640214_วิถีอาริยธรรม บ้านราชฯ เรียนอัตถิราคสูตรให้หมดสุขหมดทุกข์แท้จริง

640214_วิถีอาริยธรรม บ้านราชฯ เรียนอัตถิราคสูตรให้หมดสุขหมดทุกข์แท้จริง

ดาวโหลดเอกสารที่ https://docs.google.com/document/d/1eqzptmEMAyPcqkn47RjrWQJ5ycHZxgf1yCpT5NZLsqI/edit?usp=sharing                                                                          

ดาวน์โหลดเสียงที่    https://drive.google.com/file/d/1nBIVGWjz0TUk_vekjpgtsSF_rnw-Wtjm/view?usp=sharing 

และยูทูปที่   https://youtu.be/v62nTdTeeI8

สมณะฟ้าไทว่า…วันนี้วันอาทิตย์ที่ 14 กุมภาพันธ์ 2564 ที่บวรราชธานีอโศก วันนี้ตามสมมติโลกก็เป็นวันวาเลนไทน์ เป็นวันตายของเซนต์วาเลนไทน์ ศาสนาพุทธเป็นศาสนาแห่งอิสระเสรีภาพ ในยุคสมัยนี้คนถูกมอมเมาจนผิดเพี้ยนไปมากมาย เทคโนโลยีโทรศัพท์มือถือมอมเมาคนมากมาย อาหารการกินก็ปรุงแต่งรสจัดจ้าน ความรักแบบโลกีย์มันรุนแรง เพราะฉะนั้นความรักแบบโลกุตระที่พ่อครูพาคนทำจึงยากเย็นแสนเข็ญ คนทำได้จึงมีบารมีธรรมสิ่งที่ได้ 

พ่อครูว่า…

รสพริกแสบเผ็ดคือรสแท้ รสแซ่บคือรสเทียม

SMS วันที่ 12-13 ก.พ. 2564 

_ตุ๊ก อัศวิน : ปกติชมชอบทานเตี๋ยวใส่พริกดองเจ้าค่ะ ทานทีไร..ก็อร่อยทีนั้น..ไม่เคยพิจารณาให้ถ่องแท้ ครั้นได้ฟังพ่อครูปรารภธรรม เรื่องทานพริก!! ก็อยากลองพิจารณา รสพริกเป็นไฉน!!

รสพริก คือ สภาวะที่ ลิ้น สัมผัสกับสารเคมีในพริก เกิดอาการปวดแสบปวดร้อนที่ผิวของลิ้น แสบๆปวดๆตุ้บๆ นึกถึงตอนแกะสลักพริก มือที่สัมผัสพริกก็มีอาการปวดแสบปวดร้อนที่ผิวหนังเช่นกัน อาการนั้นเกิดที่ผิวของลิ้น..รู้สึกแซบหลาย แต่อาการนั้นเกิดที่ผิวของนิ้วมือรู้สึกแสบหลาย กรณีดังกล่าวข้างต้นนี้ความแซ่บคือเวทนาเทียมความแสบคือเวทนาแท้ใช่ไหมเจ้าคะ!!

พ่อครูว่า…ใช่ สัมผัสจริงๆจะรู้ว่าเรายังมาแซ่บมาอร่อยยังรู้สึกอย่างนั้นอยู่อีกหรือ จริงๆให้ลึกไปกว่านั้นแล้ว ความแซ่บความอร่อยนี้มันเป็นอุปทาน เป็นของยึดมั่นถือมั่นไว้เอง มันอนัตตา มันไม่มีความจริงหรอกความแซ่บ ความอร่อย แต่รสของลิ้นที่มันแตะพริก มันเกิดแสบปวด มันจริงเพราะเป็นเรื่องธรรมชาติของมัน สารเคมีอย่างที่พูดมาของพริก ที่มันทำปฏิกิริยากับลิ้นของเรา ที่มีสารเคมี ปฏิกิริยามันแรงมันแสบมันปวดเจ็บ เห็นจริงๆแล้วจะค่อยเห็นจริง แล้วเราจะทน มิน่า อาตมาถึงทุกวันนี้แตะไม่ได้เลย แตะพริกนี่มันแสบจริงๆ ชัด ความจริง ก็ไม่รู้จะแตะไปทำไม แต่ถ้าพริก เขาไม่มีรสแสบ สารเคมีไม่มี เขาเอามาให้อาตมากิน เขาเลือกมาแล้วเขาชิมกันมาก่อนว่าต้นนี้รสไม่เผ็ด ก็เอาต้นนั้นมาให้กิน สักวันหากพลาดท่า เม็ดมันเหมือนกันนะหยิบผิดพลาด คงมีสักวันหนึ่ง เพราะแตะเข้าไม่ได้จริงๆ มันแสบมันแรงร้อน ไอ 

หลับตาปฏิบัติเหมือนล้างหม้อโดยไม่เปิดฝา

_Sutas Supapattarnon (สุทัศ สุภาพัทธานนท์) : หลับตาใด้ภายใน ลืมตาใด้ภายนอก

พ่อครูว่า…สรุปง่ายๆแสดงว่าเข้าใจว่า ได้ภายนอก กับได้ภายในมันเป็นอย่างไร การได้ภายนอกนี้ได้ภายในไหม …ได้ แต่การได้แต่ภายในนี้ได้ภายนอกไหม..ไม่ได้ ..ขาดทุนใช่ไหมล่ะ สมน้ำหน้า โง่ แทนที่จะได้ทั้ง 2 นอกและใน แต่นี่ได้แต่ภายในภายนอกไม่มี กลายเป็นการไปเรียนลัด จริงๆแล้วมันลึกซึ้งกว่านั้น ภายในนี่นะ คุณหลับตา คุณยังไม่ได้ล้างกิเลสภายนอกเลย คุณหลับตาภายใน คุณเท่ากับ จะล้างชาม ล้างจาน ล้างหม้อ คุณว่าคุณจะล้างภายใน โดยคุณไม่เปิดหม้อ ไม่เปิดอะไรเลย แล้วคุณก็จะล้างๆโดยไม่เปิดหม้อเลย นี่สมมุติให้ดูนะ ที่จริงคุณไม่ได้ทำสักอย่างคุณล้างภายนอกก็ไม่ได้ล้าง แต่คุณคิดว่าเข้าไปล้างภายใน เหมือนหม้อที่ปิดทั้งข้างนอกข้างในอยู่นี่ แล้วคุณก็จะล้างภายใน คุณเอาน้ำล้างใหญ่เลย ขัดใหญ่เลยนะ คุณไม่ได้ล้างทั้งภายใน ภายนอกก็ไม่ได้ทำ เจตนาจะล้างเพราะจิตของคุณอยู่แต่ภายในจะล้างแต่ภายใน ข้างนอกคุณไม่เจตนาจะล้างคุณไม่รู้จักภายนอก แต่คุณเอาน้ำล้างๆๆ ที่จริงคุณไม่ได้เอาน้ำล้างภายนอก แล้วจะล้างภายในมันก็เป็นการเทน้ำทิ้งเปล่าๆ ชัดเจนขึ้นไหม 

อาตมาพยายามอธิบายทุกที พยายามจะอธิบายถึงตรงนี้ที่ไปนั่งหลับตา ไปทำกิริยากำหนดล้างกิเลสภายใน คุณไม่ได้ล้าง คุณไปสร้างนิรมาณกายเป็นสัมโภคกาย เป็นอาทิสมาณกายเท่านั้น เป็นกายเพ้อเจ้อใหม่ องค์รวมของรูปนามคู่ใหม่แล้วเป็นภพใหม่ชาติใหม่ คุณไม่ได้แตะของจริงที่เป็นสัญญาเก่าด้วยซ้ำ คุณสร้างภพใหม่ ให้สัญญา คุณเข้าไปสัมผัสมัน แล้วทำเป็นล้างๆๆ คือมันไร้สาระจริงๆ โมฆะ อย่างไม่รู้จะโมฆะอย่างไร นี่ไม่ได้ไปหาเรื่องใส่ความอะไรนะ วิจัยให้ละเอียดให้ฟังเลยว่า ความเป็นจริงของพฤติกรรมคุณที่กระทำ มัน บ่ มี ไก๊ มัน nothing เลย สองคนนี้ คนหนึ่งจีน (หมายถึงป้าเข่ง) คนหนึ่งฝรั่ง (หมายถึงคุณพิมพ์เพชรรุ้ง) พอคุยกันได้ อีกคนหนึ่งรู้ภาษาฝรั่งอีกคนหนึ่งรู้ภาษาจีนดี มัน nothing เลย มันก็ The same หรือ แปะเอี่ย

_เชวง กิจจะบรรณ์ : หลวงตาบัวเป็นพ่อแม่ครูอาจารย์ของเพื่อนหรือน้องรักของลุงจำลองครับ

พ่อครูว่า…เป็นก็เป็นไปสิอาตมาพูดเรื่องสัจธรรมธรรมะไป มันจะไปเจอใครก็เป็นสัจจะนั้นธรรมะนั้นก็จริงตามนั้นแหละ 

_เจนบุญ จน : ผมได้ดูรายการ คนจนที่มีแบบ ได้เห็นพิธีกรคนใหม่ เด็กชายธัมโม กล่าวนำเข้ารายการ รู้สึกประทับใจมากครับ อายุแค่นี้แต่ทำได้ขนาดนี้ คงหาจากที่ไหนไม่ได้ นอกจากในสังคมของชาวอโศก อนาคตพิธีกรชายของบุญนิยมทีวีครับ

พ่อครูว่า…อย่าไปหวัง มันมีอะไรที่เขาชอบเยอะ อันนี้เขาก็ได้ อันนั้นก็ได้ มีอะไรให้เขาชอบเยอะ 

_คิดชนก อนุชาญ : กราบนมัสการค่ะชอบแนววิถีชีวิตชาวอโศกค่ะ ติดตามรับชมทุกครั้งที่มีโอกาส อยู่หาดใหญ่ค่ะ

