันดีที่สุดแล้วสำหรับเด็กๆ สำหรับในรุ่นนี้ที่เราควรจะทำ สำหรับนักเรียนนักศึกษาซึ่งไม่ควรไปยุ่งวุ่นวายกับผม ผู้หญิงก็ประมาณนี้ผู้ชายก็ประมาณนี้อันเหมาะสมแล้ว ยิ่งเป็นนักบวชยิ่งประมาณนี้เลย เหมาะสม หญิงก็เหมาะสมแล้ว ชายก็เหมาะสมแล้ว ไม่มีเจตนาจะให้เท่ห์ เจตนาให้เหมาะสมสะดวกสบายง่ายแล้วก็ไม่เกิดปัญหาอะไรขึ้นมา เพราะฉะนั้นคนที่ยังมีความรู้สึกว่าควรให้ปล่อยยาวเฟื้อยมีเท่ ทำผมเป็นแฟชั่นสารพัดไม่เอา อย่าไปยุ่งกับมัน อย่างนี้แหละดีแล้ว สบาย 

ถ้าเผื่อว่าอยากจะมีแฟชั่นของผมที่จะไปอีกในอนาคต พ้นการศึกษาจากที่นี่ไปก่อนที่นี่มีกฎระเบียบหลักเกณฑ์ ถ้ายังไม่พ้นก็อยู่ในหลักเกณฑ์นี้ ให้จบก่อน 

_ลูกบ้านราชฯ…ทำไมพ่อครูให้สร้างสวนไม้ตาย มันหมายความว่าอย่างไรให้คำตอบอะไรแก่สังคม 

พ่อครูว่า…มันซับซ้อน คำว่าสวนไม้ตาย คำว่าตายนั่นแหละ จะเป็นอะไรก็มีตายมีเกิด สูงสุดก็มีตายกับเกิด เพราะฉะนั้นไม้นี้มันไม่ได้บาปอะไร ไม้มันตายแล้วด้วย ไม่มีการงอกเงยอีก ตายนี่คือไม่มีการงอกเงยอีก ไม่มีฟื้น นอกจากจะเสื่อมไปเท่านั้น จับไม้ที่ตายแล้วมาตั้งๆๆๆ น้ำที่ไหลลงมาเรียกน้ำม่าน มีน้ำโตน น้ำไหล น้ำม่าน น้ำตก ตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยสมบูรณ์ซ่อมไปซ่อมมา มีสไลเดอร์ด้วย ทำขึ้นมาเพื่อให้เป็นที่อาศัยเป็นแดนเพลินเชิญพัก ของผู้คนทั้งหลาย Pleasant Land Please Rest แปลเป็นไทยว่า แดนเพลิน เชิญพัก มาใช้บริการพักผ่อนได้ด้วยเป็นสังคมสัมพันธ์ชนิดหนึ่ง ซึ่งเราก็พยายามสร้างความสัมพันธ์กับสังคมมนุษยชาติด้วยธรรมชาติ เปิดสิ่งที่เป็นเครื่องเชื่อม เป็นเครื่องที่จะมา relax มาพักผ่อน 

ทำเป็นสถานที่แดนเพลินเชิญพัก Pleasant Land Please Rest  ก็พยายามใช้อุปกรณ์เท่าที่เป็นไปได้ที่จะเชื่อมโยงสัมพันธ์กัน แม้แต่ที่อาคารบวร สร้างอาคารไว้เพื่อที่จะให้คนมาอาศัยเพิ่มเติม เป็นตลาดประชารัฐ ให้เป็นที่ที่คนมาอาศัยขายข้าวของมาทำมาหากิน เป็นที่ทำการค้าอาศัยสถานที่ เราก็ยินดีที่จะต้อนรับสำหรับผู้ที่ขาดแคลน ผู้ที่จะมาพึ่งพาอาศัยกัน ตอนนี้ก็พยายามทำขึ้นมาปรับปรุงให้เป็นอาคารที่จะมาให้ได้ประโยชน์ร่วมกันกับผู้ที่มาสัมพันธ์กัน ตอนช่วงตลาดอาริยะก็จะมีคนเยอะ 

สรุปแล้วเราพยายามจะสร้างราชธานีอโศกเท่าที่เราสามารถจะมีอะไรที่คิดได้ว่าเราควรจะต้องเป็นประโยชน์เผื่อแผ่ เกื้อกูลช่วยเหลือสังคมร่วมกันเท่าที่เราจะเป็นไปได้ ซึ่งจริงๆแล้วมีคนเขาว่ามานะ อโศกทำเป็นคนจน แต่เสร็จแล้วมันจะต้องมีอะไรซุกซ่อนมีนายทุนมาแน่นอน ซึ่งมันไม่มี ถ้าเราไม่มี คนก็จะว่าอีก เตี้ยอุ้มค่อม มันไม่มีแล้วจะทำกว้างทำไมช่วยเหลือคนอื่นทำไมมากมายนัก ทำเป็นอยากได้หน้าตาหรืออย่างไร มันก็ไม่ใช่อีกแหละ ซึ่งมันอธิบายไปแล้ว อาตมาอธิบายไม่เก่ง แต่ก็ขออธิบายที่ไม่เก่ง 

มันเป็นการเอื้อมเอื้อเกื้อกว้างสิ่งที่เป็นไปได้ ที่บอกว่าเราเป็นคนจนไม่ใช่พูดเล่นเราเป็นคนไม่สะสมข้าวของ เราทำในส่วนที่ให้คนมาอาศัยใช้สอยได้มาก แม้แต่สมาชิกที่อยู่ในนี้ก็จะมีความสัมพันธ์หรือว่ามีสวัสดิการ มีสิ่งที่จะร่วมกันใช้ได้ขนาดหนึ่ง สำหรับคนที่ไม่ใช่สมาชิก ไม่อยู่ในกฎเกณฑ์ก็ไม่สามารถที่จะมาใช้กองกลางนี้ได้ ซึ่งมันมีหลักเกณฑ์ของมนุษยชาติ มีหลักเกณฑ์ของสังคมมีกฎเกณฑ์ของมันอยู่ 

