631106_เทศน์ทำวัตรเช้า มหาปวารณา ครั้งที่ 38 สู่แดนทองคำแพง ฉลอง 50 ปีโพธิกิจ ตอน 2

631106_เทศน์ทำวัตรเช้า มหาปวารณา ครั้งที่ 38 สู่แดนทองคำแพง ฉลอง 50 ปีโพธิกิจ ตอน 2

 

อ่านทั้งหมดที่ หรือดาวน์โหลดเอกสารที่… https://docs.google.com/document/d/1vvKMJXqHIHF__ePzFYAIEy95nLd-7KRPZ0AXLNJ9_NQ/edit?usp=sharing                                          

พ่อครูว่า…วันนี้เป็นวันศุกร์ที่ 6 พฤศจิกายน 2563 ที่บวรราชธานีอโศก 

“ทองคำแพงแท้ แพ้แรงคนจนโลกุตระ” นี่มันก็ยากหน่อยหนึ่งนะ สัมผัสสระแอ อันนี้แหละจะได้ขยายความกันวันนี้ เพราะงานมหาปวารณาคราวนี้ เป็นงานสู่แดนทองคำแพง ฉลอง 50 ปีโพธิกิจ 

เพราะว่าที่นี่มีทองคำแพงแท้ แพ้แรงคนจน ก็หมายความว่า แม้ทองคำแพงจะเป็นของแท้อย่างไรอย่างไร ก็ยังแพ้แรงคนจนโลกุตระ แสดงว่าคนจนโลกุตระนี้ชนะทองคำแพงแท้ อันนี้จริงไหม จริง พวกเราไม่เห่อทอง ไม่หลงใหลทองคำแท้ แม้จะแพงขนาดไหน ราคามันจะขึ้นจะลงไปอย่างไรแค่ไหน 

อาตมาก็คิดทบทวนถึงเรื่องของคนที่มันหลง และคนเมื่อมันหลงแล้ว คนก็เอาความหลงของคนมาตั้งค่า เพราะฉะนั้นร้านขายทองพวกที่ค้าทอง มันจะ sensitive มากเลย ราคาขึ้นลงละเอียดลออมากเลย ไม่รู้พวกเล่นหุ้นหรือเล่นทองอะไร sensitive กว่ากัน โยมบอกว่า…หุ้น sensitive กว่า 

นั่นแสดงว่าทองคำคือโลหะที่มีอยู่ในโลก ส่วนเงินหรือธนบัตรนี้มันคือสิ่งที่สมมุติขึ้นมา ไม่เป็นของจริงเลย แต่มันใช้ธนบัตรที่ไม่เป็นของจริงนี่แหละ มากกว่าทองเพราะทองไม่มีที่ไหนใช้กันมากมาย ก็มาสมมุติสิ่งที่จะมาใช้กัน แล้วก็สมมุติเอาเศษกระดาษ คือเงิน หาเศษกระดาษมาได้มากเท่าไหร่ก็ซื้อทองได้หมด แล้วประเทศที่ไม่มีทองเป็นหลัก มันก็พิมพ์กระดาษเปื้อนสีออกมา แต่มันไม่มีทองจริง แล้วมันพิมพ์กระดาษออกมาได้มากๆ แล้วก็คนให้ยอมรับราคาตีราคา ให้ราคาขึ้นธนบัตรราคาขึ้น ถ้าราคาเงินกีบ แต่เงินกีบไม่เห็นขึ้นสักที เงินวอนก็ไม่ขึ้น เงินวอนกับเงินกีบอะไรใหญ่กว่ากัน 1 บาทเท่ากับ 250 กีบ 1 บาทเท่ากับ 36-50 วอน ดูซิว่ามันตั้งค่าราคากัน 

เราได้รางวัลแมนแฮร์ เขาให้มา 100 ล้านวอน เท่ากับ 2 ล้าน 6 แสนบาท โอ้โหตั้ง 100 ล้านไม่ใช่น้อยนะ มาเป็นเงินไทยก็ 2 ล้าน 6 แสนกว่าบาท ป่านนี้คงไม่เหลือแล้วใช้อะไรไปก็หมดแล้ว พวกเรานี้เงินทองของใช้ ใช้เก่งแต่ไม่ใช้ทอง ใช้เก่งนี่หมายความว่ามีปัญญาไม่ใช่ได้ใช้สุรุ่ยสุร่ายเหมือนคนโลกๆนั้นถูกหลอกง่าย หลงง่ายไปซื้อซื้อซื้อซื้อ คนที่เงินมากๆก็ซื้อไม่คิด ซื้อๆ มันทำให้เกิดฟุ้งเฟ้อ เงินมันเฟ้อเกินเพราะมันง่าย แล้วเขาก็พยายาม เขาบอกว่าพัฒนาเศรษฐกิจต้องให้คนมาซื้อๆๆแล้วบอกว่าเศรษฐกิจดี ถ้าไม่มีการซื้อๆๆๆ เงินยิ่งไม่มีการสะพัดก็ถือว่าเป็นเศรษฐกิจไม่ดี เขาก็คิดเอาแค่นี้เป็นเครื่องตัดสิน ว่าเศรษฐกิจดี 

ชาวอโศกมีเศรษฐกิจดีไหม ..ดี แล้วมีการซื้อกันหรือเปล่าซื้อกันมากหรือเปล่า..ไม่

นี่ อาตมากำลังอธิบายเรื่องความจริงกับความลวงของโลกที่มันเข้าใจกัน นักเศรษฐศาสตร์เรียนเศรษฐศาสตร์มาตามวิชาการ ตั้งไม่รู้เท่าไหร่ เป็นดอกเตอร์ Post Doctor หรือว่าบริหารตามจริง ตามที่เขาเข้าใจอย่างนั้นจริงๆ ถ้าเขาเข้าใจเศรษฐกิจดีเหมือนอย่างที่ชาวอโศกเรามีเศรษฐกิจดี เข้าใจลึกลงไปถึงเนื้อหาสาระว่าเศรษฐกิจดีคืออะไร 

เศรษฐกิจดี คือ คนอยู่เย็นเป็นสุข พอมีพอกิน และมีเหลือด้วย 

เศรษฐกิจดีอาตมาตั้งค่าไว้แล้วบอกเป็นสูตรไว้แล้ว 

1. ไม่เป็นหนี้ 

2. ทำงานมีความรู้ความสามารถ พึ่งพาตนเองรอดมีอยู่มีกิน 

3. เหลือ การทำงานของเราสร้างสรรมีผลผลิตเหลือเกินกินเงินใช้มีไปเผื่อแผ่แจกจ่ายคนอื่นได้

4. สะพัด ให้ถูกที่สุดเท่าที่จำเป็นจะต้องขายบ้าง หรือแจกได้ก็แจกอย่างที่เราทำกัน

นี่คือเศรษฐศาสตร์เศรษฐกิจดีที่สุด เพราะฉะนั้น 4 ข้อนี้แหละเป็นเครื่องวัดว่าเศรษฐกิจดี มีความรู้ความสามารถทำแล้วก็อาศัยกินใช้รอดมีลาภธัมมิกา นอกจากเลี้ยงตัวเองรอดแล้วยังมีเหลือเกินกินเกินใช้

ถ้าคุณเข้าใจเกณฑ์หรือเครื่องมือการวัดมาตราการวัดว่าเศรษฐกิจดีคืออะไร 4 หลักนี้ จบเลย คุณมาวัดชาวอโศก แล้วเป็นไงอยู่สุขสบายไหม อยู่สุขสบาย มันลงตัวที่สุดเป็นสาราณียธรรม 6 อยู่กันอย่างสบาย อยู่กันอย่างเมตตามีกายกรรม พฤติกรรมทางกายทำงานทำการกันไปมีเมตตาทางวาจา ใครขี้เกียจหน่อยก็ช่วยบอกว่าให้ขยันกันขึ้นมาบ้าง อย่างโน้นผิดอย่างนี้ไม่ดีก็บอกก็เตือนกันไป อย่างนี้ดีก็ชมกันได้ เล็กๆน้อยๆ สัมมาวาจาเมตตาวาจา 