พ่อครูว่า…ดีมาก พยายามตั้งใจฟัง เข้าใจให้ดีแล้วปฏิบัติ 

กถาวัตถุ 10 คือพูดอย่างไรก็เป็นไปเพื่อล้างกิเลส

พวกเรานี้ฟังธรรมะกันทุกวัน ไม่เว้นเสาร์อาทิตย์ แสดงธรรมกัน นอกจากวันที่มันมีเหตุการณ์สำคัญเท่านั้นที่จะไม่มีเทศน์ ก็ไม่ได้ฟัง ถ้าเทศน์ มาฟังกันทั้งนั้ั้นแหละ ไม่ได้เทศน์น์ก็ไม่ได้มาฟัง แต่ถ้าเทศน์แล้วอาตมาเทศน์ สมณะสิกขมาตุ ที่เทศน์ออกอากาศนี้ ยังมีนอกเวลาที่จะถ่ายออกอากาศอีกนะ บางที ท่านหินจริงเทศน์ ก็ถ่ายทอด บอกคนฟังทางบ้านว่า มีคนฟังอยู่ที่นี่ 3 คน นอกนั้นก็ไปทำงานกัน ท่านก็เทศน์ครึ่งชั่วโมง ก่อนฉัน มีคนฟัง 3 คน 2 คน บางทีอาตมาไม่เห็นคนฟังสักคนมีกล้องก็ถ่ายท่านก็เทศน์ อย่างท่านเพาะพุทธ ท่านเทศน์กับข้างฝา ตั้งกล้องของท่าน แล้วก็เทศน์กับข้างฝา พวกเรานี่เทศน์เก่ง อาตมาว่า เทศน์มีสาระด้วยนะ ไม่ชมนกชมไม้หรือว่าเทศน์ไปอะไรต่ออะไรเยอะแยะที่เขาเทศน์กัน มันก็ไม่เหมือนกัน แนวการเทศน์ไม่เหมือนกัน สารัตถะของชีวิตต่างกัน โดยเฉพาะของชาวอโศกเรานี่ เป็นโลกุตระ มีโลกุตรธรรม 

มีโลกุตรธรรมคืออะไร ไม่มีโลกุตรธรรมคืออะไร 

มีโลกุตรธรรมก็คือ มีการชี้บ่งบอกถึงกิเลส ถึงเหตุแห่งทุกข์ ถึงตัวที่ควรจะรู้จักมัน แล้วก็ละล้างกำจัดมันซะ ไม่โดยอ้อมก็โดยตรง มีมากกว่ามีน้อย เทศน์แล้วจะมีการให้ล้างกิเลส ก็จะมีพลความอันนั้นอันนี้ประกอบบ้าง ที่ไม่ได้ให้ล้างกิเลสก็มีน้อย นอกนั้นก็มีแต่เทศน์ให้ล้างกิเลสนั่นแหละมีมาก เกือบทั้งกัณฑ์แต่ละรูปๆ ทั้งนั้นเลย

ซึ่งอันนี้อาตมาภาคภูมิใจพวกเรานี้มีสาระ จะเทศน์อะไรก็เป็นไปอย่างนี้ พระพุทธเจ้าท่านตรัสไว้ในกถาวัตถุ 10 

คำว่า กถาวัตถุนี่ แปลว่าพูดกันธรรมดา คนที่พูดกันธรรมดา อาการพูดของคนธรรมดาเป็นไปเพื่อ 

 กถาวัตถุ 10 .(เรื่องที่ควรกล่าวชักชวน) 

1. อัปปิจฉกถา (เรื่องที่ชักนำให้มักน้อย กล้าจน)  

2. สันตุฏฐิกถา (เรื่องที่ชักนำให้สันโดษ ใจพอ)   

3. ปวิเวกกถา (เรื่องที่ชักนำให้สงัดจากกิเลส)  

4. อสังสัคคกถา (เรื่องที่ชักนำไม่ให้คลุกคลีกับหมู่กิเลส) 

5. วิริยารัมภกถา (เรื่องที่ชักนำให้ปรารภความเพียร) 

6. สีลกถา (เรื่องที่ชักนำให้บริสุทธิ์ในศีล)         

7. สมาธิกถา (เรื่องที่ชักนำให้จิตตั้งมั่นในสมาธิ) 

8. ปัญญากถา (เรื่องที่ชักนำให้เกิดปัญญา)  

9. วิมุติกถา (เรื่องที่ชักนำให้หลุดพ้นจากกิเลส)   

10. วิมุตติญาณทัสสนกถา (เรื่องที่ชักนำให้เกิดความรู้แจ้ง เห็นจริงในความหลุดพ้นจากกิเลส)  (พตปฎ. เล่ม 24   ข้อ 69)

นี่คือเรื่องที่พูดกันที่จะกล่าวกัน จะพูดกันก็อยู่ในนี้ 

1.พูดไปก็ชักนำกันให้ออกจากความมักมาก สู่ความมักน้อย มากล้าจนกัน แล้วจะไปรวยกันตรงนั้นตรงนี้ ไม่พูดกันเลย อันนี้เป็นเรื่องจริงเลย ไม่ใช่ว่าพูดแล้วคนจะมีลักษณะนี้ได้ด้วยหรือ จริง อย่างชาวอโศกตั้งแต่ข้อ 1 พูดแล้วก็ชักนำให้มากน้อยกัน 

2. ชักนำให้สันโดษ ให้รู้จักใจพอ เขาแปลสันโดษว่าพึงพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่ อาตมาว่าไปถามเอากับคนรวย ไปถามบิลเกตเขาดูสิ เดี๋ยวนี้คนรวยกว่าบิลเกตส์ก็มี อาตมาจำได้แค่บิลเกตส์ ไปถามบิลเกตส์ดูว่าเขาจะพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่ไหมมันก็พอใจสิ พระพุทธเจ้าจะหมายถึงอย่างนั้นหรือ อาตมาว่าไม่จริง “พึงพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่” พระพุทธเจ้าไม่ได้หมายถึงอย่างนี้หรอก 

จริงๆแล้วมันแปลว่า ใจพอ มันรู้จักพอ แต่ก่อนเรายังไม่เคยพอเลย อะไรมา สวาปามทั้งนั้น ลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข ให้มาเท่าไหร่เราก็ยินดีทั้งนั้น ไม่เคยหยุดไม่เคยพอ รับเละ ถ้ารู้จักพอก็จะเจริญ ถ้าไม่รู้จักพอก็ไม่เจริญ 

อาตมาว่าจะเอาพระสูตร อัตถิราคสูตร 

3. เรื่องที่ชักนำให้สงัดจากกาม ปวิเวก กามคือความยินดีในโลกทั้งหลาย ในตาหูจมูกลิ้นกายใจ ที่กระทบอะไรก็ยินดี 

4. เรื่องที่ชักนำมาให้คลุกคลีกับหมู่กิเลส อันนี้เราแปลนะ ของทางเถรสมาคมเขาแปลกันว่าคลุกคลีด้วยหมู่คณะ เท่านั้นเอง เขาไม่มีคำว่ากิเลส สังสัคคะ  คือประกอบสวรรค์กัน อสังสัคคะคือ ไม่ประกอบสวรรค์ แต่เขาก็แปลกันว่าไม่คลุกคลีด้วยหมู่คณะ ซึ่งอาตมาก็ว่า เอ๊.. เจตนาแปลให้ผิดเพี้ยนให้เลี่ยงออกไปหรือเปล่า แต่เขาก็บอกว่าเขาเรียนบาลีแปลกันมาอย่างนั้น อาตมาแปลนี้นอกรีต ..เอา ก็ยอมแพ้

5. เรื่องที่ชักนำให้ปรารภความเพียร วิริยารัมภะ คำนี้พวกเราสังเกตตัวเองเถอะ มาอยู่กับชาวอโศกแล้ว ขี้เกียจขึ้นขนมาอย่างไรก็แล้วแต่ พอมาอยู่ที่นี่แล้ว มันจะมาขี้เกียจขึ้นขนอยู่อย่างเก่าไม่ได้แล้ว มันจะถูกพาชักนำให้รู้สึก นอกจากคนที่มันแย่จริงๆ มาที่นี่แล้วก็ได้ช่องเลยนะ หลบเลี่ยงเลย เดี๋ยวก็รู้สึกว่าตำรวจมีเยอะที่นี่ เดี๋ยวก็รู้เดี๋ยวก็อยู่ไม่ได้ 

6. เรื่องที่ชักนำให้บริสุทธิ์ในศีล มีสีลกถา ให้บริสุทธิ์ก็คือ ให้เรียนรู้เรื่องศีลและศีลจะชำระกิเลสให้ออกจากจิต อาตมาแปลนี้ก็ไม่เหมือนเขานะ ศีลนี้จะชำระกิเลสให้ออกจากจิต เขาก็ไปแปลว่าศีลนี้ชำระแค่กายกับวาจา ถ้าอยากได้ชำระกิเลสออกจากจิต ให้ทำจิตเป็นสมาธิต้องไปนั่งสมาธิเอา ศีลนี้ชำระแค่กายวาจา อาตมาว่าก็ออกนอกรีตจริงๆ ไม่เคยเห็นพระพุทธเจ้าตรัสไว้อย่างนี้ว่าชำระแค่กายวาจา พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่ากายวาจาและมีใจ  เขาก็ไปตัดเอาแค่กายกับวาจา พระพุทธเจ้าก็อธิบายรายละเอียดของใจ แน่นอนว่า ศีลจะต้องกระทบกับกายก่อน แล้วก็เกี่ยวข้องกับวาจา คือท่านตรัสให้ครบกระบวน แต่เขาก็เอาแต่ที่ชอบๆ นี่เป็นการกร่อนธรรมะพระพุทธเจ้า ทำให้ธรรมะพระพุทธเจ้าผิดเพี้ยนและเสื่อมไป 

7. เรื่องที่ชักนำให้จิตตั้งมั่นในสมาธิ สมาธิแปลว่าจิตตั้งมั่นแล้ว ชักนำให้จิตตั้งมั่นในสมาธิ เขาแปลกันอย่างนี้หรือ? (สู่แดนธรรมว่า ผมสรุปมาอย่างนี้เองครับ) 

