650627 สภาวะจากใจ
วันบวรแต่ละครั้ง จะมีเด็กๆสัมมาสิกขาราชธานีอโศก มีความสุขที่ได้ร่วมงานกับผู้ใหญ่ในชุมชนเพราะในหนึ่ง สัปดาห์ ก็จะพบกัน1 ครั้ง เด็กๆและผู้ใหญ่ ประทับใจว่าอยากให้ถึงวันนี้ ซึ่งสังคมสาธารณโภคีที่พ่อครูพาสร้างให้ลูกๆได้ปฎิบัติตามนั้นเห็นผลจริง ในรูปธรรมและนามธรรม หลังจากได้ทำงานที่สวนไวพลัง ช่วยกันใส่ปุ๋ยอินทรีวัตถุเสร็จลงแล้ว ในเช้าวันนี้ จะมีการพูดคุยกัน ถามไถ่เป็นอย่างไรกันบ้าง แล้วแต่ละคนจะพูดให้หมู่กลุ่มฟัง ครั้งนี้ มีสิกขมาตุแสงฝน อโศกตระกูล เป็นที่ปรึกษาประจำกลุ่ม เทศนา ให้สภาวะ กับสมาชิกกลุ่มสีส้มให้ฟังว่า
“น่าภาคภูมิใจที่พวกเราได้มาถือศีล มาทำงานร่วมกัน การทำงานก็คือการปฎิบัติธรรมขณะทำงานเราต้องอ่านจิต อ่านใจ อ่านเวทนา อ่านความรู้สึก ชอบ ชัง รังเกียจไหม แล้วงานชนิดนี้มันหนักสำหรับเราไหม ก็ต้องประมาณด้วย การทำงาน การปฎิบัติธรรมนี้เป็นการปฎิบัติธรรมตัวเองนะ ไม่ใช่ของใคร ว่าเราทำงานแล้วรู้สึกอย่างไร สึกคิดอย่างไร อ่านเวทนาในเวทนา ตรงนี้สำคัญ ไม่เช่นนั้นเราจะเป็นแค่วัวงาน เราจะขาดทุน ได้แค่ออกแรงเฉยๆ เป็นกำลังเฉยๆ ถ้าเราทำไปก็วิเคราะห์ วิจัย พิจารณาไป แล้วรู้ว่าเราไม่ชอบ แต่ต้องทำเพื่อเราจะได้แก้ตัวที่เราไม่ชอบออกให้ได้ นั่นแหละคือกำไร คือบุญ เท่ากับฆ่ากิเลสในตัวเอง แต่ถ้าชอบ ชอบเพื่อสังคม เช่นทุเรียน เราชอบกิน แต่ถ้าเราไม่กินให้เพื่อให้คนอื่นกินนั่นแหละก็เป็นการฆ่ากิเลส แก้สิ่งที่เราเคยติดก็คือ เรามาแก้กรรมของตัวเอง สิ่งที่เราติด เช่น ก๋วยเตี๊ยวเราเจอเกือบทุกงาน แต่ทุเรียน นานๆเจอสักครั้ง จึงจำเป็นต้องตัดเรื่องก๋วยเตี๊ยวก่อน เพราะอาหารตระกูลเส้นๆ ทำไมไม่ลดละการกินทุเรียน เราต้องเริ่มลดละ ทีละอย่าง ที่เราติดยึด ไม่ใช่ ลดพร้อมๆกันไปหมด ถ้าเช่นนั้นเราเรียกว่าตระกะ นี่ก็ลด นี่ก็จะเอา สุดท้ายไม่ได้อะไรสักอย่าง เราจะเสียพลัง เราจึงต้องเราให้แม่นๆเลย เช่น ลดก๋วยเตี๊ยว ก็ลดเป็นปีๆเลย ลดแล้ว แต่ยังดูจิต ดูใจมันยังเหลือความอาลัย อาวรณ์ คือเป็นอนุสัยยังมีอยู่ ยังไม่เลิก เพราะฉะนั้นเราก็ต้องลดจนกว่าเจอก๋วยเตี๊ยวแล้วจะมีความรู้สึกเฉยๆ ให้ได้ก่อน” หลังจากนั้นทุกๆคน น้อมรับธรรมะ กราบพระธรรม และเข้ามาในชุมชน และรับประทานอาหารร่วมกัน อย่างสุขสำราญเบิกบานใจ