เจตนาที่จะมีหลักเกณฑ์ช่วงนี้เพื่อ เอื้อมเอื้อเกื้อกว้าง ช่วยเหลือเอื้อเฟื้อผู้อื่นให้กว้างขึ้นเท่าที่เราจะสามารถทำได้ เป็นความจริงใจ ถ้ามนุษย์อยู่ร่วมกันอย่างที่มีความ เอื้อมเอื้อเกื้อกว้าง ด้วยความจริงใจสังคมอยู่เย็นเป็นสุข อาตมาเป็นลูกพระพุทธเจ้าปฏิบัติธรรมเข้าใจจิตวิญญาณและความเป็นสังคม พยายามเชื่อมโยงกับสังคมไปให้ไกลที่สุด 

ศัพท์คำว่า สาธารณโภคี จึงเป็นคำศัพท์ที่รวมความเป็นสาธารณะเชื่อมโยงขยายผลจากสิ่งที่ข้นที่สุดจากคนที่ไม่มีตัวตนไม่มีของของตัวเลย จนกระทั่งมีบ้างนิดๆหน่อยๆ อย่างชาวอโศก มุบมิบเอาไว้เป็นส่วนตัวบ้างเพราะว่าติดยังไม่กล้าที่จะไม่มีเป็นของส่วนตัวเลยเขาก็จะมีบ้าง ยิ่งคนที่จะมีของตัวเองมากต้องห่วงกังวลก็จะห่างออกไป มันก็จะเป็นระดับ เชื่อมโยงเป็นเครือแห สลับซับซ้อนอีก ในนัยของความหมาย ก็เพราะอย่างนี้ถึงจะสะสมไว้เพราะอย่างนี้ถึงไม่กล้าให้จนหมด เป็นความเห็นแก่ตัวหรือว่าตัวเองไปสร้างอะไรที่เห็นแก่ตัวเห็นแก่ของของตัว เห็นแก่พวกของตัวเห็นแก่ภาระของตัวอะไรก็แล้วแต่ คนก็จะมีเยอะ ก็จะเหลือไว้เยอะก็ต้องสะสมไว้เยอะ 

แต่คนที่บอกว่าไม่มีแล้วภาระส่วนตัวของส่วนตัว เอาไปเข้าของส่วนกลางหมดเพราะเราเชื่อมั่นในความสำคัญของสาธารณโภคี ในส่วนกลาง แล้วทุกคนก็มีความรู้ความจริงใจตรงกันที่มาอยู่ร่วมกันเนี่ย ไม่ใช่เรื่องพูดเล่นแต่เป็นเรื่องจริงของชาวอโศกที่มาปฏิบัติ อาตมาว่ามันไม่ได้เข้าใจกันง่ายๆ อธิบายยากมากเลย ยิ่งคนต่างชาติต่างประเทศที่ไม่ใช่ชาวอโศก ไม่ใช่ชาวพุทธที่มีภูมิปัญญาพุทธธรรมโลกุตระยากมาก ขนาดคนไทยชาวพุทธโลกุตระยังยากประมาณนี้เลย ขนาดเป็นชาวอโศกยังมีหลายระดับ ยังไม่เป็นระดับเดียวกัน 0 หมดเลยไม่ได้ บางทีเขาก็อาจจะเข้าใจไปว่าให้มา 0 หมดเลยมันเป็นไปไม่ได้ 

เราก็ไม่เคยคิดว่าให้โลกทั้งโลกมาเป็น 0 หมดไม่ได้ มันจะได้ยังไงมันต้องมีระดับ เป็นชั้นๆไป แล้วเชื่อมโยงกันอยู่แล้วแต่ละคนที่มาทำก็ปฏิบัติความเห็นแก่ตัวความเป็นของตัวให้ลดลงก็จะเลื่อนขึ้นมาจนไม่มีความเห็นแก่ตัวแล้วก็มาอยู่กับส่วนกลาง สร้างส่วนกลางให้ได้มากที่สุดแล้วจะได้เอื้อมเอื้อเกื้อกว้างเผื่อแผ่คนที่เห็นแก่ตัว โลภโมโทสันไม่มีพอไม่มีหยุด ไม่มียั้ง มีพันล้านหมื่นล้านแสนล้านก็ไม่หยุด พวกนี้มีฤทธิ์ดูดดึงเอาจากสังคมให้เป็นของตัวเองมีแรงมากเยอะมากด้วย 

เราจึงต้องมีพลังงานอันนี้ช่วย มาช่วยส่วนที่ถูกเขาดึงไป เขาไม่หยุดในการแย่งในการดูดนะ พวกไอ้ตัวดูดนี่ ไม่หยุดดูด รวยฉิบหาย รวยมากเลย เป็นแสนล้าน ล้านๆมันก็ไม่หยุดแล้วมันทำได้ด้วยไปหยุดยั้งเขาก็ไม่ได้เป็นกิเลสของเขา เราก็ต้องช่วยพวกที่เขาสู้ไม่ได้ก็พึ่งทางเรา เพราะทางโน้นมันพึ่งพาไม่ได้อยู่แล้วเพราะเป็นความอำมหิต พวกที่ดูดยังไม่จบนี่เป็นพวกอำมหิตเขาไม่รู้จักกรรมวิบากเขาไม่รู้จักความเลวความดี เขาก็ทำอย่างหน้ามืดตาบอดทั้งนั้น ซึ่งมันมีหลายชั้น มันมีความรู้ความไม่รู้นี้หลายชั้นมาก ต้องมีอะไรมาหลอกคนอื่น เขาเองจะต้องมีมากๆ แล้วเขาก็ไม่รู้เขาก็หาทางบอกว่าเผื่อคนอื่น หลอกตัวเองให้ตัวเองมีมาก เสร็จแล้วอายุตัวเองจะยืนยาวแค่ไหนไม่ถึง 200 ปีหรอก 