8. เรื่องที่ชักนำให้เกิดปัญญา 

9. เรื่องที่ชักนำให้หลุดพ้นจากกิเลส มีวิมุติ

10. เรื่องที่ชักนำให้รู้แจ้งเห็นจริงในความหลุดพ้นจากกิเลส 

เราก็แปลกันเองบ้าง ก็ไปตรงกับเขานะ รวมความ แม้มีพลความอื่นๆ เดี๋ยวก็เข้าหาเป้า ผู้ที่อยู่กับศีลธรรมเดี๋ยวก็นึกถึงศีลธรรมอยู่กับชีวิตเสมอๆ จะอยู่ที่ไหนแม้จะทำงานอันนี้เดี๋ยวก็คุยกันไปคุยกันมา แม้จะพูดถึงเรื่องอันนู้นอันนี้ พูดถึงเรื่องลูกหลาน พูดถึงครอบครัว พูดถึงอาชีพที่เคยผ่านมา เดี๋ยวก็เข้าหาธรรมะแล้ว มันจะไม่ไปเชิงโลกๆ ไม่ใช่เตลิดเปิดเปิงพูดถึงเรื่องครอบครัวพูดถึงเรื่องมิตรสหายอะไรไป ชักจูงไปหาโลก ไปกันใหญ่ ออกเรื่องทางโลกีย์สนุกสนาน พวกเราจะไม่…ชัดเจนสังเกตเลย ถ้าใครไม่อยู่ในกรอบธรรมะมันจะไป แต่ถ้าใครอยู่ในกรอบธรรมะแล้วจะเข้ามาหาอันนี้ มันจะเป็นเช่นนั้น นี่คือสิ่งที่จริง
พวกเรานี้มาปฏิบัติธรรมที่อาตมาพาทำ เห็นธรรมฤทธิ์ ของธรรมะพระพุทธเจ้าที่อาตมานำมาอธิบาย อาตมาไม่ได้มาบังคับพวกเราเลยนะ เทศน์อย่างเดียวที่มาก มากเทศน์ แต่ไม่ได้ไปจู้จี้จุกจิกให้ทำ ที่นอกเวลาเทศน์ มีแต่พูดเล่นนอกเวลามีแต่พูดเล่น อาจพาดพิงธรรมะก็มีบ้าง นอกนั้นก็คลายๆเบาๆ ก็รู้อยู่ว่าเราเทศน์นี้มันหนัก เป็นธรรมะหนักๆทุกที นอกเวลาอาตมาก็มีแต่จะพูดเล่นๆ พูดอะไรต่ออะไร จะเห็นได้ว่าอย่างนั้น แต่ก็ไม่นานเดี๋ยวก็เข้าหาธรรมะอีก 

อาตมาที่เอามาพูดเพราะมีประสบการณ์กับพวกเราอย่างนั้น นี่คือสิ่งที่จริงๆแล้วพวกเราก็ได้ดีจริงๆ ฟังธรรมะกันไม่มีเบื่อ ตั้งใจฟังกันแต่ละวันแต่ละวันทุกวัน อาตมาว่าคงไม่มีที่ไหนเขาเทศน์กันขนาดนี้ เทศน์ทุกวัน วันหนึ่งหลายคาบด้วย บางทีก็มีกะปริดดกะปรอยแต่เป็นหลักก็คือ 18.00 น. นี่แหละ ก็ถึงเป็นความเจริญ จะเป็นความเจริญของชีวิต เรารู้ว่าเราควรฟังอะไร เราควรมีสิ่งที่เป็นเครื่องอาศัยในชีวิต คือธรรมะ เป็นเครื่องอาศัยในชีวิต แล้วเราก็ได้เจริญไป ชีวิตของเราเคยได้ไปหลงผิดหลงทางอะไรในทางโลกโลกีย์ เสียเวลากับมัน ไม่เห็นความสำคัญ แต่ตอนนี้ก็ได้ชัดเจนแล้วมามีชีวิตอย่างนี้แล้ว เราก็จะมีแต่ความเจริญ นี่ไม่ได้พูดป้อยอเอาอกเอาใจพวกเรา แต่พูดเอาสัจจะความจริง ฟังไป หลับบ้างไม่หลับบ้างก็ไม่เป็นไร บางคนง่วงบ้างไม่ง่วงบ้างก็ไม่เป็นไร แต่ก็พยายามนะ พยายามที่จะให้มาตื่นให้มาฟังให้ได้มากที่สุด 

ผู้ที่ฟังธรรมะแล้ว ไม่ค่อยได้ง่วงกับเขา ฟังธรรมะทุกวันทุกวัน มาฟังก็ไม่ได้ค่อยง่วงกับเขาเป็นอย่างนี้คนที่เป็นอย่างนี้ มีบ้างไหม ยกมือซิ คนที่ฟังไม่ค่อยได้ง่วงกับเขาหรอก มีอยู่เยอะนะ แต่ไม่ถึงครึ่งนะ ก็เห็นใจธรรมะเราธรรมะหนัก ไม่ได้เหมือนธรรมะประโลมโลก ให้มหาสมปองมาเทศน์คงจะไม่หลับกันนะ ..บางคนบอกไม่อยากฟังเลย ไปโน่น มันก็จริงๆ คนเราจะนิยมชมชอบกับอะไรหรือไม่อะไร ก็เป็นเรื่องรสนิยมที่แท้จริง 

ลองมาฟัง อิตถิราคสูตร ต่อจาก ปุตตมังสสูตร(พตฎ.เล่ม16 )

ปราบกิเลสหน้าบ้านได้จึงเข้าไปปราบกิเลสในบ้านต่อ

4. อัตถิราคสูตร ล. 16

[๒๔๕] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมาตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย อาหาร ๔ อย่างเพื่อความดำรงอยู่ของสัตวโลกที่เกิดมาแล้ว เพื่ออนุเคราะห์แก่เหล่าสัตว์ผู้แสวงหาที่เกิด อาหาร ๔ อย่างนั้น คือ ๑ กวฬิงการาหาร หยาบบ้าง ละเอียดบ้าง ๒ ผัสสาหาร ๓ มโนสัญเจตนาหาร ๔ วิญญาณาหาร อาหาร ๔ อย่างนี้แล เพื่อความดำรงอยู่ของสัตวโลกที่เกิดมาแล้ว หรือเพื่ออนุเคราะห์แก่เหล่าสัตว์ผู้แสวงหาที่เกิด ฯ

พ่อครูว่า…ถ้าคุณหลับตาอยู่ในโลกก็คือคุณเป็นสัมภเวสียังล่องลอยอยู่ไม่มีที่ตั้ง 

พระพุทธเจ้าว่าภิกษุสาติไว้หนักเลย เมื่อคุณหลับตาปฏิบัติจิตคุณก็จะสร้างภพชาติแล้วรออยู่ในภพชาตินั้น ไม่ได้เข้าไปข้างในตัวจริงของคุณนะ เข้าไม่ได้ ก็มันอยู่ข้างนอกหมดเลย 

คุณปฏิบัติธรรม สัมผัสตาหูจมูกลิ้นกายใจ คุณก็จะเริ่มเจอกับ ต้นไม้ ก็จะเจอกับภายนอกก่อน เสร็จแล้ว คุณก็เรียนรู้ภายนอก ที่เรียนรู้นั้น เพื่อที่จะเรียนรู้ว่า ที่มันสังขารอยู่ภายนอกปรุงแต่งอยู่ภายนอก เรียกว่า กายสังขาร มันมีกิเลสอะไรอยู่ตรงนี้ คุณก็กำจัดก่อน ถ้าคุณกำจัดกิเลสที่ภายนอกไม่ได้ กิเลสภายนอกจ้างมันก็ไม่ให้เข้าไปหาข้างใน มันเป็นเจ้าของบ้านนะ กิเลสมันเป็นเจ้าของบ้านนะ คุณจะไปบุกรุกบ้านมัน จ้างมันก็ไม่ให้เข้าไป เพราะฉะนั้นพวกนี้โมฆะทั้งนั้นเลย ไม่พยายามที่จะปราบกิเลสหน้าบ้านก่อน 

คุณปราบกิเลสหน้าบ้านได้ จึงจะเข้าไปหาข้างในได้ เป็นกิเลสชั้นกลาง เป็น รูป อรูป มันก็เป็นบ้านของมันในชั้นที่ 2 มันก็จะไม่ให้เข้าไปเหมือนกัน คุณต้องจัดการปราบกิเลสในชั้น 2 นี่ก่อน กิเลสชั้น 2 นี้ตาย คุณจึงจะเข้าไปกิเลสชั้นในได้ นี่คือสัจจะ มันเป็นอย่างนี้ 

คนที่ไปนั่งคิดเอาเองว่าจะไปล้างกิเลสภายในเลยโดยโง่ๆ มันไม่เป็นไปได้ด้วย แล้วเขาก็ทำ เขาทำโดยที่ไม่ได้เข้าไปเลย กิเลสในชั้นต้น ชั้นกลาง ชั้นปลาย มันจะให้เข้าที่ไหนเพราะคุณไม่ได้ล้างกิเลส แล้วก็ไปสร้างภพใหม่ขึ้นมา เสร็จแล้ว คุณก็อยู่กับความจำ สร้างกิเลสขึ้นมาแล้วความจำของคุณก็เป็นภพ เป็นชาติ เป็นสัญชาติของคุณ คุณก็เอามาปรุงอะไรต่ออะไรใหม่ จึงเป็นทิฏฐิ 62 เป็นทิฏฐิ ของอดีตกับอนาคตทั้งหมด ไม่มีสภาพที่คุณอยู่ในร่าง โลกนี้ที่คุณอยู่ที่พระพุทธเจ้าท่านว่าเป็นสัตวโลก ที่เกิดมาในโลกนี้ดำรงอยู่ตรงนี้ ไม่มี มันเป็นโมฆะไม่รู้จักเท่าไหร่เลย เห็นไหม อาตมาอธิบายรายละเอียดให้ฟัง 

คือมันน่าสงสารเสียเวลาและมีมากด้วยนะ คุณแสวงหาอยากได้ แต่ไปถูกผีห่าซาตานหลอกให้หลงไปกับผีห่าซาตาน เมื่อไหร่จะฟื้นคืนมา ออกจากผีมารพวกนั้น หลอกเอาไว้ มันน่าสงสารจริงๆ อาตมาจึงเห็นใจจริงๆ คนที่เขาไปหลงโลกีย์อาตมาไม่สงสารเท่าไหร่หรอก เพราะมันกู่ไม่กลับ แต่ที่คุณแสวงหาสิ่งที่ควรจะได้ ยิ่งบางคนเคร่งครัดพยายามเอาใจใส่ศึกษา ยิ่งน่าได้ ยิ่งอาตมาอยากจะให้มากๆเลย คนอย่างนี้ น่าสงสารจริงๆ แหม ไม่รู้จะทำอย่างไร 

[๒๔๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าความยินดี ความเพลิดเพลิน ความทะยานอยาก (ราโค นันทิ ตัณหา) มีอยู่ในกวฬิงการาหารไซร้(แล้วมีบ้างไหม?…โยมตอบว่ามี) วิญญาณก็ตั้งอยู่งอกงามในกวฬิงการาหารนั้นในที่ใด วิญญาณตั้งอยู่งอกงามในที่นั้น ย่อมมีการหยั่งลงแห่งนามรูป ในที่ใดมีการหยั่งลงแห่งนามรูป ในที่นั้น ย่อมมีความเจริญแห่งสังขารทั้งหลาย ในที่ใดมีความเจริญแห่งสังขารทั้งหลาย ในที่นั้น ย่อมมีการเกิดในภพใหม่ต่อไป 

ในที่ใด มีการเกิดในภพใหม่ต่อไป ในที่นั้น ย่อมมีชาติชรามรณะต่อไป 

ในที่ใดมีชาติชรามรณะต่อไป เราเรียกที่นั้นว่ามีความโศก มีธุลี (คือราคะ) มีความคับแค้น 

