661210 พิธีไหว้ครูบูชาพ่อ งานศิษย์เก่าไหว้ครูบูชาพ่อ ครั้งที่ 1

661210 พิธีไหว้ครูบูชาพ่อ งานศิษย์เก่าไหว้ครูบูชาพ่อ ครั้งที่ 1

ดาวโหลดเอกสารที่ https://docs.google.com/document/d/1zSvuiNPAJcbI3QtyBuiIbfeBjmZyOGle/edit?usp=sharing&ouid=101958567431106342434&rtpof=true&sd=true 

ดาวโหลดเสียงที่ https://drive.google.com/file/d/1iy1zrVoSZbyYr7l5WhHFhEp_sKC0-9c2/view?usp=sharing

ดูวิดีโอที่  https://fb.watch/oQSydg3rfC/

วันอาทิตย์ที่ 10 ธันวาคม 2566 บวร ราชธานีอโศก 

พิธีถวายต้นโพธิ์ทองแก่พ่อครู มีคุรุหินชนวน อโศกตระกูล มอบต้นโพธิ์ทองแก่พ่อครู จากนั้นตัวแทนแต่ละสถานบันมอบพานไหว้ครูแก่พ่อครู ประกอบด้วย 10 สถาบัน 

1. โรงเรียนพุทธธรรมวันอาทิตย์

2. สมาคมนักศึกษาผู้ปฏิบัติธรรม(นศ.ปธ.)

3. โรงเรียนสัมมาสิกขาปฐมอโศก 

4. โรงเรียนสัมมาสิกขาสันติอโศก 

5. โรงเรียนสัมมาสิกขาศีรษะอโศก

6. โรงเรียนสัมมาสิกขาราชธานีอโศก

7. โรงเรียนสัมมาสิกขาสีมาอโศก

8. โรงเรียนสัมมาสิกขาภูผาฟ้าน้ำ

9. โรงเรียนสัมมาสิกขาศาลีอโศก

10. สัมมาสิกขาหินผาฟ้าน้ำ

ประวัติแต่ละโรงเรียน

1.ลำดับแรกโรงเรียนพุทธธรรมวันอาทิตย์

โรงเรียนพุทธธรรมวันอาทิตย์ได้กำเนิดขึ้นใน พ.ศ. ๒๕๒๓ เพื่อสอนลูกหลานญาติธรรมที่มาทำบุญฟังธรรมทุกวันอาทิตย์

เป้าหมายของการก่อเกิดโรงเรียนนี้ ก็เพื่อจัดสรรธรรมะที่เหมาะกับเด็กๆ อีกประการหนึ่งก็ให้ผู้ปกครองที่พาเด็กๆมาพุทธสถานสันติอโศก กทม. ด้วยนั้น ได้ฟังธรรมจากพ่อครู ท่านสมณะ และสิกขมาตุ โดยไม่ต้องกังวลกับพฤติกรรมของเด็กๆที่พามาด้วย ซึ่งส่วนใหญ่จะไม่ค่อยนั่งสงบนิ่งฟังธรรมได้เช่นผู้ใหญ่

ต่อมาทางโรงเรียนพุทธธรรม ได้จัดค่ายอบรมธรรมะให้กับเด็กๆ ในช่วงเทศกาลสงกรานต์ เพราะมีเด็กๆพุทธธรรมมาขอร้องให้ทางคณะครูพุทธธรรมได้จัดค่ายอบรมในช่วงนี้ ซึ่งเป็นช่วงปิดเทอม เพื่อจะได้เกิดสาระแก่ชีวิตในช่วงปิดเทอมด้วย

ทางสมณะ สิกขมาตุ และคณะครูพุทธธรรม จึงได้จัดค่ายอบรมธรรมะแก่เด็กๆ โดยใช้ชื่อว่า ค่าย “ยุวพุทธทายาท” จัดครั้งแรกที่ชุมชนปฐมอโศก จ.นครปฐม

ต่อมาทางสมณะ สิกขมาตุ คณะครูพุทธธรรม และผู้ปกครองนักเรียนพุทธธรรมได้ก่อตั้งเป็น “ชมรมสัมมาสิกขาพุทธธรรม”

