660529 ศึกษาความผูกพัน-ความสัมพันธ์ กรณี บี-ประทับใจ รายการปรับทุกข์ปลุกธรรม #24 ราชธานีอโศก

660529 ศึกษาความผูกพัน-ความสัมพันธ์ กรณี บี-ประทับใจ รายการปรับทุกข์ปลุกธรรม #24 ราชธานีอโศก

ดาวโหลดเอกสารที่  https://docs.google.com/document/d/15xIrZOsI7NLJ8iXr7D9K_fqKFZXw1sdk/edit?usp=sharing&ouid=101958567431106342434&rtpof=true&sd=true                                                                                                                                    

ดาวน์โหลดเสียงที่   https://drive.google.com/file/d/1Z2wPGgvaWR9siqdVkMVKzwzxuUQAhYyW/view?usp=share_link 

ดูวิดีโอได้ที่ 

และ https://fb.watch/kQkNAzd9Sn/ 

ศึกษาความผูกพัน-ความสัมพันธ์ กรณี บี-ประทับใจ

พ่อครูว่า… วันนี้วันจันทร์ที่ 29 พฤษภาคม 2566 ขึ้น 10 ค่ำเดือน 7 ปีเถาะ ที่บวรราชธานีอโศก 

วันนี้เรามีศพ อยู่ข้างหน้าอาตมานี่ตั้งอยู่ข้างหน้าอาตมานี่เป็นศพของ นางสาวประทับใจ รักพงษ์อโศก ซึ่งเพิ่งเสียชีวิตไป เมื่อวานนี้ ถูกรถจักรยานยนต์ชนในขณะที่ไปทำงานแล้วรถมันเสียน้ำมันหมด แล้วลงมาจากรถเอาไฟมาส่องถนนมันเป็นที่มืดๆ รถมอเตอร์ไซค์มาจากไหนไม่รู้ซัดตูมเดียวซี่โครงหัก ขาหัก แล้วก็เลือดตกใน ช่วยกันไม่ทัน ก็สิ้นชีวิตไปเสียก่อน 

ชื่อเล่นของประทับใจเขามีชื่อว่าบี เป็นชาวอโศกเราจนกระทั่งอยู่ในตระกูลรักพงษ์อโศก ซึ่งมีท่านซาบซึ้ง สิริเตโช เป็นต้นตระกูล เมื่ออยู่กับพวกเราแล้วก็อยู่กันอย่าง ชาวอโศกจริงๆมานาน โดยเฉพาะเป็นครูด้วยสอนเด็ก สอนนักเรียนมามากมายหลายรุ่น เป็นครูตัวอย่างที่ทุกคนควรจะต้องได้ศึกษาอย่างดีชีวิตเขา 

เขาได้ประพฤติเขาได้กระทำ ทำงานไปด้วยศึกษาไปด้วย ปฏิบัติธรรมไปด้วย ครบสูตรของพระพุทธเจ้า ไม่ใช่ไปปฏิบัติธรรมหนีเข้าป่าเขาถ้ำหลับตาสะกดจิตไม่ใช่ อันนั้นมันของเดียรถีย์นอกรีตมันผิดมิจฉาทิฐิ แต่ของพระพุทธเจ้าที่อาตมาพาทำปฏิบัติลืมตามีอายตนะ 6 รับรู้ทางทวาร ทางหูจมูกลิ้นกาย แล้วก็ทำงานเกี่ยวเนื่องกันมีอายตนะต่างๆ โยงใยจิตวิญญาณกับภายนอกภายใน แล้วก็รับรู้ตัว 

ถ้าดูที่ชื่อว่าอายตนะคือมีทั้งภายนอกภายในระหว่างนามรูปวิญญาณอายตนะ สัมพันธ์กันเกิดเป็นสามเส้า วิญญาณแล้วก็แยกเป็นนามรูปมี 2 สภาพนามกับรูป 

ตั้งแต่รูปภายนอกแล้วก็มีภายในกำหนดรู้เป็นกาย เห็นรู้ชัดเจนอยู่ เรียกว่าอายตนะเป็นสภาพเชื่อมต่อระหว่างภายนอกภายใน ระหว่างกายระหว่างจิตอันนี้เป็นต้น 

ซึ่งพวกเราศึกษากันมารู้จักสภาวธรรมจากพยัญชนะจากภาษาที่อาตมาหยิบมาเป็น อุเทส เป็นคำอธิบายขยายความแล้วสามารถมีธาตุรู้มีปัญญามีสัญญากำหนดสภาวธรรมต่างๆพวกนี้รู้ด้วย ทั้งพยัญชนะและสภาวะมารวมเป็นอันเดียวกันเรียกว่าอายตนะ แล้วก็ปฏิบัติตนมา 

กำลังจะทำปริญญาเอก จวนจะดีเฟน กำลังจะได้ปริญญาเอกแล้วก็บอกอาตมาอยู่ว่า อย่างไรปีนี้ก็คงได้จบปริญญาเอก อาตมาก็ถามเขาอยู่เสมอ เขาก็ตั้งใจทั้งทำงานทั้งปฏิบัติธรรมทั้งสอนหนังสือ ครบครัน เพราะฉะนั้นจึงมีความสำคัญสัมพันธ์ มีกับพวกเราจนกระทั่งพวกเราได้เผลอ ไปมีความผูกพัน 

สัมพันธ์กับผูกพันนี้ต่างกัน ผูกพันคือสังโยชน์คือความติดยึดผูกพันกันจะไม่พรากจากกันว่างั้นเถอะ เพราะฉะนั้นมันก็เลย ทั้งๆที่พวกเราศึกษาธรรมะศึกษาอย่างเห็นๆอ่านอาการรู้สภาวะอย่างอื่นๆ รู้แจ้งในภาวะมีสติสัมปชัญญะปัญญา มีสติตื่นเต็มทั้งกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม รู้เห็นอาการของจิตเจตสิกรูป แต่เราไม่ถึงขั้นให้จบเป็นนิพพานได้ นี่แหละก็ต้องศึกษากัน 

ศึกษาถึงจิตที่มันผูกพันไม่รู้จักจบ 

ฟังเรื่องของความผูกพันกับความสัมพันธ์ให้ดีๆ สัมพันธ์มันต้องเกี่ยวข้องกันสัมพันธ์คือการเกี่ยวข้องกันทำงานร่วมกันอยู่ด้วยกัน ส่งเสริมกัน ขัดเกลากัน ทำประโยชน์แก่กันและกันจนกระทั่งมีประโยชน์มากขึ้น สร้างสรรค์มีประโยชน์ต่อผู้อื่นทั้งวัตถุทั้งพฤติกรรม กายกรรมวจีกรรมมโนกรรมทั้งความรู้ความคิด ปัญญา เชื่อมโยงกันอยู่ไม่ขาดตลอดเวลา 

เป็นคนมีปัญญาเป็นคนมีการศึกษาเป็นคนไม่เสียชาติเกิดคือ ชีวิตนี้ก็ได้อาศัยชีวิตอยู่ และรู้จักทุกข์รู้จักสุข และก็ได้ลดทุกข์ อาศัยสุขซึ่งเป็นการใช้อาศัยภาษาพยัญชนะมาใช้ ลำลอง ให้เป็นการติดยึดอารมณ์นั้นไม่ใช่ แต่มันก็ยิ่งกว่าอารมณ์นั้นเรียกว่า ปรมังสุขัง เป็นอารมณ์ที่ยิ่งกว่าสุข 

เขาเรียกว่าสุขคนโลกๆคือการบำเรอ แต่ยิ่งกว่าสุขนี้ไม่มีการบำเรอเป็นแต่เพียงอารมณ์หรืออาการความรู้สึกที่อาศัย ให้เป็นความรู้สึกที่เพียงอาศัยกันอยู่เท่านั้น จึงเป็นผู้ที่รู้สภาพที่เรียกโดยโลกๆว่าทุกข์กับสุข รู้ทั้งสภาพที่ไม่มีและสภาพที่ยังมีสภาวะที่เหลือ บางๆเบาๆ เล็กๆน้อยๆ มันก็มีอยู่เรียกว่า อนุสยะ น้อยคืออนุ สยะ คือตัวตน ยังมีตัวตนน้อยๆนิดๆ ไม่ถึงขั้น สกะ และไม่เป็นถึงขั้น สวะ 

สยะ สวะ สกะ 

สยะนี้ น้อยกว่าเพื่อน ย ล ฬ ว ส ห

สยะตัวที่ คือเศษวรรค สักกายะ สักกะ เป็นตัวตนที่เต็มรูป หยาบ รู้ยาก ศึกษาลดสักกะ แล้วมาลด อาสวะ แล้วมาลดอาสยะ หรือจบด้วยอาศัย อาสยะ เพียงแต่รู้จัก สยะ แล้วอยู่กับ สวะ อาสวะหมด

ยิ่ง สกะ ให้หมดก่อนเลย มันหยาบ ตัวตนที่เป็นสักกะ เช่น สักกายะ เป็นต้น

ผู้รู้ใช้พยัญชนะแล้วก็รู้จักสภาวะศึกษาจนสามารถลดกิเลสตัวนั้นลงได้ พระพุทธเจ้าสอนเราถึงความทุกข์ทั้ง 10 แม้พระพุทธเจ้าบรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาณแล้วก็เลี่ยงไม่ได้เรียกว่าเป็นทุกข์ที่เลี่ยงไม่ได้ 6 อย่าง 

ฟังดีๆนะพวกเรายังมีทุกข์อยู่ มี โศก ปริเทว ทุกข  ยังมี โทมนัส ยังมี อุปายาสะ อยู่ นี่คือคนที่ยังไม่รู้ความจริงยังมีโศกอยู่ ทั้งๆที่พวกเราคือพวกที่ไม่โศกแล้วบรรลุความโศกเป็นอโศกแล้ว แต่ก็มีผู้ที่ยังไม่บรรลุมีความโศกอยู่ ยังมีแค่พิรี้พิไร ติ่งต่องๆ แหม่นี่ พรากจากกันตายจากกัน เรามีชีวิตเคยร่วมทุกข์ร่วมสุข ร่วมประโยชน์ร่วมสร้างสรรค์ ร่วมเรียนรู้ ร่วมอาศัยซึ่งกันและกันสัมพันธ์กันอยู่ มีความสัมพันธ์ด้วยกันมา แต่เสร็จแล้วมาตายจากกัน 

มีใครจะไม่ตายจากกัน มีไหม ใครจะไม่ตายจากกันเลยตลอดนิรันดร ยกมือ เด็กก็เข้าใจผู้ใหญ่ก็เข้าใจ ไม่มีใครจะไม่ตายพรากจากกัน 

ถ้ายิ่งเข้าใจลึกซึ้งไปว่าคนเรานี้ตายพรากเฉพาะร่างกายนี้แต่จิตวิญญาณไม่พรากจากกันง่ายๆ ถ้าหากผูกพัน 

ถ้าผูกพันก็จะต้องมาเจอกัน แม้จะผูกพันแบบอาฆาตก็ต้องมาเจอกัน ผูกพันแบบรักใคร่ก็ต้องมาเจอกัน แล้วก็เกิดบุพเพสันนิวาส จะเป็นนิทาน เป็นเรื่องของการอาศัยร่างกายอาศัยชีวิต อาศัยบทบาท อาศัยเรื่องราวที่เราเคยสร้างนิยายร่วมกัน ไม่ว่ารัก ไม่ว่าโกรธ ไม่ว่ารักหรือชัง สร้างหนังมาเป็นล้านๆเรื่องแล้ว แล้วก็เห็นกันดูกันไปเป็นเรื่องเป็นราว จึงไม่ใช่เรื่องไม่จริง เป็นเรื่องจริง 

อาจจะเป็นเรื่องปรุงแต่งบ้าง เสริมเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้มันหวือหวากว่าเวิ่นเว้อไปหน่อยบ้างแล้วแต่ แต่มันจริง มันก็มีโลภโกรธหลง หนังนี่เขาเอาเรื่องของความโลภความโกรธความหลง มาเป็นรสชาติ ปรุงแต่ง แล้วก็สร้างเป็นลีลาของผู้แสดงตัวแสดงออกมา เป็นหนังแต่ละเรื่องทุกเรื่องแค่นั้นแหละ ใช้โลภโกรธหลงเท่านั้นแหละมา สร้าง 

ทีนี้พระพุทธเจ้าสอนเราถึงทุกข์อีก 4 อย่างที่มันเป็นเรื่องรสชาติของความโลภโกรธหลง เป็นทุกข์ 4 อย่างที่พระพุทธเจ้าบอกว่าอันนี้เลี่ยงได้ 

ส่วนความทุกข์อีก 6 อย่างที่เลี่ยงไม่ได้มีอะไรบ้าง 

ก. ทุกข์ที่เลี่ยงไม่ได้ (ทุกข์อันเกิดจากกาย) . 