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าความยินดี ความเพลิดเพลิน ความทะยานอยากมีอยู่ในผัสสาหารไซร้ … 

ถ้าความยินดี ความเพลิดเพลิน ความทะยานอยาก มีอยู่ในมโนสัญเจตนาหารไซร้ … 

ถ้าความยินดี ความเพลิดเพลิน ความทะยานอยากมีอยู่ในวิญญาณาหารไซร้ วิญญาณก็ตั้งอยู่งอกงามในวิญญาณาหารนั้น 

ในที่ใดวิญญาณตั้งอยู่งอกงาม ในที่นั้น ย่อมมีการหยั่งลงแห่งนามรูป 

ในที่ใด มีการหยั่งลงแห่งนามรูป ในที่นั้น ย่อมมีความเจริญแห่งสังขารทั้งหลาย 

ในที่ใดมีความเจริญแห่งสังขารทั้งหลาย ในที่นั้น ย่อมมีการเกิดในภพใหม่ต่อไป 

ในที่ใดมีการเกิดในภพใหม่ต่อไป ในที่นั้น ย่อมมีชาติชรามรณะต่อไป 

ในที่ใด มีชาติชรามรณะต่อไป เราเรียกที่นั้นว่ามีความโศก มีธุลี มีความคับแค้น ฯ

ชาวอโศกสงสารโลก โลกสงสารชาวอโศก
พ่อครูว่า…พวกเราเอาเป้าหมายที่ พระพุทธเจ้าให้ไว้มาเป็นเป้าหมายหลักคือ อโศก 

ตั้งแต่ มันไม่แจ่มใสไม่เบิกบานร่าเริง โศกะ ปริเทวะคือพิรี้พิไร อยู่กับอันนี้ มีความขัดเคือองอยู่กับอันนี้

ในโลกเขาจะหนีออกจากความโศกต้องมีอะไรมาล่อตะลุ้งตุ้งแช่ กับเหล่านี้ แต่พวกเราไม่ต้องมีก็เบิกบานได้ มันหลุดพ้นจากสิ่งที่ต้องเสียเวลาทุนรอนแรงงาน แล้วเขาไม่มีปัญญาออกจากสิ่งงมงาย ดีไม่ดีไปติดกับสิ่ง ที่เขาปรุงแต่งกันทับถมด้วยรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสสนุกสนานเบิกบานร่าเริง สิ่งที่สนุกสนานเบิกบานร่าเริงมันไม่ใช่รสชาติของธรรมรสนะ มันเป็นโลกียะรสที่สูญเปล่า มันไม่สูญเปล่าหรอกมันกลายเป็น โง่ซ้ำโง่ซ้อน โง่ซับโง่ซ้อน ตกผลึกลงไป โง่ดักโง่ดาน มันยิ่งหนักหนาสาหัส 

อาตมาเอาสารัตถะของมันมาขยายความให้ฟัง พวกเรานี้ปฏิบัติถูกตามธรรมะพระพุทธเจ้าที่ท่านพาปฏิบัติ คุณไปเปรียบเทียบดีๆเถอะ กับคนทางโลกเขา คนทั้งโลกเขาเห็นแล้วสงสารพวกเรา 

จริงๆแล้วใครจะน่าสงสารกว่ากัน เราก็สงสารเขา เขาก็มาสงสารเรา มันเป็นเทวะ เป็นสภาพ 2 คนที่ญาติดีกันก็ต่างคนต่างสงสารกัน โถ.. พวกคุณนี้อยู่ดีๆไม่ว่าดี หนีมาอยู่อย่างนี้ โถ.. ของอร่อยๆทำไมไม่กินกินแต่ผักแต่พืช เสื้อผ้าดีๆก็ทำไมไม่ใส่ หน้าหนาวเขาโชว์ผ้าสีสันกัน 

สู่แดนธรรม…พี่ผู้หญิงคนหนึ่งมีสามีอยู่ที่อเมริกา ถ่ายภาพตอนที่น้ำท่วม ที่บ้านราชให้เขาดู สามีก็บอกว่านี่หรือหมู่บ้านในฝันของคุณ คุณอยากไปอยู่หมู่บ้านอย่างนี้หรือ น้ำท่วมแล้วมันก็ทุรกันดาร ออกมาใช้ชีวิตลำบาก 

พ่อครูว่า…น้ำท่วมเราก็ว่ายน้ำเล่นฉลองน้ำกัน 

นิมนต์พ่อครูจิบน้ำ

สมณะฟ้าไท…เรื่องนี้มีนิทานหนอนกับเทวดา หนอนก็สงสารเทวดา ทำไมอดอยากแท้ จะกินอะไรก็คิดเอา หนอนว่าฉันสบายอยู่ในส้วมอ้าปากไม่ต้องลืมตาก็ลืมเลยแสนจะสุโขสโมสร 

พ่อครูว่า…พวกชาวเมืองจะไม่เห็นหนอนในกองขี้นะ แต่ส้วมของชาวบ้านนอกมันจะเห็นขี้ลงไปแล้วก็จะมีแมลงวันไข่ หนอนก็มี ขี้ลงไป ก็ถูกหัวหนอน มันก็ไม่ว่าอะไรบอกว่ามาแล้วอาหารอร่อย เดี๋ยวก็กิน 

พ่อครูเล่าถึงการใช้วัสดุธรรมชาติเช็ดก้น …ทุกคนในเมืองเขาไม่มีประสบการณ์อย่างนั้นหรอก ใครเคยเห็นชาวอินเดียเขาเอาอะไรเช็ดหรือเปล่า (โยมว่า ไม่เช็ดเลย) มันเหมือนหมูเหมือนหมาหรือ? หรือใช้ใบไม้

มนสิการไม่ได้ไม่มีสิทธิ์บรรลุธรรม

[๒๔๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เมื่อมีน้ำย้อม ครั่ง ขมิ้น สีเขียวหรือสีบานเย็น ช่างย้อมหรือช่างเขียนพึงเขียนรูปสตรีหรือรูปบุรุษให้มีอวัยวะน้อยใหญ่ได้ครบถ้วนที่แผ่นหินขาว แผ่นกระดาน ฝาผนัง หรือที่ผืนผ้า แม้ฉันใด ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน ถ้าความยินดี ความเพลิดเพลิน ความทะยานอยาก มีอยู่ในกวฬิงการาหารไซร้ วิญญาณก็ตั้งอยู่งอกงามในกวฬิงการาหารนั้น 

พ่อครูว่า…ท่านขยายจากวิญญาณมานามรูป ในปฏิจจสมุปบาทจะมีตัวย้อมตัวเสริม คือพวกความยินดีความเพลิดเพลินความทะยานอยาก เป็นตัวเชื่อม ตัวผสมส่วนที่จะให้ติดให้มีสีสัน อะไรต่ออะไร เป็นโลกีย์หนักขึ้นที่นามรูป

ในที่ใด วิญญาณตั้งอยู่งอกงาม ในที่นั้น ย่อมมีการหยั่งลงแห่งนามรูป ในที่ใดมีการหยั่งลงแห่งนามรูป ในที่นั้น ย่อมมีความเจริญแห่งสังขารทั้งหลาย ในที่ใดมีความเจริญแห่งสังขารทั้งหลาย ในที่นั้น ย่อมมีการเกิดในภพใหม่ต่อไป ในที่ใดมีการเกิดในภพใหม่ต่อไป ในที่นั้น ย่อมมีชาติชรามรณะต่อไป 

ในที่ใด มีชาติชรามรณะต่อไป เราเรียกที่นั้นว่ามีความโศก มีธุลี มีความคับแค้น ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าความยินดี ความเพลิดเพลิน ความทะยานอยาก มีอยู่ในผัสสาหารไซร้ 

… ถ้าความยินดี ความเพลิดเพลิน ความทะยานอยาก มีอยู่ในมโนสัญเจตนาหารไซร้ 

… ถ้าความยินดี ความเพลิดเพลิน ความทะยานอยาก มีอยู่ในวิญญาณาหารไซร้ วิญญาณก็ตั้งอยู่งอกงามในวิญญาณาหารนั้น 

ในที่ใด วิญญาณตั้งอยู่งอกงาม ในที่นั้น ย่อมมีการหยั่งลงแห่งนามรูป ในที่ใด มีการหยั่งลงแห่งนามรูป ในที่นทั้งหลาย 

ในที่ใด มีความเจริญแห่งสังขารทั้งหลาย ในที่นั้น ย่อมมีการเกิดในภพใหม่ต่อไป ในที่ใด มีการเกิดในภพใหม่ต่อไป ในที่นั้น ย่อมมีชาติชรามรณะต่อไป ในที่ใด มีชาติชรามรณะต่อไป เราเรียกที่นั้นว่า มีความโศก มีธุลี มีความคับแค้น ฯ

พ่อครูว่า…ภพชาติถ้าไม่รู้จักก็คืออวิชชา ขยายความด้วยปฏิจจสมุปบาท ที่ท่านสรุปมาเป็น ความยินดีความเพลิดเพลินความทะยานอยาก อยู่ในตัวเหตุหลักคือตัณหา 

ยินดี คือ ราโค

เพลิดเพลิน คือ นันทิ

ทะยานอยาก คือ ตัณหา

คือเป็นองค์ประกอบกระบวนการเดียวกันของตัณหา มันก็จะงอกงามอยู่ใน ถ้าเอาปฏิจจสมุปบาทขยายเต็ม มันก็จะมีความยินดีเพลิดเพลินทะยานอยากเป็นตัวเหตุสมุทัยหลัก ย่อลงมาในอาริยสัจ 4 เหตุก็คือตัวนี้ ขยายออกไปก็มีความยินดีความเพลิดเพลินความทะยานอยาก ตัวสำคัญ ที่เราจะต้องเรียนรู้ เรียนรู้อย่างที่เกิดให้ชัดเจนเลย คือมี ชาติ

ผู้ที่จะรู้จักชาติการเกิด และก็ดับการเกิด เมื่อการเกิดนั้นดับ ทุกอย่างก็ดับ 

เพราะฉะนั้นจะต้องเรียนรู้ตัว ชาติ นี่แหละเป็นตัวสำคัญ มีชาติจึงมีภพ 

ชาติ เกิดจากจิตโง่ จากอวิชชา เริ่มต้นในปฏิจจสมุปบาท สังขาร วิญญาณ นามรูป อายตนะ ผัสสะ เวทนา ตัณหา อุปาทาน ภพชาติ ชรามรณะฯ 

เพราะฉะนั้นที่ศึกษาสำคัญ จึงอยู่ที่ตัวชาติ ที่คุณจะต้องรู้จัก ชาติ 5 แล้วจัดการ กระทำกันที่ตรงจิต มนสิ การะ(กระทำ) จะทำกันตรงนี้ 