_สู่แดนธรรม…คนนี้มาขอคิวไว้สองวันมาแล้ว พ่อครูเคยสอนเขาว่าให้ระงับปีติ เขาก็ว่าจะไปกินยาบำรุงให้สมองปราดเปรื่อง ผมก็ตั้งกติกากับเขาว่า ต้องพูดภายใน 3 นาที ถ้าไม่สามารถพูดทำหน้าที่ได้จะถูกตัดสิทธิ์ 3 ครั้ง ท่านผู้ชมทางบ้านอย่าหมุนทีวีหนีไปช่องอื่นนะครับ คนคนนี้จะมาสร้างข้อสอบให้พี่น้องแล้ว 

_นักรบธรรม…อู๊ด คารโว…วันนี้ผมคิดว่าอยากจะมาใช้ขวานผ่ากะโหลก สำนักปฏิบัติธรรมเก๊ อรหันต์เก๊ ไม่สามารถใช้ขวานจักตอกแบบพ่อท่านได้ ในยุคนี้ไม่มีใครตีแตกพวกหลับตาอรหันต์เก๊เหมือนพ่อท่าน การเป็นอรหันต์เก๊ มีอิทธิฤทธิ์มีปาฏิหาริย์ความมหัศจรรย์สามารถบันดาลต่างๆ จึงเป็นความหลงที่คิดว่ายากจริงๆจะให้เขามาลืมตาได้ เพราะการลืมตาเป็นพระอรหันต์แท้ได้ มันยากยิ่งกว่า ยิงศรเข้ารูกุญแจ 100 ดอกยังน้อยไปสำหรับ คนที่ร่ำรวย แต่นี่ยากกว่านั้นอีก ถ้าว่าไปหลงเมื่อไหร่ มันจะไม่มีทางที่ออกมาได้เลย 

ผมไปศึกษามา 3 เดือน ผมสามารถที่จะเป็นอรหันต์เก๊ได้ แต่ต้องเอาจริงอย่างที่สุด 

พ่อครูว่า..เป็นจริตของแต่ละคนเจตนาดีตั้งใจดี อาตมาคิดว่า ถ้าคุณตายก่อนอาตมาก็คงได้เผาคุณตรงนี้ ถ้าอาตมาแต่ก่อนคุณก็คงได้เผาอาตมาตรงนี้ แต่เป็นคนจริงใจ 

_ลูกขออนุญาตมาอยู่บ้านราชฯ 8 เดือน อีก 4 เดือนของอยู่บนอานจักรยาน เยี่ยมเยือนอาวาสถานต่างๆ จากเหนือจรดใต้ เนื่องจากต้องรักษาสุขภาพตามอัธยาศัย ปี 2546 เป็นถุงน้ำดีอักเสบมีนิ่วไม่ยอมผ่า เมื่อปี 2550 หมอโรงพยาบาลนครพิงค์กล่าวหาว่าลูกเป็นตับแข็ง นับตั้งแต่นั้นมาลูกจึงตั้งปณิธานใช้จักรยานเป็นพาหะนะตลอดชีวิต ผลจากการเดินทางด้วยจักรยานที่ผ่านมารู้สึกว่าสุขภาพแข็งแรงขึ้นมาก อาการที่เคยเป็นหายไปจนลืมว่าเคยเป็นตับแข็ง ขอถาม

_กุศลกรรมบถ 10 ทำไมจึงไม่มีศีลข้อ 5 

_จักขุทิพญาณในอภิญญา 6 เป็นตัวเดียวกับในจุตูปปาตญาณในวิชชา 8 หรือไม่ 

พ่อครูว่า…จักขุทิพญาณกับโสตทิพย์ เป็นอันเดียวกัน แต่มันไม่ใช่ตัวตนบุคคลเราเขาแต่มันเป็นปรมัตถ์ของพระพุทธเจ้า ถ้าเป็นโลกีย์เทวนิยมจะแปลโสตทิพย์ว่า ได้ยินเสียง เป็นเสียงทางฟิสิกส์ แต่หูคุณได้ยิน คนอื่นไม่ได้ยินคุณก็นึกว่าเป็นสิ่งวิเศษ  ทางวิทยาศาสตร์จะมี frequency ของเสียงต่างๆ ถ้าขึ้นเสียงนี้ไม่ตรงกับที่คนสามัญจะรับได้มันก็ไม่ได้ยิน แต่สิ่งเหล่านี้สัตว์หลายชนิดมันได้ยิน มันมีเครื่องรับที่รับคลื่นขนาดต่างๆได้ แต่คนมันไม่เกิดปฏิกิริยากันมันผ่านไป เขาก็เอาอันนั้นเป็นหูทิพย์ หรือตาคุณไม่เห็นหรอกแต่คนที่มีตาทิพย์เขาจะเห็น เช่นเห็นผีเห็นเทวดา ผีหรือเทวดาในทางปรมัตถ

ไม่มีที่เป็นรูปร่างหรอก หรือเป็นนิรมาณกาย ต้องศึกษาให้ดี อาตมารู้ตัวเองว่า ยังไม่เก่งพอจะอธิบายรายละเอียด ความรู้มีมากกว่าที่พูดออกไปแต่ที่พูดยังพูดไม่เก่ง อธิบายให้ชัดเจนยังไม่ได้ ใช้ภาษาปฏิภาณอธิบายให้พวกคุณเข้าใจได้ยังไม่ได้ยังไม่เก่ง มันรู้มากกว่าที่จะสื่อออกไป จะต้องฝึกไปอีกหลายชาติเป็นโพธิสัตว์จะต้องฝึกอันนี้ 

_กุศลกรรมบถ 10 ทำไมจึงไม่มีศีลข้อ 5 

พ่อครูว่า…ศีลข้อที่ 5 คือความเสพติด ทุกอย่างคือความเสพติดหมด จึงไม่ต้องใช้ในกุศลกรรมบถ 10 ก็ได้ ในโศลก ที่ว่า “เบิกบานแจ่มใสมัธยัสถ์สุภาพสงบหมดความอยากสิ้นความเสพ”