1. สภาวทุกข์ ทุกข์ประจำสังขาร เกิด แก่ เจ็บ  ตาย คนจะมีความทุกข์นี้ เกิดเป็นชีวิตขึ้นมาแล้วก็พยายามโตขึ้น ถึงขั้นแก่บางคนก็ฝงก่อนแก่ ตายตั้งแต่ตอนเด็ก ตายตอนหนุ่มสาว ตายในระหว่างกำลังเป็นวัยทำงาน เป็นวัยแข็งแรงอย่างบีนี้ สรรอายุ 45 กำลังเป็นวัยสร้างสรรค์ทำงานแต่ก็ตาย เกิดแก่แล้วก็ตาย ไม่มีใครเลี่ยงได้เรียกว่าสภาวทุกข์

2. นิพัทธทุกข์ ทุกข์อยู่เนืองนิตย์ คือ หนาว ร้อน  หิว  กระหาย  ปวดอุจจาระ  ปวดปัสสาวะ ร่างกายเรามีความรู้สึกมีการกระทบ มีร้อนมีหนาวกระทบอยู่กับธรรมชาติใครก็เลี่ยงไม่ได้ มันร้อนเกินก็เป็นทุกข์ มันหนาวเกินไปก็เป็นทุกข์ เพราะฉะนั้นจึงเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ที่จะอยู่กับสิ่งแวดล้อม มันร้อนมันหนาว หรือมันกระทบ มันเจ็บมันปวด เป็นแผลเกิดขึ้นต่างๆนาๆ มันปวดอุจจาระ ปวดปัสสาวะ อั้นไว้ก็เป็นทุกข์ มันเลี่ยงไม่ได้หรอก นิพัทธทุกข์ 

เป็นพระพุทธเจ้าก็ต้องมีร้อน มีหนาว มีหิว มีกระหาย เพื่อที่จะเอามาบำบัดร่างกายถ้ามันขาดแม้เราไม่อยาก แต่มันก็ต้องกระหายเอามาบำบัดตามควร ถ้าไม่ให้มัน มันก็ไม่ได้เหตุปัจจัยก็เหี่ยวแห้งก็ตาย ปวดอุจจาระ ปวดปัสสาวะอย่างนี้เป็นต้นมันต้องมีมันเป็น นิพัทธทุกข์ มันเลี่ยงไม่ออก

3. อาหารปริเยฏฐิทุกข์  ทุกข์ในการหากิน-การทำงาน คือการแสวงหา จะต้องหาอาหารมาเลี้ยงชีพ จะต้องช่วยตนเอง แม้คนอื่นจะหามาให้ เราก็ต้องพยายามกิน อย่างอาตมาต้องแสวงหาความมีชีวิตต้องกินให้มัน ไม่กินให้มันก็อยู่ไม่ได้ มันก็ฝืนก็เป็นทุกข์ถ้าไม่อยากกินก็เป็นทุกข์ เราก็รู้ความจริงเป็นทุกข์แบบนี้เรียกว่า อาหารปริเยฏฐิทุกข์ ผู้ที่จะต้องพากเพียรให้มีชีวิตอยู่ ถ้าเราไม่ต้องการแต่เราควรจะอยู่มันก็ต้องกิน  

หรือแสวงหางานการ ถ้าไม่ทำงานการก็ไม่ใช่คนยิ่งกว่าเดรัจฉานก็ต้องแสวงหาการงานทำ  งานที่สร้างสรรค์มันก็ลำบากมันก็ทุกข์เราก็รู้ความจริงที่ต้องทำต้องจำเป็นจำนน มันก็ควร 

4. พยาธิทุกข์  อวัยวะเจ้าการทำหน้าที่ไม่เป็นปกติ มีความทุกข์เพราะว่าความเจ็บป่วย อวัยวะเจ้าการไม่สมดุล มันเจ็บมันป่วยมันขัดข้อง มันขาดแคลน มันไม่สมดุล อย่างอาตมานี้เลือดลมไม่สมดุลอยู่ข้างใน เจ็บจี๊ดจ๊าดข้างใน ตรงที่แขนที่ขาที่โน่นที่นี่ วันนี้ก็เจ็บตรงนี้หลังคอก็ปวดร้าวๆขึ้นมา เขาก็เอายาทาให้หน่อย นวดให้หน่อย ก็ค่อยยังชั่วแล้ว มันก็เป็นพยาธิทุกข์ 

5. วิปากทุกข์ ทุกข์เพราะผลกรรม เลี่ยงวิบากเก่าไม่ได้ อันนี้เป็นอจินไตยไม่ต้องคิด เราทำมาแล้ว มันเป็นวิบาก ชาตินี้มีวิบาก วิบาก มันมาถึงมันก็ต้องทุกข์ อย่างอาตมามีวิบากหนักหนาสาหัส ไปเนื่องจากอวัยวะมันไม่ดี มีกระเปาะอะไรขึ้นมาเบียดบังเส้นเสียงเส้นลม ทำให้ไอ มันก็เป็นวิบาก และเป็นอย่างที่หมอผ่าไม่ได้ด้วยถ้าหมอผ่าได้ป่านนี้ผ่าออกไปนานแล้ว นี่หมอผ่าไม่ได้ มันเสี่ยงมาก มันติดกับหลอดลมที่จะหายใจเลย เสี่ยงมากเลย จะไปปะผนังหลอดลมมันติดกับผนังหลอดลมปะไม่ได้ แล้วจะปล่อยให้ผนังหลอดลมรั่วก็ไม่ได้ มันก็เลยเป็นวิบากที่หนักกับอาตมา เป็นทุกข์ที่เลี่ยงไม่ได้ อาตมายังมีวิบากพวกนี้อยู่ก็ดีแล้ว นอกจากพวกนี้แล้วอาตมาก็ไม่เจ็บไม่ป่วยที่เป็นโรคร้ายแรงเท่าไหร่เลยในชีวิตมา 

ที่จริงเคยเป็นโรคอยู่ 2 โรค 1. เป็นกาฬโรค 2.เป็นไทฟอยด์

ตอนเป็นกาฬโรค ยายบอกว่าตายไปแล้ว 15 วินาทีเลย ชัก ไม่หายใจ แลบลิ้นยาวออกมา ยายก็ร้องไห้แล้ว พับไปเลยเสร็จแล้วก็ฟื้นขึ้นมา อาตมาจำได้ตอนนั้นเหมือนกับเข้าสนามรบ เป็นเด็กอยู่เลย อยู่ประมาณชั้นม. 2 เดี๋ยวนี้ก็ประมาณป.6 หายจากโรคแล้วก็หัวโกร๋นผมร่วงเลย 

2. มาเป็นโรคไทฟอยด์ ประมาณอยู่ม. 8 ปีแรกเลย อยู่กับพี่ล้วน ควันธรรม อาศัยอยู่กับเขาทำงานเลี้ยงลูก ทำกับข้าวให้เขา เราก็เรียนหนังสือไป เป็นโรคไทฟอยด์ ก็เกือบตายเหมือนกัน สลบไป ไม่รู้ตัวไปหนึ่งวันแล้วก็ฟื้นขึ้นมาหาย หัวโกร๋นอีกเหมือนกัน 2 ครั้งเป็นวิบากที่อาตมาเจอในชีวิต เป็นวิบากที่เลี่ยงไม่ได้  ไม่ได้อยากเป็น แล้วก็เกือบตาย 

นอกนั้นก็ไม่มีโรคอะไรหนัก ก็มีที่คออย่างที่ว่า 

6. ทุกขขันธ์ ทุกข์รวบยอดเพราะการประชุมแห่งขันธ์ 5  อันยังอาศัยมีชีวิตอยู่ ขันธ์นี่คือหมู่กอง ได้มันเป็นกองทุกข์ มีรูป มีเวทนา มีกาย มีความรู้สึก มีสัญญา สังขาร วิญญาณ เป็นทุกข์ มีขันธ์ทั้ง 5 เป็นทุกข์ มันมีสิ่งที่มันเป็นอาการของจิตต่างๆ จิตสัมพันธ์กับอื่นๆเรียกว่า รูป แล้วก็กลายเป็นความรู้สึก เป็นการกำหนดรู้เป็นหน้าที่ของเจตสิกต่างๆ แล้วก็ปรุงแต่งสังขารรวมตัวกันเรียกเต็มๆว่า วิญญาณ ก็มันมีอยู่มันยังไม่ ปรินิพพานเป็นปริโยสาน ยังไม่ตายทิ้งเกิดมาต้องมีพวกนี้ 

แม้ไม่มีรูปเป็นวิญญาณร่องรอยสัมภเวสีไม่มีใครเห็นรูป แต่ก็มีเวทนา มีความรู้สึก มีสัญญากำหนดรับรู้ของตัวเองอยู่ ปรุงแต่งเป็นวิญญาณของตัวเอง แต่อยู่กับตัวเองไม่ได้พบกับใคร ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับใคร มีอยู่กับวิบาก 

ถ้าเป็นวิบากที่ตัวเองอวิชชาตัวเองไม่รู้เรื่องไม่รู้ตัวแล้วก็ไปตามที่เราคิดว่าเราปรุงแต่งจะดิ้นออกจาก อยากหาที่เกิด อยากหาตาเห็น จมูกได้กลิ่น อยากหาลิ้นได้รับรส อยากหามีกายสัมผัสกับอะไร อยากมันไม่หยุดหรอก เหมือนกับคนนอนหลับนี่มันต้องตื่นมา พอนอนพอสมควรแล้วก็ต้องตื่นมาหาอะไรมาบำเรอตา. หู.  จมูก. ลิ้น. กายสัมผัสเสียดสี หลงว่ามันเป็นความสุขหลงว่ามันเป็นความหน้าได้หน้ามีหน้าเป็น มันก็เป็นธรรมดาธรรมชาติอย่างนั้นคนที่ไม่รู้ 

นอกจากมันเบื่อมันทุกข์มากก็อยากจะตายตายไปแล้วมันยังไม่หมดกิเลส มันก็จะมีอยู่นั่นแหละ เสร็จแล้วก็ไปอยากดิ้นรนใหม่ยิ่งโง่อยากจะดิ้นรน เห็นว่าถ้ามีตากระทบรูป หูกระทบเสียงพวกนี้แหละเป็นสุข ก็ยิ่งดิ้นรนอยากจะหาที่เกิด ดิ้นอยากจะมีตาหูจมูกลิ้นกาย เป็นสัตว์นรกเรียกว่า จิตวิญญาณที่ตายไปแล้วเป็นสัตว์นรก ที่มันดิ้นรนอยากได้ตาหูจมูกลิ้นกาย ซึ่งมันไม่มี มันก็เลยดิ้นรนที่รวมเรียกด้วยศัพท์ว่าดิ้นรนหาที่เกิด 

คือหาที่ที่จะมีตาหูจมูกลิ้นกายครบ นั่นแหละตายไปแล้วเป็นสัตว์สัมภเวสีดิ้นหาที่เกิดร่างเกิดที่มีครบตา จมูกลิ้น กาย มันเป็นความทุกข์ดิ้นรนแล้วตามวิบากมันจะไม่ได้ ถ้าไปมีวิบากที่จะต้องได้รับนรกอเวจีต้องไปตกทุกข์ดิ้นอยู่นั่นแหละ ก็ดิ้นจนกระทั่งมีวิบากอื่นที่ตนเองฝังไว้ในสัญญา มีอาฆาตมีพยาบาท มีแก้แค้น มีอยากได้อยากมีอยากเป็น แล้วมันก็ไม่ได้ 

อยากได้แล้วไม่ได้ไม่รู้แล้ว อวิชชาด้วย ก็ดิ้น อยากมากดิ้นมาก แล้วก็ไม่มีทางออก ไม่มีทางได้ จะขาดใจก็ไม่มีใจจะขาด เพราะมันไม่มีชีวิตชีวะ ไม่มีลมหายใจอะไร  มันไม่ต้องใช้ตับปอดไส้พุงอะไรมันไม่ต้องใช้ มันมีแต่นามธรรม พวกเราก็คงนึกออกยาก แต่มันทุกข์ชนิดที่เรียกว่า มันโง่ มันดิ้นรนในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ 

แล้วมันอยากได้สิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้  มันก็ดิ้น แล้วก็ไม่มีทางอื่นนอกจากความทุกข์อาการจิตของตัวเอง อาตมาจึงบอกว่า ทุกข์กระแทก ฆ่าทำร้ายทำลายอาการจิตของตนเอง ใช้ภาษาเรียกอันนี้ใช้พยัญชนะเรียกอันนี้ มันโง่ขนาดนั้นมันไม่รู้ มันอยากทำลายสิ่งนั้นเพราะคิดว่าทำลายแล้วมันจะได้เปลี่ยน เปลี่ยนออกมามี อยู่อย่างนั้นมันไม่มีสิ่งที่ตนเองอยากได้ก็เลยจะเปลี่ยนสภาพนั้น ออกมาเพื่อให้มันมีสิ่งที่ตัวเองคิดว่าจะได้ แต่มันเป็นไปไม่ได้อีก  มันก็เลยแต่เจ็บปวด ยิ่งทุกข์ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งทุกข์ยิ่งดิ้นรน 

เหมือนกับสัตว์ตัวที่มันดิ้นรนออกจากกรงขัง ก็ยิ่งกระแทกกรงไปเรื่อยๆมันยังไงอย่างนั้นอยู่ เสร็จแล้วมันก็ตาย กระแทกจนมันต้องตายเพราะมันกระแทกก็จะมีแต่ความกระทบกระเทือน ความเจ็บความแตก ความทำลายตาย ตายแล้วมันก็ไม่มีตาย แล้วมันจะเป็นอย่างนั้นอีก มันหนักกว่าเก่าเพราะโง่ไง เพราะอวิชชา มันก็ทำอย่างนั้นอีกหนักกว่าเก่า ความทุกข์ซ้ำซาก ความทุกข์หนักขึ้นหนักขึ้นโดยไม่รู้จักทุกข์ ยิ่งเป็นทุกข์ทับถมทุกข์ นี่คือโง่ 

พวกเราได้รับการศึกษาพวกนี้แล้ว เราจะไม่ทำทุกข์ทับถมทุกข์หรือไม่ทำทุกข์ทับถมตน เราจะมีทางออก เราจะมีมิตรดีสหายดีสังคมสิ่งแวดล้อมดี เราจะมาเกิดเร็ว จะมาเกิดอย่างนั้นอย่างนี้ มาหาที่เกิดแล้วจะมีที่เกิด ได้ที่เกิดที่ดีด้วย มาอยู่ในหมู่กลุ่มแวดวงที่ดีด้วย ไม่ไปอยู่ในแวดวงที่ยิ่งโง่ ไปพาเราเจอวิบากสารพัดนี่ไม่ มันมีวิบากดีเป็นกุศลวิบากมันก็จะมา อย่างบีนี่ ไม่ต้องห่วงหรอกไม่ไปไหนไกลเดี๋ยวก็มาเกิดในนี้แหละ ดูแลกันก็แล้วกันแล้วอย่าไปขี้ตู่กันมากว่าคนนี้แหละบีมาเกิด เดี๋ยวจะเป็นบีหลายคน เด็กน้อย เกิดมาในนี้หลายคนเดี๋ยวก็เป็นบีไปหมด มันก็จะไปไม่รอด 