คุณไม่สามารถทำกันที่ ใจ ไม่สามารถ มนสิ ไม่สามารถกระทำตรงใจ มนสิการะนี้ได้ คุณหมดสิทธิ์ในการปฏิบัติธรรมของศาสนาพุทธทั้งหมด หมดสิทธิ์เลย เพราะฉะนั้นเมื่อคุณรู้อย่างนี้แล้ว คุณก็จะต้องสามารถที่จะจับตัวที่เกิดชาติ เป็นใจ จิตของเรานี่แหละมันเกิด โอปปาติกะสัตว์ สัตว์เกิด ถ้าจับที่ มนสิ ที่จิต ถ้าจับตัวนี้ไม่ได้คุณไม่มีที่กระทำ คนจะกระทำ มนสิการได้ ต้องจับจิตนี้ได้ 

พวกที่มิจฉาทิฏฐิเขาก็จับจิตของเขาได้เหมือนกัน แต่จับแล้วเขาไม่มีวิจัย จับแล้วเขาเข้าใจว่าจะจับจิตนี่ทำให้จิตมันดับ ประเภทตามวิธีของเขา คือ มันไม่มีปัญญา ไม่มีปฏิภาณ เขาว่า เอ็งหยุดนะๆๆ พระพุทธเจ้าท่านบอกว่า “เราน่ะหยุดแล้วแต่เธอสิยังไม่หยุด” เพราะเธอยังโง่อยู่ ไปหยุดอะไรก็ไม่รู้ มันไม่หยุดจริง

เพราะฉะนั้นคำว่า มนสิการ จึงต้องรู้อย่างถ่องแท้ อย่างแยบคาย อย่างละเอียด ภาษาบาลีว่า โยนิโส​ เพราะฉะนั้นคนที่ ทำใจในใจ เขาก็ว่า เขาทำใจในใจเป็น พวกเดียรถีย์หรือพวกเทวนิยม ทำแบบบื้อๆ เข้าไปหาจิตแล้วดับให้หยุดๆๆๆ มีวิธีดื้อๆ ไม่มีการวิจัยวิจารณ์อะไรไม่มีสติสัมโพชฌงค์ ไม่มีธัมมวิจัยสัมโพชฌงค์ ไม่ได้เรียนรู้ 2 ตัวนี้สำคัญนะ 

สติสัมโพชฌงค์กับธรรมวิจัยสัมโพชฌงค์ ศาสนาเดียรถีย์ แม้ชาวพุทธปฏิบัติผิดไม่มีสติสัมโพชฌงค์ ไม่มีธรรมวิจัยสัมโพชฌงค์ มีแต่เอ็งหยุด ๆๆ มีแต่ 1 1 1 1 แต่ของพระพุทธเจ้าแยกแยะออกทีละคู่ 2 แล้ว 1  …2 แล้ว 1 ถ้าไปทาง 0 ก็ 2 แล้ว 1… 1 อีกอันนึงต้องไปหา 0 ทั้งหมด ถ้าไม่ 1 ก็ 2 ทำให้ 1 เป็น 0… 2 ก็ทำให้เป็น 1 เป็น 0 ได้สำเร็จ สำเร็จหมดก็หมดได้ทุกคู่ 

เมื่อทำ 1 ให้เป็น 0 ได้ หมดก็กี่คู่กี่คู่ ต่อไปก็อีกกี่คู่ก็ทำได้หมด หาที่สุดไม่ได้ คุณก็ทำได้หมด เพราะคุณทำ 2 เป็น 1 ได้ 

เมื่อทำ 2 เป็น 1 ได้ก็ทำ 0 กับ 1 ให้เป็น 0 ได้ พูดชัด พูดง่าย เรียนให้จริงแล้วง่ายเหมือนกัน ทำได้ 

เป็น 0 ก็คือหมดสภาวะของจิตวิญญาณ หมดเลย หมดสภาวะของชีวะด้วย เราเรียนมาแล้วธรรมนิยาม 5 เป็นอุตุธาตุ เป็นพืชเลย มีชีวิตชีวาใสสดใสเหมือนพืช ของเรานี่งอกงามมันสอดคล้องกันกับชีวิตพวกเรา โอ้โห! อาตมาเห็นหัวหอม อาตมาเกิดมาจนอายุ 80 ปียังไม่เคยเห็น หอมหัวใหญ่ขนาดนี้สวยงามใสผ่อง เขาบอกว่าหัวละ 0.5 กก.ก็มี ใสผ่องนะ ถ่ายภาพออกไปไม่เท่ากับดูของจริงหรอก ของจริงมีแสงส่องกระทบด้วย มันผ่อง วาววาม เหลื่อมมาบๆเลย ภาษาอีสาน 

จะจบกิจได้ จุดสำคัญอยู่ที่ธรรมะ 2 ให้เป็น 1 เป็น 0

อาตมาว่าจุดสำคัญอยู่ที่ เทวธัมมะ คือธรรมะ 2 และพระพุทธเจ้าท่านก็เอาตัวสำคัญของชีวิตสัตว์โลกเลยโดยเฉพาะมนุษย์ มันหลง สุข หลง ทุกข์ 

แล้วทุกข์มันเกิดที่อะไร รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ มันเกิดที่ไหน ?…อยู่ที่ตรงไหนจะรู้ได้ง่ายจริงมากกว่ากัน 5 ขันต์เนี่ย.. เกิดที่เวทนา เวทนาจึงเป็นกรรมฐานของศาสนาพุทธ อาริยสัจ คือเรียนรู้ ทุกข์ เหตุแห่งทุกข์ เพราะความทุกข์กับความสุขมันเหมือนกระดาษแผ่นเดียวกันมันแยกไม่ได้เลย เมื่อไม่ได้ก็ต้องเผามันทั้งแผ่นทำลายให้มันสูญสลายหายไปเลย ก็จบ 

เพราะฉะนั้นคนจะไปมัวเรียนรู้จริงๆเลย ที่พุทธเจ้าท่านพยายามอธิบายให้ฟังเป็นการสมมติ สมมติสัจจะว่า สุขทุกข์นี้แบ่งแยกให้ออก ดูอาการของเวทนา ที่มันมีอาการ 2 

อาการหนึ่งเป็นอาการหลอก อาการหนึ่งเป็นอาการจริง 

เดี๋ยวจะไปขยายถึงอาการจริงแล้วเราก็จบอยู่ที่นี่ แล้วเราก็อาศัยอันนี้ไปเลย

คือ อาการ 2 นี้มันมีตัวหลอกอยู่ตัวหนึ่ง ก็ต้องเรียนรู้ 2 เวทนา แยกให้ออกโดยสภาวะสมมุติของมัน ว่า มันมี โดยโลก มันจึงมีสมมติที่แปลว่าโง่ อวิชชา ไปหลงตามอุปาทานที่เขาหลอกว่ามีแต่สวรรค์ แสวงหาสวรรค์กัน สังสัคคะๆ จะประกอบสวรรค์หาสวรรค์ สังสัคคะ จะสร้างแต่สวรรค์ให้แก่ตัวเองอยู่อย่างนั้น แต่ที่แท้คุณสร้างสวรรค์คุณก็นรกอยู่ด้วยกัน เพราะมันแยกไม่ออก เมื่อแยกไม่ออกก็ไม่มีวันจบ 

ศาสนาเทวนิยมจึงไม่มีวันจบ แต่เขาไม่มีปัญญารู้ เขาไม่รู้ว่าเกิดแล้วก็ต้องเกิดอีก เกิดแล้วก็ต้องเกิดอีก เขาไม่มีปัญญา ศาสดาเขารู้แต่ว่าไปอยู่กับพระเจ้า พระเจ้าก็สอนต่อไม่ได้ เกิดมีกรรมมีวิบากอะไรอีก แล้วมีการเวียนตายเวียนเกิด เหตุแห่งการเวียนตายเวียนเกิด แล้วก็มีสุขมีทุกข์อยู่อย่างนั้น เขาไม่ได้เรียนเขาไม่ได้รู้เลย เขาจบอยู่ที่พระเจ้า เขาก็อั้นตู้อยู่ตรงนั้นมีความรู้สั้นๆ จุ๊ดอยู่ตรงนั้น ชาติเดียวแล้วเขาก็ไม่รู้อะไรเลย กรรมวิบากเขาก็ไม่รู้ สุขทุกข์เขาก็ไม่รู้ แต่เขาว่าจะต้องเอาสุข เพราะฉะนั้นพวกนี้จึงโง่ไม่มีจบ โง่ไม่มีที่สิ้นสุด เพราะเขาไม่ได้ดับความสุขความทุกข์ 

ศาสนาพุทธดับหมดสุขหมดทุกข์ได้เลย จึงไม่มีแดนไม่มีภพ ไม่มีภพ ชาติก็ไม่มี ไม่มีแดน ทุกแดน ทุกแดนสวรรค์ แดนนรกไม่มี หมดแดนสวรรค์ แดนนรกไม่มี ไม่มีแดน รู้แต่สูญ สุญตธรรมหรือนิพพานธรรมก็จบ

ทีนี้ ผู้ที่สามารถจบได้ ก็สามารถอยู่กับสิ่งนี้ได้ โดยไม่สุขไม่ทุกข์ ก็รู้ไม่สุขไม่ทุกข์ก็เพราะว่าเราโง่ก็ได้ เป็นแบบเทวนิยมก็มีการมนสิการแบบข่ม เป็นเคหสิตะ เฉย แต่เขาไม่ได้ล้างเหตุ อุเบกขาของชาเคหสิตะคือชาวโลกีย์ ไม่ได้ล้างเหตุมันก็เฉย ต้องใช้พลังงานกดข่ม แล้วก็ไม่มีวันจบมันก็วนเวียนมาหมดฤทธิ์ ของการกดข่ม หยุดพักตรงนั้น มันก็มาสุขมาทุกข์อีกนิรันดร เพราะฉะนั้นสายนี้มีสุขมีทุกข์ตลอดนิรันดร จนกระทั่งมาเรียนรู้คู่ของมันแล้วหาเหตุ ดับเหตุ แห่งทุกข์ดับหมดสูญ สุขก็หมดไปทุกข์ก็หมดไปด้วย ความรู้อย่างนี้เทวนิยมไม่มีทำไม่ได้ทำไม่เป็น 

ทีนี้ ศาสนาพุทธทำตรงนี้เป็น ทำตรงนี้ได้จริง ทำ 2 ให้เป็น 1, ทำ 1 ให้เป็น 0 อย่างที่อธิบายไปทีละคู่ เทวะ แปลว่า 2 ถึงรู้สภาวะจิตสภาวะธรรมคือรูปนาม 