คำว่าเสพติดในศีลข้อ 5 มันเสพตั้งแต่หยาบไป สุรา เมรยะ มัชชะ มทะ ก็แปลว่าเมาแต่เมาต่างระดับกัน มทะนี้ละเอียดที่สุดกว่า สุรา เมรยะ มัชชะ

ขออภัยยกตัวอย่าง สิ่งเสพติดหยาบๆ อยากได้ รูปรสกลิ่นเสียงมหาบัวติดหมาก หมากนั้นมีทั้งรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสอยู่ในนั้นหมดเลย 

มหาบัวอย่าว่าแต่ติดหมากเลย แต่ยาเส้นท่านมวนๆเหน็บใส่ปาก อาตมาเคยลอง โอ้โฮ มันแสบปากเราพองเลย ยาเส้นนี้ มันยัน ปากพองเลย เหมือนหมากพลูก็ยังแสบ แต่นี่ท่านกินเฉยเลยเหมือนคนจีนซดน้ำชา 100 องศา ถ้าเราก็ปากพองเลย มันไม่มีความทนทานได้ อุปาทานมันทำให้ทำได้ แล้วบอกว่านี้ไม่ใช่เครื่องเสพติด ไม่ติดแต่กินไม่ขาดปากมันหยุดไม่ได้ อะไรอย่างนี้ ซึ่งแสดงให้เห็นเลยว่า มันไม่รู้คำว่าเสพติดเลย แล้วจะเป็นพระอรหันต์ได้อย่างไร

หมากพลูบุหรี่เหล้ายาถือว่าเป็นฐานอบายมุขที่หยาบสุดแล้ว แค่นี้ก็ยังไม่รู้ความเสพ เพราะฉะนั้นจะไปรู้กิเลส กลาง ละเอียดไม่ได้เลย ขออภัยที่ต้องพูด คนไปนับถือมหาบัวเป็นอรหันต์ ขออภัย แต่มันไม่ได้ หากคนไปนับถือแบบนั้นว่าเป็นพระอรหันต์ คุณจะซวยมันเป็นของเก๊ของปลอมที่คนละเรื่องเลย  ยังเสพติดหยาบๆปลอมๆอยู่แล้วมาหลอก ไม่มีจรณะ 15 ไม่รู้เรื่องเลย ได้แต่นั่งหลับตาปึ๊งปั๊งว่ากิเลสตาย อธิบายไปแล้วไม่มีสภาวะชี้บ่งว่าเป็นการปฏิบัติหยาบ กลาง ละเอียด ไม่มีเลย ไม่ได้แกล้งว่าแต่ไปศึกษาให้ดีๆ 

_ญาติธรรม ผู้หนึ่งกล่าวว่าไม่เห็นความสำคัญของงานมหาปวารณา เพราะว่าเป็นงานของนักบวช 

พ่อครูว่า…งานปวารณา การปวารณา เป็นเรื่องของนักบวช มหาปวารณา เป็นของทุกคน ขยายความแค่นี้ก็คงพอ คนนี้ก็ยังตื้นอยู่แค่พยัญชนะแม้แต่คำว่า ปวารณา 

ปวารณา แปลว่า ยอมให้ว่ากล่าวตักเตือนกันได้ ให้ผู้ใดว่ากล่าวตักเตือนได้หมด ด่าว่าได้ด้วย ส่วน มหา ก็หมายความว่า ขยายออกไปเป็นสมาชิกเป็นมวลเยอะกว่ากัน เป็นงานมหาปวารณา จึงไม่ได้หมายความว่าจะภิกษุเท่านั้น  แน่นอนว่ามีภิกษุเป็นแกน แล้วก็มีนักบวชอื่นสิกขมาตุด้วยและฆราวาสร่วมกัน ฝึกลดตัวตนให้ใครว่ากล่าวได้ ตัวเองอย่าแสดงตัวตนว่า ข้าใครอย่าแตะ ให้มาฝึก

_น้อมยอดธรรม…50 ปีทองของพ่อ ดิฉันก็ขอฉลองกิเลสก็เป็นเวทนา 2 ให้เป็น 1 ก็พอรู้อยู่ แต่เป็น 0 ก็คงยากแต่ไม่ยาก อยากถามพ่อว่า เรื่องดาว เป็นดาวเคราะห์และเป็นดาวหางดาวอุกกาบาต ดาวอุกกาบาตคงเป็นสัตว์ดุร้าย ดิฉันก็คิดว่าน่าจะเป็นคนมีวรรณะ 9 คนจะเป็นดาวจึงอยู่ได้ ดาวดวงดีต้องมีจรณะ 15

พ่อครูว่า…เอาดาวที่เป็นจรณะ 15 ดีกว่า อย่าเอาดาราศาสตร์มาเทียบเลย อย่างอุกกาบาตไม่ใช่ดาว คือก้อนอะไรในอวกาศ วิ่งไปกระทบ ถูกพลังงานวงโคจรต่างๆดึงดูดไป เป็นดาวอาละวาด ส่วนดาวเคราะห์นั้นจะมีกี่ดวงก็แล้วแต่ จะมีวงโคจรอยู่กันอย่างเป็นระบบ ดาวเคราะห์จะรวมตัวกันอย่างน้อย 9 ดวงเต็มรูปสภาพ อย่าง3 ดวง 6 ดวงไม่ถือว่าเป็นระบบดาวเคราะห์ ถ้าเป็นดาวเคราะห์จะรวมกันอย่างน้อย 3  3 3 เป็นวงจรของดวงดาวกลุ่มหนึ่ง

ที่มากกว่าดาวเคราะห์ก็เป็นกาแล็กซี่เป็นจักรวาลน้อยจักรวาลใหญ่ ซ้อน 3  9 ไปอีกหลายชั้น

อุกกาบาตไม่ได้เข้าวงจรของใคร เป็นตัวร้ายเลยเข้าไปแล้ว 

ดาวหาง นี่ก็ไม่เข้ากับหมู่ไหน มีวงโคจรของตัวเองซ้อนอยู่ในกาแล็กซีต่างๆ วิ่งไปไม่เป็นวงกลมเป็นวงรี แหกคอก จะไม่เข้าวงโคจรของใครจนตัวเองจะสลายไป ถ้าไม่สลายตัวเองไปก็ต้องเข้ากับหมู่ดาวเคราะห์ใดวงโคจรในวงโคจรใดหนึ่งๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องของดาราศาสตร์เป็นเรื่องของวัตถุ 

อาตมาจะเปรียบเทียบทางวัตถุกับเรื่องนามธรรมยังไม่เก่งก็ขอผ่านก็แล้วกัน

_สุดยอดสไปเดอร์ซุปไก่สกัด 555…ถ้าหนูฝันว่าแม่ของหนูเสียชีวิตมันจะเป็นอย่างไรคะ ?