เมตตาทางใจเป็นประธานเลย จิตใจไม่ไปโกรธเคืองไม่ไปแค้นไม่ไปกดข่ม ไม่ไปดูถูกดูแคลนอะไรเขา เห็นเขาตกต่ำเห็นเขาเลวเขาชั่ว เห็นเขาไม่ดีไม่งาม เห็นเขาเลวทราม เขาจะมองอย่างนี้เห็นเขาว่า นั่นแหละเขามีกรรมที่ทำเลวทำชั่วไม่ดีงามทำทรามอย่างนี้ เราก็สงสาร อย่างนี้มันจะพ้นสงสารอีกเมื่อไหร่ จะพ้นสังสารวัฏอีกเมื่อไหร่ 

มันจะจมอยู่ในสังสารวัฏตลอด ต่ำไม่หลุดพ้นออกจากที่หมุนที่วนที่ติดที่ยึด อย่างนี้แล้วมันต่ำลงเรื่อยๆลึกลงเรื่อยๆ อย่างคนหลงความรวย เนียนๆ เนียนมาก ออกจากสังสารวัฏนี้ยาก คนหลงความรวย ถ้าเราจะมาหลงความจนเหมือนอย่างพวกเชน นั่นหมดเนื้อหมดตัวไม่เอาอะไรล่อนจ้อนเลยนะ ไม่นุ่งผ้าผ่อนอะไร สุดโต่งไปทางหลงความน้อยความจน ก็ยังดีเสียกว่า จะหลงในวัฏสงสารยึดติดในวัฏสงสารน้อยกว่า ไม่ติดไม่ยึดนานเท่า 

ยังไงบิลเกตนี้ออกยาก คุณธนินท์อย่างนี้ คุณเจริญอย่างนี้ จะไปเอาเขาออกมาได้อย่างไร คนที่หลงเงินทองคนที่หลงธนบัตรซับซ้อน มหาบัวหลงว่า เป็นเรื่องยิ่งใหญ่ หลงเงินหลงทองเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ก็เอาชีวิตเอาค่าของตัวเองเอาความดีของตัวเอง ที่ประชาชนจะยอมรับตัวเองออกไปประกาศขาย เอ้าใครจะมา โดยยกการอ้างเอาประเทศเป็นประกัน ให้มาช่วยประเทศชาติมาบริจาค มีทองเท่าไหร่มีเงินมาเท่าไหร่มาบริจาค แล้วก็พูดใช้โวหารภาษาให้เห็นคุณค่าว่าช่วยประเทศชาติ ใครก็ฟังได้ฟังขึ้น ได้มาช่วยก็ดี หาข้อมูลหลักฐานว่าประเทศชาติต้องการเงินทองต้องการหลักทรัพย์พวกนี้มาไว้ช่วยประเทศชาตินะ มีโวหารคารมพูด คนก็ฟังก็เข้าใจ แล้วคนศรัทธาเลื่อมใสก็นึกว่าเป็นพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เขาก็เอามาให้โดยบอกเขาว่าได้บุญได้บุญ เขาก็อยากได้บุญสิ เขาก็เอาทองเอาธนบัตรมาบริจาคได้ใหญ่โตมโหฬาร ช่วยชาติ นี่คือเป็นความรู้และความหลงของมหาบัว ชีวิตแทนที่จะไปหมกมุ่นเรื่องนี้ แล้วยังไปยุให้คนหลงติดเงินทอง กับตัวเองปลูกฝังและตัวเองก็หลงและเป็นตัวอย่างให้แก่คนได้หลง คนก็หลงว่าเป็นคนมีบารมีมาก สามารถเนรมิตให้คนออกมาช่วยประเทศชาติได้ และหลอกว่าได้บุญ ที่จริงทำทาน 

เป็นการทำทานที่ได้บาป คือ ทำทานที่ยินดีในทาน ติดยึดในทาน หลงว่าทานเป็นทรัพย์ จิตผูกพันกับทาน ผูกพันจนกระทั่งชาติด้านโน้นหลงว่าตายไปแล้วจะมีกองทานอันนี้เอาไว้ในชาติหน้า 

พระพุทธเจ้าสอนไว้ 

ล.23 ข.49 ทานสูตร

อันที่ 1 จาตุมหาราชิกา(ท้าวกุเวร ท้าววิรุฬหก ท้าวธตรฐ ท้าววิรูปักษ์) คือ ทำทานแล้ว

1. ยังมีความหวังให้ทาน สาเปกฺโข(มุ่งหวัง) ทานํ เทติ 

ทานังก็คือทาน เทติก็คือทาน สาเปกโขคือมีความหวัง 

เราทำทาน ต้องรู้จิตเรา ที่มีสาเปกโข 

อุเทสคืออาการของจิต แล้วจะมีลักษณะที่มีข้อเทียบ แล้วมีลิงคะ คือสิ่งที่ไม่เที่ยง คุณจะต้องรู้อาการของมันแล้วต้องเทียบอาการของมันได้ อาการมันจะเป็น 2 เสมอ โดยเฉพาะในวิญญาณที่มีรูปนามจะมี 2 เสมอคู่แรกเลย ในปุตตมังสสูตร ข้อที่ 4 วิญญาณาหารมีวิญญาณกับรูปนาม 

เธอรู้จักวิญญาณกับรูปนาม ก็เป็นอันรู้ทุกอย่างหมดแล้ว คำนี้ตีหัวเข้าบ้านเลย จริงที่สุดเลย ใครรู้จักรูปนามอาศัยซึ่งกันและกันอย่างไร คนจะมีความรู้ทั้งรูปและนาม แล้วเอาคำว่ารูปนามนี้เป็นภาวะคู่ ไปอ่าน วิญญาณ แยกวิญญาณออก เข้าใจวิญญาณได้ แล้ววิญญาณแจกเป็นอภิธรรม เป็นจิตเป็นเจตสิก หรือเป็นขันธ์ ก็มี รูปขันธ์ เวทนาขันธ์ สัญญาขันธ์ สังขารขันธ์เป็นต้น 

ยังมีความหวังสาเปกโข อย่างนี้ทานยังไม่ได้ผล ต้องทานอย่างไม่มีหวังอะไรเลยการทานนั้นมีผลสูง ถ้าหากทานแล้วยังมีความหวังอะไรอยู่ก็แล้วแต่ ก็มีผลทางโลกีย์ แต่ถ้าอานิสงส์นี้มีผลทางโลกุตรธรรม มันเป็นทางสัจธรรมมีประโยชน์ทางโลกุตรธรรม ทางปรมัตถ์

2. จิตผูกพันในผลให้ทาน​ ปฏิพทฺธจิตฺโต(ผูกพัน) ทานํ เทติ การทำทานต้องจบเลยกายกรรมให้ไปแล้ว วจีกรรมก็ให้ไปแล้วนะ บอกว่าของฉันของฉันก็ไม่มี มโนกรรมก็ให้ไปแล้วให้ไปเลย ปฏิพทฺธจิตฺโต(ผูกพัน) ทานํ เทติ  ทำทานโดยไม่มีจิตผูกพันเกี่ยวข้อง ก็มีอาการที่หยาบกว่า สาเปกโข อันนี้มีปฏิพัทธ์ มีตัวต่อเนื่อง 

3. มุ่งการสั่งสมให้ทาน สนฺนิธิเปกฺโข(สั่งสม) ทานํ เทติ นิธิ แปลว่าคลัง เซฟ กองที่สะสมรักษา นิธิ นอกจากเกี่ยวพัน แล้วต้องออมทรัพย์ ใครขี้เหนียวมากก็ออมได้เก่ง เขาเรียกว่าขี้ไม่ให้สุนัขได้กินเลย อย่าว่าแต่ให้กิน ขี้ไม่ให้สุนัขได้กลิ่นเลย 

4. ให้ทานด้วยคิดว่า เราตายไปจักได้เสวยผลทานนี้ ปริภุญฺชิสฺสามีติ(ให้ข้ามภพชาติ) ทานํ เทติ อันนี้เละเลย 

พวกเราเรียนการทำทาน อาตมาว่าสำนักไหนๆในประเทศไทยจะมีหลักฐานยืนยันอย่างนี้ อาตมาว่าสำนักไหนก็ไม่ได้เรียนอย่างนี้ มีแต่ให้ทำทานก็ให้มาอธิษฐานตั้งจิต แล้วก็แต่งภาษาสำนวนประกอบเป็นบาลี อิมานิ สปริวารานิ… ทานจะต้องได้อย่างนั้นอย่างนี้กลับคืนมาชาตินี้ชาติหน้า อย่างเช่นธัมมชโย อย่างเช่นฤาษีลิงดำ เจ้าประคุณเอ๋ย ฤาษีลิงดำบอกเป็นรูปธรรมเลยนะ จะได้วิมานแก้ววิมานทอง คนนี้วิมาน 7 ชั้น คนนี้วิมาน 5 ชั้น บอกรูปร่างของวิมานด้วย 

