631202_พุทธศาสนาตามภูมิ บ้านราชฯ สุภกิณหาอย่างพุทธดับสุดสิ้นอาสวะ

631202_พุทธศาสนาตามภูมิ บ้านราชฯ สุภกิณหาอย่างพุทธดับสุดสิ้นอาสวะ

ดาวโหลดเอกสารที่ https://docs.google.com/document/d/1lmAc_W-7LY-mqI2cqmh6ySUixk9sZ-jJs3U0mtAorhg/edit?usp=sharing                                                                  

ดาวน์โหลดเสียงที่    https://drive.google.com/file/d/1xILGln4a4XfzOVjbcUqjii7I9X2319Ar/view?usp=sharing 

และยูทูปที่ 

สมณะฟ้าไทว่า…วันนี้วันพุธที่ 2 ธันวาคม 2563 ที่บวรราชธานีอโศก ได้ต้องการฟังธรรมเพื่อให้พ้นภัยจากโลกโลกีย์ก็เข้ามาฟังได้ 

ทิ้งสุขทิ้งทุกข์ได้คือประเด็นใหญ่ของศาสนาพุทธ

พ่อครูว่า…อาตมาก็ขอต่อจากท่านฟ้าไทที่ได้เกริ่นว่า พวกเราได้ทำอะไรต่ออะไรกันมีชีวิตอยู่กัน อาตมาก็ยิ่งมาเห็น เห็นความจริงว่าคนเรานี้ คนที่เกิดมาเป็นคน ต่างก็มีแนวคิดมีแนวชอบ จริงๆก็รู้กันอยู่ ชอบไปในแนวทางที่จะได้ลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข แม้แต่อย่างนั้นก็มีนัยยะที่แตกต่างกันบ้าง ที่ตรงกันก็คงไม่มีใครปฏิเสธที่จะได้ลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข แต่อีกแนวหนึ่งของพระพุทธเจ้า เป็นแนวที่ปฏิเสธ เรียกว่าปฏิเสธจริงๆ ไม่ใช่แค่ว่าดัดจริตพูด ว่าพระพุทธเจ้าท่านรวยก็ได้จนก็ได้ ดัดจริตพูดไป พระพุทธเจ้าท่านยืนยันเลยว่ามาเป็นคนจน ท่านมาเป็นคนจน ก็ตัวท่านเองมาเป็นพระพุทธเจ้า ท่านก็มาเป็นคนจน ใช่ไหม 

ยศศักดิ์อำนาจท่านก็มียิ่งใหญ่เบ้อเร่อ แต่ท่านก็ไม่เอา ชัดเจน ไม่ได้ดัดจริต มันก็ชัดอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นคนที่มีแนวคิดอย่างนี้มันจึงไม่ใช่คนธรรมดา เพราะคนธรรมดาทั่วไปนั้นยินดีในลาภ ยศ สรรเสริญ สุข คนธรรมดาทั่วโลกเลย ศาสดาไหนๆก็ไม่ได้ปฏิเสธเรื่องนี้ แต่ศาสดาบางองค์ก็พอเข้าใจเหมือนกันว่ามาจนนี้ดีกว่า แต่ก็ไม่กล้า ไม่กล้าที่จะยืนยันว่ามาจน 

อาตมายืนยันว่าพระพุทธเจ้าท่านตรัสว่าให้มาจน ในธรรมะวรรณะ 9 อัปปิจฉะคือกล้าจน มักน้อย ชอบน้อยๆ ไม่ชอบมากๆ(มหัปปิจฉะ)แต่ให้ชอบมามีน้อยๆ ถึงขั้น อปจยะ ไม่สะสมเลย แต่วิริยารัมภะ ซึ่งเป็นเรื่องที่เป็นยอดมนุษย์จริงๆ 

ทีนี้คนธรรมดาที่มันฝังหัวไว้ลึก กินลึกในจิตว่า มันจะต้องมีลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุขจึงจะอยู่ได้ ไม่มีลาภ ยศ สรรเสริญ แล้วจะเป็นสุขได้อย่างไร คนเรามันก็ต้องเอาความสุข นี่แหละมันคือประเด็น 

ประเด็นที่ใหญ่มากเลย ศาสนาพุทธไม่เอาทั้งสุขและทุกข์ อทุกขมสุข อันนี้แหละ ไม่มีใครพูดกัน แม้แต่ในวงการศาสนาพุทธ ขออภัยพูดจริงๆพูดตรงๆ เขาไม่มีปัญญาที่จะรู้ว่า ศาสนาพุทธนั้นไม่เอาทั้งสุขและทุกข์ ต้องรู้ด้วยปัญญาอันยิ่งว่าอาการความสุขเป็นอย่างไรอาการความทุกข์เป็นอย่างไร และที่ลึกซึ้งกว่านั้นก็คือความสุขกับความทุกข์นี้มันเป็นอาการที่แยกกันไม่ออก มันเป็นอารมณ์ลวง เป็นเรื่องอัลลิกะ เป็นเรื่องโกหก เป็นเรื่องเท็จ เป็นเรื่องมายา เป็นเรื่องไม่จริง ความทุกข์กับความสุขไม่ใช่เรื่องจริง นี่แหละคืออาริยสัจ สัจจะของผู้ประเสริฐ ผู้ฉลาด อาริยะหรืออริยะคือ ผู้ประเสริฐ ผู้มีปัญญาจริงๆ 

เพราะฉะนั้นความรู้ในระดับ เฉกะหรือเฉโก เขาไม่ใช้กันแล้วคำนี้เขาไปใช้ปัญญากันหมด ซึ่งเขาเอามาใช้เรียกความฉลาดแบบโลกีย์แบบปุถุชน แบบเทวนิยม แบบโลก เจริญด้วยลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ฉลาดเฉลียว สามารถที่จะมี ลาภได้เยอะ เป็นคนร่ำรวยมียศฐาบรรดาศักดิ์สูงๆได้รับคำสรรเสริญเยินยอมากมาย ก็บอกว่ามีความฉลาดซึ่งที่จริงแล้วไม่ใช่เลย 

ศาสนาพุทธมีปัญญา ไม่เอาสิ่งเหล่านั้นต่างหาก แม้มีแม้ได้ ก็ไม่ใช่ว่า เป็นหมาเห็นองุ่นเปรี้ยว เอาไม่ได้ก็เลยบอกว่าเป็นของไม่ดี ไม่ใช่ แต่จะเอาก็ได้เลย มีความรู้ความสามารถมีทุกอย่างพร้อมที่จะเอา แต่เราไม่เอา เราไม่สะสม เราไม่กักตุน เราเป็นคนยอดแห่งนักเศรษฐศาสตร์ นักเศรษฐกิจ ได้ สร้างสรรขึ้นมาได้แล้วเป็นเจ้าเข้าเจ้าของด้วย มีสิทธิ์ที่จะสะพัด เผื่อแผ่แจกจ่ายผู้อื่นไป   ตัวเองไม่ต้องสะสม จนกระทั่งมีคนที่เป็นเช่นนี้ มีวรรณะ 9 อย่างพวกเรา มาพิสูจน์ได้ในยุคนี้เลย ในยุคทุนนิยมสามานย์นี่ แย่งลาภยศสรรเสริญสุขกันอย่างหน้าดำคร่ำเครียด

เรายังมาปฏิบัติตัวเองอยู่ท่ามกลางสังคมที่มีพฤติการณ์แย่งลาภ ยศ สรรเสริญ กันอย่างหน้าดำคร่ำเครียด ได้ และอยู่ด้วยความทุกข์ด้วยเพราะไม่มีลาภ ยศ สรรเสริญ สุข หรือไม่? ไม่ใช่ อาตมาจะลองดูพวกเราเกิดความเข้าใจชัดเจนในเรื่องนี้หรือไหมว่า มาอยู่อย่างไม่มีลาภ ยศ สรรเสริญ สุข อย่างพวกเราชาวอโศกและเป็นทุกข์กันไหม 