รูปคือสิ่งที่ถูกรู้ สภาวะที่ถูกรู้ 

นาม คือ จิตตัวธาตุรู้ของเรา จนกระทั่งมันเป็นปัญญาอันยิ่งเป็นตัวรู้ รู้ว่า อ๋อ อย่างนี้แล้วรู้รายละเอียดหมดเลย จะรู้รายละเอียดหมดคือรู้เวทนาตัวสำคัญ สุดยอดคือสุข-ทุกข์ เมื่อดับสุขดับทุกข์ เทวะ 2 ก็หมดไปด้วยเวทนาสุขเวทนาทุกข์หมดไป 2 หายไปก็กลายเป็นหนึ่งเป็น 0 ทุกอย่าง 0 หมดเลย นี่ไม่ใช่พูดภาษาเอาเล่นๆ มันเรื่องจริงเลยนะ ทำได้ตั้งแต่ตอนเป็นๆเรื่องจริงพิสูจน์ได้ตั้งแต่ตอนเป็นๆ

เพราะฉะนั้นคุณต้องอ่านอารมณ์ อ่านอาการของเวทนาให้ได้ แล้วก็ปฏิบัติจนกระทั่ง อาการสุข อาการทุกข์ รู้ได้ด้วย คุณจะต้องอ่านอาการของมันจริงๆ อาการสุขอย่างนี้ อาการทุกข์อย่างนี้ หยาบๆ จัดจ้าน มันก็อยู่กับทุกข์หยาบๆ 

คุณจะเรียนรู้เอาสุขมาเป็นที่ตั้งแล้วเอาเหตุแห่งทุกข์ดับตัวสุข ไม่ต้องเอาสุขมันก็ดับทุกข์เหมือนกัน แต่มันคงยากเพราะอารมณ์ของสุขคนไม่ได้อยากออก เพราะว่าอุปาทานตัณหามันอยู่อย่างนั้น พระพุทธเจ้าฉลาดจึงมาเอามุมทุกข์ เรียกว่า “อาริยะ” หรือผู้ฉลาดหรือผู้ประเสริฐ นี่อาจจะเอาอันนี้ ทุกข์กับสุขมันเป็นอริยสัจจะทั้งนั้นของผู้รู้ 

มันเป็นสัจธรรมที่อวิชชา สัจจะที่โง่เง่า ที่นี้สัจจะที่ฉลาดไม่โง่ไม่เง่าก็คือสัจจะที่จะต้องรู้ตัวจริง เรียกว่า “ปรมัตถ์สัจจะ” 

ปรมัตถสัจจะจริงๆก็จบ ไม่มีสุขไม่มีทุกข์ มีแต่สูญ สูงสุดจบก็สูญ ทีนี้ก็ไม่เป็นคนบื้อๆ สูญแล้วอย่างไรสูญก็ฆ่าตัวตายเสียสิ งั้นมาบอก บรรลุนิพพานแล้วก็ตายสิ มาร มาบอกพระพุทธเจ้ารู้จบแล้วจะอยู่ทำไม พระพุทธเจ้าก็บอกว่าเราไม่ไปหรอกเราจะอยู่สอนคน สอนคนที่ยินดีมาให้เราสอนเราบอก เราก็สอนก็บอก มีผู้มาเป็นสาวะกะสังโฆ พระพุทธเจ้าสอนให้ใครไม่ได้มาฟังก็ไม่ได้เป็นสาวก เหมือนโพธิรักษ์เป็นลูกพระพุทธเจ้าก็เอาอันนี้มาสอน มาสอนสาวก ผู้ไม่มาฟังก็ไม่เป็นสาวกก็ไม่มีทางออกไม่มีทางจบได้แต่มาฟังโพธิรักษ์แล้วจะจบได้ 

ตัดเขตอรหันต์ หมดความลับก็หมดทุกข์หมดสุข

อาตมายังรู้สึกว่าพวกเรารู้มากแล้วจบยังไม่ลง ที่จริงพวกคุณนี้จบกันได้เป็นอรหันต์กันได้ไม่ใช่น้อย ถ้ารู้จักสรุป จริงๆ รู้จักสรุป ถ้าคุณสรุปเป็นนะ คุณก็จะรู้เลยว่าคุณยังติดอันนี้อยู่นิดอันนี้อยู่หน่อย มันเรื่องเล็กจริงๆ ติดไอ้โน่นนิดอันนี้หน่อย กะปิดกะปอย ที่จริงเป็นการรู้เนื้อแท้แก่นสารสาระหมดแล้ว โลกมันก็มี รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส ถ้าไปภายในเป็น อัตตา ที่มันละเอียดหน่อยแล้วเราก็ไม่ชัดเจนมัน มันก็เหมือนกันนั่นแหละ น้ำหนักมันก็ต้องไป ลิ้มเล็มเป็นรส ก็เหมือนกับเรารู้จักรสกามแล้ว รสรูป อรูป มันก็เหมือนกันนั่นแหละคือ รสโง่ 

ติดรสอะไร ที่หยาบออกมา เหลือละเอียดก็เหมือนกันนั่นแหละเป็นรสเสพโลกีย์แล้วจะต่องแต่งเป็นรสทำไม มันไม่มีรสอะไรที่แปลกไปจากรสจริง ตาเห็นรูปเห็นสีมันก็มีเป็นอย่างนั้นไม่มีความสวยไม่สวย รสทางเสียงทางลิ้นไม่มีอะไรอะไรเลย แตะมันก็มีเปรี้ยวหวานมันเค็มอะไรของมันเป็นอย่างนั้น ก็เหมือนกันทุกชนชาติภาษาเป็นแต่เพียงภาษาเรียกต่างกันทั้งหมด มันก็รสเดียวกันเป็นของจริง 

แต่คุณไม่ใช่ต่างกันแค่ภาษา แต่อารมณ์มันต่างกันด้วย คนนี้ชอบรสนี้คนนี้ไม่ชอบรสนี้คนนี้ชอบ ใกล้เคียงกัน คนนี้ชอบตรงกันมากเลย ก็อยู่ด้วยกันปรุงด้วยกันปรุงหลอกกันไปหลอกกันมา ต่างคนต่างช่วยกันลงนรกกันไปแล้วก็หลงว่าได้สวรรค์กันไป คนกอดคอกันขึ้นสวรรค์ นี่คือคนกอดคอกันลงนรกไปด้วยกัน อองลองๆ ชอบอย่างนี้ไปด้วยกัน คือ เห็นแล้วมันน่าสงสารมันน่าขำมันน่าขัน เออ คนเรานี่มันโง่ได้ระดับ นานๆๆ ไอ้เราก็เออเนาะ เราก็มาดูแล้วทำไมเราถึงโง่ได้นานขนาดนี้ก็เห็นใจคนอื่นเขา ก็โง่ได้นานๆ เหมือนเราเคยโง่มา พอรู้เสียแล้วก็เลิก ไอ้ลองเลิกดู พยายามเลิก ก็เอาที่เราเคยเลิกอะไรได้ตั้งแต่หยาบ มันก็เลิกเหมือนกันนั่นแหละ ก็เลิกที่หยาบได้ ที่มันละเอียดขึ้นมาก็เลิกเหมือนกัน เลิกมาอยู่ตรงไหนคือไม่ต้องมีรสอย่างนั้นเป็นไม่สุขไม่ทุกข์เป็นอุเบกขา คนที่ทำได้จริงแล้ว สุขทุกข์กับสิ่งนั้นหมดสุขหมดทุกข์กับสิ่งนั้นจริงเลย คุณที่เคยเลิกเคยปฏิบัติมาได้แล้ว ก็จะอ่านอาการที่มันเฉยๆ คนที่ทำได้แล้วหมดสุขหมดทุกข์กับสิ่งนั้น ก็เอาอาการนั้นมาใช้กับสิ่งที่ละเอียดขึ้นไปเป็น รูป อรูป 

สู่แดนธรรม…พอดี เมื่อเช้านี้พ่อท่านได้เปิดเผยถึงการหมดความลับในความไม่สุขไม่ทุกข์ ถ้าหมดความลับแล้วก็จะหมดทุกข์ พ่อท่านสรุปว่าวันนี้วันแห่งความรักที่มีความทุกข์ก็เพราะว่ามันยังไม่รู้จักการหมดสิ้นความลับ ถ้าหากว่าเราได้ไปพิจารณาพ้นสุขพ้นทุกข์ได้ชัดเจนเมื่อไหร่ก็จะหมดความลับ ที่จะไม่รู้จักสุข-ทุกข์ หมดสุขหมดทุกข์

พ่อครูว่า…ใช่ เมื่อเช้านี้เสวนากัน อาตมาสรุปลงว่าตกลงความลับนี่คือความทุกข์ พระเจ้านี่คือความลับ พระเจ้านี่คือความทุกข์ เพราะฉะนั้นพระเจ้ายังไม่เปิดเผยพระเจ้าเมื่อไหร่ยังลึกลับอยู่อย่างนั้น ก็เท่ากันกับเขาไม่มีทางที่จะดับทุกข์ได้ เพราะพระเจ้าคือความทุกข์ ทุกข์กับสุขมันตัวเดียวกัน แต่พระเจ้านี้ ขออภัยผู้ที่นับถือพระเจ้าอย่าหาว่าดูถูกดูแคลน นี่พูดวิชาการ 

พระเจ้าไม่ฉลาดจึงหลงว่าความสุขนี้น่าได้น่ามีน่าเป็น มัดจำความวิปลาส แท้ๆ แล้วก็ติดอยู่ในอารมณ์นี้ความรู้สึกนี้ ไม่มีวันหายไม่มีการศึกษาที่จะหมดความรู้สึกนี้ ไม่มีวัน เพราะฉะนั้นศาสนาเทวนิยมจึงจะไม่หมดไปจากโลกหมดไปจากมหาจักรวาลได้ 

สู่แดนธรรม…ที่ผมชงเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อที่จะ ให้พวกเราได้พ้นความลับ คือบางคนก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองหมดสุขหมดทุกข์กับเรื่องอาหารหรือยัง ก็ตอบตัวเองไม่ได้ เมื่อตอบตัวเองไม่ได้ก็เป็นความลับอยู่เช่นนั้น