ส่วนธัมมชโยนั้น อย่าว่าแต่แค่ทองเลยเอาหมดเลยทั้งผ้าผ่อนประดับประดา สร้างยิ่งกว่ากะเทย นักตกแต่ง สร้างประกอบ โอ้โห ออกแบบ มหาศาล มาหลอกทุกเหลี่ยมทุกมุมเลย

ที่อาตมาพูดนี้ก็ต้องขออภัย ไม่ว่าจะธัมมชโยและฤาษีลิงดำ หรือท่านมหาบัว เป็นความจริงก็เอามาประกอบให้เห็นว่าที่ทำอย่างนี้มันเป็นการทำลายศาสนา มันเป็นการอธิบายไปสิ่งที่ผิด พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนเรื่องการทำทานอย่างนั้น แล้วไปสอนผิดอย่างนี้ 

ศาสนาพุทธก็ผิด คนก็ได้รับคำสอนผิดๆ เพราะไม่ได้ทำใจในใจ ไม่ได้อ่านอาการของใจไม่รู้การทำใจ กายนิมิตเครื่องหมายทางกาย วาจานิมิต

 นิมิตเครื่องหมายทางวาจา นิมิตคือเครื่องหมายทางใจ มันก็ต้องอ่าน นิมิตมันจะเป็นรูปร่างเป็นเครื่องหมาย ต้องอ่านความต่าง ความต่างของอาการ คือ ลิงคะ 

อาการอย่างนี้ อย่างเราสัมผัสทางตา แหม..วันนี้อย่างนี้ ลูกฝรั่งเยอะดีสวยๆขาวๆ ผิวผ่อง มันน่ากัด ที่เราสัมผัสและความจริง มันก็เป็นของมันอย่างนั้นเป็นเวทนาแท้ๆ เราก็รู้ของมันแท้ๆ ตาไม่เสีย ประสาทไม่เสีย ส่วนภาษาอะไรก็แล้ว แต่ส่วนภาษาไทยก็บอกว่า น่ากิน สวยจัง ผ่องจัง หอมจัง อะไรต่างๆนานามันก็เป็นอาการเพิ่มเติมจากอาการแท้จริงของที่มันมี จิตของคนก็ปรุงแต่งเป็นอาการ อะไรบางอย่างก็ชอบอะไรบางอย่างก็ไม่น่ากินน่าเกลียด เราก็อ่านอาการ 2 ที่แตกต่าง แล้วทำลายอาการที่มันปรุงแต่งเอง บ้าเอง ไม่เหมือนกันหรอก อาจจะเหมือนกันนิดเดียวจนแยกไม่ออกก็ได้ หรืออาจจะต่างกัน มากก็ได้เท่านั้นเอง เราต้องเรียนรู้อาการพวกนี้อย่าให้อาการปลอมอาการเก๊ ที่ใช้คำเรียกว่าเวทนาเก๊อย่าให้มันมี ถ้าคุณอ่านอาการ ลิงค ความแตกต่างของนิมิตต่างๆ อ่านแล้วเอาความจริงอันเดียว เอกสโมสรณา ภวันติ ทำให้เกิดเป็นอันเดียวของแท้ 

ของพระพุทธเจ้าปฏิบัติที่เวทนาเป็นกรรมฐาน มีกรรมฐานเป็นเวทนาเดียว ไม่มีหรอกเวทนากสิณ 40 มันเป็นสมถะวิธี สมถะวิธีก็เรียนบ้าง กสิณที่ท่านว่าก็มีแค่ 10 ส่วน 40 ก็เอาของอาจารย์ต่างๆมารวมไว้ ซึ่งท่านพุทธโฆษาจารย์เอามาบรรจุไว้ในวิสุทธิมรรค เป็นกสิณ 40 เป็นการทำสมถะ ก็ต้องดูรายละเอียดของสมถะกับวิปัสสนาเป็น 2 อีก ดูความแตกต่าง สมถะอาศัยบ้าง อาศัยเพียงเป็นอุปการะ ไม่ใช่เอกคตา ไม่ใช่เรื่องใหญ่(เอก อัคคะ) เป็นเรื่องแค่อุปการะช่วย เป็นเครื่องเสริม เป็นเรื่องช่วยเอาไปใช้บ้าง โดยธรรมชาติของคนก็ใช้สมถะอยู่แล้วไม่ต้องเรียนกันมาโดยสามารถธรรมชาติทุกคนก็ทำได้ไม่ว่าในชาติไหน มันมีสมถะอยู่แล้วมันมีการสำรวมสังวร ข่มไว้ กิเลสเราจะออกมันก็ทั้งนั้นแหละ ธรรมดาไม่ได้ศึกษาก็มีกิเลสทั้งนั้น มีกิเลส 3 ลักษณะ 

โมหะ ก็คือมั่ว สับสน กามกับโทสะ สัมผัสแล้วคุณเกิดอารมณ์กามคุณก็ควบคุมไว้ คุณก็รู้อารมณ์โกรธคุณก็รู้เป็นอารมณ์ โทสะคุณก็รู้ แต่มันไม่มีมากไม่มีเกิน มันก็แสดงออกไม่มี ไม่แสดงออก ธรรมชาติก็กดไว้ทั้งนั้นไม่ว่าจะคนชาติศาสนาไหนก็กดไว้ มีมากก็ต้องกดมาก ไปสัมผัสอันนี้มันเกิดอาการมากเพราะมันถูกสเปก ไปสัมผัสฝรั่ง คนที่ชอบฝรั่งอย่างนี้ ฝรั่งลูกไม้ไม่ใช่คนนะ ชอบลูกไม้บนโต๊ะนี้ อาการมันก็มาก คนไม่ชอบฝรั่ง ไม่ชอบดอกดาวเรืองเพราะมันไม่หอมไม่มีแต่สีสวย แต่ดอกเหม็นๆ เหม็นขิว เหม็นเขียว บางคนสัมผัสกลิ่นก็ไม่ชอบ ก็อ่านปฏิกิริยาของจิต 

สรุปแล้วคนไม่เรียน มีธรรมะพระพุทธเจ้าก็ไม่เรียนธรรมะที่รู้ถึงเวทนาในเวทนา แล้วมีเหตุที่โง่ เหตุก็คือความโง่คืออวิชชา จึงเป็นกิเลสโง่เพราะอะไรเพราะไม่รู้จักกิเลส ทำให้กิเลสมันมาปรุงแต่งมันก็เลยเกิดความชอบความชัง เกิดราคะเกิดโทสะ มันเกิดก็ไม่รู้เพราะไม่ได้ศึกษา ก็ไปเรียน การเกิดราคะเขาก็เรียนรู้นะ ราคะ เขาก็รู้โดยปริยายว่าอย่าไปแสดงออกง่ายๆมันน่าเกลียด แต่ก็ต้องแสดงออก ถึงขั้นบอกว่า การแสดงเรื่องเพศมันก็เป็นเรื่องของคนเรื่องของสัตว์มันมีอยู่จะไม่ให้มันแสดงอย่างไร มันจะพยายามอธิบายความหน้าด้านของตัวเอง ให้ตัวเองแสดงออก เออ เป็นผู้หญิงแท้ๆมาพูดเรื่องลามกจกเปรตกลางที่สาธารณะ มันไม่มียางอายเลย มันเหลือเกินน่ะ นี่มันเสื่อมมากเลยอาการของคน โดยเฉพาะคนไทยมันไปกันใหญ่ ทั้งสถานที่ทั้งแสดงออกทั้งตัวเองเป็นเพศที่ไม่ควรจะแสดง 

ถ้าเรื่อง กามลีลาของกาม เจตนาจะแสดงออก ผู้หญิงบางคนเขาไม่มีเจตนามากแต่แสดงออกมาก ผู้ชายเจตนามีมาก ตัวความเป็นกามมีมากแต่ไม่แสดงออกมาก ผู้หญิง กามในตัวเองมีไม่มาก แต่แสดงออกมากจริตจก้านเหลือกิน แถมไม่พอ ปรุงแต่งใส่อีก 