ความทุกข์ที่เลี่ยงได้อย่างที่พระพุทธเจ้าท่านสอน โศก ปริเทว ทุกข โทมนัส อุปายาสะ(คือความคับแค้นใจอึดอัดขัดเคืองอยู่ในใจ) มันจะลดลงจนกระทั่งหายหมด 

ข. ทุกข์ที่เลี่ยงได้ (เจตสิกทุกข์ อันสามารถดับเหตุได้แท้) 

7. ปกิณกทุกข์ (ทุกข์จรแห่งกิเลส คือ โศก ปริเทวะ  ทุกขะ  โทมนัส  อุปายาสะ  เมื่อพรากจากคนที่รัก  หรือพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก เป็นต้น) 

8. สันตาปทุกข์ (ทุกข์ คือ ความร้อนเผาใจ อันนื่องมาจากกิเลสไฟราคะ  ไฟโทสะ  ไฟโมหะ  แผดเผา) 

9. สหคตทุกข์  (ทุกข์ไปด้วยกันกับโลก  เช่น  ลาภ  ยศ สรรเสริญ โลกียสุข) 

10.วิวาทมูลกทุกข์ (ทุกข์มีสงครามวิวาทะเป็นรากเหง้า) 

เราก็ให้มันมามีบทบาทกับเราไม่ได้ ราคะก็เป็นทุกข์ โทสะก็เป็นทุกข์ โมหะเกิดความวุ่นวาย งงไม่รู้จักอะไร ก็เป็นทุกข์ 

หรือ ทุกข์ เพราะโลกเขายั่ว ลาภยศสรรเสริญ สุขที่เป็นโลกีย์ก็ไปหลงอยากได้อยากมีตามเขาก็เป็นทุกข์เรียกว่า  สหคตทุกข์ 

ทุกข์ที่มันสุดยอดก็คือ วิวาทมูลกทุกข์ ความทุกข์ที่เกิดจากการทะเลาะวิวาทกัน นี่เป็นทุกข์ที่ 4 ของความทุกข์ที่เลี่ยงได้ อธิบายไปแล้ว ส่วนความทุกข์อีก 4 อย่างนั้นเลี่ยงได้  

วิวาทะหลังเลือกตั้งของประเทศไทยเป็นไปอย่างสวยงาม

วิวาทะ หรือวิวาท เป็นมูล 

ขณะนี้ประเทศไทยเรากำลังเกิดสงคราม หรือเรียกว่าวิวาทะระหว่างการเมือง การเมืองขณะนี้มีวิวาทะมีการขัดแย้งกันถกเถียงกัน แล้วยังไม่รู้จะออกทางไหนตอนนี้ ซึ่งมันเป็นสงครามของธรรมาธรรมะสงครามหรือเป็นสงครามการเมืองที่สวยงามมาก เราใช้ชื่อว่าวิวาท แต่เมืองไทยวิวาทกันไม่เหมือนกับยูเครน ไม่เหมือนสหรัฐหรือรัสเซียต่างๆข้างนอก อย่างนั้นมันเป็นวิวาทที่ฆ่ากันตายกันจริงๆ แต่พวกเราไม่ ยิ่งกว่าโขน ทำท่าจะฆ่ากัน ลีลามากสวยงามอ่อนช้อย เป็นซอฟต์พาวเวอร์ ไม่เหมือนเขาที่โหดเหี้ยมเอาตายเลย แต่พวกเราทำไปก็ยิ้มไป 

อย่างพิธานี้ยิ้มมาก ยิ้มๆ ดูดีๆเถอะยิ้ม ใจดีสู้เสือ เพื่อที่จะหว่านล้อม ยิ้มเพื่อโปรยเสน่ห์ที่จะให้เขาเอาขึ้นเป็นนายกฯให้ได้ เป็นกลยุทธ์กลวิธีกลเม็ดชนิดหนึ่ง เขาก็ทำ มันเป็นธรรมชาติเป็นสัญชาตญาณไม่ลึกซึ้งอะไรหรอกง่ายๆเขาก็ทำอยู่ ก็ว่าไป 

สรุปแล้วการเมืองของไทยเป็นตัวอย่างของโลก แม้เรื่องตำแหน่งยิ่งใหญ่ตำแหน่งนายกรัฐมนตรีของประเทศ ยิ่งใหญ่ทางด้านฆราวาส ทางด้านประชาชน นอกจากในหลวงพระเจ้าแผ่นดินแล้วก็มีนายกฯ จะเป็นใหญ่ในประเทศที่มีประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข เขาก็จะเปลี่ยนให้ได้ก็พยายามไป แล้วก็บอกแล้วพูดไปแล้ว เขาก็มีการวิวาทกันเป็นมูล วิวาทมูลกะ แล้วก็เป็นทุกข์ เขาก็วิวาทกันไปเท่านั้น 

แต่อาการวิวาทของสงครามแย่งนายกฯของเรา เห็นได้ว่ามันเรียบง่าย มันไม่เหมือนประเทศข้างนอกเขา ไม่เหมือนประเทศอื่นๆเขาเลย มันเบาบาง มันเล็กน้อย มันถ้อยที ค่อยพูดกันยิ่งกว่าโขน ยิ่งกว่าสีสันของลิเกอ่อนช้อย สวยงามงดงาม มันไม่ปะทะ มันไม่รุนแรงมันไม่โหดเหี้ยม มันสุดงาม นี่เป็นตัวอย่าง 

ตัวอย่างของการเมืองของไทย อาตมาเคยอธิบายตัวอย่างของการปฏิวัติโดยประชาชน ประชาชนเป็นผู้ปฏิวัติเป็นผู้ทำรัฐประหาร ที่อาตมาไปร่วมเป็นตัวละครมีบทบาทอยู่ตั้งหลายรัฐบาล หรือรัฐประหารจนสำเร็จ รัฐบาลยิ่งลักษณ์เป็นรัฐบาลสุดท้ายที่ได้ประหารสำเร็จไปแล้ว จนกระทั่งมีผู้ขึ้นมารับหน้าที่รับไม้บริหารต่อ คือพลเอกประยุทธ์ ที่ได้มารับไม้ต่อ 

ดูเหมือนเป็นสงครามเรียกว่าปยุทธะ ซึ่งแปลว่าสงคราม คือผู้ที่มีบทบาท ปะ คือดำเนินการอยู่ด้วยการรบ ยุทธะ แต่ไม่ได้เป็นการรบรุนแรง เป็นการรบที่ไปสู่ความยุติหรือ ยุตะ แปลว่าหยุดเป็น ปยุตตะ 

ปยุต เป็นชื่อของภิกษุชาวไทยเราคือสมเด็จพุทธโฆษาจารย์ อันนี้แหละจะเป็นอาจารย์ทางการเมือง นี่แหละลีลาของการเมืองไทย มันจะเป็นอาจารย์ที่ดังไปทั่วโลก โฆษาจารย์ เป็นตัวอย่างเป็นอาจารย์ให้โลกรู้ได้ศึกษา การเมืองนี้เป็นอาการตัวอย่างเป็นอาจารย์สอนให้มนุษย์โลกรู้ว่า นี่คือการเมืองที่สวยงามที่สุดในโลก 

แม้จะแย่งกัน แม้จะเหมือนวิวาทกัน เหมือนแย่งชิงอะไรกันอยู่ก็ไม่ได้เหมือนชาวโลกที่รุนแรง อันนี้ไม่โหดร้าย ไม่รุนแรง ไม่ฆ่ากันถ้อยทีถ้อยอาศัย ตอนนี้เขาก็ยังตกลงกันอยู่แต่ยังไม่สำเร็จ แต่ยังไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่สำเร็จ ไม่รู้ว่าหัวหางแย่งกันอยู่ จะมีใครเอาตัวกลางไปกินหรือเปล่าก็ไม่รู้ ยังไม่รู้ หวยยังไม่ออกก็ต้องดูกันไป 

แต่ลีลาพฤติการณ์ของการเมืองทั้งหลายแหล่ มันจะงาม มันจะไม่เหมือนของประเทศใดๆ คนกลัวจะเกิดสงครามกลางเมือง เช่น มีคนคิดไกลไปจนถึงว่าจะมีกลุ่มประชาชนออกมาประท้วง ลงถนน แล้วก็มีกลุ่มประชาชนไทยอีกกลุ่มหนึ่งออกมาประท้วงปะทะกัน แล้วจะเกิดทะเลาะกันวิวาทกันหรือเกิดสงครามกลางเมืองขึ้นมา เขาหวั่นไหวว่ามันจะเกิดอย่างนั้น 

ซึ่งอาตมาก็ยืนยันว่าอาตมาก็เป็นตัวละครตัวหนึ่งที่จะทำให้เกิดมีอยู่ด้วย อาตมาไม่บอกว่าจะทำหรือไม่ทำ แต่อาตมาก็จะดูว่าเหตุการณ์มันจะมาถึงขั้นไหน 

สมมุตินะ แม้ว่ามันจำเป็นจะต้องออกไปห้าม ออกไปเป็นการโพรเทส เป็นนักประท้วง การประท้วงครั้งนี้หรือครั้งตัวอย่างที่อาตมาพาไปประท้วงมา ซึ่งเป็นวิธีการประท้วงที่สวยงามที่สุด ใช้ความสงบ ใช้ความสุภาพ ใช้ความเรียบร้อย เอาความจริงมายืนยันกัน ใครผิดแพ้นะ เอาความจริง ยาวให้เป็น จะช้าจะนานเท่าไหร่ก็ไม่เป็นไร อยู่ในสนามรบ สนามประท้วงนั่นแหละรบกันอย่างนั้น มีอะไรก็มารบกัน เราก็สร้างวัตถุ สร้างสื่อสารเอามาขยายความจริงพูดกันให้รู้เรื่องอย่างคน คนชั้นสูงคนฉลาด ไม่ใช่โง่เง่า ไม่ใช่พวกมิลักขชน แต่เป็นพวก อาริยกะ เป็นคนเจริญคนฉลาด 

เพราะฉะนั้น ตัวอย่างการรบกันประท้วงกันตั้งแต่สมัยทักษิณ ตอนนั้นก็มีพลังงานจากกองทัพพลเอกสนธิมาช่วยนิดหน่อย ก็ถือว่าเป็นการปฏิวัติมีทหารมาร่วมนิดหน่อย จากนั้นมาตั้งแต่สมัคร สมชาย มาถึงยิ่งลักษณ์ ประชาชนทั้งสิ้นปฏิวัติ แล้วก็ปฏิวัติอย่างงดงามปฏิวัติอย่างสงบ ปฏิวัติอย่างอาริยกชน ปฏิวัติอย่างคนชั้นสูง อย่างคลาสสิคที่สุด เป็นการปฏิวัติที่คลาสสิคที่สุด หาดูไม่ได้จากไหนเลยในโลกนอกจากเมืองไทยเท่านั้นแสดงได้ และเป็นการแสดงที่จริงนะไม่ใช่เป็นการแสดงละครละเม็ง แต่เป็นเรื่องจริงของประเทศ ของมนุษยชาติแท้  ผ่านไปแล้วจบไปแล้ว มีผลสำเร็จไปแล้ว รัฐบาลพ่ายแพ้ไป 

จนทุกวันนี้เป็นตัวการที่เขาจะยึดอำนาจนี้ เขายังยึดอยู่เลย ยังเห่าอยู่เลยส่งเสียง ยังมีเศษเหลือ เศษเหลือของเยื่อใยของเขาที่ยังพยายาม จะเอาอำนาจคืนมาให้ได้ 

แต่อาตมาขอพยากรณ์ ขอพูดเลยว่าไม่ได้หรอก ไม่ได้แล้วล่ะ แต่เขาก็ไม่สิ้นความพยายาม ก็ทำอยู่ไปก็เป็นตัวอย่างของโลกตัวอย่างของความจริงที่มันมีอยู่ในโลกให้ดู ละครของโลก ตัวละครของโลกจริงๆ สร้างให้เห็นไป ยังไม่ลงเอยยังไม่จบทีเดียวแล้วก็ยังมีเศษเหลือมีเยื่อใยต่องแต่ง ยังมีกลเม็ดกลเชิงให้ดูกันอยู่เท่านี้ 

อย่างเห็นได้จะเป็นก้าวไกล จะเป็นเพื่อไทยสัมพันธ์กันขนาดไหนมีลีลายึกยักกันอย่างนี้ อาตมายังอธิบายไม่เก่ง อธิบายยากอยู่แต่ดูไปเถอะ เราไม่จำเป็นจะต้องบินไปดูไบ เพราะดูไบเป็นเมืองประเทศปลอมทั้งนั้นเลยอยู่ในทะเล มันถมทะเลขึ้นมาเป็นเมืองเป็นประเทศขึ้นมา เขาสร้างรัฐของเขาขึ้นมาเองอะไรพวกนี้แล้วก็เป็นเจ้าของรัฐมีเงินมีทองมาบริหาร เพราะเขามีน้ำมันมีทรัพย์ก็ว่ากันไปตามประสาชาวโลก ยังไม่ขยายความ 

ศึกษาความผูกพัน-ความสัมพันธ์ กรณี บี-ประทับใจ

มาเข้าสู่พวกเราที่ยังมีทุกข์อันโง่ ยังมีทุกข์อันโหยหา ผูกพันกับบีเขา 

  เขาตายก็คือตาย เลี้ยงลูกให้รู้จักโต เลี้ยงพ่อแม่ให้รู้จักตาย อาตมาเคยใช้โศลกนี้ ผู้ที่จะต้องตายก็ต้องตาย ผู้ที่จะต้องโตก็ต้องรู้ว่าเขาโตแล้วนะ อย่าทำเป็นเหมือนเขายังเล็กอยู่ เขาเป็นอธิบดีแล้วก็ยังบอกว่าลูกเอ๋ย ปัดโธ่ เขามีลูกน้องมีความเป็นผู้บริหารก็ยังเลี้ยงเขาเหมือนเป็นลูกแหง่ยังไม่รู้จักโต เขามีวุฒิภาวะ มีความรู้ความสามารถที่จะทำอะไรกับสังคมได้ยิ่งกว่าเราแล้ว เราเลี้ยงเขาแล้วโตขึ้นเราก็รู้จักวาระที่จะจบ 