ปัจจุบันนักเรียนพุทธธรรมหลายคนก็ได้มาเรียนต่อโรงเรียนสัมมาสิกขา จนจบการศึกษาไปแล้วหลายรุ่น

2. ลำดับที่สองสมาคมนักศึกษาผู้ปฎิบัติธรรม หรือ กลุ่มนศ.ปธ 

เดือนพฤษภาคม พ.ศ 2524 ในเทศกาลงานวิสาขบูชา 24 ณ สวนลุมพินี ได้มีการประชุมก่อตั้ง กลุ่มรามบูชาธรรม จนเกิดการจัดกิจกรรมงาน “รามบูชาอาสาฬหะ 24 “ขึ้น ณ ลานพ่อขุน มหาวิทยาลัยรามคำแหง เหตุครั้งนั้น ถือเป็นจุดเริ่มต้นของขบวนคนหนุ่มสาวนักศึกษา ภายใต้การดูแลของนักบวชชาวอโศก ..อันมีพ่อท่านสมณะโพธิรักษ์เป็นต้นทาง เพื่อเผยแพร่ธรรมะ และอาหารมังสวิรัติ แก่ชาวรามคำแหงและชาวไทยที่สนใจเรื่อยมา การก่อเกิดของกลุ่มรามบูชาธรรม ได้เป็นที่รวมตัวของคนหนุ่มสาว รุ่นแล้ว รุ่นเล่า จากพี่ สู่น้อง จากเพื่อน สู่เพื่อน ทำกิจกรรมต่อเนื่องมาหลายปี ในปี 2536 เกิดการร่วมมือ ร่วมใจ กับนักศึกษาจากหลายสถาบันในการทำกิจรรมและปฏิบัติธรรมตามแนวทางของชาวอโศกมากขึ้น จากกลุ่มรามบูชาธรรมเป็น ชมรมนักศึกษาผู้ปฎิบัติธรรม และในปี 2540 มีการร่วมจัดตั้งสโมสรศิษย์เก่านักศึกษาผู้ปฎิบัติธรรม จนถึงปี 2547 กลุ่มรามบูชาธรรมและสโมสรฯ จึงได้ยกระดับการทำงาน ให้เข็มแข็ง และแข็งแรงยิ่งขึ้น จึงมาเป็น “สมาคมนักศึกษาผู้ปฎิบัติธรรม” หรือ นศ.ปธ.” ซึ่งถือว่าได้เป็น ๑ ใน ๙ องค์ของชาวอโศกมาจนถึงปัจจุบันนี้.

3.ลำดับที่ 3 โรงเรียนสัมมาสิกขาปฐมอโศก 

โรงเรียนสัมมาสิกขาปฐมอโศกเริ่มต้นจากการจัดกลุ่มการศึกษาทางไกลสัมมาสิกขา หรือ กศน.ซึ้งเปิดรับระดับมัธยมต้น ในปี พศ.2534 และได้ดำเนินการก่อตั้งโรงเรียนสัมมาสิกขาปฐมอโศกในระบบสามัญศึกษา อยู่ภายใต้การกำกับของสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน ในปี 2535 จนถึงปัจจุบัน

โดยมีคุรุผู้ก่อตั้ง ดังนี้ ครูหินชนวน อโศกตระกูล -ครูแรงเกื้อ ชาวหินฟ้า – อาหมอฝากฟ้าหนึ่ง  อโศกตระกูล ผู้อำนวยการโรงเรียนท่านแรกคือคุณครูอุทิน  โพธิ์แก้ว และ ผู้อำนวยการโรงเรียนปัจจุบันคือ ดร.ใจกลั่น นาวาบุญนิยม จากอดีตถึงปัจจุบันมีนักเรียนที่ผ่านระบบการศึกษาจากโรงเรียนสัมมาสิกขาปฐมอโศกทั้งสิ้น 740 คนและ จบการศึกษามัธยมตอนปลายในเครือโรงเรียนสัมมาสิกขา ทั้งสิ้น 241 คน