ศาสนาพุทธสอนให้รู้ทั้งกาม สอนให้รู้สิ่งที่เป็น โลกธรรม ลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข จะต้องเข้าใจเลยว่ามันมีอยู่ในโลก แล้วอย่าให้มี มันมีอยู่ในโลก แต่เราอย่าไปเป็นทาสมัน จนจิตเราชัดเจนปฏิบัติได้หมดความเป็นทาส มันก็มีอยู่ในโลกอย่างนั้น กาม รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสมันก็มีอยู่อย่างนั้น แต่เราไม่มีกิเลสกับมันแล้ว ไม่เป็นทาส ไม่ต้องตกเป็นทาสของกามคุณ 5 แล้ว ยิ่งเข้าไปในอัตตาก็ไม่เป็นทาสของอัตตาด้วย ถ้าข้างนอกก็เป็นลาภ ยศ สรรเสริญ โลกีย สุข เราก็รู้อันนี้ เรียนรู้อันนี้ ก็ไม่เป็นทาสของลาภยศ 

พวกเราพูดอธิบายกันง่ายเพราะเราปฏิบัติมา มีมรรคผล เข้าใจง่าย เราไม่ได้ติดยึด หลายคนในพวกเรายังไม่เป็นอรหันต์ มันก็ยังรู้อยู่ว่าเราก็ยังมีอยู่นะ ลาภยศสรรเสริญสุข ก็ยังมี ทิ้งไม่ได้ ยังต้องมีอาศัยชื่นใจไม่ชื่นใจ ก็กำหนดรู้ของตัวตน ละออกไม่ได้ มันก็เป็นธรรมดา รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสก็เหมือนกัน เราสัมผัสรูปรสกลิ่นเสียงโผฏฐัพพะ มันก็จะมีอาการทางจิต 

คนที่ชัดเจนแล้ว รูป รส กลิ่น เสียง โผฏฐัพพะ เราสัมผัสแล้วก็ไม่มีอาการทางจิต ชอบก็ไม่ชอบไม่ผลักไม่ดูด อ่านอาการให้ดี ให้ละเอียด อ่านสามัญชีวิต สัมผัสแล้วเป็นอย่างนี้เราก็จะรู้ตัวเราว่า เราบรรลุเป็นอรหันต์ 

อาตมาประกาศตนเป็นอรหันต์ คนก็ถามมา รู้ได้อย่างไรว่าตัวเองเป็นอรหันต์ ..ถามโง่ๆไม่รู้แล้วเราจะบอกว่าเราเป็นอรหันต์ได้อย่างไร…เนาะ…เรามีเงินในกระเป๋าหรือเปล่า เราก็ต้องมีเงิน ก็มีเงินล้านอยู่ในกระเป๋าแล้วก็บอกโลกว่าเรามีเงินล้าน เขาบอกว่ารู้ได้ยังไงว่ามีเงินล้าน เราก็บอกว่าเราอยู่ในกระเป๋าเรามีเงินล้าน ก็ต้องรู้สิว่าเราเป็นคนมีเงินล้าน เราก็พูดไปได้ เพราะฉะนั้นถามว่ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นอรหันต์ก็คือฉัน ฉันเป็นอรหันต์คือไม่มีกิเลสแล้วรู้ได้อย่างไรว่ามีกิเลส ก็คนโง่ก็ไม่รู้ แต่ฉันไม่โง่ ฉันก็รู้ว่าไม่มีกิเลสแล้ว กิเลสฉันก็รู้แล้วฉันได้ทำออกหมดแล้ว อาการของจิตที่มันไม่มีกิเลสก็อย่างไร เราก็ต้องรู้ความจริงตามความเป็นจริงด้วยปัญญาอันยิ่งของเรา แล้วเราก็บอกไปตามความเป็นจริง 

คนที่เขาเองเขาไม่ได้ศรัทธา เขาก็ไม่เชื่อ ถ้าคนมีศรัทธาก็จะชัดเจนขึ้น โอ้โห พูดชัดเจนจังเลย คำความที่พูดนี้อาตมาพูดอย่างมั่นใจอย่างแรงหนักแน่น พูดเบาไม่ได้หรอกของหนักของจริง ของจริงต้องแรงและชัดเจน เดี๋ยวจะหาว่าไม่จริง มันก็เลยกลายเป็นสิ่งที่แพงค่ามากเลย ค่าของความไม่มีตัวตน มันเป็นนามธรรม 

ชาวอโศกพบค่ามาแล้ว 50 ปีที่อาตมาทำมา อาตมาก็มาแสดง ประสบผลตามที่อาตมาต้องการ แต่แน่นอนไม่สันโดษในกุศล ไม่สันโดษในสิ่งที่ได้แล้ว จะว่าไปตามภาษาสามัญ หมดรอบ จบกิจ เป็นอรหันต์ อาตมาก็จบกิจความเป็นโพธิสัตว์ปางนี้ของอาตมา แต่อาตมายังไม่สันโดษในกุศลเท่านั้นเองก็ทำต่อ แต่ใจมันพักแล้วปลดเกษียณแล้ว ใจมันปลดเกษียณแล้วมันวาง เป็นแต่เพียงว่าอัชฌาสัยทนไม่ได้ในความกรุณา มันก็ต้องทำต่อ เพราะเรายังไม่ตายที่จริงต้องตายแล้วด้วยขันธ์ก็ต้องตายแล้ว แต่นี่มันเกินแล้วนะ อาตมาอยู่อย่างเกินเกินเป็นคนเกินๆ เพราะฉะนั้นอย่าถือสานะ อาตมามีอะไรต่อไปเป็นสิ่งที่เกิน มันเป็นสิ่งที่ Over เกินกว่ามนุษย์มนาที่เขาจะเป็น จริงนะ จะจริงอย่างนั้น 

คำว่า “โลกุตระ” คำหนึ่ง คำว่า “ทวนกระแส” คำหนึ่ง ยากมาก 

คำว่าทวนกระแส ถือว่าได้ง่ายพวกเรามาปฏิบัติธรรม ไม่ได้เหมือนทางโลกีย์ของเขา ที่ไม่ได้ประสีประสาเลย ยังงงคลุกอยู่กับลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข อลังการ ฉลองสนองทำอะไรกันอยู่อย่างนั้น แล้วก็แย่งกัน ทุจริตกันถึงขนาด ทุจริตในเรื่องลาภ ยศ สรรเสริญ มันก็เป็นความหนักเป็นอาบัติหนักด้วย ทุจริตเรื่องเงินทอง ก็แล้วแต่ คือทุจริต ทุไม่ใช่สุ

พวกเรานี้ได้ อาตมาสรุปผลหลายทีแล้วว่าชาวอโศกเกิดครบสาราณียธรรม 6 เพราะแต่ละคนมีวรรณะ 9 สองอันนี้ สาราณียธรรม 6 กับวรรณะ 9 เป็นเครื่องพิสูจน์ยืนยันผลสำเร็จของธรรมะพระพุทธเจ้า ศาสนาอื่นไม่มี ทฤษฎีสาราณียธรรม 6 ทฤษฎีวรรณะ 9 ไม่มี 

วรรณะ 9 เป็นโลกุตระ เริ่มตั้งแต่ข้อที่ 1 

สุภระ เป็นคนเลี้ยงง่าย ฟังภาษาง่ายๆแต่เป็นความลึกซึ้งมาก ภรณ หรือภรณี แฟนของอาตมาคนที่สาม ชื่อภรณี 

เลี้ยงง่ายหมายความอย่างไร อย่างพวกเราอยู่กันง่ายๆ ไปง่ายมาง่ายกินง่ายนอนง่าย ทำงานก็ง่าย มันง่ายมันไม่ลำบากไม่พูดยากไม่ว่านอนสอนยาก (ทุโปสะ) 

เลี้ยงง่ายคือสุภระ ส่วนสุโปสะ คือ พัฒนาให้เจริญได้ง่าย 

อาตมาไม่ได้เลี้ยงพวกคุณ  ดีไม่ดีพวกคุณเลี้ยงอาตมาด้วย เลี้ยงง่าย ให้เจริญ (สุโปสะ) ก็ง่าย มันไม่ยาก มันไม่เหมือนกับพวกที่ พวกนั้น…พูดไปเถอะเรื่องไหนก็แล้วแต่เขาไม่ฟัง ไม่สนใจไม่เอาถ่าน ขนาดล็อคคอตีเข่าแล้วก็ยังไม่รู้สึก จับชื่อเอานามเอามาประจานตำหนิอย่างแรง ก็คือจับคอตีเข่า ก็ไม่รู้สึกอะไร 