พวกเราไม่ได้เป็นทุกข์ แต่เป็นสุขที่ไม่ใช่เป็นสุขทีเดียว แต่อนุโลมเรียกว่าสุข แต่เป็นสุขสำราญเบิกบานใจ ไม่ใช่อยู่อย่างอดทนฝืนลำบากใจ ใจลำบากแต่ก็ทำเต๊ะท่าว่าสุข ไม่ใช่ มันไม่ได้เป็นทุกข์ แล้วมันก็ไม่ได้ไปเสพสุข 

คำว่าไม่สุขไม่ทุกข์หรือเป็นคำที่ชัดเจนก็คือ อุเบกขา อันนี้แหละ มีศาสนาพุทธศาสนาเดียวในโลกที่มีพระศาสดาตรัสรู้อารมณ์นี้ และไม่ได้เข้าใจกันง่ายๆ 

เมื่อไม่เข้าใจกันง่ายๆ อาการของจิตที่ได้อารมณ์ต่างๆ เมื่อไม่เข้าใจถึงอารมณ์หรือเวทนา พระพุทธเจ้าท่านให้เรียนเวทนา เป็นกรรมฐาน เป็นฐานที่ร่ำเรียนจนจบ ผู้เรียนเวทนาให้ชัดเจนอย่างเดียวนี่แหละ แล้วจะมีอันอื่นประกอบเองด้วยเป้าหมายคือมีเวทนาเป็นตัวตั้ง ฐีติมีวิญญาณฐิติ เวทนาเป็นฐานะเป็นฐานที่ตั้งที่จะเรียน 

แล้วเวทนาก็ชัดเจน ในปฏิจจสมุปบาทต้องมีผัสสะ ถ้าไม่มีผัสสะก็ไม่มีเวทนา ก็ไม่มีที่ตั้งก็เป็นเวทนาสัมภเวสี เป็นอย่างเรียกรวมว่าวิญญาณ แต่ไม่ได้เป็นอุปธิที่สมบูรณ์แบบที่มีรูปนามขันธ์ 5 ครบ แล้วก็มีอภิสังขาร 

เพราะฉะนั้นมันไม่ได้เรียน รู้จักอุปธิเลย ศาสนาพุทธเรียนรู้ อุปธิ 3 อย่างนี้ กิเลสจะอยู่ในขันธ์ 5 นี้โดยมีความรู้อภิสังขาร 3 มีปุญญาภิสังขาร อปุญญาภิสังขาร และอเนญชาภิสังขาร เรียนรู้จนหมดอุปธิ หมดกิเลส บริสุทธิ์ด้วยขันธ์ 5 อภิสังขารบริบูรณ์จบ หมดด้วยวิชชา 

ถ้าไม่ศึกษาถูกต้องอย่างนี้ก็จะเป็นอวิชชาอยู่อย่างนั้น อวิชชาก็จะไม่รู้จักสังขาร แต่ผู้ที่มีวิชชาจะเริ่มเรียนรู้สังขาร แล้วจัดการกับสังขารต่างๆ ให้บริสุทธิ์สะอาดจากกิเลสทั้งหมดเลย ทั้ง 5 รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ จบด้วยพลังงานระดับบุญ

พลังงานระดับบุญนี้ อาตมาว่ามันไม่ใช่จะรู้และเข้าใจได้ง่ายๆ 

อาตมาคงจะพูดเรื่องบุญนี้ไปอีกนาน อายุเพิ่มไปอีก หลายสิบปี ชาวพุทธในเมืองไทยจะมีความรู้กับเรื่องของบุญขึ้นมาไหม 

คำว่า กาย คำว่าบุญ อาตมาอธิบายไม่เหมือนเขา ไม่ต้องพูดถึงเรื่องฌาน สมาธิ ก็ไม่เหมือนเขาแน่นอน 

คำว่า กาย ไม่เหมือนที่เขาอธิบาย อาตมาเอามาขยายความคิดว่าไม่มีใครขยายความอย่างนี้ ไม่ว่าจะเป็นผู้รู้ขนาดไหนในยุคนี้ …ผมพูดมากไปหรือเปล่า

สมณะฟ้าไท…ไม่มากครับ ฟังจากที่อื่นพูดธรรมะจากพระไตรปิฎกแต่ปฏิบัติเข้าไปนั่งหลับตา

พ่อครูว่า…บุญไม่ได้เป็นกุศล ถ้าเข้าใจว่าบุญเป็นกุศลมันก็ไม่มีนิพพานเพราะกุศลมันเป็นสมบัติแต่บุญมันเป็นวิบัติ บุญมันฉิบหาย กุศลมันมากมาย งอกงามไพบูลย์ มันมีอยู่ตลอดกาลนานกุศล บุญจะเป็นได้ในปัจจุบัน บุญ เกิดได้ในปัจจุบันเป็นพลังงานที่เกิดในปัจจุบัน ถ้าคนที่ไม่สามารถทำพลังงานให้เกิด ฌาน ได้ ไม่เป็นบุญ 

ตัวนี้จึงยาก เพราะคำว่าบุญไม่มีในจรณะ 15 แต่มีคำว่าฌาน และความเป็นฌานของศาสนาพุทธก็ต้องเกิดแบบตามกระบวนการของจรณะ 15 วิชชา 8 ถ้าไม่รู้จริงๆว่า จรณะ 15 วิชชา 8 คืออะไรบ้างและปฏิบัติถูกต้องครบกระบวนการของจรณะ 15 วิชชา 8 ฌาน มันก็ไม่เกิดสมบูรณ์ มันเป็นฌานนอกรีตทางศาสนาพระพุทธเจ้าไปเลย
ฌานวิสัย เป็นเรื่อง อจินไตยในอจินไตย 4

1. พุทธวิสัยของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย 

2. ฌานวิสัยของผู้ได้ฌาน . 

3. วิบากแห่งกรรม 

4. ความคิดเรื่องโลก (จักรวาล เอกภพ) 

(พตปฎ. เล่ม 21  ข้อ 77)

ความรู้ที่สมบูรณ์แบบวิสัย มันต้องชัดเจนว่าอาการ ฌาน คืออาการอย่างไรของจิต คือพลังงานที่เป็น อุณหธาตุ เป็นพลังงานไฟ ฌาน แปลว่าไฟ 

โชคดี พจนานุกรมไทยมีติ่งคำแปลว่าไฟ ก็ยังดี แต่พจนานุกรมส่วนมากแปลว่า การเพ่ง หรือการทำสมาธิ อะไรพวกนี้ ซึ่งจริงๆแล้วจะว่าไปแล้ว ฌานนี่นะ ถ้าจะพูดจริงๆมันไกลจากความเป็นสมาธิด้วยซ้ำ 

สมาธินั้นคือ จิตที่ล้างกิเลสออกไปหมด ก็คือล้างฌานนี่แหละ บุญจะกำจัดกิเลสออกหมด จนจิตสะอาดเป็นอุเบกขา จิตนั้นจึงจะมารวมกัน สั่งสมตกผลึกเป็นสัมมาสมาธิ 

ซึ่งจริงๆของพระพุทธเจ้าท่านเรียกว่า สมาหิตะหรือสมาหิโต 

สมาธิเป็นภาษาทั่วไป แต่ของพระพุทธเจ้าเป็น สมาหิโต

ผู้ปฏิบัติทำจิตให้ไม่เกิดกิเลสถูกต้องได้จริง จิตที่ถูกต้องจะมีผลในกระบวนการ มีญาณที่รู้ด้วยเจโตปริยญาณ 16 ละลายกิเลส

เจโตปริยญาณ 16  จิตในจิต 

คือ การกำหนดรู้ใจสัตว์อื่น (รู้สัตว์ชั้นต่ำสูงในจิตตน-ปรสัตตานัง) . 

รู้บุคคลชั้นต่ำ-สูงอื่นๆในจิตอาริยของตน(ปรปุคคลานัง) เป็นปรมัตถ์. 