อาหาร 4 จบถึงวิญญาณฐีติ 7

พ่อครูว่า…อาหารจึงเป็นหนึ่งในโลกโดยเฉพาะ กวฬิงการาหาร อาหาร 4 สรุปที่กวฬิงการาหาร วิญญาณที่คุณโง่ ต้องเรียนรู้วิญญาณจากนามรูป แล้วเรียนรู้ประพฤตินาม 5 รูป 28 เห็นให้จริงเลย ว่ามันมีชีวิตินทรย์ของกิเลสตัณหา ต้องพยายามให้หมดชีวิตินทรีย์ของกิเลสไม่มีชีวิตของกิเลส แต่แน่นอนชีวิตรูปต้องมีอยู่ ในฐานะที่เรายังมีชีวิต ชีวิตรูป ต้องมีอยู่ แต่ชีวิตินทรีย์กิเลสหายหมดไปแล้ว จึงเหลือชีวิตที่ไม่มีกิเลส มันยากที่ต้องแยกอินทรีย์ของกิเลส ให้ดับหายตายเพราะฝีมือแท้ๆ จนกระทั่ง เวทนาของเรานี้รับรู้รสว่าไม่มีแล้ว หมดแล้วรสโลกีย์ รสทุกข์สุขรสอร่อยโลกีย์ทางตาหูจมูกลิ้นกาย แม้แต่กิเลสชั้นปลาย ชั้นรูป ชั้นอรูป ก็หมดสิ้นเกลี้ยง

กลายเป็นจิตในระดับ อากาสาฯ คือก็ว่างๆโล่งว่าง แล้วที่มันรู้โล่งว่างมีอะไรไปรู้ ก็คือ วิญญาณ มันมี อากาสาฯ​มีวิญญานัญจายตนะ มันก็มี 2 ตัวนี้ วิญญาณกับอากาศ จิตของเราว่างแล้วเป็นอากาศว่างกลาง แล้วก็ธาตุวิญญาณก็รับรู้ เราก็รู้ว่ามีเท่านี้ มันมีเท่านี้เพราะอะไร?..เพราะมันไม่มีกิเลสแล้ว ไม่มีเลยนิดนึงก็ไม่มี ภาษาก็ว่า อากิญจัญญายตนะ ไม่มีแม้นิดนึงน้อยหนึ่งก็ไม่มี อะไรไม่มี..ก็คือกิเลส ก็ทบทวนเรียนรู้ซับซ้อนจากวิญญาณกับอากาศ อากาศคือว่างไม่มีแล้วกิเลส ว่างจริงๆ ก็ตรวจสอบอีกไม่มีแล้ว นิดนึงน้อยนึงก็ไม่มี ก็จบ 

เพราะฉะนั้น เรียนรู้การไม่มีกิเลสนี้จึงเรียนรู้วิญญาณ ในขณะที่มีวิญญาณตั้งอยู่ ภาษาก็คือวิญญาณฐีติ วิญญาณฐีติ 7 จบที่ อากิญจัญญายตนะ เพราะตื่นรู้มีสติชาคริยา มีความตื่นเต็ม ความตื่นเต็มคืออย่างไร ตาหูจมูกลิ้นกายทำงานภายนอกตาก็ตื่นขึ้นมา ไม่ใช่หลับไปอยู่ หูก็ตื่นขึ้นมารับรู้เสียงเต็มที่ สัตตะ แปลว่า ร้อย สติ คือ ร้อย ตาก็เห็นรูปเต็มร้อย ใครตาถั่วก็เห็นไม่เต็ม แต่คนมีสติก็เห็นเต็มร้อย แต่หากว่าตาของคนพิการก็เห็นถั่วๆ ก็เท่านั้น แต่ร้อย เป็นการเต็มร้อยของธาตุรู้ที่เป็นอธิปไตย มีสติเป็นอธิปไตยเต็มร้อย คุณจะพูดอยู่ก็เต็มร้อย กายก็เต็มร้อย พูดอยู่ก็เต็มร้อย คิดอยู่ก็เต็มร้อย นี่คือการตื่นเต็มเรียกว่ารู้ตัวทั่วพร้อม สติคือการตื่นเต็มรู้ตัวทั่วพร้อม ชาคริยาคือทำการตื่นทางตาหูจมูกลิ้นกายใจ ทำความตื่นให้แก่กายกรรมวจีกรรม ความตื่นทางมโนนี่แหละเป็นตัวรู้ทั้งหมด นี่คือความตื่นเต็ม 

ชาคริยานุโยคะ คือตื่นอะไร ตื่นจากนอนหลับ นอนหลับอย่างนั้นมันชาคริยาอย่างนั้นก็คือ จะเรียกว่าอะไรตื่น wake up มันอะไรล่ะภาษาบาลีจะว่ายังไง มันตื่นอย่างที่อาตมาหมาย

ที่จริงภาษาที่เขาเรียกว่าความตื่นคือพุทธะคือผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบานสมบูรณ์แบบ เพราะฉะนั้นก็ต้องเรียนรู้ จากการตื่นๆ ไม่ใช่ไปตื่นรู้ในขณะหลับ หลบๆหรี่ๆหลับๆไม่รู้ พระพุทธเจ้ารู้แจ้งสว่างรู้จริงรู้ครบ ศาสนาที่ยังลึกลับๆหลบๆหลับๆ คุณจะเรียนรู้อีกกี่ชาติกี่ชาติก็ไม่มีทางจบหรอก แค่ตื้นๆ แค่นี้รู้ไม่ได้ไม่ใช่เรื่องลึกซึ้งอะไรหรอก ไปหลับตาไปหลงสมมุติว่าพระเจ้าเป็นผู้สอนและพระเจ้าลึกลับอยู่ที่ไหนไม่รู้จัก ยาก มาเรียนรู้อย่างแบบพุทธเถอะ คุณจะนับถือศาสนาคริสต์ ศาสนาอิสลาม ศาสนาอะไรก็แล้วแต่ มาเรียนอย่างพุทธให้ดีๆ จบแล้วก็จะได้บอกสอนทางโน้นเขาว่า เราก็ชื่อว่าศาสนาอิสลาม ศาสนาคริสต์ศาสนาฮินดู ชื่อว่าศาสนาอะไรก็แล้วแต่สอนอย่างนี้เถอะ แล้วคุณจะสบายหลุดพ้นหมดเลยรู้จักพระเจ้าด้วย แล้วก็อยู่กับพระเจ้านิรันดรได้ถ้าคุณจะอยู่ เพราะมันยิ่งกว่าสุข 

สุขอันนี้มันยิ่งกว่าสุข เพราะมันรู้จักสุขที่มันเป็นมายา เราจะเลิกมายาได้หรือจะอยู่กับมายาก็อยู่อย่างเป็นนายมายา เป็นสิริมหามายาเป็นมายาอย่างใหญ่เป็นมายาอย่างดี เป็นนายของมายา เป็นผู้ให้การเกิดมายา 

อจินไตยสิริมหามายา โพธิสัตว์

สิริมหามายาคือแม่ของเนื้อแท้ของสิทธัตถะ เนื้อแท้ของผลสำเร็จ สิทธัตถะ แม่ของเนื้อแท้ผลสำเร็จที่ประสบผลสูงสุดแล้ว สิทธัตถะ นี่ของจริงเลย 

พระพุทธเจ้าต้องชื่อสิทธัตถะ โดยเฉพาะในยุคนี้ จะยุคไหนพระพุทธเจ้าองค์ไหนจะใช้ชื่อภาษาไหนก็แล้วแต่ แต่ภาษาที่ใช้กับพระพุทธเจ้า ภาษานั้นต้องลงตัวกับพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าจะใช้ภาษาไหนก็ต้องลงตัว แต่พระสมณโคดมต้องใช้ภาษาบาลี ก็ต้องลงตัวกับภาษาบาลี ต้องสิทธัตถะ แม่ก็คือมายาที่เป็นนายของมายา เป็นสิริมหามายา ต้องลงตัวกัน ตัวคนจริงกับพยัญชนะกับสภาวะธรรมลงกันหมด ไม่มีอะไรแย้งกันได้สักอย่าง อันเดียวกันหมดเลย แม่ต้องชื่ออย่างนี้ ลูกต้องชื่ออย่างนี้ นี่เป็นอจินไตยที่อาตมาเอามายืนยันให้ฟัง เป็นอื่นไปไม่ได้ แม้แต่ชื่อพระสาวกต่างๆ 

สู่แดนธรรม…เฉพาะที่ท่านมีบารมีแล้วใช่ไหมครับ 

พ่อครูว่า…ก็ต้องมีบารมีมาเกิดเป็นอันนี้ได้ คุณมาเกิดชื่อก็ต้องเป็นของคุณ ถ้าไม่มีบารมีรูปกับนามก็จะห่างไกลกัน แม้แต่ชื่อกับนามก็ไม่ลงตัวกัน เป็นคนชั่วก็ชื่อเสียงเท่ห์ดี เป็นคนดีก็ชื่อชั่ว ขี้เหร่ก็ชื่อว่างามๆ แต่ง้ามงามก็ชื่อว่าขี้เหร่ได้มันไม่ลงตัวกัน แต่นี่จะลงตัวกันหมดเลย อันนี้เป็นอจินไตยที่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร อธิบายยาก เป็นสิ่งที่สุดยอด 

เพราะฉะนั้นการศึกษาของพระพุทธเจ้าจะเป็นการศึกษาที่ให้เรียนรู้ ในความเป็นคน ในความเป็นจิต ในความเป็นอัตภาพ ในความอัตตา แล้วรู้ครบหมดเลย อัตตา จิต คนคืออะไรทำไมสำคัญนัก แล้วก็ดับ ความเป็นคนได้ด้วย เลิกความเป็นคน เลิกความเป็นจิตความเป็นอัตตาได้ ได้ตั้งแต่ตอนเราเป็นๆ ปรินิพพานเป็นปริโยสานได้จริงๆไม่ใช่พูดเล่น ไม่ใช่โวหารโก้ๆ จะอยู่ก็อยู่ได้ อย่างอาตมานี่ ยังไม่คิดจะจบ คิดจะอยู่ อยู่เพื่อที่จะเป็นผู้ที่รู้ ขนาดอาตมาก็รู้ไม่ใช่น้อยแล้ว อาตมาจะพยายาม มันก็มีเหตุผลเยอะ 

เหตุผลจะต้องช่วยศาสนา เหตุผลที่จะพยายามช่วยรื้อขนสัตว์ทั้งหลายแหล่ที่น่าสงสาร เหตุผลที่ตัวเองต้องพยายามไปให้ถึงที่สุดเมื่อได้เกิดมาเป็นอัตภาพแล้ว อัตภาพที่สุดยอดคือเป็นพระพุทธเจ้าก็ต้องเป็นให้สุด เป็นสุดให้ได้สิ เกิดมาทั้งที มีอัตภาพทั้งที ไปให้สุดให้ได้ ใครไม่คิดก็ช่างเขา ใครจะเอาแต่แค่อรหันต์และปรินิพพานเป็นปริโยสาน พระพุทธเจ้า ก็ไม่ได้ปิดบัง ได้แค่อรหันต์แล้วจะปรินิพพานไป เลิกเลยปริโยสานก็ของใครของมัน ไม่ทะยานอยากแบบอาตมา อาตมาถ้าอยากจะเป็นพระพุทธเจ้าก็ทำไป ชาตินี้ก็มีวิบากไม่ใช่น้อย แต่วิบากก็ตามบารมีของอาตมา ไม่หนักหนาเท่าไหร่ แต่ก็หนักหนาอย่างนั้น อย่างหนักแบบโลกๆที่ว่าจริงๆก็แค่ถูกแก๊สน้ำตา ไม่เคยถูกไม้หน้าสาม รถชนด้วยนับด้วยก็ได้ ขนาดนั้น อะไรอย่างนี้เป็นต้น 