4.ลำดับที่ 4 โรงเรียนสัมมาสิกขาสันติอโศก 

ประวัติความเป็นมาการจัดการศึกษาของบวรสันติอโศก

แรกเริ่มจัดเป็นกลุ่มการศึกษาทางไกลสัมมาสิกขา อยู่ในกำกับของศูนย์การศึกษานอกโรงเรียนกรุงเทพมหานคร เริ่มจัดการเรียนการสอนภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2534 เปิดสอนตั้งแต่ระดับประถมศึกษา – ระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย

ปีการศึกษาแรกมีนักเรียน จำนวน 60 คน มีครูกิจกรรมและครูดูแลความเป็นอยู่ จำนวน 13 คน  กลุ่มการศึกษาทางไกลสัมมาสิกขาได้ดำเนินการจัดการศึกษาตั้งแต่ปีการศึกษา 2534- ปีการศึกษา 2537 รวมเวลา 4 ปี

ต่อมาได้ขอเปลี่ยนแปลงการจัดการศึกษา เป็นแบบระบบสามัญศึกษา อยู่ในกำกับของสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน ตั้งแต่ปีการศึกษา 2538 – ปัจจุบัน

เปิดสอนระดับมัธยมศึกษาปีที่ 1 – 6  บวรสันติอโศกจัดการศึกษามารวมเป็นเวลา 32 ปี มีผู้สำเร็จการศึกษา 27 รุ่น จำนวน 307 คน  ดังนี้

จำนวนนักเรียน ระดับ ม.ต้น	ชาย	หญิง
152	63	89
จำนวนนักเรียน ระดับ ม.ปลาย
155	84	71
รวม	147	160
รวมทั้งหมด	307

5.ลำดับที่ 5 โรงเรียนสัมมาสิกขาศีรษะอโศก 2540

ชุมชนศีรษะอโศก เริ่มให้ความสำคัญกับการศึกษาของเยาวชนมาตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๒๕ ระยะแรก เรียกว่า “แซงแซวน้อยเรียนธรรม”

ในปี พ.ศ. 2540ได้จัดตั้งโรงเรียนสัมมาสิกขาศีรษะอโศก และ วิทยาลัยอาชีวศึกษาสัมมาสิกขาศีรษะอโศก ผู้อำนวยการโรงเรียนสัมมาสิกขาศีรษะอโศกคนปัจจุบัน นางสุชาดา เริงฤทธิ์ ผู้อำนวยการวิทยาลัยอาชีวศึกษาสัมมาสิกขาศีรษะอโศก นางสาวอุ่นเอื้อ สิงห์คำ

ข้อมูลนักเรียนโรงเรียนสัมมาสิกขาและวิทยาลัยศึกษาสัมมาสิกขาศีรษะอโศกมีดังนี้

1.นักเรียนผ่านระบบการศึกษาจากสายสามัญโรงเรียนสัมมาสิกขาศีรษะอโศกทั้งสิ้น 1,502 คน

2.นักเรียนอาชีวศึกษาที่สำเร็จการศึกษาทั้งสิ้น 322 คน

3.นักเรียนระดับ ปวช.ที่จบการศึกษาในปี พ.ศ. 2565 จำนวน 5 คน

4.นักเรียนระดับ ปวส.ที่จบการศึกษาในปี พ.ศ. 2565 จำนวน 2 คน

5.นักเรียนสายสามัญ ม.6 ที่จะจบในปีการศึกษา 2565

จำนวน 5 คน

6.ลำดับที่ 6 โรงเรียนสัมมาสิกขาราชธานีอโศก 2541

โรงเรียนสัมมาสิกขาราชธานีอโศก   เกิดจากชุมชนราชธานีอโศก   ที่มีชาวชุมชนเป็นคนรักษาศีล   เว้นขาดจากอบายมุข  รับประทานอาหารมังสวิรัติ   มาทำงานเสียสละ ไม่มีค่าตอบแทนได้มาอยู่ร่วมกัน   