พ่อครูว่า…ก็เป็นการฟุ้งซ่านในฝันเป็นเรื่องของสัญญาที่เอามายำเละเทะไปไม่เป็นระบบ ดีไม่ดีมันมีร้ายแรง จนทุกข์ร้อนในฝันมากมายทรมานทรกรรมก็มี เพราะฉะนั้นผู้ที่ศึกษาให้ดีแล้วก็จะห้ามเรื่องเลวร้ายพวกนี้ แม้แต่ในสัญญาเป็นสิ่งที่เกี่ยวกับความจำเรา  เราก็ไม่ให้มันมาเกิดขึ้นแม้แต่ในตอนนอนหลับ ในสัญญาความจำเก่าๆที่เราเคยผ่านมาได้ ก็ค่อยๆศึกษาไป อาตมาก็ยังไม่เก่งเท่าไหร่ที่จะอธิบายทั้งหมดได้แค่นี้ก่อนก็แล้วกัน 

_สิกขมาตุกล้าข้ามฝัน…ตอนนี้มีความจริงอยู่ที่ไหน บวร ก็มีคนบอกว่า ทำไมสมณะสิกขมาตุรับคนที่ขาดๆเกินๆมากไป ยกตัวอย่าง บางคนนึกจะฉี่ที่ไหนก็ฉี่เลย อีกแบบก็คือ คนกำลังเดินเข้าห้องน้ำก็เอาน้ำสาดขาเขาเปียก ทำความสะอาดแต่ไม่นึกถึงคนอื่นเลย บางคนก็เดินพูดคนเดียว มาทำไมไม่คิดถึงใจคนอื่นเลยครับ คนพวกนี้มาเยอะทำให้คนดีๆลำบาก 

ดิฉันก็ตอบไป อาจจะไม่ถูกใจคน ในฐานะที่อยู่กลุ่มฝ่ายหญิง คนคนนี้ก็พูดตรงๆกับดิฉันไม่ใช่คนเดียวด้วย เพราะญาติธรรมกลุ่มที่ไม่สมบูรณ์เหล่านี้ก็จะทำอะไรตามใจ หลายคน พุทธสถานอื่น เขามีคนน้อยถ้าจะแบกหามคนเหล่านี้ก็จะลำบาก แต่ที่นี่พุทธสถานใหญ่คนก็เยอะ ดิฉันคิดว่าคนเหล่านี้มีวิบากกรรมมาชุดหนึ่ง ที่อื่นเขาก็ไม่รับ บ้านราชฯหากไม่รับเขาอีกเขาจะไปอยู่ที่ไหน พวกนี้เขาก็มีความเป็นเชื้อโลกุตระ มีอาริยะ แต่กรรมบางชุดทำให้โต่งบ้าง ขาดเกินบ้าง อย่างตี๋ก็หายไปไม่รู้เรื่องราว คนเหล่านี้มีชุดกรรมวิบากเราก็อดให้เวลาเขาไม่ได้ หรือบางคนก็ให้มาบางเวลา เช่นคุณพรฟ้า แต่จะไม่รับเลย ในใจก็คิดว่าเป็นญาติ ชาตินี้มีวิบากกรรมในชุดหนึ่งที่ดูไม่ดี แม้แต่คนในสำนักอื่นก็ยังดูดีกว่านี้เลย ทำไมที่ราชธานีมีเยอะ 

พ่อครูว่า…ใช้ได้ อธิบายได้เก่งกว่าอาตมาด้วย อาตมาอธิบายไม่ได้รายละเอียดเท่านี้ก็พอสมควร คือเรื่องกรรมวิบากเป็นอจินไตย คือคิดไม่ออกคิดไม่ไหว ยาก เพราะวิบากแต่ละคน เกิดมาไม่รู้กี่ล้านชาติแล้วกว่าจะเป็นสัตว์เซลล์เดียวที่พัฒนามาเป็นล้านๆเซลล์ กว่าจะมาเป็นคนดีสามัญ จากคนแย่ๆแล้ว จะมาเป็นคนดี ดีจนสูงมาระดับสอนได้ เป็นโลกีย์สอนได้ดี จนเลยเข้ามาเป็นโลกุตระ แค่พูดยังเมื่อยเลย พระพุทธเจ้าถึงบอกว่าอายุของคนหรือสัตว์อย่าไปเรียกเลย เกิดมาอายุ 100 ปี 200 ปีอายุน้อยนัก ฟังในชาดกคนอายุ 8หมื่นปี คุณคิดไม่ออกหรอก จะอยู่กันอย่างไร 8หมื่นปี อย่าไปคิดดีกว่า องค์ประกอบเหตุปัจจัยก็จะต่างกัน พูดไปคนในยุคนี้ก็ไม่สามารถอายุ 80,000 ปี ได้หรอก มันเป็นไปไม่ได้หรอกเอาแค่นี้ อย่างอาตมาจะเอา 151 ไหวหรือไม่ไหวยังไม่รู้เลย อาตมาว่าอาตมา ไม่ถึง 151 หรอก พยายามเผยแพร่สิ่งที่ดีมีคุณค่า