สุโปสะ คือ เจริญงอกงามง่ายพัฒนาง่าย ปุ๋ยของเราสูตร สุโปสะ(งอกงาม) พวกเราพัฒนาการ สุโปสะ ว่านอนสอนง่ายพัฒนาให้เจริญได้ง่ายทางกายวาจาใจ ให้มันมีการเปลี่ยนจิตใจ ไปถึงขั้นปรมัตถ์ถึงขั้นโลกุตระก็ทำได้ ไม่ยาก สุโปสะ

อัปปิจฉะ อาตมามาแปลว่า กล้าจน ท่านแปลว่ามักน้อย มักคือต้องการ ชอบ ชอบมีน้อยๆเอาแต่น้อยๆ มัก ภาษาอีสานก็คือชอบ ต้องการ ไม่ได้มักมาก ไม่มหัปปิจฉะ แต่อัปปิจฉะ

ใจพอ อันที่ 4 สันตุฏฐิ หรือสันโดษ น้อยก็พอที่สุด 0 ก็พอ พวกเรามีชีวิตความเป็น 0 จบที่ 0 เป็นสูญญตา พวกเราเข้าใจกันหมด 0 คืออะไร 0 คือสิ่งที่เราไม่ติดไม่หยุด ไม่ใช่ 0 อะไรอย่างเพ้อฝัน ไม่ใช่อย่างนั้น ต้องไปอ่าน จูฬสุญญตสูตร 0 ของพระพุทธเจ้าต้องมีเหตุปัจจัย 

จุดมุ่งหมายของพุทธเจ้าคือจิตใจสูญจากกิเลสอย่างหยาบกลางละเอียดหมดเลยไม่เหลือเลย คือจิตสะอาดผ่องแผ้ว หมดจด นั่นแหละคือ 0 เขาเผินไปเข้าใจ อากาสาฯ บอกว่าสูญคืออากาศ 

คำว่า”อากาสานัญจายตนะ” ปกติมิจฉาทิฏฐิ ทำจิตให้เป็น 0 เขาก็จะทำจิตแบบเวิ้งว้างหาที่สุดมิได้ อากาศหาที่สุดมิได้เขาก็จะทำจิตให้เป็นอากาศกลางๆ หาที่สุดมิได้ ที่จริงไม่ใช่

มันมีคู่ อากาสานัญจายตนะกับวิญญาณัญจายตนะ 

อากาสานัญจายตนะต้องมีอายตนะมีจิตวิญญาณ วิญญาณมันเป็นอากาศคือมันว่างจากกิเลสเป็นเหมือนอากาศว่างๆ ในว่างๆนี้ว่างจากอะไร ว่างจากสิ่งที่เป็นอกุศลอยู่ในวิญญาณว่างจากอกุศลว่างจากบาปที่อยู่ในวิญญาณ ไม่มีแล้ว เพราะฉะนั้นก็เรียนรู้ความไม่มี อากาศคือว่างวิญญาณคือว่าง ว่างจากกิเลส  เพราะวิญญาณมี 2 ต้องรู้ นาม รูป 

อากาศเหมือนกับมีอันเดียวว่าง แต่วิญญาณมีธาตุรู้ร่วมด้วย ถ้าอากาศมันก็กลายเป็นสภาพนึง อากาศนี่นะมันไม่เป็นอะไรเลย มหาภูตรูป มี 4 คือดินน้ำไฟลม แต่มันอีกสิ่งหนึ่งคืออากาศ อากาศคือช่องว่างระหว่างดิน ดินมีอากาศคือมีช่องว่าง น้ำก็มีช่องว่างคืออากาศแทรกอยู่ในน้ำ แทรกอยู่ในลม แทรกอยู่ในไฟ มีช่องว่าง ช่องว่างเป็นอีกอันนึงที่รู้ได้ยาก มันไม่ใช่มหา ท่านก็เลยไม่ได้จัดอยู่ในมหาภูตรูป 4 แต่มันมีอยู่

แม้แต่เรามาเอาหยาบๆ ว่านี่คือลม ที่จริงมันเป็นธาตุลม แต่ไปเรียกอากาศ มันไม่ใช่อากาศมันเป็นลม มันพลิ้วไปพลิ้วมาสัมผัสได้ แต่อากาศ มันสัมผัสไม่ได้มันว่างๆ มันระหว่างอันนี้กับอันนี้ 

วิญญาณ  วิญญาณฐีติ 7 ทำไมไม่มีเนวสัญญานาสัญญายตนะ มีแค่ 7 จบที่อากิญจัญญายตนะ เพราะ…ฟังดีๆ ถ้าไม่มีสภาวะไม่มีความรู้ว่าทำไมพระพุทธเจ้าท่านยืนยันวิญญาณฐิติแค่ 7ข้อเท่านั้น ทำไมมันไม่ครบอนุปุพพวิหาร อนุปุพพวิหารมาเรียนรู้ความเป็นสัตว์แล้วเลิกความเป็นสัตว์ แต่ถ้าสัตาวาส 9 คือคนอวิชชา เขาจะเหลือความเป็นสัตว์อยู่ทั้งนั้นทั้ง 9 

มาอธิบาย สัตตาวาส 

สัตตาวาส ข้อที่ 5 คืออสัญญีสัตว์ เป็นสัตว์ที่ไม่มีสัญญา เพราะฉะนั้นคนที่ไปดับสัญญาไม่มีถ้าสัญญาไม่มีการกำหนดรู้ เพราะฉะนั้นสายหลับตาไปดับสัญญา สัญญาเวทยิตนิโรธของเขาคือดับไม่รู้อะไรเลย มันก็จะไม่มีอากาสานัญจายตนะเลย แต่ว่าจะไปสร้าง อากิญญจัญญา เนวสัญญาเป็นนิรมาณกาย แต่ละคนก็สร้างของตนขึ้นมาเอง คนอื่นไม่รู้ด้วยได้ เป็นสัมโภคการร่วมกัน แต่ละคนต่างตาบอดหูหนวกทั้งคู่ หรืออาทิสมาณกาย เขาไม่มีหรอกสัตตาวาส 9 แต่ผู้ที่เรียนรู้เป็นอนุปุพพวิหาร 9 จะรู้จักสัตว์หมดเลย เงินไม่มี สัญญี 

เพราะฉะนั้นในวิญญาณฐีติ 7 จะไม่มีอสัญญีสัตว์กับเนวสัญญานาสัญญายตนะ จะไม่มี 2 ตัวนี้ สัตตาวาส 9 วิญญาณฐิติมี 7 

ศาสนาพุทธเรียนรู้ด้วยวิญญาณฐีติ 7 ที่จะต้องเรียนรู้ วิญญาณคือธาตุรู้ที่ออกมาสู่โลกไม่ใช่เป็นสัมภเวสี ต้องมีที่ยึดที่เกาะมีฐาน หากว่าล่องลอยไม่มีตา หู จมูก ลิ้น กาย ไม่ได้ เหมือนภิกษุ สาติ วิญญาณก็บอกว่ารู้แล้ววิญญาณล่องลอยไป พระพุทธเจ้าก็บอกว่า นี่เป็นการทำลายศาสนาพุทธ ท่านเรียกว่าขุดเรา เธอ เป็นผู้ขุดเรา เหมือนกับถอนรากถอนโคนพระพุทธเจ้าทิ้งเลย ร้ายแรงมาก แล้วเขาไม่รู้กัน ทุกวันนี้มิจฉาทิฏฐิอย่างภิกษุสาตินี่แหละ จิตวิญญาณไปเห็นในการนั่งหลับตาไม่มีตาหูจมูกลิ้นกายไม่มีฐานก็เป็นสัมภเวสี คุณจะคิดอะไรก็ได้ล่องลอยไปไหนก็ได้สัมภเวสีเป็นนิรมาณกาย อดีต 18 อนาคต 44 มันปฏิบัติไม่ได้ 