ปี พ.ศ. ๒๕๓๙  ชาวชุมชนได้ร่วมกันจัดตั้งกลุ่มการศึกษาทางไกล  สังกัดการศึกษานอกโรงเรียน โดยเปิดสอนหลักสูตรมัธยมศึกษาตอนต้นถึงมัธยมศึกษาตอนปลาย

ในปี พ.ศ. 2541 ทางชุมชนได้เล็งเห็นถึงความสำคัญในการเปิดโรงเรียนสัมมาสิกขา จึงมีนโยบายให้ชาวชุมชนที่เคยประกอบอาชีพเป็นครูให้ช่วยกันจัดตั้งโรงเรียนสัมมาสิกขาราชธานีอโศก โดยในปีการศึกษาแรกได้เปิดรับสมัครนักเรียนในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 และ 4

และได้รับอนุญาตให้จัดตั้งโรงเรียนสัมมาสิกขาอย่างเป็นทางการ  สังกัดสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน ได้ใน ปี พ.ศ. 2546  เปิดสอนระดับชั้น ประถมศึกษาปีที่ ๑  ถึงระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๖  ผู้อำนวยการท่านแรก คือ ดร.มิ่งหมาย มุ่งมาจน (2546-2552)  ท่านที่ 2 นายอุดม ศรีเชียงสา (2552-2563)  และผู้อำนวยการโรงเรียนสัมมาสิกขาราชธานีอโศกคนปัจจุบัน คือ นางโอวาท วารีสระ  จากอดีตถึงปัจจุบันมีนักเรียนที่ผ่านระบบการศึกษาจากโรงเรียนสัมมาสิกขาราชธานีอโศกทั้งสิ้น จำนวน ประมาณ 768 คน  และจบระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย (ม.6) จำนวน 163 คน

          จวบจนกระทั่งในปี พ.ศ.๒๕๕๓  ได้เปิดโรงเรียนสัมมาอาชีวศึกษาราชธานีอโศก สังกัดอาชีวศึกษาจังหวัดอุบลราชธานี เปิดสอนตั้งแต่ระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ ถึงระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง ๒๐ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕  เปลี่ยนชื่อจาก โรงเรียนสัมมาอาชีวศึกษาราชธานีอโศก เป็นวิทยาลัยอาชีวศึกษาสัมมาสิกขาวิชชาราม

  ผู้อำนวยการวิทยาลัยคนปัจจุบันคือ นางสาวนุชนาฎ  จันทร ตั้งแต่เริ่มก่อตั้งจนถึงปัจจุบัน  มีนักศึกษาที่ผ่านรั้ววิทยาลัยทั้งหมด  174  คน  

สำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัย  ระดับ ประกาศนียบัตรวิชาชีพ (ปวช.)  จำนวน  48  คน

ระดับ ประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง (ปวส.) จำนวน  41  คน

7.ลำดับที่ 7 โรงเรียนสัมมาสิกขาสีมาอโศก 2542

โรงเรียนสัมมาสิกขาสีมาอโศกเริ่มต้นจากการเปิดรับนักเรียน กศน.การศึกษาทางไกล สังกัดการศึกษานอกโรงเรียน ในปี พ.ศ. ๒๕๓๘ โดยมีผู้ร่วมก่อตั้งรุ่นแรก 3 ท่าน ดังนี้

1.คุรุคู่ฟ้า (อดีตสมณะ)

2.คุรุกอไผ่ ชาวหินฟ้า

3.คุรุเย็นใส สุธรรมเกษม

1. ซึ่งมีนักเรียนประมาณ 10 คน ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๕๔๒ มีการเปลี่ยนระบบ เป็นโรงเรียนสัมมาสิกขาสีมาอโศก ขึ้นกับสาขาโรงเรียนสัมมาสิกขาศีรษะอโศก ซึ่งมีนักเรียนทั้งสิ้น 17 รุ่น ผ่านระบบการศึกษาจากโรงเรียนสัมมาสิกขาสีมาอโศกประมาณ 167 คน และจบการศึกษามัธยมตอนปลาย (ม.6) ทั้งสิ้น 32 คน และในปี พ.ศ.2565 มีนักเรียนที่จบการศึกษาจำนวน 1 คน คือนายศุภกิจ ไชยศุภมง ซึ่งถือว่าเป็นนักเรียนคนสุดท้ายของโรงเรียนสัมมาสิกขาสีมาอโศก