เพราะฉะนั้นเลี้ยงลูกให้รู้จักโต  เลี้ยงพ่อแม่ให้รู้จักตาย 

แม้ว่าบีเขาไม่ใช่พ่อแม่จริงแต่ก็เหมือนกับพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเด็กๆมันผูกพัน นี่แหละมันทุกข์เพราะว่า ความผูกพันเรียกว่า สังโยชน์

สังโยชน์เป็นความผูกมันเป็นทุกข์ อย่างไรอย่างไรบีก็ไม่ฟื้นตายแน่ แล้วมะรืนนี้ก็จะเผาร่างเป็นเถ้าถ่านไป จิตวิญญาณของบีไม่ได้ตกต่ำ จิตวิญญาณของเขาได้รับการศึกษา ได้รับการเรียนรู้ปฏิบัติพัฒนา เจริญ เจริญไปเรื่อยๆ ไม่ได้ตกต่ำ ไม่มีทุคติ มีแต่สุคติ มีแต่ที่ไปที่เจริญสูงขึ้นไปหาที่สุดที่สูงไปเรื่อยๆ 

เขาเจริญในทางโลกก็เจริญ มาเป็นนักกสิกรรม เป็นกสิกรแข็งขันเป็นกระดูกสันหลังของชาติ มาช่วยพวกเราสอนพวกเด็กๆพวกเราหรือผู้ใหญ่ก็ตามพากันทำ ทำงานด้วย สร้างสรรค์ไปด้วย ศึกษาธรรมะไปด้วย ศึกษาทางโลกก็เรียนจนกระทั่งจะจบด็อกเตอร์ 

เราก็ไม่ได้ไปเห็นว่า อย่างดอกเตอร์เขา เป็นไปไม่ได้ เราก็เป็นได้ แต่แม้จะเป็นได้ พวกเราหลายคนจบด็อกเตอร์แล้วไม่เห็นจะไปเอาตำแหน่งดอกเตอร์ไปรับจ้างทำงาน รับสินบาทสินบนอะไรจากคนอื่นเขา เลี้ยงตัวเองไม่ต้อง อยู่ในนี้แหละมี ปริญญาใบประกาศใบรับรองเป็นดอกเตอร์ได้แล้วก็อยู่ในนี้ แต่ก็ทำงานอยู่กับพวกเรานี่แหละ มีงานหลายอย่างถนัดอะไรก็ทำกันไป 

งานที่จะเป็นประเภทคิด ประเภทเป็นงานด้านเอกสารด้านความรู้ด้านสังคมข้างนอก หรือสัมพันธ์กับข้างใน จนกระทั่งถึงอยู่กับดินหินปูน อยู่กับพืชพันธุ์ธัญญาหาร ก็อยู่นี่แหละก็ช่วยกันทำไป สร้างสรรค์ไป 

พิสูจน์ความจริงอันนี้กันในสังคม อาตมาจะพาพิสูจน์ว่า ผู้ที่เจริญควรยกย่องและมีค่ามีประโยชน์แก่โลกที่สุดคือกสิกร กสิกรเป็นผู้สร้างสิ่งอาศัย 1 ในโลก กสิกรคือผู้สร้างอาหารในโลก อาหารเป็นหนึ่งในโลก พระพุทธเจ้ายืนยันและก็จริงที่สุด เราเจริญคือสร้างอาหารให้ดี ให้อุดมสมบูรณ์ สร้างอาหารให้เป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์คุณค่าแจกไปทั่วโลก 

เพราะว่าเราเรียนเศรษฐศาสตร์ เราเรียนทางที่จะเอาเปรียบหรือเสียสละ พวกเราเป็นชาวเสียสละไม่ใช่ชาวเอาเปรียบ ไม่ได้เห็นการได้เปรียบเป็นคุณค่า แต่เราเห็นการเสียสละเป็นคุณค่า เป็นความประเสริฐ ความเอาเปรียบเป็นความเลว การได้เปรียบเป็นหนี้ การเสียสละเป็นเจ้าหนี้ 

เราพยายามศึกษาและเห็นความจริงแล้วทำความจริงอันนี้ให้ได้เรื่อยๆเลย เพราะฉะนั้นสังคมพวกเราอาตมาพาทำตามที่อาตมาเข้าใจ เข้าใจตามที่ได้เรียนมากับพระพุทธเจ้ามาจนกระทั่งถึงปางนี้เป็นโพธิสัตว์ระดับ 7 ก็เอาความจริงมาเปิดเผย มาพาทำ มาพิสูจน์ให้พวกเราทำ จนกระทั่งพิสูจน์ความจริงนี้ เป็นความจริงที่เจริญ เป็นความจริงที่ประเสริฐ เป็นความจริงที่คนจะต้องมาเป็นมามีมาได้ 

แล้วจะมีประโยชน์คุณค่าต่อโลกเขาไปอีกเยอะเลย เพราะฉะนั้นผู้ใดฟังดีๆแล้วจะเห็นได้ว่าเราไม่อยากมาเป็นกสิกร เราไม่อยากลงมาเป็นนักปลูก นักคลุกกับดิน แล้วก็สร้างพืชพันธุ์ธัญญาหาร เรายังคิดไม่เจริญนะ เรายังไม่รู้จักความเจริญของมนุษยชาติที่แท้จริง ทำความเข้าใจดีๆ แล้วมาให้ได้มาเป็นให้ได้ 

อย่างสมณะไม่ได้ไปเป็น นี่นะ ถ้าเปิดไปเลย อันนี้ก็เป็นสิ่งที่เกินคิด เพราะว่าสมณะ จะต้องไม่ไปคลุกแย่งฆราวาสปลูก มันจะยากมันจะไม่ดี มันซับซ้อนที่อธิบายยาก 

มาเป็นผู้ที่ให้ความรู้ที่ละเอียดละออ ปฏิบัติตนให้บรรลุสูงสุดแล้วก็ปฏิบัติตนให้รู้มีความรู้ความจริงเอามาบรรยายมาบอกมาสอนแบ่งหน้าที่กันเท่านั้นเอง ฆราวาสก็ทำอยู่กับกสิกรรมนั่นแหละ จะเก่งในเรื่องอุตสาหกรรม จะเก่งเรื่องเทคโนโลยีอื่นๆบ้าง ก็เก่งเถอะพอเป็นพอไปพออาศัย มันไม่ยิ่งใหญ่เท่ากับกสิกรรมหรอก 

คุณจะสร้างอุตสาหกรรมหรือว่าสร้างเทคโนโลยี เก่งถึงขั้นสร้างปืนสร้างระเบิด แม้แต่สร้างเครื่องใช้อาศัยใช้สอยได้ลึกซึ้งมากมายก็ตาม ก็เป็นประโยชน์อยู่ แต่ถึงอย่างไรๆ คุณก็ต้องกินทุกคน 

คนพิสูจน์ได้เลยว่าไม่ต้องอาศัยปืน ไม่ต้องอาศัยระเบิดอยู่ได้ อยู่ได้อย่างสงบดีด้วย 

เพราะฉะนั้นสังคมใดที่ไม่จำเป็นจะต้องใช้อาวุธ ใช้ปืน ใช้สิ่งที่ต้องเข่นฆ่ากัน จะสงบดี  สงบเลย ไม่ใช้ เห็นว่าสิ่งนี้เป็นพิษเป็นภัยมาก อย่าเอาเข้ามาวุ่นวายในสังคมเรา ไม่ต้องไปกลัวว่าใช้ปืนใช้ระเบิดไม่เป็นจะเป็นคนโง่ไม่ต้องกลัว โง่ที่ใช้ปืนฆ่าคนไม่เป็นนี่ให้มันโง่ตายไปเลย ใช้ระเบิดฆ่าคนไม่เป็นนี่โง่ไปเลย ไม่ต้องไปฉลาดเฉลียวที่จะไปใช้เงิน ไปใช้อาวุธ ใช้เครื่องฆ่าคน แล้วได้รับชมเชยว่าเก่งในการฆ่า เก่งในการใช้อาวุธ ไม่ต้อง ไม่ต้องไปหลงหนังจีน ไม่ต้องไปหลงหนังฝรั่ง หนังแขกเขาก็ไม่ส่งเสริมอาวุธการฆ่านะ ประหลาด หนังแขกไม่ส่งเสริมอาวุธการฆ่า มีแต่ใช้อาวุธใส่ไปแล้ว กลายเป็นดอกไม้ ซึ่งมันเป็นสุดยอดแห่งความรู้ สุดยอดแห่งปฏิภาณความรู้เลย 

ถ้าฟังธรรมเป็น ถ้ารู้จักสัจธรรมจะรู้จักแนวคิดของคนชั้นสูงกับแนวคิดของคนชั้นต่ำ ชั้นต่ำที่ยังโหดอยู่นี้มีเยอะ ตัวอย่างชั้นต่ำนี้มีเยอะ ตัวอย่างชั้นสูงดูจากอินเดียอย่างนี้เป็นต้น เข้าใจไม่ง่ายหรอก 

หรือแม้เมืองไทยก็ยังครึ่งๆกลางๆ ก็ดีแล้วไม่สร้างอาวุธดีแล้วไม่ต้องไปกระเหี้ี้ยนกระหือรือแบบโลกเขา ไม่ต้องไปแข่งกับทางโน้น แข่งทางด้านมาสงบ 

ขณะนี้เมืองจีนเขาเข้าใจสภาพพวกนี้ขึ้นมา แล้วอาศัยการสงบ สร้างสิ่งที่จำเป็น ไม่ว่าจะเป็นสินค้าจะเป็นผลผลิตของจีนตอนนี้ ระวังเถอะจีนจะสร้างพืชพันธุ์ธัญญาหารแข่งกับคนไทย เพราะคนเขาเยอะ เขามีคนเป็นพันล้าน เขาทำขึ้นมาแล้วเมืองไทยไม่มีพื้นที่ที่จะแพร่พืชพันธุ์ธัญญาหารให้เขาซื้อขายเป็นสินค้าเป็นผลผลิต แล้วก็ต้องอาศัยบ้างก็ไม่มีปัญหาหรอก จริงๆแล้วเมืองไทยยังมีความรู้ที่ลึกซึ้งเข้าไปกว่านั้น 

ไม่ขาย ไม่ต้องได้รายได้แลกเปลี่ยนเป็นตั๋วเงิน หรือธนบัตร แลกเปลี่ยนเข้ามาไม่ต้อง เงินมันเป็นเศษกระดาษ เป็นกระดาษชำระธรรมดา แล้วเขากำกับว่าชำระหนี้ได้ตามกฎหมายเท่านั้นก็เราไม่เป็นหนี้จะไปห่วงทำไมกระดาษชำระหนี้ ก็เราไม่เป็นหนี้ก็ไม่จำเป็นจะต้องไปมีกระดาษชำระ พวกเราไม่เป็นหนี้ กระดาษชำระหนี้ได้ตามกฎหมายเราก็อยู่ตามกฎหมาย เราไม่เป็นหนี้ เราก็ไม่ต้องใช้กระดาษชำระ 

แต่เราใช้พืชพันธุ์ธัญญาหาร ใช้สิ่งอาศัยเครื่องอาศัยที่เราอาศัยใช้ เราก็ทำเป็นแล้วอาศัยแลกเปลี่ยนซื้อขาย ซื้อหามาใช้ก็พอใช้พอสอย 

เช่นตอนนี้ขอเบิกตังค์ไปซื้อจอ จอ LED จอใหญ่เอามาใช้ดูกัน เป็นจอสื่อให้พวกเราได้เห็นได้รู้ เราก็ซื้อเพราะว่าเราทำไม่เป็น เราก็พอมีเงิน แม้จะขายของราคาถูกแจกฟรีก็ยังพอมีเงินไปซื้อได้ ก็ซื้อมาอาศัยก็ไม่ได้ขาดแคลน ไม่ได้เดือดร้อน ไม่ได้วุ่นวายอะไรมากมายนัก อย่างนี้เป็นต้น เราไม่ได้เกิดลำบาก ไม่ได้เกิดความขลุกขลัก ไม่ได้เกิดความรันช็อต ไม่ได้เกิดเดือดร้อนอะไร นี่คือการทำให้สังคมการทำให้ชีวิต ไม่ลำบาก 

ก็วกเข้าหามาหาจิตวิญญาณที่เรายังมีความลำบาก ความโง่ มีความผูกพันเกินไป ยังผูกพันกับบี เขาตายไปแล้ว จิตเขาก็ไปสู่สุคติอยู่แล้วไม่ต้องห่วงเขาหรอก เรานั้นไปเป็นทุกข์ ทุกข์อย่างไรมันก็ไม่มีประโยชน์ มันโง่เปล่าๆ มีความทุกข์เพราะไปอาลัยอาวรณ์ ไปห่วงหาเขา มันตัดขาด เขาตาย เขาก็จิตวิญญาณเขาก็พาเป็นไปสู่สุคติ แล้วจะไปเกิดไปเป็นอะไรต่อ ซึ่งเรารู้ไม่ได้ตามกรรมวิบากๆ เขาก็จะมาเกิดอยู่ในแวดวงของพวกเรานี่แหละ แล้วก็จะช่วยกันไปดำเนินกันไปสัมพันธ์กันไปอีกในอนาคต มันไม่ใช่เรื่องที่แปลก ไม่ใช่เรื่องที่ไม่เข้าใจ อาตมาอธิบายสิ่งที่เข้าใจสิ่งที่รู้จริงให้ฟัง เพราะฉะนั้นไม่ต้องไปงงไปสงสัย ฟังดีๆแล้วติดตามความจริงนี้ไปด้วยชีวิตของเรา 