ไม่ต้องอยู่ถึง 151 ปีเลย คนจะรู้ความจริงที่มีความลึกซึ้งโลกุตระได้อีกเยอะเลย อาตมาไม่เคยกลัวเลยว่าในอนาคตจะไม่เป็นที่ยอมรับกับสังคม ถ้าหากไม่ตายก่อน ถ้าหากก่อนก็รับได้แค่นี้เฉพาะพวกคุณ ถ้าอาตมาอยู่ถึง 145 ปี รับรองว่า อาตมาว่า คนในโลกกำลังแสวงหาโลกุตรธรรมที่สูงส่ง เป็นโลกุตระจริงๆ หากลากสังขารไปถึง 145 รับรองคนทั้งโลกยอมรับอาตมาหมด เพราะงั้นคอยดูไปอายุถึง 100 120 126 อัตราการยอมรับโลกุตระธรรมของโลก สิ่งเหล่านี้จะเป็นเครื่องยืนยันว่านี่คือโลกุตระที่โลกต้องการแต่เขายังเข้าใจไม่ได้เขายังไม่เชื่อ เพราะฉะนั้นในอนาคตจะมีคน อ๋อ เข้าใจใช่แล้วเชื่อแล้วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ 

_สู่แดนธรรมว่า..ในบรรดามนุษยชาติที่มีอายุเกิน 100 มันมีคนอยู่ทั่วโลก แต่คนเหล่านั้นโลกไม่ค่อยรู้จัก ไม่ค่อยจำเพราะมันเป็นเรื่องธรรมดา โลกีย์วิสัย ที่ผมจำได้เป็นคุณย่าอายุ 103 ปีเขาเป็นนักดิ่งพสุธาอายุ 103 ปีก็จำได้แค่นี้ แต่คนในโลกไม่รู้จักที่มีคุณค่ายิ่งกว่านั้นว่าคือใคร ผมว่าพ่อท่านนี่จะมีสิ่งที่เขาจะค่อยๆมาเอาทีละเรื่องๆว่าท่านทำได้อย่างไรในแต่ละอย่าง

พ่อครูว่า…จริง จะเป็นอย่างนั้นจริงๆ 

_เคยคุยกับพวกธรรมกาย ไม่ว่าวัยไหน ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่น ที่ได้คุยในเรื่องศาสนาปฏิบัติธรรม แต่กลับรู้สึกกลัว กลัวความไม่เป็นธรรมชาติ ในความคิดเหนือคน ของคนพวกนี้ 

พ่อครูว่า..คำว่าเหนือคนนี่สำคัญ เขาหลงตัวว่าเขาเหนือคน เลยทำให้ไม่รู้สึกอบอุ่น

_สู่แดนธรรมว่า…ธรรมชาติของการเหนือคนอย่างพวกเรา มีธรรมชาติอย่างที่คนเขารับได้มีความอบอุ่นมีความสัมพันธ์อันดี 

_พ่อครูคิดว่า ยุทธศาสตร์อินโดแปซิฟิกจะส่งผลอะไรกับไทย 

พ่อครูว่า…อาตมาขอสารภาพว่าไม่มีความรู้ในเรื่องยุทธศาสตร์อินโดแปซิฟิก เพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก 

หากเข้าใจ ทุนนิยมเป็นเรื่องเลวร้าย แต่ละคนให้มีทุนเท่าที่ตัวเองพอใจมันไม่ได้ 

ตอนนี้สหรัฐอเมริกาก็ยังไม่ยอมที่จะลดราวาศอก จะต้องให้ตัวเองเป็นหนึ่งให้ได้อย่างเดิม ต้องเป็นหนึ่งต้องมาก่อน อเมริกาก่อน ต้องเป็นใหญ่ เป็นเครื่องชี้บ่งสภาวะจริงของโลก สหรัฐอเมริกาเขาก็จะต้องประพฤติปฏิบัติตามที่คนของเขามีความรู้ความเห็นความยึดถือองค์รวมของคนอเมริกัน เขาจะมีความรู้องค์รวมใน Concept ของชาวอเมริกันทั้งหมดมันจะเหมือนกันทั้งหมด ถ้าไม่ทั้งหมดมันจะแตกเลยแต่นี่มันเหมือนกันทั้งหมดจึงได้เกาะกลุ่มร่วมกันประเทศเป็นสหรัฐ เขาจะต้องใช้ความเห็นรวมอันนี้แหละ เขายิ่งมีลัทธิความเห็นรวมอย่างชนิดวิธีเลือกตั้ง ซึ่งการเลือกตั้งก็ใช้แทคติก ของผู้ที่จะมีวิธีการได้เปรียบเพื่อที่ตัวเองจะให้ได้รับเลือกอย่างเช่นโดนัลด์ ทรัมป์ 

ก็เป็นเหตุปัจจัยจะเอาเรื่องสินค้าการค้าภาษีเป็นเหตุปัจจัยที่จะยืนยันการแข่งขันว่าตัวเองดีตัวเองถูก อย่างไรก็แล้วแต่ ตอนนี้แต่ละประเทศในโลกมันก็จะต้องรวมกันตามความเห็นที่มันตรงกัน สุดท้ายจะแบ่งเป็น 2 ขั้วใหญ่ๆ เพราะฉะนั้น แต่ก่อนนี้ยุโรปถือว่าเป็นพวกที่ถืออำนาจอันนี้สูง ทางเอเชียไม่แข็ง ยอมให้ข่ม แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ทางเอเชียเห็นแล้วว่าทางโน้น ข่มโดยไม่สุจริตไม่สมควร มันเป็นการเอาเปรียบไม่ถูกต้อง ทางเอเชียก็จะไม่ยอมแล้ว 

สรุปแล้ว สัจจะจะต้องชนะ สัจจะของสัจธรรมจะต้องชนะ 

_เพชรพลัง..อยากให้พ่อครูจำกัดความคำว่า ทุนนิยมเสรี กับ จนนิยมเสรี เพราะผมรู้สึกว่าทุนนิยมไม่มีความเสรีแท้จริง 