   1. ปัจจุบันโรงเรียนสัมมาสิกขาสีมาอโศกไม่มีนักเรียน

8. ลำดับที่ 8 โรงเรียนสัมมาสิกขาภูผาฟ้าน้ำ 

ในปี พ.ศ.2538 เริ่มต้นจากการเปิดรับนักเรียนพุทธธรรมวันเสาร์ ที่ลานนาอโศก

ซึ่งต่อมาในปี พ.ศ.2539 เปิดรับนักเรียนระดับอนุบาลถึงประถมศึกษา พ่อครูสมณะโพธิรักษ์ตั้งชื่อให้ “อนุบาลหลานปู่”

จวบจนในปี พ.ศ.2541-พ.ศ.2543 มีการจับมือร่วมกัน จากหลายส่วน เพื่อก่อตั้งโรงเรียนสัมมาสิกขา ภูผาฟ้าน้ำ โดยมีคุรุหลายท่านมาช่วยสอ นตั้งแต่เปิดโรงเรียพุทธธรรม ซึ่งได้ลาออกจากอาชีพครูที่ทำงานอยู่ก่อน จำนวน 6 ท่าน ร่วมกับชาวชุมชนภูผาฟ้าน้ำ ผุ้ปกครองที่เป็นญาติธรรมจำนวน 10 ท่านโดยประมาณ ซึ่งได้ร่วมกันวางแผนการเรียนการสอน โดยมีสมณะลานศิลป์ วชิโร เป็นสมณะที่ปรึกษา

ปี พ.ศ.2544 เปิดรับสมัครนักเรียนดำเนินการเรียนการสอนอยู่ที่พุทธสถานภูผาฟ้าน้ำห้องเรียนที่ 1 มาจนถึงปี พ.ศ.2548

ปี พ.ศ. 2549 ย้ายการเรียนการสอนมาอยู่ที่บ้านพืชผักถือเป็นห้องเรียนที่ 2 โดยมีสมณะพอจริง สัจจาสโภ เป็นสมณะที่ปรึกษา ดำเนินการเรียนการสอนมาถึงปี พ.ศ.2555 รวมนักเรียนห้องที่ 1 และ 2 จบระดับมัธยมศึกษาตอนต้น และ มัธยมตอนปลาย ประมาณ 40 คน

ปี พ.ศ.2556 ย้ายการเรียนการสอนมาอยู่ที่พุทธสถานลานนาอโศก ถือเป็นห้องเรียนที่ 3 ดำเนินการเรียนการสอนในระบบแม่ไก่ลูกไก่ โดยมีสมณะบินบน ถิรจิตโต(อาจารย์หนึ่ง)เป็นสมณะที่ปรึกษา ซึ่งมีนักเรียนที่จบการศึกษาในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นและตอนปลาย ประมาณ 30 คน

9. ลำดับที่ 9 โรงเรียนสัมมาสิกขาศาลีอโศก 

แรกเริ่มคือการเปิดรับนักเรียนกลุ่มการศึกษาทางไกล หรือ กศน.ในปี 2537 จวบจนถึงปี 2541 ได้เปิดโรงเรียนสัมมาสิกขาศาลีอโศกซึ้งขึ้นกับสาขาโรงเรียนสัมมาสิกขาศีรษะ ต่อมาในปี พ.ศ.2547 ได้ดำเนินการขอเปลี่ยนแปลงการจัดการศึกษา เป็นแบบระบบสามัญศึกษา อยู่ในกำกับของสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน และได้รับอนุญาตในปี พ.ศ. 2549 ซึ่งเปิดรับเฉพาะมัธยมตอน.ต้น เมื่อเข้าปี พ.ศ.2550 ได้ขยายเปิดรับนักเรียนมัธยมตอนปลาย ม.4-5-6