เป็นสังวาสเดียวกันเป็นชาวพุทธด้วยกัน อาตมาสงสารนะที่พูดนี่คือความจริง อาตมาไม่ได้พูดเล่นประจบประแจงไม่ใช่ แต่พูดด้วยใจจริง เมื่อไหร่ท่านจะรู้สึกกันสักที ลืมตาขึ้นมาสักที ชาคริยา ซึ่งชาคริยาแปลว่าตื่นๆๆ แต่หลับไม่รู้คู้ไม่เห็น จมลงในความหลงอยู่ในถ้ำมืด เอามาขยายความ แต่ท่านเข้าใจไม่ได้หรอก มันหลายซ้ำซ้อน มันเข้าใจไม่ได้ก็ไปจมอยู่อย่างที่ท่านว่านี้คุหัฏฐกสูตรบอกว่าจมอยู่ในความหลง เขาไม่สะดุ้งไม่สะดุดไม่สัมผัสไม่รู้สึกรู้สา กระแทกเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ทั้งทุบถองเตะถีบ ก็ไม่รู้สึกรู้สา แล้วท่านก็ไม่มี ปรโตโฆษะ เอาล่ะ ที่พูดนี้ก็สงสารท่านก็ต้องขออภัย แต่เขาก็ว่าเราเจตนาอยากว่าอยากข่ม ไม่ใช่ พวกเราสำหรับพวกเราอาตมาพูดไปก็ซ้ำซากมีแต่จะขยายละเอียดกันไปอีก 

คำว่า ทองคำ ทองมันมีทองแดงทองเหลือง ทองอะไรต่ออะไร ทองนาค ทองชุบ ทองขี้กะหล่าย ทองเก๊ ทองขึ้นสนิมของทองเก๊เรียกทองขี้กะหล่าย 

ทองคำมันแพง เป็นโลหะของโลกเป็นโลหะที่ถือว่าไม่มีอะไรทำลายได้น้ำกรดก็ไม่กัดไม่ขึ้นสนิม ไม่เปลี่ยนแปลง แต่คนก็เอาอะไรไปผสม คนก็เหลือเกิน…ทองคำเขาดีๆเอาไปลดค่าหมดเลย เจดีย์ทองคำที่สันติอโศก ทำไมมันมีความดำ มันหม่นหมอง เพราะมันมีเหตุ ทองก็เป็นทองจริงๆ อย่างเก่าไม่เสื่อมไม่หายไปไหน ไม่ละลายไปเอาน้ำกรดไปราดมันก็ยังอยู่ ทองคำยังอยู่ น้ำกรดก็กัดออกไม่ได้ 

สู่แดนธรรมว่า…แม้แต่งานฉลอง 50 ปีของพ่อท่านก็มีโควิดมาแทรก มากั้นเปรียบเสมือนกับทองคำ แทนที่จะสุกสกาวส่องแสงใส มันก็มีอะไรหม่นหมองให้ดู

พ่อครูว่า…โควิดก็ไม่ทำให้เราหม่นหมอง แต่เราก็ระมัดระวังปฏิบัติตามทางโลกเขากักตัว 14 วันอะไรต่างๆนานาก็ต้องทำ ทั้งที่พวกเราบริสุทธิ์ สะอาด เหมือนอย่างประเทศไทยบริสุทธิ์สะอาดจนกระทั่งดังไปทั่วโลก ประเทศไทยมีคนตายจากโควิด 59 คน อยู่ในตัวเลขนี้มาตลอด…ไม่มีตายเพิ่ม มีคนป่วยเพิ่มบ้างแต่ก็น้อย น้อยมาก 

อาตมาก็ดูสถิติพวกนี้เป็นเครื่องวัดของโลก เมืองไทยยังอยู่ในลำดับ 147 ของประเทศ ที่ติดเชื้อมาก จึงสะอาดในภาพรวมประเทศไทยเป็นอันดับ 1 เลย เขาคำนวณตามจำนวนประชากรประเทศไทยมีประชากร 70 ล้านคน มีโควิดกี่คน แล้วก็ได้ลำดับเท่าไหร่ 

สู่แดนธรรมว่า…พวกเราอยากฟังพ่อท่านเตรียมเรื่องทองคำแท้มาว่าอย่างไรครับ 

พ่อครูว่า…ทองคำแท้ของพวกเรานี้ สรุป…ดีแล้วที่เตือน พวกเรานี้ได้ทองคำแท้เป็นทองคำแท้แล้ว แท้จริงๆ มีวรรณะ 9 อยู่กันอย่างสาราณียธรรม 6 ก็ยืนยันประกาศให้ฟัง 

สาราณียธรรม 6 เศรษฐกิจทางด้านสาธารณโภคี ไม่มีโลกไหนทำได้ สังคมที่ทำได้คือสังคมพุทธแท้ ศาสนาพระพุทธเจ้าอยู่ในยุคที่มันทำไม่ได้หรอกเพราะว่าคนสมบูรณาญาสิทธิราชย์มันไม่รู้จักสิทธิมนุษยชน มันเป็นสังคมทาสมันทำสาราณียธรรม 6 ไม่ได้ แต่พระพุทธเจ้าทำจนได้โดยตั้งธรรมนูญหลักเกณฑ์ขึ้นมา หลักเกณฑ์ของท่าน ใครมาปฏิบัติตามหลักเกณฑ์นี้ก็อยู่ในรีตของท่าน แล้วจะมีหมู่มวลนี้สาราณียธรรม 6 มาปฏิบัติตามศีลสมาธิปัญญา จะมีคุณสมบัติเป็นคนมีวรรณะ 9 เป็นคนคลาสสิค เป็นคนชั้นสูง 

วรรณะ 9 เป็นคนคลาสสิค นี่เป็นสัจธรรมเป็นภาษาธรรมะ โลกค่อยๆเข้าใจ เป็นคนคลาสสิค เพราะฉะนั้นคนที่มีคุณสมบัติ 9 คือคนสุดยอดคลาสสิค ที่ไล่ไปแล้ว วรรณะ 9 เลี้ยงง่าย  (สุภระ) บำรุงง่าย, ปรับให้เจริญได้ง่าย (สุโปสะ)  มักน้อย, กล้าจน (อัปปิจฉะ) ใจพอ สันโดษ (สันตุฏฐิ) ขัดเกลากิเลส (สัลเลขะ) เพ่งทำลายกิเลส  มีศีลสูงอยู่ปกติ (ธูตะ, ธุดงค์) มีอาการน่าเลื่อมใส (ปาสาทิกะ)  ไม่สะสม ไม่กักเก็บออม (อปจยะ) ตรงข้าม อวรรณะ9  ขยันเสมอ, ระดมความเพียร (วิริยารัมภะ)

คำว่าธุดงค์ที่เขาเข้าใจกันว่าเป็นการออกป่าออกถ้ำนั้นเป็นการเข้าใจผิดไปจากศาสนาพุทธ อาตมาพูดความจริงความถูกต้อง 

ปาสาทิกะอาการหน้าเลื่อมใส ชาวอโศกเรามีอาการสมบูรณ์แบบ เป็นอาการทางกายกรรมวจีกรรมมโนกรรมเข้าหลักเข้าเกณฑ์โลกุตระ ผู้ที่มีปฏิภาณปัญญาไหวพริบละเอียดลึกซึ้งมาสัมผัสแล้วก็จะรู้ว่าอันนี้ใช่ น่าเลื่อมใส สัมผัสองค์รวมไปก็จะเห็นหมด 

ชาวพุทธเขาเข้าใจชาวพุทธคืออะไรไปมาหลายสำนักแล้วก็ไปดูก็ดูมวลมนุษย์นี่แหละที่เป็นสมาชิก มาเป็นผู้ปฏิบัติของแต่ละสำนัก ก็มีคนในสำนักประพฤติปฏิบัติตามทฤษฎีของอาจารย์ของผู้นำ พอมาเจอที่มีโพธิรักษ์เป็นผู้นำมาสัมผัสองค์รวม บอกว่าใช่ คนที่มีปฏิภาณก็จะรู้ อาการที่ลืมใส่ อย่างนี้ใช่ 

สรุปยอดเลย อปจยะ วิริยารัมภะ คือทรัพย์ของมนุษย์ มนุษย์ไม่สะสมกับมนุษย์ยอดขยันมีความรู้ความสามารถอยู่ในตัว ก็อยู่อย่างนี้แหละ พวกเรามีความรู้ความสามารถในตัวและไม่ต้องสะสม มีของกลาง กินใช้อยู่สบายดีสุดจบเลย นี่อาตมาถึงได้ขยายความอธิบายมันจบ…