1. สราคจิต  (จิตมีราคะ) 

2. วีตราคจิต  (จิตไม่มีราคะ) 

3. สโทสจิต  (จิตมีโทสะ) 

4. วีตโทสจิต  (จิตไม่มีโทสะ) 

5. สโมหจิต  (จิตมีโมหะ) 

6. วีตโมหจิต  (จิตไม่มีโมหะ) 

7. สังขิตฺตํจิตตํ. (จิตเกร็ง-จับตัวแน่น หด คุมเคร่งอยู่) . 

8. วิกขิตฺตํจิตตํ . (จิตกระจาย-ดิ้นไป ฟุ้ง จับไม่ติด)

9. มหัคคตจิต (จิตเจริญยิ่งใหญ่ขึ้น)  

10. อมหัคคตจิต (จิตไม่เจริญขึ้น) 

11. สอุตตรจิต (จิตมีดีแต่ยังมีดียิ่งกว่านี้-ยังไม่จบ) 

12. อนุตตรจิต (จิตไม่มีจิตอื่นสูงยิ่งกว่า) .

13. สมาหิตจิต (จิตตั้งมั่นเป็นประโยชน์ดีแล้ว) 

14. อสมาหิตจิต (จิตยังไม่ตั้งมั่นไม่เป็นประโยชน์) 

15. วิมุตตจิต (จิตหลุดพ้น) . . . 

16. อวิมุตตจิต (จิตยังไม่หลุดพ้นสิ้นเกลี้ยง) .

(พตปฎ. เล่ม 9   ข้อ 135) 

ทำอย่างไรกิเลสก็ไม่เกิดขึ้นอีกเลย นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)

สติปัญญาของพุทธต้องหมดบุญหมดบาป

ถ้าใครตั้งข้อสังเกต โพธิรักษ์อธิบายธรรมะพระพุทธเจ้า บรรยายพุทธศาสนาพุทธธรรม ไม่เห็นเหมือนอาจารย์ไหนสำนักไหนเลย พวกเขาตามศึกษาเป็นเปรียญ 9 เป็นดอกเตอร์ทางพุทธศาสนาบัณฑิตระดับไหนก็ตามแต่ เขาไม่ได้เรียนอยู่ที่อาตมาอธิบายหรอกนะ เขาก็เรียนเขาไปตามแต่อาจารย์จะสอน มีนัยที่คล้ายหรือต่างกันไปหลากหลายเยอะแยะ

อาตมานำเอาธรรมะพระพุทธเจ้ามาขยายในยุคนี้ 2,500 กว่าปีผ่านมาแล้ว 

เขาอธิบายกันมา 50 ปีแล้ว ทุกวันนี้อาตมาพูดอย่างแรง ตีทิ้งเลยว่าอย่างที่อาตมาอธิบายนี่ถูก อย่างที่ท่านอธิบายกันไปนี้ผิด อาตมาอธิบายธรรมะตามรากเหง้าธรรมะของตัวเอง อธิบายไปมันยิ่งสอดคล้องกับพระไตรปิฎกของพระพุทธเจ้า อาตมาก็ยิ่ง สบม ธมด ปกต หห จจ มชยลล เดี๋ยวนี้เขาชอบมีตัวย่อเยอะ อาตมาก็ย่อมั่งยาวเลย สบายมาก ธรรมดา ปกติหายห่วง จริงๆ ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ 

อาตมายิ่งอธิบายไปซึ่งเขาก็แย้ง แต่อาตมาดันสุรังตลอด ดัน เป็นภาษาไทย สุระ สุรัง เป็นภาษาบาลี แต่ดันทุรัง ก็ภาษาไทยบวกภาษาบาลีเหมือนกัน (พ่อครูไอ ตัดออกด้วย) 

สมณะฟ้าไท…พ่อครูอธิบายมีรายละเอียดเพิ่มขึ้นไม่ซ้ำ แต่ของเขาพูดไปพูดมาก็ซ้ำทั้งหัวข้อและรายละเอียด พ่อครูอธิบายโดยสภาวะ 

พ่อครูว่า…อย่างที่ท่านฟ้าไทพูดถูก อาตมาขยายความโดยเอาสภาวะเป็นที่ตั้ง แต่ทั่วไปนั้นเอาพยัญชนะเอาภาษาเป็นใหญ่เป็นที่ตั้ง เขาไม่เข้าถึงสภาวะเมืองจึงได้ย้อนแย้งกัน เช่น พูดไป มันจะวน เพราะภาษามันไม่ถึงสภาวะ สภาวะพอพูดวนแล้วสูงขึ้น ภาษามันมีเท่าที่วน

ยกตัวอย่าง ความดีความชั่ว มันก็จะวนเวียนอยู่ที่ความดีความชั่ว ดีชั่วดีชั่ว เสร็จแล้วเขาก็จะเห็นว่าดีชั่วอยู่ฐานเดิม แต่ของพระพุทธเจ้านี้ จะรู้ดีรู้ชั่วแล้ว ลดความชั่ว มีความดีสูงขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะความสุขความทุกข์ เรียนรู้สุขหรือทุกข์แล้วเราก็ละความสุขความทุกข์ ละความสุขความทุกข์ ๆๆๆ จนสูงสุด หมดเลย แต่ดีชั่วนี้ ไม่ได้หมายความว่าดีชั่วนี้สูงขึ้นแล้วก็หมดดีหมดชั่ว ไม่ใช่ ชั่วหมด แต่ดีมีแต่มากขึ้นๆๆๆ มันเป็นอย่างนั้นซ้อน ดีก็มากขึ้น ชั่วหมดไปเลย จะดีจะชั่วมันไม่ใช่อย่างเดียวกัน ต้องหมดความชั่วแล้วจึงทำแต่ดี นี่คือ สัพพปาปัสสะอะกะระณัง พุทธสุภาษิตสัมปทา หมดกรรมทำชั่วหมดบาปแล้ว เหลือแต่ดี หมดบาปแล้วก็หมดบุญ ซึ่งเขาก็จะไม่เข้าใจคำว่าหมดบาปหมดบุญ เขาจะไม่เข้าใจจริงๆ ว่า เขาว่าหมดบุญคือตาย ที่จริงตายนั่นคือกิเลสตาย เขาก็คงเคยได้ยินสืบทอดเก่าๆมาว่าบุญคือกิเลสตาย แต่มันก็ไม่ชัดเจน ไม่ต้องใช้บุญอีกแล้วเพราะว่าบุญมีหน้าที่กำจัดกิเลส เมื่อกิเลสหมดแล้วก็ไม่ต้องใช้บุญอีก กิเลสไม่เกิดอีก 

หรือแม้แต่กิเลสบางเรื่อง หมดกิเลสบางเรื่อง ก็ยังไม่หมด เรื่องไหนหมดบุญก็ไม่ต้องใช้เรื่องนั้นอีก ในแต่ละกิเลสแต่ละตัว นัยละเอียดมันมี

พวกเราฟังธรรมะแล้ว อาตมาก็เห็นได้ว่าพวกคุณเข้าใจได้ เอาไปปฏิบัติได้จริงๆเกิดผลขึ้นมา โดยคนที่ปฏิบัติตนกิเลสลดจริงๆ ทีนี้คนที่ไม่เชื่ออาตมาก็จะบอกว่าหลงตัวหลงตน บอกว่าเป็นเมืองพระพุทธเจ้าเป็นเมืองอารยะ หลงตัวกิเลสหมด มีพระโสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี อรหันต์ ข้างนอกนี้เขาไม่เชื่อนะ เขาก็ใส่ใจศึกษาฝึกฝนแสวงหา เรียนจบเปรียญ 9 เรียนจบ ดร.ทางศาสนา หรือไม่ก็ปฏิบัติอย่างคร่ำเคร่งบวชมาตั้งแต่เป็นเณร จนกระทั่งเป็นพระอายุมากคนนับถือ สามารถที่ไปไหนคนก็ตามฮือฮา เคาะหัวใครเขาก็ยอม บอกว่าเป็นสิริมงคลอย่างทางเหนือมี ครูบาบุญชุ่ม ไปไหนก็ไม่รับเงินคนก็เลยศรัทธามาก มีการ์ดมาคอยป้องกัน