โดยมีคณะร่วมก่อตั้งดังนี้

1.สมณะมือมั่น ปูรณกโร

2.คุรุอำไพร พัวพิพัฒน์พงษ์

3.ครูไพรศีล ศิริวัฒนธนา

นักเรียนที่ผ่านระบบการศึกษาของโรงเรียนศาลีอโศกทั้งสิ้น 160 คน จบมัธยมตอนต้น 115 คน และจบมัธยมตอนปลาย 45 คน ได้ดำเนินกิจการของโรงเรียนมาถึงปี พ.ศ.2565  จึงได้แจ้งยกเลิกกิจการโรงเรียนสัมมาสิกขาศาลีอโศก

10.ลำดับที่ 10 โรงเรียนสัมมาสิกขาหินผาฟ้าน้ำ จังหวัดชัยภูมิ

โรงเรียนสัมมาสิกขาหินผาฟ้าน้ำ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชัยภูมิ เขต 2 เดิมเปิดเป็นสาขาของโรงเรียนสัมมาสิกขาศรีษะอโศก ระหว่าง พ.ศ. 2544 – 2545 ได้รับอนุญาตให้จัดตั้งเป็นโรงเรียนอยู่ในกำกับของสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน ประเภทสามัญศึกษา วันที่ 1 พฤษภาคม 2546 ได้รับอนุญาตให้เปลี่ยนเป็นระดับประถมศึกษา – มัธยมศึกษาตอนปลาย ตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน และได้รับอนุญาตให้เปลี่ยนเป็นโรงเรียนเอกชนการกุศล  โดยเน้นการนำหลักพุทธศาสนามาประยุกต์ใช้ เพื่อพัฒนาผู้เรียน ตามหลักไตรสิกขาอย่างบูรณาการ  เป็นการศึกษาบุญนิยม ตามระบบสาธารณโภคี ครูไม่รับค่าตอบแทน ปัจจุบันมีครูที่ได้รับการบรรจุ จำนวน 11 คน ,ครูอาสาช่วยสอน 9 คน ,ครูฐานการเรียนรู้ 10 คน ,ครูผู้สอนพิเศษ 4 รูป, นักเรียน 40 คน 

นางนวพร ขวัญสำราญ เป็นผู้รับใบอนุญาต และผู้จัดการโรงเรียน

นายแผนผา คงนาวัง เป็นผู้อำนวยการโรงเรียน 

นักเรียนที่ผ่านระบบขึ้นทะเบียนนักเรียน ตั้งแต่เปิดโรงเรียน จนถึงปัจจุบัน มีจำนวน 215 คน นักเรียนในระบบปัจจุบัน มีจำนวน 9 คน 

ศิษย์เก่าปฏิญาณตน นำโดย อำนวย(ห้วยหิน)

ข้าขอตั้งสัตย์ปฏิญาณในการนี้ ชีพพร้อมพลี เพื่อพุทธจนสุดเศียร ธำรงรักษ์รับพระธรรมน้ำน้อมเพียร ตราบจิตเจียร กายจบ ทุกภพภูมิ

พ่อครูให้โอวาท 

พ่อครูว่า…  สิ่งต่างๆที่เกิด ทุกๆอิริยาบถที่เกิดกันอยู่นี่ พวกเราไม่ได้ทำอย่างโลกๆเขาง่ายๆ คือทำแต่เฉพาะรูปแบบทำแต่เฉพาะพิธีกรรม มันไม่เข้าถึงจิตวิญญาณ แต่พวกเรานี่เน้นจิตวิญญาณ เอาชีวิตจริงๆดำเนินจริงๆ ทำให้มีองค์ประกอบที่สมบูรณ์แบบจริงๆ 

