วันจันทร์ที่ 13 มกราคม 2563 06.30 น.เวียนมาครบรอบอีกครั้ง หลังจากจบเทศกาลวันเด็กแห่งชาติแล้ว เหมือนจะเป็นเรื่องซ้ำๆ ที่ชาวบวรราชธานีอโศก จะมาร่วมแรงร่วมใจกันมาช่วยถอนกระเทียมที่ริมมูนกัน ที่นัดหมาย จุดทำงาน ที่ริมมูนฝั่งตะวันตก มักจะมีเรื่องใหม่ๆเกิดขึ้นเสมอ ชาวเรากลุ่ม1+5+7 ชาวชุมชน กลุ่มนิสิต ผู้ใหญ่ เป็นอีกวันหนึ่งที่ต่างรู้กันว่าควรมาร่วมกิจกรรม ก็มีจำนวนไม่น้อยที่มีความฝืนใจกันบ้าง ขี้เกียจ ไม่อยากมาแต่ก็ฝืนใจมา เพราะการฝืนใจทำในสิ่งที่มีประโยชน์ต่อหมู่กลุ่มเป็นเรื่องที่ดี ที่สำคัญได้ประโยชน์มากทั้งประโยชน์ตน –ประโยชน์ท่าน พ่อครูฯ เคยกล่าวไว้ว่า ถ้าการปฏิบัติธรรมของแต่ละคนลดละกิเสสได้จริง ก็ย่อมจะมีจิตใจขวนขวายช่วยเหลือผู้อื่นได้เพิ่มขึ้นตามไปด้วย หากไม่ยึดรูปแบบความสำเร็จของงานที่ตนรับผิดชอบต้องทำให้ได้ ให้สำเร็จก่อน มาจัดสรร และแบ่งเวลามาให้ส่วนกลางจัดระดมความคิดพร้อมปฏิบัติการ เช่นนี้นับได้ว่าเป็นการสลายภพ สลายความเคยชิน สลายตัวตนของความรู้สึกได้อย่างดีทีเดียว แต่ละครั้งที่มาร่วมกิจกรรมไม่มีเลยที่จะมีเรื่องราว ความประทับใจซ้ำๆกัน ตรงกันข้ามเห็นว่า เรื่องราวใหม่ๆ ความคิดเห็นต่างๆซึ่งแต่ละคนมีความรุ้อยู่แล้วยังไม่ได้แสดงออกมา ยังมีอีกมากมายนัก หากวาระเวียนมาประจวบเหมาะเป็นไปได้ว่า ความสมดุลจะลงตัวมากยิ่งขึ้น แม้ขณะนี้แต่ละคนจะพากเพียรในภารกิจการต่อสู้การลดละกิเลส ก็ตาม ดูเหมือนว่าทุกคนที่มาเดินเส้นทางสายนี้จะยินดีด้วยความเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะเห็นความเจริญความอิสระเสรีภาพ ความประเสริญแห่งจิตใจที่สูงขึ้น เป็นทวีคูณนั่นเอง
ถึงเวลานัดที่ริมมูน เห็นหน้าเห็นตากันแล้วต่างก็รู้ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง ไม่รอช้า เข้าไปถามพ่อฐานคุณแก่งธรรม สะยะรักษ์เลย เมื่อรู้รายละเอียดของงานแล้วก็จัดแบ่งคน ทำ ไม่ว่าจะเป็น ถอนกระเทียม ในแปลงและมัด ผึ่งแดดไว้ให้หมาดก่อนยกเข้ามาที่โรงพักกระเทียม ชาวชุมชนซึ่งเป็นผู้ใหญ่รู้งานกันดีไม่บอกอะไรมากนัก ลงมือทำทันที สำหรับเด็กๆแล้วต้องสร้างความเป็นกลาง ความวางใจระดับหนึ่ง เหนือความคาดหมาย เพราะพวกเขาอาจทำบ้างไม่ทำบ้างก็วางใจให้ได้ งานนี้เป็นงานจิตอาสาฯ แค่มาเห็นกันมารวมกัน ปฏิบัติงานร่วมกันไม่มากเกินไป ถือว่าเป็นการเรียนรู้ตามวิถีชีวิตของที่นี่ ผู้ใหญ่มักจะจริงจังเวลาทำงาน พร้อมให้ความทุ่มเทเสมอๆ จากนั้นได้เวลา8.30น. เสียงระฆังดังก้องไปทั่วริมมูน เป็นสัญลักษณ์ว่า ควรหยุดงาน เตรียมตัวขึ้นศาลากินข้าวได้ เด็กๆจะรู้สึกมีความสุขมากเมื่อได้ยินเสียงนี้ แต่ก็มีจำนวนหนึ่งที่รู้สึกไม่ค่อยตื่นเต้น เฉยๆก็มี ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดาตามเหตูสมควรของแต่ละคน วิถีชีวิตก็เป็นไปตามจังหวะของแต่ละคนที่จัดสรรเวลามาร่วมมือกัน ระบบสาธารณโภคีนี้ชาวอโศกนำมาปฏิบัติมาอย่างยาวนาน ขบวนการ บ้านวัดโรงเรียน หรือ “บวร “นี้ เป็นหัวใจสำคัญในการขับเคลื่อนกิจกรรมให้ประสบผลสำเร็จไปได้ด้วยดีเสมอมา