อาตมาไม่เห็นจะมีการ์ดมาคอยป้องกันเลย ซึ่งมันซับซ้อนหลายอย่าง อาตมาอธิบายไม่เก่ง ว่า คนที่เขาได้รับนับถือ เชิงโลกียะเทวนิยม เขาชื่นชมจริงๆนะ ฮือฮา แต่ในระดับปัญญาชนนะ ไม่ใช่ธรรมดา ถือว่าเป็นปราชญ์ เป็นผู้เฉลียวชาญฉลาดในระดับสมองเพชร เป็นอัจฉริยะต่างๆ แต่ก็มองไม่ออกว่าอาตมานี้คือ เอาโลกุตรธรรม เอาศาสนาพุทธเข้ามาสถาปนาลงไป ในยุคนี้ จนเป็นโล้เป็นพาย จนเป็นเรื่องจริง 

จนกระทั่งอาตมายืนยันในที่นี้ว่าเป็นแผ่นดินพุทธ ที่นี่มีมนุษย์ที่ปฏิบัติธรรมมาพระพุทธเจ้า จนได้เนื้อแท้เป็นโลกุตระ เอากลองอานกะคืนมาได้จริงๆ จนกระทั่งยืนยันถึงขั้นมีสาราณียธรรม 6 อยู่เป็นชุมชนที่มีเศรษฐกิจระดับสาธารณโภคี 

อาตมาว่า เรียนจบเศรษฐศาสตร์ต่อให้จบพุทธศาสนบัณฑิต เป็น ดร.ทางศาสนาพุทธ จบ ดร.ทางเศรษฐกิจด้วย ให้ดอกเตอร์ทั้งสองอย่างนี้เลย ก็ยังจะยากที่จะเข้าใจเศรษฐกิจสาธารณโภคี หรืออย่างที่ในหลวงฯตรัสว่า “ขาดทุนของเราคือกำไรของเรา” เอาแบบคนจน พูดแล้วก็น่าเห็นใจเขาเหมือนกันว่า พาคนมาจน จะอยู่ยังไง แต่พวกคุณงงกันไหมว่าพาคนมาจนแล้วจะอยู่อย่างไร ..ไม่

พวกคุณก็ตอบกันชัดเจนว่าไม่ จน แล้วจะอยู่กันอย่างไรไม่เห็นงง เพราะว่าเราชัดจนว่าเรามาจน หากเราไม่มาอย่างนี้ก็ต้องไปแสวงหาความรวย เรารู้แล้ว จะไปเอารวยอย่างแต่ก่อนที่กระเหี้ยนกระหือรือนั้นเราไม่เอาแล้ว ตอนนี้อาจจะมีพวกเราบ้าง ว่า ถ้ามีมากมายก็ดีเหมือนกัน แต่ก็ไม่กระเหี้ยนกระหือรือหรือดิ้นรน ไม่เป็นหมาหอบแดดที่จะไปแย่งความรวย ก็ชีวิตมันสบายแล้ว นี่แหละคือผู้ปลดทุกข์ได้จริงๆ แต่ผู้ที่ยังกระเหี้ยนกระหือรือ แย่งลาภยศสรรเสริญ แย่งสุขอยู่นี่ไม่ได้ปลดทุกข์หรอก แล้วจะไม่เข้าใจถึง สังขารและทำต่างๆ ไปติดในลาภ แย่งยศกัน ปรุงหาสรรเสริญ

ลาภก็อย่าง ยศก็อย่างหนึ่ง สรรเสริญนั้นละเอียดลึกซึ้ง ไม่ใช่จะรู้ตัวกันได้ง่ายๆ แม้รู้แต่ก็ยังอาศัย สิ่งเหล่านี้อยู่ มีฐานะอันนี้อยู่ ยิ่งสุขนี่ไม่ต้องพูดเลย ศาสนาพุทธนั้นหมดสุขหมดทุกข์ ดีนะที่มีพระบาลีว่าไว้ อทุกขมสุข แล้วมีฐานจิตที่เป็นอุเบกขา 

อุเบกขานั้นสูงกว่าไม่สุขไม่ทุกข์  ไม่สุขไม่ทุกข์นั้นเป็นเวทนา เวทนานั้น เป็นอาการของจิตที่มันหยาบกว่า จิตที่หมดกิเลส จิตที่กิเลสลดลงสะอาดขึ้นจนถึงขั้นไม่มีกิเลส แล้วก็ตกผลึกจึงมีความ ปริสุทธา(บริสุทธิ์จากกิเลส) มันต้องเป็นจิตที่ผ่านกิเลสไม่เกิดอีก ผ่านอาสวะดับ เมื่ออาสวะดับแล้วจิตก็สะอาด ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงไป จิตอันนี้มารวมกัน สะสมกัน นี่แหละ จะบอกว่า ออม เหมือนคุณออมเงินออมทองออมทรัพย์ แต่นี่สะสมความบริสุทธิ์ ออมคุณวิเศษ ไม่ได้สะสมอะไรแต่มีแต่จิตสะอาดเท่านั้นที่เป็นจิตสะสม 

เพราะฉะนั้นการที่คนไม่มีกิเลสแล้ว จิตจึงไม่ใช่เป็นจิตที่ไม่มีประสิทธิภาพ แต่จิตมันยิ่งรู้เต็ม มีสติเต็ม ยิ่งรู้โลกครบ ไม่ใช่ไปหลับ ไปหรี่ ยิ่งไม่รู้ ฌาน 1-4 ยิ่งฌาน 4 ยิ่งไม่รู้อะไรเลยต้องถอดถอนขึ้นมาเป็น ฌาน 1 2 จึงจะคิดอะไรได้ จึงจะมีสติปัญญา อย่างนั้นไม่ใช่เลย ซึ่งอย่างนั้นมันเป็นแต่ในสัญญาเท่านั้น ไม่ได้เกิดปัญญาเลย 

ปัญญาเป็นเรื่องเข้าใจไม่ได้ง่ายๆ ปัญญาเป็นของศาสนาพุทธเท่านั้น เดี๋ยวนี้ความเฉลียวฉลาดอะไรก็ไปเรียกปัญญาหมดซึ่งไม่ใช่ ไม่ใช่ปัญญาอันนี้เลย ไม่ใช่ความเฉลียวฉลาดอย่างนี้เลย ซึ่งเป็นความเฉลียวฉลาดที่ อัญญธาตุ 

อาตมาเอาต้นรากมาตั้งแต่อัญญธาตุ มีหลักฐานตั้งแต่ อัญญาโกณฑัญญะ แม้จะไปอธิบายว่าอัญญธาตุ ที่ โกณฑัญญะเป็นผู้ที่เกิด จิตอันนี้เป็นคนแรก ซึ่งไม่มีคำอธิบายว่าในพระไตรปิฎกตรงไหนหรืออรรถกถาจารย์ก็ไม่ได้อธิบาย ว่า โกณฑัญญะได้มี อัญญธาตุนี้ เขาก็ใช้พยัญชนะอธิบายไม่เหมือนอาตมา แต่อาตมาก็ไม่เจอว่า “อัญญธาตุ” มีอยู่ในพระไตรปิฎกตรงไหน 

สุภกิณหาอย่างพุทธดับสุดสิ้นอาสวะ

อาตมาที่นำสภาวะความเป็นพุทธมายืนยันอธิบายมาประกาศให้คนได้รับฟัง ได้ยินได้ฟังแล้วเข้าใจ จนกระทั่งมีความศรัทธาเลื่อมใส แล้วก็มาปฏิบัติ 

ในสัทธรรม 7 ศรัทธา หิริ โอตัปปะ พาหุสัจจะ วิริยะ สติ ปัญญา คุณปฏิบัติธรรมแล้ว คุณจะเกิดจรณะ 15 อุปกรณ์​ในกระบวนการจรณะ 15 

ในกระบวนการของจรณะ 15 คือใช้ ศีล แล้วปฏิบัติ อปันกธรรม 3 ถ้าไม่ได้ทำเช่นนี้ก็ไม่ได้ทำแบบศาสนาพุทธ ไม่ได้ธรรมะแบบพุทธ แต่ได้เป็นธรรมะแบบนอกรีต ถ้าเข้าใจนะ อปันกธรรม 3 นี่คือ ตัวที่ยืนยัน บ่งบอก เลยว่า ถ้าไม่มีพฤติกรรมการปฏิบัติ 3 อย่างนี้ ไม่ใช่ศาสนาพุทธ ในอปันกธรรม  