พ่อครูว่า…ชัด พวกเรานี่เสรี ไหม เสรี มาจนอย่างเสรีด้วย

ทุนนิยมเสรี ขอพูดด้วยภาษาก่อนว่า ทุนนิยม ไม่มีเสรีมีแต่ ความเห็นแก่ตัว เห็นแต่แก่พวกพ้อง ตามระดับของความรัก 10 มิติ เห็นแก่ตัวตั้งแต่สองคนเท่านั้น เห็นแก่ตัวน้อยลงก็ขยายไปให้ลูก มิติที่สูงขึ้นไปก็ไปหาญาติแล้วมิติที่สูงขึ้นไปก็เพื่อสังคม นี่ก็เป็นการเห็นแก่ตัวที่น้อยลง เห็นแก่ผู้อื่นมากขึ้นๆๆ มันก็ไม่ได้เป็นผู้ที่หมดความเห็นแก่ตัวหรอก ขยายไปถึงเห็นแก่ประเทศตัวเอง เป็นชาตินิยม เป็นรัฐนิยม เห็นแก่จักรวาลนิยม หรือทั่วไปไม่ได้กำหนดเป็นชาตินี้ประเทศนี้ แต่เผื่อแผ่ไปหมดให้ทั้งโลก ทั่วจักรวาลอย่างนี้เป็นต้น 

สรุปแล้วก็มาเป็นความรักระดับที่ 7 ก็เข้าใจถึงจักรวาล เข้าใจถึงอัตตา ว่า ตัวเราไม่ได้เป็นเจ้าของ ทุกคนควรจะได้เสมอกัน ความเสมอกันแท้จริงไม่มีหรอก ทุกคนควรจะได้รับ ให้อยู่ให้เป็นให้ยังชีพพอเหมาะสมตามลำดับ 

การที่อาตมาเคยแย้ง ปรัชญาของฝรั่งเศสมีความเสมอภาค อาตมาว่าความเสมอภาคมันไม่มีหรอก ฝรั่งเศสมี เสรีภาพ เสมอภาค ภราดรภาพ

อาตมาขยายเป็น 5 ภาพ

อิสรเสรีภาพ (Independent) มีอิสรภาพพ้นอำนาจกิเลส .

ภราดรภาพ (Fraternity)  มีภาวะแห่งรักกว้างออกไปดุจดั่งญาติ 

สันติภาพ (Peace)  มีภาวะสงบแท้ ไม่มีตัวเหตุเบียดเบียน

สมรรถภาพ (Efficiency)  มีความสามารถสรรสร้างประโยชน์สุข 

บูรณภาพ (Integrity) ปรับปรุงพัฒนาให้เจริญ  ให้เต็มบริบูรณ์ 

ต่อมาขยายอีก 2 คือ สูญภาพ และสวยภาพ 

เรามีทั้งความหมายของพยัญชนะที่สื่อให้คนอื่นได้รู้ร่วม กับความเป็นไปได้จริงตามสภาพพยัญชนะตัวหนังสือสื่อความหมายเอาไว้ พวกเราก็เอามาปฏิบัติให้ได้จริงในรายละเอียดที่มีตัวอย่างของ 3 ภาพ 5 ภาพ 7 ภาพอย่างที่ว่าไว้ เราทำให้ได้จริงตามนั้นแล้วจะยืนยันกับสังคมโลก โลกเขาก็ทำ เขาก็จะได้ เราก็จะได้ของเราเข้าลึกถึงจิตวิญญาณมากกว่า 

ยกตัวอย่างเช่นพวกเรามาเป็นคนจนมาเป็นสาธารณโภคี นำหน้าเขาไปลิ่วแล้ว ชาวโลกเขายังไม่ได้แม้แต่มีความเห็นว่าแต่ละคนมาลดตัวตนมาเป็นคนจนมีน้อยลงๆ 

ต่างประเทศมีคนบางคนทำตัวเองให้จน ประธานาธิบดีจน ประธานาธิบดีอุรุกวัยคนก็ชื่นชมกัน แต่คนที่ 2 ที่ 3 ที่เป็นประธานาธิบดีจนเหมือนอุรุกวัยไม่เห็นมีเลยมันไม่ง่าย 

แต่ทีนี้ซับซ้อนอย่างประเทศไทยในหลวงรัชกาลที่ 9 ท่านเป็นคนจน แต่มันมีระบบของทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ อาตมาก็ยังอธิบายไม่เก่ง 

ในหลวงรัชกาลที่ 9 มีความเป็นโพธิสัตว์ที่ลึกซึ้งอาตมาเข้าใจแต่ท่านจำนนที่ต้องเป็นเช่นนั้น มันต้องมีขั้นมีระดับมีสมมติสัจจะมีปรมัตถสัจจะซ้อนในนี้ที่ยากอธิบาย

ก็ความรู้ในเรื่องของสภาวะที่ซับซ้อนลึกซึ้งที่อาตมาใช้คำว่า คัมภีราวภาโสหรือปฏินิสสัคคะ เป็นสภาพหมุนรอบเชิงซ้อนหลายชั้นหลายเส้นสาย ไม่ค่อยจะรู้กัน จะมีคนที่มีภูมิปัญญาเข้าไปรู้ความจริงเหล่านี้ลึกซึ้งแล้วพูดกันรู้เรื่องมากขึ้นเรื่อยๆ ก็จะเกิดความรู้ที่เป็นองค์รวมที่เป็นของสังคมโลกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ 

หากอาตมาเองอยู่ก็สร้างความรู้และเป็นความจริงไม่ใช่มีแต่ความรู้ต้องมีทั้งความจริงและความรู้เป็น 2 สภาพ มันจะเป็นความจริงและความรู้ที่ทำให้คนอื่นเขาศึกษาแล้วเขายอมรับความจริงในความรู้อันนี้ได้ ในอนาคต อาตมาพูดได้แค่นี้ ขยายความได้แค่นี้ 

_สมณะเดินดิน…ตอนที่เจ้าหน้าที่การไฟฟ้า มาช่วยซ่อมไฟฟ้าในหมู่บ้านเรา คุณงามง่าย เขาได้พบรุ่นน้องที่ได้เรียนสถาบันเดียวกัน เขาคุยให้รุ่นน้องฟังว่า อยู่ที่นี่เราเสีย 3 จะได้ 5 เสีย 3 คือเสีย โลภะโทสะโมหะ แต่ได้ 5 คือได้ อิสรเสรีภาพ ภราดรภาพ สันติภาพ สมรรถภาพ บูรณภาพ 

_ถ้ามีเพื่อนคนหนึ่งทำให้หนูไม่พอใจ แล้วหนูรู้สึกว่าไม่ชอบคุยกับเขาจะด่าเขาพอเจอทีไรกิเลสขึ้นทุกทีอย่างนี้ก็เหมือนความมี อัตตาตัวตนใช่ไหมคะ แล้วหนู ต้องพยายามควบคุมอารมณ์ความโง่ของหนูใช่ไหมคะ ?