_นักรบธรรมว่า…ทองคำแพงแท้ แพ้แรงคนจน เป็นคำที่พ่อครูสถาปนาว่า นี่แหละคือคนจนมหัศจรรย์ 

พ่อครูว่า…ทองคำแพง ก็มาแพ้แรงคนจนโลกุตระ ต้องมีคำว่าโลกุตระด้วยนะ คนจนทางโลกโลกไม่มีคำนี้กำกับก็เป็นคนจนเลอะเทอะอย่างไรก็ได้จนอย่างอวดดี ทำกิจการผิดล้มละลาย ก็ได้ หรือว่าจนผลาญพร่า จะไปเหลืออะไร จนอย่างสำมะเลเทเมาไม่เข้าท่าก็แน่นอน แต่จนอันนี้มันมีศักดิ์ศรีกว่า

_ส่แดนธรรม…ช่วงที่พ่อท่านอธิบายเรื่องอาการที่น่าเลื่อมใส และมีคนให้ผมช่วยถามว่า…ขอให้พ่อท่านอธิบายอาการที่น่าเลื่อมใสให้ชัดๆ เช่นทำอย่างไร ไม่เป็นอย่างไร 

พ่อครูว่า…ทำอย่างไร ไม่เป็นอย่างไร ฟังดีๆนะ

อาการโพธิรักษ์ มีท่าทีลีลาทั้งกายกรรมวจีกรรมมโนกรรมน่าเลื่อมใส ขออภัยพูดอย่างจริงใจ แต่คนไม่เข้าใจก็หาว่าอาตมาเป็นอย่างนั้น มันไม่เหมือนกับ Concept ที่เขายึดถือกำหนดไว้แล้ว ความยึดถือ ความหมายอย่างนั้นแล้วเขายึดถือว่าจะต้องดีอย่างนั้น บอกว่าคนดีคือคนสุภาพ กายกรรมของอาตมาสุภาพ เพราะกายกรรมของอาตมาแรง ดี ถูกต้อง กระจ่างชัด ไม่พราง ไม่มัว ไม่มืด เปิดหมดเต็มๆ ยิ่งกว่าเพชรที่ไม่ต้องเอาหนังชามัวร์มาเช็ด ใส ผ่อง ฟังขึ้นไหมนี่? 

สู่แดนธรรม…พ่อท่านเคยตอบปัญหาว่าอาการน่าเลื่อมใส คืออาการที่ไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลงครับ

พ่อครูว่า…คืออาการที่ไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง นี่แหละคือ อากรน่าเลื่อมใสทางกาย พอทีนี้วาจา อธิบายแล้วอธิบายอีกกระจ่างใสสว่างชัดเจนไหม ไม่มีไม่มีเลี้ยวไม่มีลดไม่มีหลบไม่มีหรี่ไม่มีลี้ วาจาก็หือ สุดยอดปาสาทิกะ ที่น่าเลื่อมใส มาจากใจที่สะอาด มาจากใจขออภัยต้องพูดอย่างนี้ จากที่มีความรู้เต็มๆ แล้วก็เอาความรู้เต็มๆนี้ออกมาเปิดออกมาขยาย ออกมาอธิบาย ออกมาแจกๆๆๆ มีแต่ความรู้มีแต่โลกุตระธรรมเป็นสิ่งที่ดี 

สู่แดนธรรม…แล้วแต่ใครจะมีธาตุแท้อะไรก็จะเลื่อมใสไปสู่ธาตุนั้น 

พ่อครูว่า…ใครมีธาตุน้ำก็ไปหาธาตุน้ำ ใครมีธาตุน้ำมันก็ไปหาธาตุน้ำมัน ใครมีธาตุของขี้เหล้าก็ไปหาขี้เหล้า ใครมีธาตุขี้ยาก็ไปหาธาตุขี้ยา

สู่แดนธรรม…ถ้าใครมีจริตศรัทธาเลื่อมใสแบบเจโต ก็จะไปเดินจงกลมตามหลังพระที่ท่านบรรลุสายใจโต ใครมีจริตสายศรัทธาเลื่อมใสปัญญาก็จะมาฟังธรรมที่ขยายความมากๆ 

พ่อครูว่า…มันมีจริต ของใครของมัน 

สู่แดนธรรม…แล้วค่าเฉลี่ยจริงๆของอาการน่าเลื่อมใสมันควรจะอยู่ตรงไหนครับ 

พ่อครูว่า…มันมีความละเอียดตอบไม่ได้หรอก พูดเป็นสังขยาเลขไม่ได้หรอก 

สู่แดนธรรม…คืออาการที่ไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง ใช่ไหมครับ 

พ่อครูว่า…ลงไปในความหมายอีกที ที่เราพยายามใช้ภาษาคำว่าทองคำ เป็นวัตถุสมบัติในโลกที่หายากที่สุดแล้วก็มีคุณสมบัติ ไม่มีอะไรทำร้ายได้ ไม่เกิดสนิมไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองนอกจากคนเอาไปผสมมัน โดยตัวมันเองไม่มีเปลี่ยนแปลงได้ จะเป็นตะกั่วจะเป็นเหล็ก จะเป็นอะไรอื่นมันก็เปลี่ยนหมด ตัวมันเองก็ไม่ทรงตัว แต่ทองคำนั้นทรงตัวอยู่ได้ตลอดกาลนาน จึงเป็นหนึ่งในโลหะของโลก กำกับว่าเป็น ทองคำเพราะว่าไม่ใช่ทองเหลือง ไม่ใช่ทองแดงไม่ใช่ทองขาว เขาว่าทองขาวมันแพงกว่าทองคำนะ (เขาว่าทองขาวตอนซื้อแพงกว่าตอนขาย ตอนซื้อแพงกว่าทองคำตอนขายขายถูกกว่าทองคำ)

อาตมาก็พยายามหาคำอธิบายความแตกต่าง ระหว่างความยึดถือ อย่างโลกหรือส่วนใหญ่ทางโลกเขายึดถือคำว่าเศรษฐกิจ เขาก็ยึดถือของเขาไปอย่างที่เขายึดถือ แต่ความจริงของสิ่งที่ถูกต้องที่สุดของความหมาย คำว่าเศรษฐกิจ อย่างชาวอโศกเข้าใจเศรษฐกิจไม่เหมือนเขา ในหลวงรัชกาลที่ 9 ก็ทรงเข้าใจเรื่องเศรษฐกิจไม่เหมือนคนทั่วไป เพราะฉะนั้น ต่างประเทศถามว่าจะบริหารประเทศแบบไหน ท่านก็บอกว่าก็เอาแบบคนจน นักบริหารประเทศเกาหลีก็ฟังแล้วก็งง แล้วท่านก็อ่านกิริยาของคนฟังออก เขาฟังเขาแสดงกิริยาก็อยากให้เราพูดอธิบายอีก เราก็พูดอีกก็บอกว่าเอาแบบคนจน ท่านขยายความให้แก่รัฐมนตรีเกาหลี ซึ่งท่านก็ตอบความจริงจากพระทัยของท่านจากความรู้ของท่านเองจริงๆเลย 

แต่แม้แต่นักบริหารไทย และเศรษฐกิจนักเศรษฐศาสตร์ก็ไม่ได้ get ไม่ได้ซาบซึ้งคำนี้ของในหลวงหรอก เขาก็ยังบริหารเอาตามโลกเศรษฐกิจเอาตามโลก จะต้องรวย จะต้องพยายามทำให้คนทุกคนในประเทศมีฐานะรวยขึ้นมาแล้วมันจะทำได้อย่างไร คุณไม่มีทางทำได้หรอกเพราะจิตของคนไม่มีหยุด ไม่มีความสันโดษไม่มีใจพอ จิตของคุณไม่ได้ชอบความจน จิตของคุณมีแต่อยากจะไปรวย แล้วอยากอย่างแรงด้วยนะต้องรวยให้ไวๆแรงๆด้วย