เพราะฉะนั้นสำรวมอินทรีย์ 6 ไม่มี ไปหลับตา หลับตานั้นไม่ใช่พุทธก็ยืนยันอยู่ ถ้าไปหลับตา คุณจะไปมีโภชเนมัตตัญญุตาได้ยังไง เรื่องของกินของใช้ เรารู้จักจัดการเมื่อปฏิบัติการกิจการใช้ หากว่าคุณหลับตาปฏิบัติธรรมมันก็ไม่ได้กินได้ใช้อะไรไม่ได้เคลื่อน ยิ่งถ้าเป็นชาคริยานุโยคอะก็ไม่รู้เรื่องเลย ไม่เข้าใจว่าตื่นอยู่ในหลับ ซึ่งชาคริยาไม่ใช่ตื่นอยู่ในหลับ แต่ตื่นลืมตา มีสติสมบูรณ์ 8 ทั้งกายวจีมโน สติคือ การตื่นเต็มร้อย ทั้งกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม คุณต้องทำสติให้เต็มเป็นคนตื่น พากเพียร อนุโยคะ ให้ชาคริยา ชาคริ คือการตื่น ให้จิตวิญญาณมันเต็ม เป็นคนเบลอๆไม่ได้ ต้องรับรู้อย่างเต็มที่ มีสติสัมปชัญญะ สติ ปัญญาเต็มที่ กับสิ่งที่คุณสัมผัสอยู่ในโลกขณะนี้ ในสิ่งที่แวดล้อมเราอยู่ ไม่ต้องไปไกลเกินไปหรอก 

เอาสิ่งที่กระทบสัมผัสโดยตรง สัมผัสตาขณะนี้ พออาตมามานั่งโต๊ะนี่ปั๊บ เขาจัดฉาก วันนี้เหลือง เอ้อเฮ่อ มีดอกต้นเหลืองปรีดียาธร มีดอกต้นเหลืองทองอุไร นี่เหลืองพุทธรักษา มีเหลืองหลายเฉด เหลืองแก่ อ่อน กลาง ภาษาทางสีเขามีเยอะ 

พอเราสัมผัสอันนี้เราก็เกิดความรู้สึก จะรู้สึกเล็กรู้สึกน้อยก็ตาม ถ้าผู้ที่ปฏิบัติจรณะ 15 เป็น ของที่เราสัมผัส คุณจะกินคุณจะใช้ คุณจะเกี่ยวข้องกับของกินของใช้ในชีวิตประจำวันทุกคนจะสัมผัสของกินของใช้ นี่เป็นฐานแท้ของมนุษยชาติหรือสัตว์โลกมันจะต้องกินต้องใช้ โดยเฉพาะคนมันใช้เก่ง สัตว์มันก็ใช้บ้างตามฐานะของมัน นกหนูปูปีกก็ใช้ในการทำรังอย่างนี้เป็นต้น 

แล้วเราก็รู้จักเลือกเฟ้นพิจารณาสิ่งที่ควรสิ่งที่เป็นประโยชน์ ไม่เสียเวลาแรงงานเปล่าฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือยให้เป็นพิษภัย สัตว์มันก็ทำ คนก็ต้องทำ มันเป็นแกนหลักของมนุษย์ชาติ มันใกล้ตัว เหมือนกับชีวิตของเราทุกวันทุกเวลา เพราะฉะนั้นปฏิบัติอย่างนี้มันก็ปลอดภัยกับชีวิต แล้วชีวิตก็แข็งแรงสมบูรณ์สุขภาพดีไม่ยุ่งยาก พาให้เจริญ แล้วเราก็ใช้เรื่องแบบนี้แหละ มาอาศัยแบ่งแจกเกื้อกูลกัน เพราะทุกคนเหมือนกัน ต้องกินต้องใช้ในสิ่งที่เป็นเหตุปัจจัยเป็นปัจจัยชีวิตเรานี้อยู่ อาหารเป็นเครื่องใช้ก็ตาม ของกินของใช้ 

เสร็จแล้วเราจะต้อง เรียนรู้ลงไปถึงแก่นแท้ของจิต ว่าไม่รู้กี่ล้านปีมาแล้ว จะสั่งสมกันมาจนกระทั่ง ทุกวันนี้ถูกหลอก มันชอบ เรียนลงไปถึงแก่นแท้ของจิต ว่าเราสัมผัสกับของกินของใช้เราไปหลงสิ่งที่โลกมันหลอกเรามันไม่รู้กี่ชาติ ว่ามันต้องชอบมันต้องชัง มันต้องชอบมันต้องไม่ชอบ มากหรือน้อยก็แล้วแต่ แล้วก็ปรุงแต่ง ทางตาก็อย่างหนึ่ง ทางหูก็อย่างหนึ่ง ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทั้งนั้น โดยเฉพาะทางลิ้นรับรส เป็นอาหารที่เป็นกวฬิงการาหาร  ทุกคนบรรลุเป็นพระพุทธเจ้า เป็นพระศาสดาก็ต้องกินอาหาร แม้แต่บรรลุสูงสุดแล้วก็ต้องกินอาหาร 

อย่างพวกเชน ไม่ใช้อะไรเลย ลงท้ายก็ใช้ใบเดียวเป็นภาชนะ กับแส้เอาไว้ปัด แต่ต้องกิน ภาชนะนี้ต้องใช้ใส่ของกิน เขาถือว่าเขาหลุดพ้น ไม่ติดอะไรในโลกเลยพวกมักน้อยเกิน

แม้แต่ในศาสนาพุทธนี้น้อยเกิน อย่างพวกพระกรรมฐานหรือพระป่าก็น้อยเกิน มันไม่สมกับยุค ยุค พระพุทธเจ้ามีบริขาร 8 ทุกวันนี้มีบริขาร8 แต่ได้ที่ไหนคุณต้องมีมากกว่านั้นแม้แต่พระป่าก็เถอะ พระป่าก็มีบริขารเกินกว่า 8 นอกจากเป็นพระธุดงค์ที่เลยเถิดไปทั้งน้อยจริงๆเลยซึ่งไม่ใช่ของพระพุทธเจ้า 

เดี๋ยวนี้บริขารมากกว่านั้น เป็นต้นว่าเราจะต้องใช้แว่นตา หรือจะต้องใช้อะไรก็แล้วแต่ โดยเฉพาะเราจะใช้อุปกรณ์ อย่างน้อยพระป่าก็ต้องใช้ไมโครโฟนเวลาบรรยาย เวลาเทศน์ ต่างๆนานาพวกนี้เป็นคลื่นมันเอาอะไรมาใส่ก็เต็มไปหมดละ ไม่ใช้ก็ได้แต่ว่ามันไม่พอมันไม่เหมาะสมมันก็ไม่ค่อยได้ยินกัน บรรยากาศทุกวันนี้ไม่เหมือนสมัยพระพุทธเจ้า คลื่นต่างๆมีอะไรใส่เข้าไปเต็มไปหมด มันยาก เสียงมันจึงไม่ไปไหนไกลๆหรอก ต่างกับสมัยพระพุทธเจ้าที่พูดแล้วได้ยินกันไปไกลๆเพราะว่ามันสะอาด ไม่มีอะไรเป็น resistance เป็นตัวต้านให้ลดคุณภาพ เสียงมันจึงไปได้ไกล เดี๋ยวนี้ไปได้ไม่ไกลหรอก พระป่านี้หากไม่ใช้ไมโครโฟนมีลูกศิษย์เป็น 1,000 จ้างก็ไม่ได้ยินหรอก ถ้าไม่ใช่ไมโครโฟน แต่สมัยพระพุทธเจ้าได้ยิน บรรยากาศมันไม่เหมือนเดี๋ยวนี้หรอก อากาศบรรยากาศทั้งหมดไม่เหมือน ต่อให้ในป่าก็ไม่เหมือน เพราะในป่าก็มีเสียงรบกวน เสียงเครื่องบินก็รบกวน คลื่นวิทยุก็มีในป่า มันไปได้ทั่ว 