เช่น โรงเรียนของเรานี่ เป็นโรงเรียนที่ไม่ใช่โรงเรียนอย่างที่ทางโลกเขาทำ คือแค่โรงเรียนในกล่อง แต่ของเราเป็นโรงเรียนบวร โรงเรียนบวรมีความเป็นหนึ่งรวมทั้งสังคมของมวลมนุษย์ด้วยกันทั้งหมดรวมกันอยู่เรียกว่าบ้าน แล้วก็เจือไปด้วยธรรมะ ไม่ว่าจะเป็นสงฆ์ ไม่ว่าจะเป็นภิกษุ สิกขมาตุ ผู้ที่ศึกษาปฏิบัติประพฤติตามพระพุทธเจ้า ก็อยู่รวมกัน ซึมซับ อยู่ชิดอยู่รวมไม่ได้แยก ไม่ได้แตก เป็นการซึมซับกันอย่างลึกซึ้งทั้งกายวาจาใจ อยู่ประจำตลอด นอกจากเวลานอนก็ตัวใครตัวมันเท่านั้น 

ทั้งความเป็นโรงเรียน ทั้งความเป็นบ้าน ทั้งความเป็นวัด มันรวมกันเป็นหนึ่งเดียว 3 ใน 1 , 1 ใน 3 ซึ่งเป็นเรื่องที่ลึกซึ้ง เป็นเรื่องที่มีประสิทธิภาพ ที่ไม่ใช่ประสิทธิภาพธรรมดา การจะทำได้ให้มีโรงเรียนแบบนี้ได้ต้องอาศัยจิตวิญญาณเป็นหลัก อาศัยปัญญา ที่เข้าใจในจุดหมายในองค์ประกอบ ที่เป็นพฤติกรรมรวม แล้วก็จะเกิดผลอย่างไรเป็นความเข้าใจ 

เพราะฉะนั้นผู้ที่ได้มาศึกษา ได้มาฝึกฝนตนเองในโรงเรียนของบวร ที่ชาวอโศกเราได้ก่อกำเนิดขึ้นมาในโลกใบนี้นี่ มันจึงเป็นการศึกษาที่หลักของการศึกษาของพระพุทธเจ้าก็มี ศีล สมาธิ ปัญญา 

ส่วนเรื่องขององค์ประกอบที่อาศัย จะเป็นการเรียนตัวหนังสือ เรียนเรื่องวิชาความรู้ที่เขากำหนดกันมาเป็นหลักสูตรอย่างนั้นอย่างนี้ แม้แต่เป็นการเรียนด้วยการฝึกหัดประพฤติปฏิบัติลงมือกระทำ ฝึกฝนกันจริงๆ พวกนี้เราเรียนจริง เรามีจริงๆ 

โดยเราเน้นชีวิตของพวกเราของนักเรียน ชาวอโศกทั้งหลายแหล่ เน้นมาสู่กสิกรรม เป็นงานหลักของชีวิต จะเป็นเรื่องของวิศวะก็มีบ้าง แต่เราเน้นกสิกรรมเป็นเอก เพราะอาตมาเองเป็นผู้ที่เห็นความสำคัญ ว่ากสิกรรมนี้สำคัญกว่าแม้อุตสาหกรรมหรือวิศวกรรม ก็ได้ทำมาจนกระทั่งบัดนี้ตามที่มีความเข้าใจ และก็นำมาให้ปฏิบัติประพฤติกัน 

ถึงวันนี้ก็เห็นผลสำเร็จ ซึ่งความสำเร็จของเรานี้มันลึกซึ้งมาก คนสามัญเขาจะมองไม่ออกว่า ผลมันเกิด ที่อาตมาได้สรุปรวมลงไปในคำว่า อิสระ สบาย สงบ อบอุ่น อิ่มเอม เกษมใส ใจเกื้อกูล และเพิ่มพูนการเสียสละ 

แม้แต่คำสุดท้าย “เพิ่มพูนการเสียสละ”เป็นคำสุดท้าย ก็มีปลายเปิดเอาไว้ว่า ที่จบแห่งชีวิตจริงๆนี้คือ เป็นความจบด้วยการเสียสละ ในชีวิตมนุษย์ไม่มีอะไรดีไปกว่าการเสียสละ และเสียสละอย่างมีปัญญาเสียสละอย่างเต็มใจ เสียสละอย่างเข้าใจที่จะเสียสละ และเสียสละอย่างหมดตัวหมดตน อย่างนี้เป็นต้น 