ศึกษาชีวิตจริง เราเอาแต่พฤติกรรมความดีงาม บีเขามีความดีงามอะไร เรียนรู้แล้วทำแล้วฝึกตาม กายกรรมดีงาม วจีกรรมดีงามมโนกรรมดีงาม เรียนรู้ แล้วก็ปฏิบัติตนให้ได้ดีงาม อะไรไม่ดีของบีเขาเราก็รู้ว่าไม่ดี เราก็ไม่เอา เราจะตัดสินเองว่าไม่ดี เราก็ไม่เอา อะไรตัดสินว่าดีก็เอา เราก็จะยิ่งมีปฏิภาณปัญญาฉลาด รู้ดีที่ละเอียดละออ ดีที่สูงขึ้นสูงขึ้น แล้วเราก็มาเป็นคนสูงขึ้นไปเรื่อยๆ ก็เป็นประโยชน์ เป็นประโยชน์แก่กันและกัน เป็นตัวอย่างแก่กันและกันให้เราได้เรียนรู้ความจริงจากพฤติกรรม จากการประพฤติการปฏิบัติ 

ไม่ใช่เรียนรู้โดยมีแต่ตัวหนังสือ มีแต่พยัญชนะ แต่นี่มีกรรมกิริยา มีคนจริง มีการประพฤติ มีการสัมพันธ์กัน มีผลต่อกันและกัน เรามีโรงเรียนของเรา ห้องเรียนของเรานี้มันสุดยอดเลย เป็นบวร เป็นบ้านวัดโรงเรียนที่มีการศึกษาที่มีอะไรครบ สมบูรณ์แบบ 

เป็นโรงเรียนหรือเป็นมหาวิทยาลัยที่ยิ่งใหญ่มาก แล้วเราจะได้รู้จักว่า อันนี้คือเหตุปัจจัยในการเรียน เหตุปัจจัยในการศึกษาจากพฤติกรรม จากทั้งตั้งแต่วัตถุ การใช้วัตถุ การเกี่ยวพัน การสัมพันธ์ การประพฤติ การคิด ความฉลาดเฉลียว เอามาใช้สร้างสรรค์ ชีวิตเราก็เจริญพัฒนาขึ้นไป นี่เป็นประโยชน์แก่กันและกัน 

ชีวิตของผู้ที่ยังไม่จบ จบในเรื่องหนึ่ง จบในกรอบหนึ่ง โสดาบัน สกิทาคามีจบ อนาคามีจบ อรหันต์จบ เป็นโพธิสัตว์ระดับ 5 6 7 จบไปเป็นขั้นๆ มันก็มีกรอบแห่งความจริงให้เราศึกษาไปตามลำดับ 

เพราะฉะนั้นทุกอย่างเป็นความจริงที่พวกเรามีตัวอย่าง มีตัวอย่างประพฤติให้เราเข้าใจ ให้เราเห็นความจริง เป็นตัวอย่างที่ศึกษา นี่แหละสุดยอดแล้ว เป็นโรงเรียนหรือเป็นมหาวิทยาลัยที่ยิ่งใหญ่ที่สุด บวร บ้านวัดโรงเรียน ศึกษาดีๆเถอะ แล้วเราจะได้ 

แล้วเราจะลดความทุกข์ บรรเทาทุกข์ เข้าใจความจริงว่า อ๋อ.. เขาตายพรากไป อย่างไรเขาก็ไม่ฟื้นกลับมา แต่ที่จะเหลืออยู่ก็คือพฤติกรรมที่เราจำได้ ความเคยเกี่ยวพันสัมพันธ์กัน เราก็เอากรรมกิริยาอะไรที่เราเห็นดี อันนี้ควรทำอย่างนี้ นั่นต่างหากที่มันเป็นสิ่งที่จะได้ที่เราจะเอามาประพฤติตาม แล้วก็ทำให้เป็นตามดีตาม สิ่งดีๆอะไรของบีเขามีเยอะ เด็กๆทุกคนเคยอยู่ด้วยกันมาเข้าใจ เก็บเอาสิ่งดีๆของพี่บีเขา ของอาบีเขาหรือว่าของครูบี เอามา เรียนรู้ปฏิบัติประพฤติให้ได้ประโยชน์อันนั้น 

อย่าไปอาลัยอาวรณ์ อย่าไปผูกพันอะไรมากนัก มันไม่ฉลาด ไปผูกพันไปอาลัยอาวรณ์อยู่มากเกินไปก็เท่านั้นเอง อย่างไรมันก็ต้องพรากจากกัน ไม่มีอะไรจะไม่พรากจากกัน 

จะยิ่งใหญ่ จะดี เป็นผู้คนที่ดีงามมากเท่าไหร่ อย่าว่าแต่บีเลยขนาดพระพุทธเจ้าก็ยังต้องพรากจากไป จะดีอย่างไรก็ต้องตาย ถึงเวลาก็ต้องตาย ตายช้าตายเร็วก็แล้วแต่ อย่างพระพุทธเจ้าอายุ 80 ก็ตายแล้ว อาตมาอายุ 89 90 ยังไม่ตาย ยังพยายามกระเสือกกระสนให้นานพอสมควร แต่ก็ต้องตายในวันหนึ่ง แล้วก็บอกไว้ก่อนเลยว่าไม่ต้องอะไรอาวรณ์อะไรให้มากมาย เหมือนอย่างที่เรามีอาการอาวรณ์อาลัยแล้วมันเป็นทุกข์นะ การอาวรณ์อาลัยมันก็ทุกข์ จะทุกข์มากทุกข์น้อยอะไรก็แล้วแต่ ผู้ที่ผูกพันกันมากกับบี อย่างตี้ ก็ร้องห่มร้องไห้กับอาตมา อาตมาก็บอกให้รู้ความจริง ปล่อยวาง อย่างไรบีเขาก็ตายไปแล้ว เรายังอยู่ก็ทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์อะไรที่ดีก็ทำ ถ้าไปร้องไห้มันก็เท่านั้นเอง อย่างไรก็ไม่ฟื้น อย่างไรก็ไม่กลับมาด้วย มันก็ได้แค่นั้น เราก็ต้องเข้าใจความจริงตามความเป็นจริงพวกนี้ให้ดี อย่างนี้เป็นต้น 

การที่จะเข้าใจนี้เป็นเรื่องจริงจากคนจริงๆ พฤติกรรมจริงๆ และกิเลสเราที่โง่ กิเลสเราที่มันติดยึดผูกพัน ไม่รู้จักปล่อยจักวางสิ่งที่เป็นอย่างนี้แล้วต้องปล่อยต้องวางต้องตัดต้องพรากก็ต้องรู้การพราก ไม่มีอะไรจะไม่พรากจากกัน นี่เป็นคำตรัสของพระพุทธเจ้า ไม่มีอะไรที่จะไม่พรากจากกัน 

เพราะฉะนั้นเราก็จะต้องมาเรียนรู้ความจริงพฤติกรรมของคนจริงๆพวกนี้ แล้วเราก็รู้จักปล่อยจักวาง รู้จักการสละปล่อย สละ วางปล่อย เลิก ไม่ผูกพันต่อ แต่เรามีความรู้ความจำได้เราก็เข้าใจ ระลึกได้จากความรู้ความจำเอามาเป็นตัวอย่าง ไม่ใช่เอามาทุกข์ทับถมตน 

อย่าเอาทุกข์ทับถม อย่าเอามาระลึกทุกทับถมตน อย่าเอามาระลึกเพื่อสร้างกิเลสให้แก่ตน จงระลึกมาเป็นประโยชน์ในการที่จะเตือนสติเตือนปัญญาปณิธานปัญญาให้รู้ว่า เราอยากผูกพันมีแค่สัมพันธ์กันมีประโยชน์ร่วมกัน อย่าไปสร้างโทษมาให้แก่ตัวเองเรื่องโง่ๆ 

เพราะฉะนั้นเรารู้จักตัวอย่าง รู้จักพฤติการณ์ของคน แม้แต่พระพุทธเจ้าก็เป็นพฤติการณ์ที่ดีหรือที่เราควรเอามาศึกษาทำประโยชน์แต่ไม่ใช่เอามาผูกพันกับพระพุทธเจ้า ดีนะพวกเราไม่ได้อยู่กับพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าก็สิ้นพระชนม์ไปจากเรา เหมือนบีที่ตายไป ไม่งั้นเราจะผูกพันกับพระพุทธเจ้าหนักกระทั่งจะตายตามมันก็หนักสิ อย่างไรพูดเศร้า ท่านก็สิ้นไปของท่าน บี เขาก็ไปตามของเขา

ส่วนเรายังอยู่เราก็ศึกษาเรียนรู้ ประพฤติในชีวิตที่ยังมี ก็ใช้กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม เรียนรู้ประพฤติให้มันเจริญ ให้มันพัฒนา ให้มันเป็นประโยชน์คุณค่า ให้มันเสียสละ อย่าให้มาเห็นแก่ตัว อย่าเห็นแก่พรรคพวกของตนเองเกินไป 

ไทยจะเรืองอำนาจด้วยการเป็นชาติกสิกรรมกับกาชาด

เพราะฉะนั้นอย่าไปเอาตัวอย่างอย่างขณะนี้ ขณะนี้มันเป็นตัวอย่างของสังคม ที่เขาเองเขาพยายามใช้คำพูด กับวิธีการสื่อสาร กับการแสดงออกว่าเขาจะมาเป็นตัวผู้เก่งกาจ จะมาทำ จะมาแบกภาระรับใช้สังคม นี่เป็นคำขี้โม้นะ ไม่รู้ทำอะไรเป็นแค่ไหน แล้วก็มาคุยโม้ โอ้โหจะทำเป็นอย่างนู้นอย่างนี้ ยกตัวอย่างง่ายๆ จะให้รายได้แต่ละคนนี้แจกเลยคนละ 3,000 บาท แจกเลยคนละ ค่าแรงงานวันละ 450 อะไรต่างๆนานา คนอายุ 16 ปีขึ้นไปแจก 10,000 บาทเลย ขี้หมาแน่ะครับ 

คือมันหลอก หลอกให้นึกว่าตัวเองเก่ง ตัวเองจะเนรมิต ตัวเองจะทำได้โดยเอาความโลภของคน ความอยากได้ความต้องการขี้โลภ มาเป็นเหตุปัจจัยหลอกคนให้หลงเชื่อว่าฉันนี่แหละเป็นพระเจ้าเป็นผู้เนรมิตเลยนะ ทำอันนี้ให้ หลอกบำเรอความโลภบำเรอกิเลสทั้งนั้น อย่าไปโง่หลงคนที่มาหลอกบำเรอกิเลสเราด้วยคำพูดคำโม้ จริงๆเขาทำ เขาก็ทำไม่ได้หรอก 

ถึงแม้จะทำได้จริงคุณจะไปแบมือรับจากคนที่เขาให้ กับคุณสร้างสรรค์ด้วยน้ำมือคุณแล้วก็มีสิ่งที่เป็นประโยชน์เอาไปขายมาเป็นเงินของตนเองเป็นสิทธิของเราด้วย มันไม่เท่กว่าไปรับเหมือนขอทานจากรัฐบาลจากคนนั้นให้คนนี้ให้ จากนายกฯเป็นผู้บัญชาให้ โธ่เอ๋ย มีเกียรติกว่านั้นหน่อยได้ไหม มีศักดิ์ศรีกว่านั้นหน่อยได้ไหม 

ฟังธรรมะดีๆที่อาตมากำลังบรรยายให้ฟังอย่าไปถูกหลอกง่ายๆตื้นๆด้วยคารมหว่านล้อม อาตมาขอยืนยันว่าอาตมาไม่ได้ดูถูกแต่อาตมากำลังพูดนี้ถูก 

คนที่กำลังโม้ กำลังพูดกำลังทำสัญยิงสัญญากับสังคม ว่าเอาฉันให้มีอำนาจ ฉันจะสร้างอันนี้ให้ ฉันจะทำอันนี้ให้ ขี้โม้ทั้งนั้น โดยเข้าใจถึง โลกที่โง่ๆ ถูกคารมหว่านล้อมระหว่างภาษากับเครื่องมือสื่อสารให้หลงเชื่อว่า ฉันนี่แหละจะเป็นคนเก่ง เป็นคนเนรมิต เป็นคนมีอำนาจจะสร้างให้คุณได้ดังประสงค์จะเนรมิตให้ทุกอย่าง มันสร้างรูปนี้ทั้งนั้นเลย ในการเมืองของโลกบอกให้เลย เขาใช้อย่างนี้เลย 

แล้วก็พยายามที่จะแสดงอิทธิฤทธิ์อิทธิเดช ว่าฉันทำได้นะ เช่นฉันสร้างปืน ฉันสร้างลูกระเบิด สร้างเครื่องมือฆ่าคนได้นะ แจกไปเลยให้ไปเลยเห็นไหม มันซับซ้อน คุณสร้างพืชพันธุ์ธัญญาหารแจกสิ  ชั่วช้าสามานย์คือสร้างอาวุธ 

คนฉลาดสร้างอาหาร คนชั่วช้าสามานย์สร้างอาวุธ แค่นี้เขาก็ไม่รู้ จะสร้างอาวุธฆ่ากันเก่งให้ตายอย่างไรก็ไม่ใช่คนเจริญ แต่เป็นคนเสื่อมคนสามานย์ แต่สร้างอาหารนี้จะให้โง่ให้ตาย อย่างไรสร้างอาหารขึ้นมาให้คนได้กินได้อาศัย จะเป็นคนโง่ เขาจะหาว่าโง่ไม่ฉลาดอย่างไรก็ตามเถอะ สร้างพืชพันธุ์ธัญญาหารให้ได้ ให้คนอื่นได้เหลือให้คนอื่นได้กินได้ใช้ไป เขาว่าไม่เจริญก็ให้มันรู้กันไป 