พ่อครูว่า…ใช่ รู้อัตตา ทำเถอะ เราจะได้มีภูมิปัญญาที่สูงขึ้นกว่านี้แล้วมาถามใหม่ ตอนนี้เข้าใจที่ถามแล้ว ทำต่อและจะเป็นพื้นฐานทำให้เข้าใจ 

_ทำไมหนูถึงทำไม่ได้คะ หนูโกรธเพื่อน บางครั้งหนูเงียบๆ บางครั้งหนูก็ออกอารมณ์ แต่ในใจหนูไม่อยากจะโกรธ หนูพยายามบอกตัวเองว่าอย่าโกรธ แต่ทำไม่ได้ พ่อครูช่วยบอกหนูหน่อยว่าจะให้หนูทำอย่างไร …ป.3  เด็กหญิงดาวเพ็ญเพชร สมาน (เพ็ญบี้โกรธ)

พ่อครูว่า..หนูทำโกรธได้ แต่ทำให้ไม่โกรธไม่ได้ใช่ไหม รักที่ไม่อยากจะโกรธนี้ดีแล้ว 

นี่เด็กป.3 ถามมานะ เข้าใจสภาวะของตัวเอง ให้เอาเพ็ญบี้โกรธ อย่าเอาเพ็ญขี้โกรธนะ เด็กป 3 แต่เข้าใจจิตวิญญาณอารมณ์ของจิตได้ ว่า จิตโกรธ เป็นอารมณ์เป็นความรู้สึกชนิดหนึ่ง เราเรียกว่าเวทนา อธิบายเป็นภาษาไทยว่ามันคือความรู้สึก รู้สึกโกรธเป็นเวทนาชนิดหนึ่ง เข้าใจว่าอาการพวกนี้มันเรียกว่าโกรธ ทำอย่างไรจะหายโกรธ 

ที่ถามมานี้ มีประเด็นที่ว่าคนคนนี้เราไม่ชอบหน้าเห็นทีไรก็โกรธทุกที มีเหตุจากกรรมเก่าปางก่อนก็ได้ บางคนเจอหน้าครั้งแรกก็อยากจะ ตั๊นหน้า โกรธไม่ชอบหน้าเลยก็ได้ บางคนเห็นหน้าแล้วก็ชอบเลยก็ได้ ซึ่งพวกนี้มันต้องมีเหตุ อยู่ดีๆจะเกิดอย่างนี้ไม่ได้ ถ้าเผื่อว่ามันไม่มีเหตุอะไรต่างกันมาไม่เหมือนกันก็ต้องรู้สึกเหมือนกันหมด แต่นี่มันมีเหตุที่ต่างกันมายาวยืดเยอะแยะ มันจึงเกิดอย่างนี้ ต่างคนต่างสัมพันธ์กันมีแง่มีเชิงต่างๆหลากหลายเลยมีนิยายเป็นล้านๆเรื่องไม่รู้กี่ล้านเรื่อง ในโลกมนุษย์ กว่าจะจบ กว่าเราจะหยุด เราหยุดแล้วแต่คนอื่นยังไม่หยุด อันนี้คือจบของศาสนาพุทธ 

ใครจะมารักเรา มาชังเรา เป็นนิยาย เราไม่เกี่ยวทั้งนั้น ส่วนคนอื่นจะมารักมาชังเราต่อก็ตบมือข้างเดียว เราก็รักษาสถานะอย่าให้มันเกิดอะไรขึ้นอีก ก็จะเป็นคุณธรรมคุณสมบัติเป็นอำนาจราศีรังสีของธรรมะที่จะกันไม่ให้พวกที่จะมารักหรือจะมาทำร้ายเรามาได้ยากขึ้นหรือทำร้ายไม่ได้ ก็จบที่ทำร้ายไม่ได้ แต่คนเขาจะอยากทำร้าย หรืออยากรัก ห้ามไม่ได้หรอก

อย่างพวกเราอยากรักอาตมา รักมีสองแบบ รักแบบยกย่องเชิดชูบูชากับรักแบบกาม อย่างบางคนรักอาตมาอย่างกามก็มี เขาก็ต้องรู้ตัวว่าไม่ควร พยายามหยุด รักอย่างเชิดชูบูชาก็มี แต่ก็ต้องไม่ยึดมั่นถือมั่นแต่ก็ควรต้องมี เพราะเราควรต้องมีคนที่เรารักเคารพบูชา  แม้จะมีตัวตนหรือไม่มีตัวตน พระพุทธเจ้าไม่มีตัวตนแล้วขณะนี้ แต่เราก็เคารพบูชาเชิดชู หรือผู้ที่มีคุณค่าคุณงามความดีที่เราควรจะรักเชิดชูบูชา เพื่อที่จะเอาอย่างตาม เป็นตาม เดินทางตาม ท่านจะสอนให้เราเดินทางตามเพื่อให้เป็นอย่างนั้น แม้แต่เป็นได้ที่สุดแล้วเราก็ไม่ควรเอาที่เราเป็นเราได้แล้ว ดีกว่าเขาเอาไปข่มเขา เอาไปเบ่งเอาไปทำร้ายเขา ไม่ทำ มันก็จะมีสภาวะซับซ้อนกันอย่างนี้ตลอดเวลาเยอะแยะมากมาย 

จบ