สรุปเข้าเนื้อหาเข้าเป้าอาตมานำศาสนานำธรรมะพระพุทธเจ้ามาประกาศในยุคนี้แล้วแล้วมันจะต้องมีสิ่งที่ยอมรับในยุคนี้สมัยนี้ มีมหาปเทส อย่างอาตมาก็ต้องยอมรับว่าอันไหนควรอนุโลมในสิ่งที่ควรอนุโลมตามเหมาะควร ก็ไม่ต้องอะไรมาก แล้วเราก็มาเรียนให้เข้าเป้า เข้าเป้าก็คืออ่านจิตเจตสิกรูปนิพพาน แล้วแยกแยะ ธรรมวิจัยสัมโพชฌงค์ แยกแยะกิเลสให้ได้ คุณอ่าน อาการ ลิงค นิมิต อุเทส ที่ฟังอาตมาเอามาขยายความนี้ แล้วคุณก็ไปรู้อาการ ลิงค หรือ ความแตกต่าง 

ในอาการต่างๆมันจะมี 2 อยู่เสมอ โดยเฉพาะก็คือ มันมีกิเลสร่วมด้วยอันนึง เรียกว่า สสังขาริกัง มีกิเลสนำ ปนอยู่ ปรุงแต่งร่วมอยู่ แยกให้ออก เมื่อแยกกิเลสได้ คุณจึงเห็นว่าอาการกิเลสมันเป็นเช่นนี้ แล้วคุณก็ต้องพิจารณาให้เห็นว่ากิเลสนี้แหละไม่ใช่ตัวจริง การสัมผัสในเวทนาจริงๆ สัมผัสดอกไม้เหลืองมันก็เห็นความเหลือง คนที่มีธาตุรู้มีเวทนาสัมผัสก็เห็นว่าเหลืองเหมือนกันหมด แต่จะเรียกภาษาต่างกันไปตามแต่ละที่ เช่นสีเหลืองที่นี่ก็มีชื่อต่างกันไป ฝรั่งเรียกเหลือง Yellow แต่มันมีอีกมันมีอะไรผสมมันมีอะไรชอบไปดูอันนี้ต้องเรียนแล้วยายมันเป็นศาสนาพุทธไม่มากไม่มายเลยไม่ได้ย้ายมันไปทำเป็นหนึ่งในได้จึงเรียกว่าเอกกับตาให้เกิดเอกลักษณ์ตราร่มให้เกิดความรู้สึกเกิดอารมณ์ดีแท้ๆก็ไม่อาจขาดด้วยนะแปลว่า

เราสัมผัสความจริง เป็นเวทนา ทุกคนที่มีตาหูจมูกลิ้นกาย มีประสาท มีความรู้สึกสัมผัสอะไรก็รู้เหมือนกัน ถืออันนั้นแหละเป็นความจริงที่มีอยู่ในโลกสมมุติ ลึกเข้าไปเป็นปรมัตถ์ก็คือความจริงมันจริงเพียวๆหรือเปล่า แต่มันมีอีกมีอะไรมาผสมมันมีอะไรมาชอบหรือชัง ผลักหรือดูด อันนี้ต้องมาเรียนแล้วอย่าให้มันเป็น เท่านี้แหละศาสนาพุทธไม่มากมาย มีเท่านี้ เรียนรู้ให้ได้ อย่าให้มันเป็นสอง ให้มันเป็นหนึ่งให้ได้ เรียกว่า เอกัคคตา ให้เกิดเอกัคคตาอารมณ์ อารมณ์ที่เป็นเอกของมันแท้ๆ เอก ต้องมีอัคคะ อัคคะ คือความยิ่งใหญ่ เป็นความรู้ที่ยิ่งใหญ่ ที่มีความรู้ในเรื่อง  1 เอก คือเอกัคคตาธรรม

ก็เรียนรู้ทำจิตให้มี เอกัคคตาธรรม คือจุดสำคัญยอดเยี่ยม แต่เขาไปแปล เข้าใจธรรม มันไม่มีอะไรเนี่ยมันกินนะข้าว ถ้ากิณหะ จริงๆก็คือจบแล้วว่ามันมืดมันดำมันมืดมันดำอะไรมืดอะไรดำในความหมายของมืดดำก็คือให้กิเลสมันมืดมันดำมันมันหายไปมันไม่มี ทำให้เกิดสมาธิทำให้เกิด เอกัคคตา ให้เกิดฌานที่ 4 ไปนั่งหลับตาทำสมาธิ มันเป็นการทำแบบ กิณหา 

กิณหา ที่เป็นเอกธรรมของพระพุทธเจ้า มันกิณหาที่เป็นธาตุกิณหะ จริงๆเขาแปลว่ามันมืดมันดำ อะไรมืด อะไรดำ 

ในความหมายของความมืดดำก็คือ ให้กิเลสมันมืด มันดำ มันหายไป มันไม่มี มันไม่มีฤทธิ์เดชอะไรกับจิตเรา ให้มันหมดเรี่ยวแรงให้มันทื่อ หมดฤทธิ์ โดยสภาวะมันเป็นอย่างนั้น 

เพราะฉะนั้นถ้าเขาเองเขาไม่เข้าใจเขามีมิจฉาทิฏฐิ ในกายในสัญญา มิจฉาทิฏฐิในวิญญาณฐิติ 7 ไปสุภกิณหา (วิญญาณฐิติตัวที่ 4) ก็เข้าใจผิดกันหมด มันกลายเป็นมืดดำประเภทที่ มันมีพลังงานมืดดำอย่างนั้น ถ้ากิณหา นี่ ชัดๆแท้ๆนี่คือ มันไม่มีฤทธิ์ ไม่มีพลังงานอันนั้นแล้ว ไม่มีพลังงานที่เป็นโลก โลกนี่คือความมืดบอดของปัญญา 

เพราะฉะนั้นพ้นโลก จึงจะเกิดปัญญาสว่างใสจริง ความมืดดำก็หมดฤทธิ์เดช นี่ก็อธิบายสภาวะ จะเรียกอย่างสัมมาทิฏฐิได้ก็เป็น สุภกิณหา 

วันนี้อธิบาย สุภกิณหาได้ถึงสภาวะชัดขึ้น อธิบายยากตัวนี้

อาภัสราไม่ยากเท่าไหร่ วิญญาณฐิติข้อที่ 3 มี กายอย่างเดียวกัน สัญญาต่างกัน แต่อันนี้กายอย่างเดียวกันสัญญาอย่างเดียวกัน วิญญาณฐีติ ข้อที่ 4 

อภัสรา คือ สาย อย่างธัมมชโยหลับตาก็สว่าง ใสๆๆ หลอกตัวเองหลอกความเป็นจริง ความเป็นจริงต้องมีมืดมีสว่าง มันโกหกตัวเองว่ามีแต่สว่าง อย่างที่อาตมาเคยพูด ถ้าหลับตาลง มันมืดมันก็ดับ กิณหา ลืมตามันก็สว่าง เท่านั้นเอง 

ถ้า กลางคืน ลืมตาก็มืดหลับตาก็มืดแล้วไม่มีแสงอะไรหรอก ถ้าเป็นใน ไม่มีอะไรสะท้อนมาหรอก ที่มืดจริงๆก็แรม 15 ค่ำมืด รับรองมืด ไม่มีอะไรสะท้อนมาหรอกนอกจากจะมีแสงไฟฟ้าที่สะท้อนมา แต่ถ้าไม่มีแสงอื่นเลยนะ มืด คนเข้าไปในป่ามืดๆ ไม่มีไฟฟ้าอะไร รับรองกลางคืนแรม 15 ค่ำ มืด คุณลืมตาก็มืดอย่างนั้น ไม่มีแสงอะไรให้คุณเห็นได้เลย แต่คนที่มีอุปาทาน หลับตามันก็ไม่มืด ทั้งที่มืดนะ ดีไม่ดีไปสร้างอุปาทาน เป็นแสง บางทีเป็นสีเขียวสีเหลืองสีแดงเป็นอุปาทานทั้งนั้น เป็นของไม่มีจริง 