_สู่แดนธรรม… เขาคิดอย่างนี้ครับ บอกว่ามีเงินซะอย่าง จะไปทำทำไมอาหารซื้อเอาก็ได้ 

พ่อครูว่า… อาตมากำลังอธิบายเรื่องเงิน ตั๋วแลกเงิน ใบกระดาษชำระ ตอนนี้กำลังขยายความให้ฟัง คนมันโง่ไปเห็นกระดาษชำระเป็นพระเจ้า แย่งกันตีราคาค่าเงินของฉันจะราคาสูงต่างๆนานา แหม จะบ้าไปถึงไหน 

เมืองไทยขณะนี้เงินบาทกำลังสูงขึ้นๆ เพราะพฤติกรรมของคนไทยรู้จักสาระแก่นสารของชีวิต ค่าเงินบาทมันจึงขึ้น เพราะเห็นค่ากระดาษชำระ มันไร้ค่า มันเป็นภาวะซับซ้อน คนที่เห็นค่าของกระดาษชำระหรือธนบัตร ไม่มีค่าที่เราจะต้องไปหลงใหล เรารู้จักสาระ ยกตัวอย่างเช่น อาวุธกับอาหาร สร้างอาหารแล้วก็ไปไม่ต้องไปสร้างอาวุธ ไม่ต้องสร้างเทคโนโลยีมาแข่ง อย่างในหลวง ร.9 ตรัสไว้แล้วว่า เราไม่เอาเจริญก้าวหน้าแบบโลกที่เขาเป็นอุตสาหกรรม    (พ่อครูไอตัดออกด้วย) 

_สู่แดนธรรม… วันนี้พ่อท่านได้แสดง วิสัยทัศน์ของพระโพธิสัตว์ คนทั่วไปถ้าลูกศิษย์ลูกหามีความทุกข์โศก มีความพลัดพราก เจ้าสำนักก็ต้องปลอบโยนด้วยคำไพเราะหู ให้ลืมไป แต่พ่อท่านเอาความจริงมาตีแผ่ ว่าสิ่งเหล่านี้มันเป็นธรรมดา ถ้าเราไม่สามารถเข้าถึงความธรรมดาเหล่านี้ได้ เราก็จะไปต่อความผูก ต่อความยึด มันก็จะทุกข์ต่อไปเท่าที่เราไปต่อ พ่อท่านก็เลยต้องสอนให้ตัดซะ 

พ่อครูว่า… เพราะฉะนั้นอาตมากำลังขยายความจริง ขยายพฤติกรรมของคนว่า คนที่เก่งแต่ภาษาพูดกับใช้เครื่องมือ เทคโนโลยีต่างๆ เพื่อที่จะส่งเสริมคำพูดของเราให้คนมาหลงเชื่อเท่านั้น กับการกระทำจริงๆ กระทำสิ่งที่เป็นสาระแก่นสารให้แก่มนุษย์โลก อาศัยใช้สอยกินใช้ อันนี้มันต่างกันมากเลย 

ในหลวง ร.9 ลงไปส่งเสริมกสิกรรม ไปส่งเสริมคนปลูกคนทำมาก ส่วนพลเอกประยุทธ์นั้นไปส่งเสริมในเรื่องของงานที่จะเป็นงานสาธารณูปโภคมาก ยังไม่ลงไปถึงกสิกรรมเหมือนในหลวง สำหรับพลเอกประยุทธ์ ถ้าพลเอกประยุทธ์ลงไปถึงกสิกรรมเหมือนในหลวงด้วยสุดยอดเลย จะสุดยอดกว่านี้เลย เพราะเข้าไปหาแก่นสารสาระเป็นหนึ่งในโลกคืออาหาร ยิ่งกว่าอาวุธ 

แต่พลเอกประยุทธ์ก็ไม่ได้ไปส่งเสริมอาวุธอะไรกันนักหนาหรอก เพราะฉะนั้นขณะนี้ก็ยังมีกองทัพอยากจะได้อะไรบ้างเพื่อป้องกัน แต่เรื่องที่จะเป็นอาวุธไปสู้ เมืองไทยก็ไม่ได้กระดี๊กระด๊าอะไรมากมายนัก และกำลังเข้าใจว่าเราจะมาเข้าสู่ความเป็นกลาง มาสู่สังคมประเทศที่เป็นสังคมสงบ ไม่ไปเป็นพวกที่ฆ่าแกง ทะเลาะวิวาทกับใคร จะเป็นพวกพลาธิการกับพวกกาชาด 

พลาธิการคือ การสร้างอาหาร ส่วนกาชาดคือ สร้างการดูแลรักษาป้องกันให้ชีวิตเป็นอยู่ได้ดี อีกด้านหนึ่ง คืออาหารกับยาว่างั้นเถอะ อาหารกับหยูกยา การรักษาสุขภาพ 2 อันนี้แหละทำให้เด่น 2 เรื่องนี้ทำให้เด่นเถอะ รับรองว่าจะเป็นสิ่งประเสริฐ เป็นสิ่งอาศัยที่สุดยอด ในความเป็นมนุษยชาติทั้งโลก อย่าไปแย่งชิงไปแข่งขันกับการสร้างอาวุธ แม้แต่เครื่องอาศัยอื่นที่มันไม่ใช่ของกินกับของใช้ 

สรุปแล้วพระพุทธเจ้าท่านยืนยันว่า ของกินนี่แหละเป็นหนึ่งในโลก แต่ของใช้ก็ลำลองมา แต่ของที่ใช้ฆ่ากัน ข่มกัน ทำร้ายกันทำลายกัน อันนั้นเลิกเลย ไม่ต้องไปสร้าง ใครเขาจะบอกว่าเราโง่ เราไม่มีความรู้ เราทำไม่เป็น  ช่างมัน ไม่เป็นไร สร้างอาวุธไม่เป็นแล้วบอกว่าโง่ เราก็ยอมโง่ที่สร้างอาวุธฆ่าคนไม่เป็น แต่เราสร้างอาหารได้ดีคุณมาแข่งกับเราสิ 

ต้องเข้าใจทิศทางของความเจริญ อันเป็นหนึ่งจริงๆ คลาสสิคจริงๆ เป็นหนึ่งเป็นเอกจริงๆ มาเข้าใจจุดนี้ให้ได้ อย่าสับสนให้ได้ แล้วทำอย่างมีความเข้าใจมีความรู้ทำให้ดีทำให้จริง พัฒนาสิ่งที่มันเป็น โดยเฉพาะกสิกรรม 

ถ้าเมืองไทยหรือคนไทยเข้าใจ แล้วมาเป็นกสิกรกันอย่างที่อาตมาว่ามากกว่านี้ขึ้น แม้แต่ในชาวอโศก ถ้าเข้าใจแล้วก็จิตมันยินดีมันชัดเจน ว่าเรามาเป็นกสิกรเหมือนบีเขานี่ ดีกว่านะดีกว่าที่จะไปเป็นอันอื่น อันนี้ถ้าเข้าใจอย่างจริงเลย โอ้โห..ความเจริญมาเลย ความเจริญความประเสริฐจะเกิดเด็ดขาด เกิดจริงๆเลย นี่เป็นเรื่องที่สุดยอดเลยพยายามเข้าใจให้ได้ 

เพราะฉะนั้นในความรู้ที่จะรู้ความจริงว่าอะไร พฤติกรรมอย่างไร พฤติการณ์อย่างไรชีวิต เราจะดำเนินอย่างไร จึงจะเป็นคนมีคุณค่า ไม่ใช่อยากมีคุณค่า แต่มันจะเป็นความมีคุณค่าโดยสัจจะ มีคุณค่าโดยความจริง 

เราเป็นที่พึ่ง เราทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อคน ให้คนได้อาศัย จากเรี่ยวแรงจากความรู้ความสามารถของเราทำให้แก่โลก ถ้าเข้าใจที่อาตมาพยายามพูดพยายามอธิบายมาวันนี้ตั้งแต่ต้นจนขณะนี้ รู้ว่าอะไรคือสาระแก่นสารแล้วมาทำมาเป็นให้ได้อย่างที่อาตมาว่า ชีวิตไม่มีตกต่ำ

ชีวิตไม่ได้ไร้ประโยชน์จะมีแต่ความเป็นคุณค่ามีความประเสริฐพัฒนาขึ้นไป เพราะฉะนั้นเกิดมาเป็นคนต้องรู้ทิศทางชีวิต ชีวิตที่เป็นสุคติชีวิตที่ดีคืออะไร อย่างบี อย่าไปดิ้นรนประพฤติแบบทุคติ ประพฤติไปในทางที่มันโง่ๆชั่วๆต่ำๆ ยกตัวอย่าง อย่าไปสร้างอาวุธอย่าไปเจริญแบบนั้นเลย มันเป็นทุคติ มันไม่ใช่สุคติ มาเป็นผู้สร้างอาหารสร้างความเกื้อกูล เอื้อเฟื้อเจือจานแจกจ่ายเสียสละ นี่คือผู้ประเสริฐ เป็นเรื่องเจริญเป็นเรื่องของมนุษย์ เข้าใจให้ได้ง่ายๆมันไม่ยากอะไรหรอกที่จะเข้าใจ แล้วมาเป็นให้ได้อย่าเอาแต่คำพูดอวดโอ่อย่างที่พูดผ่านไปแล้ว พูดแต่โม้คุยโม้จะทำอย่างนู้นอย่างนี้ บำเรอกิเลส 

เขาจับจุดได้ว่าคนนี่ถ้าเผื่อว่าจะไปบำเรอกิเลสเขาได้เขาจะชอบใจเรา ฟังให้ดีนะที่เขาล่อกิเลส คนมีกิเลสอยากได้อยากมีอยากเป็นโดยเฉพาะวัตถุตื้นๆ หลอก จะให้เงินมากๆจะให้อันนู้นอันนี้มากๆ ฟังที่เขาคุยโวมีแต่อย่างนั้น ไม่มาพูดถึงสาระแก่นสารไม่มาพูดถึงการเสียสละ 

มันซ้อนที่ว่าเขาพูดว่าเขาจะทำให้เขาจะเป็นผู้บันดาลเขาจะเป็นพระเจ้าจะทำให้ แต่ไม่ใช่ตัวเองพาให้คนมาทำมาสร้างสรรค์แล้วก็มาเสียสละไม่ โดยเฉพาะตัวเองไม่ทำ ทำอะไรไม่เป็น เอาธนบัตรหรือเอากระดาษชำระเอาตัวเลข ตัวเลขของกระดาษชำระตัวเลขของธนบัตร ราคาของตัวเลขนั้นมาคุยเขื่อง มาสร้างเป็นวาทกรรม บอกตัวเลขเท่านั้น บอกตัวเลขเท่านี้ คนโง่ก็ไปหลงตัวเลขกันทั้งนั้นมันตื้นเหลือเกิน คุณพูดถึงมานั้นคุณทำอะไรเป็นบ้าง คุณจะพาทำคุณจะพาลุย คุณพูดอันนั้นหน่อยสิ มีไหมออกจากปากเขามีไหม ไม่มี 

พลเอกประยุทธ์พาทำ แม้พลเอกประยุทธ์ไม่ได้ไปลงมือหรอกหรือ.แม้แต่ในหลวงร.9 ก็เหมือนกัน ไม่ได้ลงพระจริยวัตรลงไปหรอกแต่ท่านก็ลงไปลุยพาคนอื่นทำ ทุกคนช่วยกันทำ ได้กินได้อาศัยได้อยู่ ได้ยังชีพยังชีวิตกันมา ที่เรารอดกันมาได้ประเทศไทยขึ้นมานี้ เพราะพวกเรารู้จักสาระแก่นสารเครื่องอาศัยในชีวิต ไม่ใช่ไปหลงโลกหลอก หลอกด้วยอาวุธ หลอกด้วยธนบัตร หลอกด้วยสิ่งที่ฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือยมอมเมา ไม่ใช่อย่างนั้นเลย 

เพราะฉะนั้นการมามีชีวิตที่เข้าใจสาระแก่นสาร แล้วลงมือพากันทำ อย่างชาวอโศกเรานี่ถูกแล้ว ถูกทางแล้ว มาเป็นกสิกรแข็งขัน หรือกสิกรแข็งขลัง กระดูกสันหลังของชาติ ไทยจะเรืองอำนาจ เพราะไทยเป็นชาติกสิกรรม นี่ก็เป็นเพลงของคนไทยที่มีความรู้แต่งไว้ว่าเมืองไทยจะเจริญด้วยอย่างนี้ ไม่ใช่ไปเจริญแบบอื่น ไม่มีเนื้อเพลงของไทยจะไปสร้างอาวุธปราบคนนั้นคนนี้ ไม่เห็นมีเพลงไทยแบบนั้นเลย มีแต่เพลงสร้างอะไรแข็งขันกระดูกสันหลังของชาติ 

ศึกษาความผูกพัน-ความสัมพันธ์ กรณี บี-ประทับใจ

เพราะฉะนั้นวันนี้ แม้เป็นวันที่เรามีผู้ที่อยู่ร่วมกับเราจากไป ก็จงเอามาเป็นอุทาหรณ์ มาเป็นตัวอย่างในการที่จะเกิดความรู้ปฏิภาณ ที่จะได้รู้ได้รับเข้าใจเพิ่มขึ้นอีกว่า เราเสียสิ่งนี้แต่เราได้อีกสิ่งหนึ่ง เราเสียคน ไม่ใช่คนเลวนะ ถ้าเราถูกพญามัจจุราชพรากคนไปคนนึง แต่เราก็จะได้ความรู้ ได้กำลังใจ ได้ว่าเราจะดำเนินชีวิตกันอยู่ เราจะมีคติในการดำเนินไปอย่างดี สุคติอย่างไร 