เป็นการแก้ปัญหาในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้คุณแก้อย่างไร อาตมาขอพูดตรงๆ คุณจะจูงคนตาบอดหูหนวก ไปดูหนังใบ้ แล้วไม่มีภาพอีกต่างหาก ก็ดูอะไรวะ มันมีแต่ความว่างเปล่าไม่ได้หรอก คนตาบอดกับคนหูหนวกจูงกันไปดูหนังใบ้ หูหนวกก็ไม่ได้เห็นอะไร ตาบอดไม่ได้ยินอะไร อย่างนั้นแหละ เป็นการแก้ปัญหาเศรษฐกิจแต่ของเขา ตาบอดก็ไม่ได้ยินอะไร หูก็ไม่ได้เห็นอะไร มันจะสลับกันหน่อย นี่แหละคือสิริมหามายา วันนี้ต้องยอมรับว่ามีสัญญาวิปลาสบ้าง 

กลายเป็นคนตาบอดก็ไปจูงคนหูหนวกมาดูหนังที่ไม่มีทั้งเสียงไม่มีทั้งภาพ บอกว่ามาดูหนังกัน เสร็จแล้วคนตาบอดก็ไม่มีเสียงให้ได้ยิน คนหูหนวกก็ไม่ได้มีภาพให้ดู 

นี่แหละคือการแก้ปัญหาเศรษฐกิจของโลก แต่ของเรานี้แก้ปัญหาเศรษฐกิจตกแล้ว สำเร็จแล้ว เพราะฉะนั้นชุมชนชาวอโศกทุกวันนี้ อาตมาว่าอาตมาหยุดแล้วไม่ไปแก้ปัญหาเศรษฐกิจให้พวกเราแล้วพวกเราก็ดำเนินไป มีความเป็นอยู่กันไป ถ้าพวกคุณไปกบฏ ต่อสิ่งที่เป็นทฤษฎีที่ได้แล้วของพระพุทธเจ้า ตัวเองลดค่าของวรรณะ 9  สาราณียธรรม 6 ของคุณก็ไม่เข้าท่า อยู่กันอย่างไม่เมตตา ลาภที่ได้โดยธรรม ก็มายักไปยักมา ของกูของมึงของใครของมันอีก ทฤษฎีของพระพุทธเจ้าไม่เสมอสมานกันแล้ว ศีลก็ไม่เสมอสมานกันแล้ว เจ๊ง ใช่ไหม 

เพราะฉะนั้นในสาราณียธรรม 6 มีพุทธพจน์ 7 

พุทธพจน์ 7 นี่คือตัวจิตเลย ถ้าวรรณะ 9 คือ ขยายความเป็นรูปธรรม ถ้าเป็นพุทธพจน์ 7 นี้เป็นจิต 

พุทธพจน์ 7 สาราณียะ ปิยกรณะ คุรุกรณะ สังคหะ อวิวาทะ สามัคคคียะ เอกีภาวะ

พวกเราเป็น เอกีภาวะ เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันดีมากเลย อาตมาวัดค่าว่า ชาวอโศกอาตมาพาปฏิบัติธรรมมามี เอกีภาวะ มีเอกภาพ ขนาดนี้ สนิทสนมกลมเกลียวกลมกลืนได้กันอย่างมีปึกแผ่นแข็งแรง เอกีภาวะ

สามัคคียะ พร้อมเพรียง เป๊งพรึ่บๆ 

อวิวาทะ มีบ้าง ภาษาขัดแย้งกันบ้างแรงบ้างเบาบ้าง แต่ก็ไม่ได้ดุเดือดอะไรมากมาย ยิ่งไปตีกันไม่มีเลย 50 ปีของพวกเราชาวอโศก ในชุมชนชาวอโศกทุกแห่ง เดี๋ยวทะเลาะเบาะแว้งตีกันด้วยหมัดด้วยมือ ผู้หญิงก็ ซัดฝ่ามือ เล็บมือนางเล็บมือเธอ ก็ไม่มี ผู้ชายก็หมัดใครหมัดมันศอกเข่าก็ไม่มี(โยมว่า ผู้หญิงเขาดึงผมกัน) ชาวอโศกดึงผมกันหรือไม่ ก็ไม่มี ผู้หญิงมีผมยาวให้ดึงๆกันเนาะ 

สู่แดนธรรม…ว่า ชาวอโศกมีแต่พุ่งหอกใส่กัน 

พ่อครูว่า…มุขสตี  มีหอกปาก แต่ไม่ร้ายแรง อาจจะมีแหลมจัดนิด ถ้าไม่แหลมนี้เจ็บนะออกมาแล้วมันเจ็บนะ หอกแหลม มันเล็ก แทงไป บางทีตั้งนานกว่าจะรู้สึก ว่าเมื่อกี้เขาว่าเราหรือตั้งนานกว่าจะรู้สึก ทำไมคำคม คำแหลมจังเลย พูดแล้วสนุกเนาะ มันมาอธิบายธรรมะในสังคมเรา 

อาตมาทำงานมา 50 ปีแล้วสำเร็จทองคำแพงแท้ แพ้แรงคนจน 

แพ้แรงคนจน พูดถึงพวกเรามีผลสำเร็จเป็นความจนโลกุตระ ต้องขยายความเป็นคนจนโลกุตระ 

เพราะเป็นคนจนที่อุดมสมบูรณ์ เป็นคนจนที่ขยันหมั่นเพียร เป็นคนจนที่เผื่อแผ่เกื้อกูล เสียสละ ช่วยเหลือคนอื่น เป็นคนจนมหัศจรรย์ ที่พูดกันไปมากมาย เขียนหนังสือคนจนเป็นเล่มคนเอาไปหนุนหัวบางคนไม่อ่าน เอาไปใช้ประโยชน์หนุนหัวดีกว่า อ่านไม่รู้เรื่อง ดีไม่ดีเอาไปทำเชื้อไฟ แหม 

เพราะฉะนั้นคำนี้จึงเป็นคำที่ยิ่งใหญ่ ไม่มีกษัตริย์หรือเบอร์ 1 ของประเทศไหน ที่จะพูดหรือจะตรัสว่า ต้องบริหารประเทศแบบคนจน ไม่มี มีองค์เดียวในโลก 

แล้วท่านก็ ไม่ใช่เป็นสายธัมมานุสารี ท่านสายสัทธานุสารี ท่านก็เลยทรงใช้กายกรรม วจีกรรมไม่เก่ง มโนกรรมเป็นประธาน ทรงงาน รับใช้ปวงชน เป็นผู้ที่เจริญสูงสุดเป็นโพธิสัตว์ รับใช้ปวงชน ในโลกต้องการการรับใช้ปวงชน เดี๋ยวนี้เข้าใจกันทั่วโลกแล้วต้องการคนมารับใช้ประชาชนอย่างจริงใจ แล้วทำได้เก่งทำได้มาก อย่างในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงงานได้มาก จนเป็นที่ยอมรับกันทั่วโลก ไม่มีกษัตริย์ในประเทศไหนที่จะทรงงาน ตั้ง 70 ปี ได้งานมากมายมหาศาล

ถ้าเกิดว่าในหลวงรัชกาลที่ 9 ของเราไม่มี relax โดยมีการเล่นดนตรีบ้าง ไม่รู้ว่าท่านจะ relax ที่ไหน ท่านก็มีดนตรี มาแทรกในชีวิต นอกนั้นก็มีแต่งานงานงาน จะมารีแลกซ์ก็ทรงดนตรี เคยเห็นในหลวงเต้นรำไหม รำวง ก็คงทรงไม่ได้เนาะ

พูดแล้วก็เหมือนคนหลงคุณธรรมของศาสนาพุทธ คุณธรรมของในหลวงรัชกาลที่9 หรือ ขออภัยคุณธรรมของตัวเอง อาตมาพูดอย่างเปิดเผยจริงใจไม่ได้มีความแฝง ไม่มีกิเลสอยากอวดตัวอวดตน ไม่มีเลย แต่เป็นความจริงใจ เป็นความสะอาดจากใจจริง เป็นความตรง   อาตมาภาคภูมิใจที่ทำได้สำเร็จ 

50 ปีเป็นตัวเลขครึ่งร้อยที่เป็นสัจจะ ที่ครึ่งร้อย ครึ่ง10 ครึ่ง 100 ก็เป็นตัวหลัก อาตมาก็ทำได้สำเร็จแล้วรอบ 10 ก็ทำให้เกิดรอบ 100 รอบ 5,000 ก็ครึ่งหนึ่งของ 5,000 ก็คือ 2,500 ครึ่งหนึ่งก็สำเร็จตามนัยยะของศาสนา 

จบ