เพราะฉะนั้นพระอรหันต์เป็นต้นไป หลับตาก็มืด ลืมตาก็สว่าง จะมีแสงสีอะไรก็ตามจริง หลับตาก็มืดไม่มีแสงสีอะไร ไม่มี ถ้ามีก็เป็นอุปาทานทั้งนั้น 

เพราะฉะนั้นพวกหลับตานี้ไม่มีทางเลยว่าหลับตาแล้วมันจะมืด พวกหลับตาปฏิบัติจะมีอุปทานเยอะแล้วจะไปหลงแสงสีด้วย ให้เป็นแสงสีเขียวสีเหลืองสีแดงแล้วสีไกลสีใกล้วูบวาบ เป็นอุปาทานทั้งนั้น ซึ่งน่าสงสารที่ ท่าน ไม่รู้เรื่องไปหลง ปั้นขึ้นมาเล่นไปเสียเวลาทั้งชาติ แล้วก็หลงก็เก่งด้วยนะ ปั้นเป็นตัวเป็นตน เป็นรูปร่างเ ป็นผีนรก เป็นเทวดาต่างๆนานาสารพัดไปเลย โอ้ย ..

มันก็เลยวุ่นวายปั่นป่วนอยู่ในนั้นเยอะแยะ มันยากจริงๆ สำหรับคนที่ไม่สัมมาทิฏฐิ จะเข้าใจอย่างที่อาตมาพูดนี้ ไม่ง่าย 

สังคมศาสตร์และวิบากกรรมของการผิดศีลข้อ 3 

_เจนบุญ จน : ศีลข้อ 3 ตามที่วัดข้างนอก เค้าสอนกัน คือ การมีคู่ครองเพียงคนเดียว มีผัวเดียวเมียเดียว คนทำผิดศีลข้อ 3 มีวิบากยังไงครับ

พ่อครูว่า…เรื่องคู่ เรื่องผัวเมีย เป็นเรื่องกามราคะแท้ๆ สัมผัสรูปรสกลิ่นเสียง สัมผัสทั้งหมดเต็มๆเลย ก็ ไปถึงขนาดเป็นสังคม อธิบายว่ามีผัวเดียวเมียเดียว เอาเรื่องสังคมศาสตร์มาอธิบาย คุณจะไปมีคู่นอกใจนอกกาย สังคมก็จะเรียบร้อย แต่ถ้าไปมีผัวมีเมียหลายคนสังคมก็จะไม่เรียบร้อย ก็อธิบายเป็นเรื่องสังคมศาสตร์ ก็เกิดจากฐานรากก็คือ รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสนี่แหละ สำส่อนมากมาย ไม่รู้จบไม่รู้พอ มีผัวคนเดียวเมียคนเดียว คู่เดียวผัวเดียวเมียเดียว ก็เรียนรู้ลดกิเลสเสียบ้าง มันก็ได้บำเรอแล้วแหละ อย่าไปให้มันมาก ขาดไปมันไม่ตายหรอก ผัวไม่เดียวเมียไม่เดียว 

ผู้ที่ไม่เข้าใจในรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส อย่างศาสนาอิสลาม ไปมีกฎว่า มีเมียได้ 4 คน แต่ทีผู้หญิงไม่เกี่ยวไม่ให้มีสามีหลายคน

มีลัทธิทางพุทธทิเบต มีสามีได้หลายคน เคยดูในโทรทัศน์ ลัทธิอะไร นั่นน่ะ มีสามีหลายคน เท่ มันก็ไปกันใหญ่ มันก็ไม่เข้าหาปรมัตถ์ เรื่องเพศ เรื่องคู่ เรื่องรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส ยังติดในรสพวกนี้อยู่ รวมกันแล้วเรื่องเพศเรื่องคู่ มันรวมกันทั้งหมดเลย ถึงพยายามเอาไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นเรื่องสังคมศาสตร์มันก็วุ่น ทั้งเรื่องปรมัตถ์มันก็วุ่น ลดปรมัตถ์ได้สังคมศาสตร์ก็ลดลงด้วย

ถึงเอาหลักเกณฑ์พระพุทธเจ้ามาขยายว่า เป็นผัวเดียวเมียเดียวก็พอ ก็ช่วยสังคมแล้วแล้วเขาก็พอรู้กันนะ ที่ไหนๆก็พอรู้กัน ประเทศไหนศาสนาไหน ก็พอรู้กัน นอกจากนั้นก็มาเรียนรู้ทางตาหูจมูกลิ้นกายใจ นี่แหละคือกามคุณ 5 ศาสนาพุทธนี้ชัดเจน มาลดกิเลสทางนี้จริงๆ ถึงจะเป็นแกนที่สงบจริงๆ จึงจะเกิดความสงบจริงๆ ถาวรด้วย เพราะล้างเหตุตัวกิเลสในจิตเลย ถาวรยั่งยืนด้วย ความสงบจึงเป็นความสงบที่ถาวร 

อาตมายืนยันว่าประเทศไทยเป็นประเทศที่สงบสุขที่สุด มีแต่พวกที่ไม่มีศาสนา ไม่มีความรู้เรื่องธรรมะ เห่ากวนอยู่นี่ ออกมาประท้วง แม้แต่พวกเด็กๆก็พูดเลอะเทอะ ลามกอนาจารกันอย่างหน้าด้าน เพราะมันไม่รู้ธรรมะจริงๆ ไปถือสามันไม่ได้ มันยิ่งกว่าเด็กไม่เดียงสา จะไม่ถือก็ไม่ได้เพราะมันโตแล้วไม่ใช่เด็กแล้ว มันซับซ้อน มันโตแล้วมันควรจะ มีปฏิภาณ ควรจะรู้วัยวุฒิ รู้บ้าง แต่กลับกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้บ้าบอหนักหนาหน้าด้านหน้าทน เขาก็ต้องจัดการบ้าง มันซับซ้อน

เหตุเพราะอะไรเพราะว่าศาสนาพุทธเสื่อม ขออภัยไม่ใช่ศาสนาพุทธเสื่อม แต่ชาวพุทธของประเทศไทยมันเสื่อม ศาสนาพุทธไม่ได้เสื่อมหรอก แต่คนชอบพุทธนี่แหละแม้แต่ครูบาอาจารย์เสื่อม รับผิดชอบนะ อาตมาสบายใจนะว่าเกิดมาในชาตินี้ไม่ได้มีหน้าที่รับผิดชอบศาสนาแบบนั้น แต่ส่วนตัวของอาตมามารับผิดชอบศาสนาพุทธ ส่วนตัวของอาตมานะนี่ แล้วอาตมามาทำให้เกิดการลดละหน่ายคลาย ทำให้ช่วยประเทศชาติ ทำให้พวกเราไม่ได้ไปแย่งลาภยศสรรเสริญ ไม่ได้ไปแย่งรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสในโลก มันสงบลงเท่าไหร่แล้ว นี่อาตมาช่วยรักษาความสงบให้มนุษย์ชาติ ให้ประเทศไทยนะ โดยเฉพาะพวกคุณ ไม่ไปแย่งชิงลาภยศสรรเสริญไม่ไปแย่งชิงรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส สงบ แล้วพวกคุณก็ไม่ได้แย่ง ไม่ใช่ว่าเป็นแบบกดข่มด้วย ไม่ใช่เหมือนสายหลับตาด้วย เป็นสายลืมตา ไม่กดข่ม มันเป็นได้อย่างถาวร พวกคุณได้แล้วได้ไปเรื่อยๆได้แล้วได้เลยๆ เป็นพระโสดาบัน  สกิทาคามี  อนาคามี  อรหันต์ได้เลย 