อย่าไปเข้าใจว่าสุคติตายไปแล้วจะไปสู่สุคติ ตายไปแล้วจะไปสู่ทุคติ ไอ้อย่างนั้นเป็นการพูดประโลมใจเท่านั้นเอง แต่อันนี้เป็นปัจจุบันธรรม อย่างไร เราจะดำเนินต่อไปอย่างสุคติเราจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างดี เราเข้าใจว่าควรจะประกอบกรรมอย่างนี้ ควรจะกระทำอย่างนี้  ควรจะคิดอย่างนี้ มีแนวคิด มีการสร้างสรรค์อย่างนี้ มีการประพฤติอย่างนี้ กระทำอย่างนี้ให้เจริญ แล้วเราก็ได้อาศัยเผื่อแผ่ให้คนอื่นได้อาศัย อย่างนี้ต่างหากคือสิ่งที่ประเสริฐ 

อาตมายังมีชีวิตอยู่ ยังจะพาดำเนินไปอีก ตั้งใจจะอยู่ให้พอสมควร นี่เขาจะฉลองให้อาตมาก็รับการฉลอง เพราะว่าจะเป็นการเรียกว่าส่งเสริม ถ้าบอกว่าโฆษณามันเหมือนตีฆ้องร้องป่าว ไม่ถึงขั้นนั้น นี่เป็นเพียงการโปรโมทส่งเสริม ให้คนได้ฟัง ให้คนได้เห็น ให้คนได้เข้าใจว่าพากันมาทำอย่างนี้นะ 

เช่น กำลังจะโปรโมทอาตมา กำลังจะส่งเสริมอาตมาว่าอาตมาพาทำอย่างนี้ อาตมาพาทำกันมาตั้ง 50 กว่าปีแล้ว ตั้งแต่เลิกจากทางโลกออกมาบวช พ.ศ 2513 มาถึงวันนี้ 50 กว่าปี ก็พาส่งเสริมให้พวกเรามีชีวิตจนกระทั่งเป็นตัวอย่างชุมชนสาธารณโภคีกันขนาดนี้ 

ซึ่งเป็นเรื่องยืนยันต่อสังคมโลกว่าพาคนมาเป็นอย่างนี้มันเป็นสุคติอย่างไร เป็นปกติหรือสุคติ พาดำเนินไปสู่สิ่งดีคือสุขคติ หรือมันพากันไปสู่สิ่งไม่ดีเป็นทุคติกันจริงๆ นี่มาพิสูจน์เรื่องปัจจุบันธรรม พฤติกรรมจริงมีให้เห็น ยืนยันจับต้องได้ เป็นทั้ง ฟีโนมิน่า เป็นทั้ง scenario เป็นทั้งปรากฏการณ์เป็นทั้งสถานการณ์ Scenario คือสถานการณ์ ฟีโนมิน่าคือปรากฏการณ์ ที่อาตมาพาทำทั้งปรากฏการณ์ทั้งสิ่งที่เป็นสถานการณ์ ที่ให้คนยืนยันพิสูจน์ได้ ว่ามันเป็นสิ่งที่มนุษย์ควรได้ควรเป็นควรมีกัน เป็นสิ่งที่เราจะได้เข้าใจและเราก็จะได้มาพากันทำจริงๆให้เกิดปรากฏการณ์ แล้วก็กลายเป็นสถานการณ์ที่เราได้อาศัย เป็น scenario อาศัยรับรองชีวิต 

แล้วคนอื่นเขาก็จะได้เห็นเป็นฟีโนมินอลเป็นฟีโนมิน่า เป็นปรากฏการณ์ที่กระจายเผยแพร่ phenomena เป็นพหูพจน์ให้ได้รับรู้ได้รับเข้าใจ ว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งประเสริฐเป็นสิ่งที่ควรได้ควรมีควรเป็นกัน 

เอาล่ะอาตมาใช้เวลามาพอสมควรชั่วโมงครึ่ง จะต่อไปอีกก็ยังรู้สึกว่ายังมีกำลังอยู่ ก็ลงไปสู่ที่ตอนนี้เรามีผู้พรากจากไปเป็นผู้ที่เราก็ได้อยู่ร่วมกันมา มีประโยชน์ร่วมกัน มีเมตตากายกรรม เมตตาวจีกรรม เมตตามโนกรรม ร่วมกันมาแล้วด้วยสังคมสาธารณโภคี สังคมที่เรามีส่วนกลางอาศัยใช้สอย แล้วเราก็พากเพียรปฏิบัติตนด้วย ทิฏฐิสามัญญตา   ศีลสามัญญาตากันไป 

มันก็จะมีคนแล้วคนเล่าแบบนี้ ไม่ใช่ว่าบีเป็นคนที่ตายคนแรกในพวกเรา ก็มีคนที่ตาย ที่เราก็เคยผูกพันอาลัยอาวรณ์กันมาแล้ว จนกระทั่งถึงบีขณะนี้เป็นปัจจุบัน ซึ่งอาตมา บ่นไปไม่กี่วันผ่านไปเฮือนสุดชีวิต ว่า เฮือนสุดชีวิตไม่ได้ทำงานมานานแล้ว ไอ้หยา มาถึงวันนี้ต้องได้ทำงาน ไม่น่าบ่นเลย ไม่ได้หมายความว่าอาตมาบ่นมันก็จะต้องเกิดไม่ใช่หรอก พอดีมันมีจังหวะก็นำมาพูดไปเท่านั้นเอง 

มันก็เป็นสัจธรรมของชีวิตมนุษย์ ที่นี่แหละเกิดมาก็มาอาศัยซึ่งกันและกันส่งเสริมกัน ช่วยเหลือกันและพากันให้เจริญ เจริญๆ ไปสู่สุคติ เจริญๆไปสู่การดำเนินชีวิตที่ดีๆๆ ยิ่งขึ้น รู้จักทิศทาง ไม่ต้องไปใช้ความคิดที่งมงายไปชาติหน้าสุคติ ชาติหน้าจะเป็นวิญญาณ. ไม่เราทำวิญญาณปัจจุบันเราในปัจจุบันนี้ ธาตุจิตธาตุวิญญาณให้เข้าใจให้มีพลังงานทางกาย วาจา ใจ แล้วก็สร้างพลังงานกายกรรมพลังงานวจีกรรม ซึ่งมาจากมโนกรรมที่เป็นประธาน ช่วยกันเจริญขึ้นไปเรื่อยๆ 

ซึ่งมันเป็นโลกเป็นสังคมมนุษย์ที่อาตมา แหม ในจิตลึกๆของอาตมานี้อาตมาเข้าใจว่า คนอย่างพวกเราที่เป็น มันเป็นคนที่ถอด ถอดรหัส ถอดเอาความรู้มาจากพระพุทธเจ้าได้จริงๆเลย ตรงกับที่คำสอนพระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้แล้วเอามาประกาศ พวกเรานี้ได้รับถ่ายทอดมาได้ ถอดแบบออกมา มาเป็นคนที่เหมือนพระพุทธเจ้าพาเป็น 

มาเป็นคนมีวรรณะ 9 มาเป็นสังคมสาราณียธรรม 6 สำเร็จ อาตมาว่าอาตมาพูดไว้วันนี้ คนจะเข้าใจที่อาตมาพูด สรุปๆว่า มาเป็นคนวรรณะ 9 เป็นคนอย่างไร เป็นคนสาราณียธรรม 6 มันเป็นคนอย่างไร นี่แหละมันเป็นเรื่องอย่างนี้แหละครับ อย่างนี้แหละเชิญมาดูสิ เชิญมาสัมผัสมาศึกษา อย่าไปหลงระเริงไปใช้เวลา ใช้แรงงาน ใช้ความเกิด ความตาย อยู่กับไอ้นู่นเสียชาติเกิดมาหลายชาติแล้ว มาเลยลัดๆ มาเลย คัดสั้นเข้ามาเลย ลัดๆคัดสั้นมาที่นี่เลย ตรงจุดที่มนุษย์พึงได้พึงมีพึงเป็นกัน นี่สุดยอดเลย 

เพราะฉะนั้นอาตมาเกิดมาชาตินี้อาตมาไม่ได้สงสัย ไม่สงสัยคำสอนพระพุทธเจ้า ไม่สงสัยว่า ที่ได้เอาคำสอนของพระพุทธเจ้ามาถ่ายทอดนั้น จนกระทั่งพวกเรามาเรียนรู้แล้วก็มาปฏิบัติประพฤติได้ขนาดนี้ ยิ่งสำทับให้อาตมาเห็นจริง ว่ามันเป็นไปได้ยาก แต่มันก็เป็นไปได้ ท่ามกลางโลกที่เทียบเคียงคนทั้งโลก 7,000 ล้านกว่า เดี๋ยวนี้จะ 8,000 ล้านหรือเปล่าก็ไม่มีใครบอกมา เลยว่าพลโลกมีอยู่จริงๆเท่าไหร่เรามีอยู่แค่นี้แหละ 800 8,000 สวยๆหน่อยตัวเลขก็ 80,000 แต่แปดแสนนั้นยังไม่กล้าพูดว่า ชาวอโศกจะมีถึง 800,000 หรือเปล่า ถ้ามี 800,000 ขึ้นไปในโลกจะเป็นตัวอย่างอันปรากฏขึ้นในโลก ที่คนผู้แสวงหาสิ่งที่ประเสริฐ มนุษย์จะประเสริฐอย่างไร อย่างนี้ มนุษย์ประเสริฐเป็นอย่างนี้ มนุษย์อาริยะ มนุษย์เจริญเป็นอย่างนี้ 

พูดแล้วผู้ที่เขาฟังที่เขาไม่เชื่อ เขาไม่เห็นจริง เขาไม่เข้าใจบอกว่ามาเป็นคนจนหรือว่าเป็นคนประเสริฐ เขาก็ จะเกือบอาเจียนเลย (เอี๋ย) เป็นอาการอาเจียนของเด็กน้อย เขาก็จะไม่เชื่อ แต่นี่มันเป็นสัจจะนะ มันเป็นความจริง มันเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ประกาศได้ อาตมาเห็นว่ามันยังมีเนื้อหายังไม่มาก ยังไม่แน่น ยังไม่หนักพอ จึงพยายามลากสังขาร พยายามลากสังขารนำพากันไปอีก 

กาลเวลาจะพิสูจน์คนด้วย อาตมาก็จะทำและยืนยันสัจจะที่พูดกันมาก่อนแล้วว่า กาลเวลาพิสูจน์คน มันเป็นการพิสูจน์คนว่าอาตมาพาทำนี้มันเป็นประโยชน์จริงหรือประเสริฐจริงหรือ เขาจะค่อยๆยืนยันพิสูจน์ไป พิสูจน์ไปเรื่อยๆแล้วก็จะเปรียบเทียบกับสิ่งที่ไม่ประเสริฐ กับสิ่งที่ประเสริฐเปรียบเทียบกันไป เขาจะเห็นความจริงจะยอมรับความจริงได้ 

ยกตัวอย่างง่ายๆว่าคนไปรวยนี่มันไม่เจริญหรอกมันเสื่อม คนมาจนนี่ต่างหากมันเจริญ คนไปขี้โลภได้ ได้มาได้มา มันเสื่อม แต่คนเสียสละเสียสละให้ไปนี่ต่างหาก เจริญ 

อาตมาพยายามพาพิสูจน์ความจริงพวกนี้ แล้วคนมาทำได้นี่มันสุดยอดเลย เอาคนมาจนนี่มันเจริญกว่าคนรวย คนมาเสียสละนี้มันดีกว่าคนไปเอาเปรียบ เด็กๆฟังไว้เข้าใจไหม เด็กๆก็เข้าใจได้ ผู้ใหญ่เข้าใจไม่ได้ก็โง่ซะ ไป!

ผู้ใหญ่ก็เข้าใจได้ แต่เวลาจริงๆทำกลับกัน พูดแล้วเข้าใจไหมผู้ใหญ่ มาได้เปรียบที่มันเสื่อม มาเสียเปรียบนี่มันเจริญ ผู้ใหญ่เขาก็เข้าใจแต่เวลาไปทำจริงๆเขาจะไปเอาเปรียบหรือไปเสียสละ เขาก็ไปเอาเปรียบ มันจะตลบตะแลงตอแหลไปถึงไหนกันวะ 

รู้ก็รู้ว่าเจริญคืออะไร แต่ไม่มาทำความเจริญ เช่นคนเจริญไปทำน้ำเมามอมเมาคนทั้งโลกและได้เงินเยอะๆ มันโง่หรือฉลาดกันแน่ โง่ คุณตอบนะ อย่าไปตอบดังนักเดี๋ยวมันจะสะเทือน เห็นไหม 

เพราะฉะนั้น สัจจะที่กำลังอธิบายแล้วแยกแยะแบ่งเปรียบเทียบให้รู้ทีละคู่ทีละคู่ไปง่ายๆ เราจะเข้าใจว่าเราหลุดพ้นในสิ่งที่เข้าใจผิด แต่ก่อนเราก็เป็นคนอยากได้อยากได้เปรียบอยากไปรวย เมื่อเรามาเข้าใจแล้วเรานึกว่าความเสียสละความเสียเปรียบพูดให้ชัด เสียสละเมื่อเปรียบเทียบแล้วเราได้เสีย เราไม่ได้เป็นผู้ได้ อย่างที่ในหลวงท่านตรัส เราเสียนี่แหละคือเราได้ อ๋อ..อย่างนี้คือความเจริญยิ่งกว่าไปได้ เสียสละนี่คือมันได้ มันดีกว่าไปได้ ไปเอา มาเป็นผู้ให้มันดีกว่าไปเป็นผู้รับ อย่างนี้เป็นต้น 

เพราะฉะนั้นมาศึกษาดีๆชีวิตเราเกิดมาเป็นคนในชาตินี้ อาตมาพูดไม่รู้กี่ทีแล้ว มันสงสารคนที่เขาไม่เข้าใจชีวิตอย่างพวกเรา ดีไม่ดีมาด่าพวกเราด้วย มันน่าสงสารคนพวกนั้น เขาตามืดตาบอด เขาไม่รู้เลยว่า นี่แหละคนดี นี่แหละคือคนพากันมาประเสริฐ เป็นคนที่จะมี เป็นคุณค่าเป็นประโยชน์แก่มนุษยชาติแก่โลก แก่ตนนั้นก็ได้ แล้วก็จะเป็นแก่ผู้อื่น แก่มวลมนุษย์ชาติต่อไปอีกอย่างนี้ต่างหากเล่า 