ชีวิตแต่ละชีวิตของแต่ละคน มาดูชีวิตของเรา เราก็ไม่มีวิบากอะไรที่จะหยาบๆคาย ๆในชาตินี้ไม่เคยโดนคนเตะคนถีบสักที ไม่เคยเจอ ที่พูดนี่ไม่ได้ไปแสวงหานะ พูดอธิบายสัจธรรมสู่ฟัง ไม่ใช่ไปยีไปยวนไปท้าทายใคร มันบอกไม่เคย เอาสักที ขออภัยแต่อย่าดีกว่าไม่สนุกหรอก มันไม่ดีด้วยมันบาป ที่พูดไปก็เป็นอจินไตย 

ทำไมอาตมาไม่เคยถูกเตะถูกถีบสักทีในชาตินี้ มันก็เป็นอจินไตย เป็นเรื่องที่คิดเอาไม่ได้หรอก มันต้องลงตัวอย่างนี้ มันต้องได้ขนาดนี้อย่างนี้ ทั้งที่ยียวนไม่ใช่เล่น ก็ว่าไปนะ แล้วก็ให้เขาด่าแล้วด่าอีกพอสมควร 

สม.กล้าข้ามฝัน…ทำไมพระโพธิสัตว์ 2 องค์ ถึงต้องเหลือตาข้างเดียวเหมือนกัน 

พ่อครูว่า…คุณก็หาอะไรที่ยากมาให้ตอบ ก็เป็นอจินไตย ข้างเดียวกัน อาตมาก็ข้างขวา แต่ตาอาตมายังดีกว่าของในหลวงท่าน ต้องควักออกไปเลย ท่านใช้ตาเดียวจริงๆ แต่ของอาตมานี้ก็ยังพอใช้ได้ รับแสงได้ มันไม่ได้ที่ตรงโฟกัสของแมคคูล่า จุดโฟกัสตรงกลางจอตาที่รวมแสง Perspective ไปหาจุดศูนย์กลาง มันรับไม่ได้ เหลือแต่ตรงขอบ มันก็เลยได้ช่วยแสง พอให้ช่วยตาอีกตาหนึ่งให้มี three Dimension ให้เกิด 3 มิติ ไม่งั้นคนตาเดียวก็มีแค่ 2 มิติไม่ถึง 3 มิติ ถ้ามีตาครบ 2 ข้างช่วยกันมันก็จะช่วยให้เกิดรับ 3 มิติได้ อย่างนี้เป็นต้น ก็ช่วยให้เป็น 3 มิติ แต่ตัวข้างนี้ไม่สมบูรณ์แบบเท่านั้นเอง 3 มิติไม่มีจุดศูนย์กลางเต็มรูป 

อันนี้เป็นอจินไตยที่อาตมาก็พอรู้อยู่ แต่ว่าไม่อธิบายดีกว่า เพราะว่า  มันก็ไม่ใช่เรื่องลึกลับอะไรหรอก ไม่ใช่เรื่องไม่ดีอะไรหรอก ..อยากรู้สิ ยิ่งพูดยิ่งอยากรู้

เป็นอจินไตยอันนึงคือ จิตของพระโพธิสัตว์นี้มันใหญ่ ตาถ้ามองเห็น 2 ตาเต็ม มันก็จะเห็นทุกอย่างหมดเลย งานมันจะหนัก มันจะรับผิดชอบหมด อจินไตยนี้แปลว่า เอาน่ะเอาแค่นั้น ในหลวงก็เลยเอาแค่ตาเดียว รับผิดชอบแค่นี้ก็หนักแล้ว ขนาดนี้ก็ยังหนัก 

อาตมานี้หนักกว่าในหลวงตรงที่มันเป็นนามธรรม มากกว่าในหลวง เพราะท่านเป็นนามธรรม ของท่านเป็นรูปธรรม ก็มีผู้ช่วยเยอะเพราะท่านเป็นในหลวง นี่เป็นเรื่องอจินไตยทั้งนั้นท่านมีผู้ช่วย ส่วนอาตมามีผู้ช่วยน้อย ท่านเป็นในหลวง เพราะอาตมาเป็นในหลุม อีสานเรียกอยู่ทางลุ่ม อาตมาอยู่ในหลุม(พ่อครูไอ ตัดออกด้วย) อาตมานี่ในลุ่ม ไม่ใช่ในหลวง ก็มาช่วยพวกลุ่มๆ คือพวกอยู่ข้างล่าง ลุ่ม ภาษาอีสานคือล่างๆ 

ก็เป็นเรื่องจริง อจินไตย ไม่ใช่เรื่องนอกความจริง มันเป็นสภาวะธรรมต่างๆ เป็นองค์ประกอบ เป็นองค์ธรรมของมันทั้งนั้นเป็นของมันจริงๆ ก็ทำไป ซึ่งอาตมาก็ภาคภูมิใจนะ เหนื่อยก็ไม่มีปัญหา ก็เหนื่อยเราก็เข้าใจว่าเราเหนื่อย แต่เหนื่อยก็ No Problem โนพรอมแพรม ไม่มีปัญหาอะไรเพราะเรามีแต่ปัญญา จริงนะอาตมาไม่มีปัญหา อาตมารู้ตัวว่าอาตมาหมดปัญหา ตั้งแต่รู้ตัวเองว่า เราไม่มีอะไรที่จะอธิบายไม่ได้ อย่างอาตมาธิบายเกินกว่าคำถามที่คุณจะถามได้นะ คุณหาคำถามสู้อาตมาไม่ได้ เป็นอจินไตย นึกไม่ถึงว่าอธิบายได้นะ เอาอะไรมาอธิบายแล้วรู้เรื่องด้วยนะ ไม่ใช่เรื่องฟุ้งซ่านเพ้อเจ้อแต่เป็นเรื่องอยู่ในกรอบมันเกี่ยวกันอยู่นะ 

เพราะฉะนั้นการศึกษา พระพุทธเจ้าสอนอาตมาถึงบอกว่า เรานี้มันรู้ได้อย่างนี้เพราะเรามีความจริง อาตมาถึงมั่นใจว่าอาตมาเป็นคนจริง อาตมาไม่ใช่เป็นคนปลอม ไม่ใช่คนมาหลอกมาล่อคนอื่น ว่าฉันเป็นโพธิสัตว์ ฉันเป็นระดับ 7 มีความรู้มาทำงานอันนี้แก่สังคมแก่มนุษยชาติ ชาตินี้ปางนี้ พูดเพ้อเจ้อพูดลอยลม ไม่ใช่ มันเป็นของจริง เป็นจริง จึงได้ชัดเจนในตัวเองจริงๆๆ เนาะ เออ 

ยิ่งทุกวันยิ่งมั่นใจขึ้นทุกวันเลยว่า เราก็เป็นแก่นสารสาระของทุกอย่างในมหาจักรวาลที่มันเป็นอย่างนี้อย่างนี้นะ แล้วรู้อะไรหลายๆอย่างที่อาตมานำมาอธิบายไม่ไหว เพราะมันมากเกินกว่าที่พูดกับพวกเรา แต่อาตมาบางทีก็เอามาเปิดกับพวกเรา เขาก็ว่าคุยกันอะไรวะ คนข้างนอกจะเป็นอย่างนั้น แต่คนข้างนอกบางคนเรียนพยัญชนะมาก็รู้ว่า เออ..อันนี้ก็พอไปได้เป็นพยัญชนะต่อพยัญชนะ แต่สภาวะนั้นยาก สภาวะนั้นเข้าถึงยาก 

คนที่เรียนรู้กันอยู่ ธรรมะนี่ อยู่ที่อัตตวาทุปาทาน ยึดได้แต่แค่วาทะ ยึดได้แต่แค่คำพูด ไม่เข้าไปถึงความเป็นอัตตาตัวจริงหรอก อัตวาทะ ใส่เป็น อัตตวาทุปาทาน ได้แค่นั้นส่วนใหญ่ได้แค่ภาษาคำพูด เนื้อหาสาระมันไม่ได้ นับตั้งแต่ สังโยชน์ข้อที่ 1 สักกายะ คำว่า กายะ นี้ จะเข้าไปถึงเนื้อหาแท้ของ กาย ถูกต้องตามสัมมาทิฏฐิ ..ไม่แล้ว 

กาย เป็นแต่เพียง วัตถุ ดิน น้ำ ไฟ ลม เขาจะไม่เข้าใจว่า กายนี้คือ จิต มโน วิญญาณ หมายถึงตัวนี้เป็นหลัก ข้างนอกง่ายๆ ไม่ใช่หมายถึงข้างนอกอย่างเดียวด้วยนะ ข้างนอกก็มีแต่คุณนอกจนหลุด คุณนอกกายนี้คุณหลุดธาตุแท้ของกาย ธาตุแท้ของกายคือ จิต มโน วิญญาณ แต่คุณเข้าใจว่ากายนี้คืออุตุ กายไม่ใช่แค่อุตุ พีชะก็ไม่มีแล้ว กาย กาย อยู่ที่จิตเท่านั้น เห็นไหมวกกลับ อธิบายธรรมนิยาม 5 เขารู้กันที่ไหนที่อาตมาพูด 

ความรู้ทางด้านศาสนาพุทธทุกวันนี้แม้แต่จบเปรียญ 9 ก็ไม่ได้เข้าใจอย่างที่อาตมาอธิบาย อาจจะเข้าใจบ้างวะ กายนี้ พจนานุกรมก็ยังแปลว่า หมู่พวก ของ เวทนา สัญญาสังขาร เป็นต้น ก็หมายถึง จิตเจตสิก ที่ประชุมแห่งกองสังขาร เป็นต้น 

เสร็จแล้วก็ไม่ได้เรียนอย่างนี้กัน เมื่อมาปฏิบัติคำว่ากายก็คือดินน้ำไปลม จิตเจตสิกก็คือธาตุวิญญาณ เห็นไหม ผิดไปหมดเลย 

เพราะฉะนั้นแม้แต่สังโยชน์ข้อต้น พ้นสักกายะทิฐิ เขาก็ไม่พ้น…อีกไม่ถึง 1 นาที 

สมณะฟ้าไท สรุปจบ