เพราะฉะนั้นอาตมาสบายใจที่เกิดมาในชาตินี้ อาตมาได้ช่วยมนุษย์ชาติประเทศชาติ โดยเขาไม่รู้หรอกว่าอาตมาช่วยประเทศชาติ ช่วยทางด้านเศรษฐกิจ ช่วยทางด้านการเมือง ไม่ต้องไปแย่งอำนาจทางการเมือง ไม่ต้องไปแย่งลาภ ไม่ต้องไปแย่งรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสไม่ต้องไปแย่งสุขในกามโลกีย์ ไม่ต้องไปแย่งสรรเสริญ นี่เป็นโลกุตระ 

มีความพอใจสันโดษมาตามลำดับตามฐานะ แล้วก็ช่วยชีวิตคนไปเรื่อยๆ

ผิดศีลข้อ 3 จะมีวิบากลงนรกตกนรก จะเป็นกะเทย เป็นอะไรต่ออะไรอีกเยอะแยะ เป็นวิบาก พระพุทธเจ้าท่านตรัสไว้ชัดๆ เพราะอะไร

ขยายความให้ฟัง คือมันไปติดรสสัมผัส กะเทยมันติดรสสัมผัส ไม่รู้เลยธรรมดาธรรมชาติสัตว์เดรัจฉานเพศชายเพศหญิง เพศผู้เพศเมีย แต่นี่มันเลอะเทอะ เพศผู้เพศเมียไม่มี มันสัมผัสสีไปทั่วทั้งหมด เป็นได้ทั้ง Bisexual ยิ่งเก่งใหญ่เลย นั่นแหละแย่เลย ติดสัมผัสเสียดสีโดยไม่รู้เรื่องเพศผู้เพศเมีย เท่านั้น นี่มันเลอะไปหมดเลย แล้วเขาไม่ได้เรียนกันนะ แต่ศาสนาพระพุทธเจ้าสอน เรียน แต่ อาตมา ไม่ได้พูดมากเพราะว่ามันจะดูลามก แล้วไปว่าพวกนี้ กะเทยพวกนี้ก็จะโกรธเก่งด้วย กระทบไม่ค่อยได้ โกรธแล้วดุด้วยนะ ก็เลยไม่ต้องพูดมาก ละไว้ก็แล้วกัน เลยไม่พูดมาก 

พวกกระเทยนี้แม้จะมาบวชพระพุทธเจ้าก็ไม่ให้มาบวชเลย เพราะว่าเป็นกิเลสหนาไม่ใช่เหตุอะไรหรอก ต้องไปรับวิบากพอสมควร ลดวิบากได้ ไม่เป็นกะเทยแล้วในชาตินี้ตัวเองจะต้องสำนึก กะเทยหากไม่สำนึกไม่มีทางหายง่าย ยิ่งไปหลงใหล และส่งเสริม หลายชาติหลายประเทศเขาไม่รู้เรื่องก็ออกกฎหมายให้ได้เลย ให้แต่งงานกันได้เลย อาตมาก็ว่ามันจะบ้ากันใหญ่แล้ว ช่วยเขาหน่อยดีกว่า อย่าไปออกกฎหมายส่งเสริมเลย ไม่มีกฎหมายมันก็เป็นอยู่แล้วก็ปล่อยให้เขาเป็นไปไม่ผิดกฎหมายก็ช่างเถอะ แต่มันก็ซวยด้วยวิบาก เพราะกิเลสมันจะหนาขึ้นไปอีก ไม่มีอะไรหรอก เป็นกะเทยแล้วจะตกนรก ตกนรกเพราะติดยึดรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส ว่าจะต้องเป็นสุข แล้วโอ้โหไปใส่ในอนุสัยมันยาก วิบาก เท่านี้ก็คงพอแล้ว 

ภาระกับหน้าที่มีนัยต่างกันเช่นไร

_จากทวิตเตอร์ : ภาระ กับ หน้าที่ แตก ต่าง กันอย่างไร ถ้าเรา รับที่จะทำ ทำไป แล้ว เศร้าหมอง ฝากถาม พ่อครู ด้วยค่ะ

พ่อครูว่า…ภาระก็คือ สิ่งที่หนัก สิ่งที่ต้องรับผิดชอบ เป็นสิ่งที่จำยอมเป็นภาระ เป็นสิ่งที่ผูกติด ภาระ ผูกพันเกี่ยวเกาะอยู่ คุณต้องปลงภาระออก มันลึก มันหนา กว่าคำว่าหน้าที่

หน้าที่จริงๆก็คือสิ่งที่กำหนด ที่จะต้องทำตามหน้าที่ เป็นสิ่งที่กำหนด แต่ภาระเป็นสิ่งที่ผูกพันมา มันเกินกว่าหน้าที่ มันต้องเลี้ยงต้องรับผิดชอบ เช่นถ้าเป็นลูกเป็นพ่อแม่กัน อะไรอย่างนี้เป็นต้น มันลึกกว่ากัน หนากว่ากัน ภาระนี้ลึก หนากว่า 

ภาระนี้ถึงวิบาก เรียกว่า สัมภารวิบาก สั่งสมข้ามชาติด้วย ส่วนหน้าที่นั้น มันกำหนดกัน หน้าที่ กำหนดกันเท่านั้น

เพราะฉะนั้นถ้าผู้ใดเข้าใจว่าการมาปฏิบัติธรรมนี้เป็นภาระ อันนี้ลึก ถ้าบอกว่าปฏิบัติธรรมเป็นหน้าที่ ก็ตื้น อย่างท่านพุทธทาสอธิบาย การปฏิบัติธรรมเป็นหน้าที่ มันก็ใช่มันก็ดี คนจะต้องมาปฏิบัติหน้าที่ปฏิบัติธรรมนี้ดี แต่มันหนักกว่านั้นมันเป็นภาระ เป็นสัมภาระวิบาก ของคน จะต้องมาปฏิบัติธรรมเพื่อล้างเพื่อลดกิเลสให้ได้ คนทุกคนนี่ควรทำ ถ้าไม่ทำคุณจะวนเวียนอยู่ในโลกที่ยังไม่รู้อีกกี่ชาติ ไม่จบโลกุตระ ดีไม่ดีจะไปวนเวียนในโลกีย ไปเป็นศาสดาเป็นใหญ่เป็นโตแล้วตกต่ำลงนรกขึ้นสวรรค์ โดยไม่เข้าใจนรกสวรรค์ ไปหลงแต่สวรรค์ เป็นสุขนิยม 

เขาไม่เข้าใจเหตุที่จะทำอย่างไรที่จะให้ไม่หลงสุขหลงทุกข์ เพราะคุณจะต้องเอาให้ได้เป็นสุขถาวรยาวนาน เป็นดาวดึงส์ เป็นยามา เป็นดุสิต เป็นนิมมานรดี เป็นปรนิมมิตวสวัตตี 

คุณก็มีสวรรค์ 6 ชั้น อยู่อย่างนั้น ศาสนาพุทธไม่มีสวรรค์นรก ไม่เอา ไม่มีใครมาสอนอย่างอาตมาว่า คุณต้องตีทิ้งเลย คุณต้องดูให้ชัดเจน ถ้าผู้ใดชัดเจนทำทานแล้วปิด  อย่าไปมีหวังอย่าไปมี สาเปกโข ปฏิบัติอย่างนี้กิเลสสวรรค์นรกก็จะลดได้ง่าย แต่นี่ให้ได้สวรรค์นะ ไปเกิดชาติหน้าจะได้มีกินมีใช้ อุทิศส่วนกุศลให้ผู้ตายอีก เละเทะเลย ศาสนาพระพุทธเจ้า

ทำหน้าที่ที่จะรับแล้วจะไปเศร้าหมองทำไมเล่า ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ควรจะรับจะรับมาทำไม คุณอย่าไปสร้างหน้าที่ไม่ดี ที่จริงไปแต่งงานมีลูกเต้าเป็นภาระนะ แน่นอนหน้าที่ก็ต้องมีอยู่ในนั้น ถ้าไม่แต่งงานก็ไม่มีภาระ และไม่มีหน้าที่เลย คุณจะไปหาทำไม คุณไปแต่งงานก็มีลูกมีเต้าก็มีหน้าที่ 

สมณะฟ้าไท สรุปจบ