ไอ้อย่างที่พวกคุณไปได้แย่งกันกินสูบดื่มเสพ เอาเปรียบเอารัด ดีไม่ดีฆ่ากัน โกงกัน หลอกลวงกัน จะมีชีวิตอย่างนั้นกันอยู่ทำไม แข่งดีแข่งเด่นกันอีก แล้วไปแข่งดีแข่งเด่นกันทำไม ทำดีแล้วก็จบในตัวแล้วมันจบแล้ว อย่างนี้เป็นต้น 

เพราะฉะนั้นการศึกษาที่จะมาศึกษาธรรมะโลกุตรธรรมเป็นธรรมะที่ฟังแล้วมันทวนกระแสกับแนวคิดของโลกีย์เขา มันคนละเรื่องกัน มันทวนกระแสกัน อันนี้แหละมาพากเพียรในเรื่องนี้มาพยายามในเรื่องนี้เถอะ แล้วเราจะเจริญประเสริฐกันอย่างแท้จริง 

สำหรับมนุษย์อาตมาก็ว่ามันไม่มีทางอื่นที่จะเจริญที่จะดี จะผิดไปจากนี้ อันนี้มันถูกต้องที่สุดแล้ว อาตมาบังคับความเชื่อคนไม่ได้หรอกอาตมาได้แต่พูดความจริง เพราะฉะนั้นคนจะเข้าใจ คนจะเห็นดีเห็นงามตามด้วย ถ้าผู้ใดเข้าใจแล้วก็อย่าช้า อย่าช้าเลยมาเถอะ มานี่ก็ไม่ได้ปะเหลาะหรอก ไม่ได้อ้อนวอนร้องขอหรอก แต่บอกชี้ความจริงให้ฟังเท่านั้น 

มาทางนี้เราจะไม่เสียเวลา เราจะลัดไม่เสียเวลาไปกับทางโลกมาทางนี้มีแต่ความจริง มาพบทางนี้ ทางนี้จะพาเป็นกลุ่มมิตรดีสหายดี สังคมสิ่งแวดล้อมดี ที่จะพาพวกเรา พากันเจริญถ่ายเดียวเพราะ หมู่มิตรดี สหายดี สังคมสิ่งแวดล้อมดีนี้ จะพาพวกเรามายินดี ฉันทะในทิศทางที่ควรจะเป็น แล้วจะพาพวกเรามีศีล แล้วจะพาพวกเราเรียนรู้อัตตา เรียนรู้ตัวตน แล้วจะพาพวกเรามีทิฏฐิที่ตรง ทิฏฐิที่สัมมาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แล้วจะพาพวกเราปฏิบัติ ทำใจในใจ ประเสริฐ ทำใจในใจถูกต้องถ่องแท้แยบคาย โยนิโสมนสิการขึ้นเรื่อยๆ 

นี่ มิตรดี สหายดี สังคมสิ่งแวดล้อมดี ได้พบแล้วจะพาเจริญ พาเกิดทิฐิที่สมบูรณ์ พาปฏิบัติธรรมใจในใจให้เจริญด้วยการเริ่มมีศีล จนกระทั่งขัดเกลากิเลสไปเป็นพหูสูตรแล้วเราก็จะรู้ว่า โอ้ ความเจริญแบบนี้มันดีจริงๆ คุณก็จะวิริยะพากเพียรทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งเป็นพหูสูตรยิ่งเจริญพัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายจบเป็นบัณฑิตเป็นปัญญาข้อที่ 7 เป็นบัณฑิตเลยแล้วก็จะอยู่กันอย่างมีภูมิปัญญาอยู่กันอย่างสังคมบัณฑิต อะไรควรหยุด หยุด อะไรควรพูด พูด อะไรควรทำๆอะไรพากันทำควรสอนก็สอน รู้จบเป็นปัญญาข้อที่ 8 เลย 

นี่คือสิ่งที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้อาตมานำหลักฐานมาอ้างอิงยืนยันว่า อาตมาพาพวกเราทำไม่ตรงตามที่พระพุทธเจ้าพา ที่ตรัสไว้พาเป็นพาไปมาตลอดสาย ยิ่งยืนยันความจริงเลยว่าพวกเราปฏิบัติตามแล้วมีความเป็นจริงตรงตามคำสอนพระพุทธเจ้าเป็นอนุสาสนีปาฏิหาริย์ เป็นปาฏิหาริย์ได้ตามคำสอนพระพุทธเจ้า 

มาเป็นสาธารณะโภคีก็ได้ มาเป็นสังคมคนมีศีลเป็นสังคมที่อยู่กันอย่างเมตตากายกรรม เมตตาวจีกรรม เมตตามโนกรรมก็ได้ เป็นสังคมสาธารณโภคีก็ได้ เมืองจีนเขาอยากได้นะ ประเทศจีนอยากได้สาธารณโภคี สังคมนิยมคอมมิวนิสต์เขาอยากได้อย่างนี้นะแต่เขาทำไม่ได้.  อโศกทำได้แล้ว เป็นของส่วนกลางไม่จำเป็นจะต้องแบ่งแยกไป เป็นกงสี 

คนจีนมีกงสีแบบแต่เก่ามาซึ่งปัจจุบันนี้มันเสื่อม แต่ตอนนี้เขาก็เริ่มทำขึ้นมาดีขึ้น เพราะทุกวันนี้จีนเป็นตัวอย่างของโลกที่ดีพอใช้ทีเดียว ก็เป็นมวลใหญ่ 

แต่ยิ่งไทยแล้วมันซ้อนมีอโศกเป็นแก่นแกน เจริญขั้นสุดยอดเป็นสารานียธรรม 6 มีพุทธพจน์ 7 มีวรรณะ 9 เกิดจริงเป็นจริงขึ้นมาได้ นี่แหละสุดยอดจริงๆ เรียกว่ามนุษยชาติ เพราะฉะนั้นก็ตั้งใจทำให้เจริญขึ้นไป 

เมืองไทยเป็นประเทศดูไป อาศัย Minority Right ได้ดีกว่า Majority rule

ก็มาสรุปตรงที่ว่า ขณะนี้เมืองไทยมีตัวอย่างของคน เขาเอาแต่พูดสรุปว่าเขาเก่งอย่างนั้นอย่างนี้ใช้เทคโนโลยีโฆษณาตัวเอง ตัวเองจะเป็นคนเก่งคนสามารถจะเนรมิตอันนู้นอันนี้ให้ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ มีแต่คำพูด มีแต่คำโชว์ความคุยเขื่อง อาตมาก็ว่าอย่างไรๆอย่าไปหลงลมกันนัก อย่าเอาไปทุ่มโถมหลงลมกันจนกระทั่ง เอาบ้านเอาเมือง เอาประเทศไปให้เขาทำเล่น ประเทศชาติไม่ใช่ของเล่นนะอาตมาขอให้สติ 

ในกฎหมายก็ดี ในกฎเกณฑ์ก็ดี จงมองที่คนเขาเตือนกันว่า Majority rule minority right ตามกฎเกณฑ์มันก็อาศัยคนส่วนใหญ่ แต่อย่าไปเน้น อย่าไปหลงเรื่องของส่วนใหญ่ จนกระทั่งเอากฎเกณฑ์ เช่น ชนะเลือกตั้งมวลใหญ่ให้ชนะแล้ว ให้คำนึงถึงจุดเล็กๆ minority right คำว่า right เขาแปลกันว่าแค่สิทธินั้น มันไม่พอ มันมีความถูกต้องมีในตัวด้วย คนที่ถูกต้องจำนวนน้อย minority มองอันนี้ให้เป็นสำคัญ โดยเฉพาะเมืองไทยนั้นเป็นคนที่ใช้ Minority Right นำประเทศมาเรื่อยๆ เพราะเป็นประเทศเล็ก เป็นประเทศมีพลเมืองไม่ถึงร้อยล้าน จึงไม่ได้ใช้ majority rule เป็นหลัก แต่อาศัยไปบ้างเท่านั้นเอง แต่สิ่งที่เจาะสิ่งที่นำประเทศไปได้นั้นคือ minority right เป็นเรื่องความถูกต้องของคนส่วนน้อย Minority right ความถูกต้องของคนส่วนน้อยนำพาไปได้เรื่อยๆ 

นี่เขาก็ถ่วง คนส่วนใหญ่ชนะไปเรื่อยๆ ซึ่งมันเป็นเรื่องพิเศษเป็นเรื่องปาฏิหาริย์ คนส่วนน้อยเหมือนปรอทที่มีน้ำหนักยิ่งกว่าโฟม น้อย เล็ก อย่าไปดูถูก เล็กพริกขี้หนู อยาไปดูถูกพริกเม็ดเล็กเผ็ดล้ำ อย่าไปดูถูกงูตัวน้อย นี่คำสอนเหล่านี้มีมาแต่ไหนแต่ไร แล้วถ้าเผื่อว่าเหตุปัจจัยหรือสัจธรรม มันตรงกับสัจธรรมจริงแล้ว ยอดพีระมิดนั้นมีน้อยแน่นอน ฐานพีระมิดนั้นมีใหญ่มีมากก็เป็นธรรมดา อย่าไปหลงระเริงว่าเราเป็นยอดพีระมิดเท่านั้นแหละ เราทำความจริงอันนี้แม้เล็กแม้น้อยทำไปเถอะ มันจะเป็นประโยชน์คุณค่าต่อมวลมนุษยชาติ 

อาตมาเข้าใจอย่างนี้ พาทำอย่างนี้ แล้วพวกเราที่มีปัญญาก็รับได้แล้วก็มาพากันทำก็จะเกิดหมู่มวล ที่จะมีทั้งปรากฏการณ์ จะมีทั้งสถานการณ์ มีทั้งฟิโนมีนาและมีทั้งซินนารีโอเสริมสร้างไปได้เรื่อยๆ นี่คือความจริงที่อาตมาว่าอาตมายังมีชีวิตอยู่พาทำ แล้วก็เกิดจริงเป็นจริงขึ้นมาในสังคม แม้ใครจะยังเข้าใจไม่ได้ อาตมาก็มั่นใจจะยืนหยัด

พวกเราที่ฟังอยู่นี้ ใครจะยืนหยัดไปกับอาตมาบ้าง ยกมือ ก็ค่อยๆทำไป ยาวให้เป็น เย็นเรื่อยไป ไขความจริงออกมาให้มากๆหมดๆ แล้วก็มีคนถามกันว่า อันนี้ได้ยินมา ระลึกถึงความหลัง นี่จะต้องออกไปทำอย่างนี้อีกหรือเปล่า  มีคนถามมา อาตมาบอกว่าอาตมาตอบไม่ได้ ไม่รู้จะต้องไปทำอย่างนั้นหรือเปล่า แต่ถึงจะต้องออกไป อาตมาว่ามันจะเกิดปรากฏการณ์ที่พิเศษ ถ้าจะต้องออกไปก็จะเป็นปรากฏการณ์พิเศษ ที่คราวนี้พวกเราได้ความรู้ประชาชนคนไทยได้ความรู้กันเยอะ มันจะเข้าใจอะไรลึกซึ้งขึ้นมา 

เวลาจะหมดอาตมาขอจบด้วย คนยังเข้าใจความรู้ถึงจิตวิญญาณยังไม่ดีพอ คนขาดจิตวิญญาณไม่ได้ ฉันใด คนก็ขาดพระเจ้าแผ่นดินในประเทศ แม้จะบอกว่าเป็นประเทศประชาธิปไตย ถ้าเป็นประเทศคอมมิวนิสต์มันเลยเถิดไปแล้ว มันไปตัดเอากษัตริย์ออกไปแล้ว ไปรวมอำนาจอยู่ที่คนคนเดียว ซึ่งมันเป็นเรื่องขาเดียว ประชาธิปไตยขาเดียวอย่างสหรัฐเป็นต้น ไม่มีพระเจ้าแผ่นดิน คอมมิวนิสต์ไปตัดพระเจ้าแผ่นดินออก เป็นขาเดียวอีกเหมือนกัน มันก็เลยกลายเป็นคนพิการไป 

เสร็จแล้วกลับตาลปัตรไปเป็นเกาหลีเหนือ จะเป็นสังคมนิยมหรือจะเป็นคอมมิวนิสต์ ดันกลายไปเป็นจอมเผด็จการใหญ่อีก เกาหลีเหนือ เป็นจอมเผด็จการใหญ่ยิ่งกว่าสมบูรณาญาสิทธิราชย์อย่างนี้เป็นต้น นี่คือความไม่รู้ความไม่เข้าใจ มันเป็นตัวอย่างในโลกให้เรายืนยันพิสูจน์ 

เพราะฉะนั้นตัวอย่างของแต่ละประเทศแต่ละประเทศ พฤติการณ์ของแต่ละประเทศเป็นตัวอย่างที่เราศึกษาได้ดีมาก เป็นความจริงที่ไม่มีอะไรจะมาสร้างได้ง่ายๆ พระเจ้าไม่ได้เป็นผู้มาสร้างหรอก ธรรมดาธรรมชาติของจิตวิญญาณหรือความคิดความรู้ของมนุษย์นี่แหละ มันรู้หรือมันโง่ก็แล้วแต่ มันก็พาตัวเองทำอย่างที่มันเป็น 

อาตมาก็ขอจบตรงที่ว่า ดูประเทศไทย ประเทศไทยคือประเทศดูไป เปรียบเทียบกับประเทศดูไบ ที่เขามีเงินมาก สร้างอำนาจ สร้างเพื่อเสวยสุข สักวันก็จะเสียเวลายาวนาน เพราะเขามีเยอะ มีน้ำมัน มีทะเล มีบ่อน้ำมันก็เลยทำได้ แต่ดูเปรียบเทียบกับประเทศไทย คือประเทศดูไป จะได้เปรียบเทียบกับประเทศดูไบ ในอนาคต …​จบ