เป็นสุดยอดความรู้ที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้เท่าที่อาตมาเข้าใจ และก็นำมาถ่ายทอดสืบทอด (พ่อครูไอตัดออกด้วย) ให้มันคงอยู่ให้คนได้มีคุณธรรมอันนี้ ต่อยอดไปจนกว่าจะหมดพุทธกัปของพระพุทธเจ้า ไม่ว่าพระพุทธเจ้าแต่ละพระองค์ก็มีจุดหมายเดียวกัน (พ่อครูไอตัดออกด้วย) มีเนื้อหาอันเดียวกัน สืบทอดมาถึงปัจจุบันนี้ ความรู้ของพระพุทธเจ้า 2500 กว่าปี 2566 นับตั้งแต่พระพุทธเจ้าท่านปรินิพพานสิ้นไปแล้วก็สืบทอดนับ พ.ศ 1 มาจนถึง พ.ศ.นี้ 2566 ปี 

สิ่งเหล่านี้ก็ยังมีเนื้อธรรมะอยู่โดยเฉพาะเป็นโลกุตรธรรม สิ่งที่ยืนยันโลกุตรธรรมได้

ก็คือ สังคมนั้นที่เป็นสังคมพุทธ ยังนำเนื้อหาของ สาราณียธรรม 6 เอามาประพฤติเป็นที่ปรากฏอย่างแท้จริง คือมีเป็นหมู่กลุ่มชุมชนอย่างพวกเราเป็นหมู่บ้านชุมชนของชาวอโศก ของชาวพุทธแบบชาวอโศก ยังยืนยันความเป็นหมู่บ้านชุมชนที่มีศีล 5 มีเนื้อธรรมะของพระพุทธเจ้า ไม่มีอบายมุข ไม่กินเนื้อสัตว์ อย่างนี้เป็นต้น เป็นเครื่องบ่งบอก เป็นเครื่องยืนยันว่า นี่คือสาระแก่นสารของศาสนาพุทธ และก็อยู่รวมกันอยู่อย่างมี สาราณียธรรม 6 เมตตากายกรรม เมตตาวจีกรรม เมตตามโนกรรม

โดยเฉพาะจุด Climax จุดสูงสุดคือ สาธารณโภคี คนทำงานอยู่ในนี้เป็นหนึ่งเดียวเป็นกงสีผลประโยชน์รายได้ก็เอามารวมเป็นหนึ่งเดียวกันเป็นกองร่วมกินร่วมใช้กันเป็นกงสีใหญ่ กงสี เป็นภาษาจีนที่หมายถึงสังคมที่อยู่เป็นสาธารณโภคีนี่แหละ รวมกัน เหนือกว่ากงสี ตรงที่ว่า แม้ใครจะแยกออกไปแล้วก็ไม่มีสิทธิ์จะแบ่งแยกเอาทรัพย์สินส่วนกลางนี้แบ่งออกไป 

กงสี ของจีนแบ่งแยกออกไปก็ยังเอาทรัพย์สินส่วนกลางออกไปด้วย ที่นี่ไม่ 

สาธารณโภคี สิ่งที่เป็นทรัพย์สินหรือสิ่งที่ได้มาก็เอามารวมกินใช้ร่วมกันกองกลาง ชีวิตร่วมกันอยู่ตรงนี้จนตาย อยู่กันอย่างญาติอยู่กันอย่างพี่น้อง เกิดแก่เจ็บตายพึ่งพาอาศัยกัน อย่างอบอุ่น 

เป็นคุณสมบัติของมนุษยชาติที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ที่ใช้ทฤษฎีของพระพุทธเจ้ามาปฏิบัติ จรณะ 15 วิชชา8 เป็นหลักใหญ่ 

ถึงวันนี้อาตมาก็ภูมิใจที่ว่าเนื้อหาสาระสำคัญแก่นแท้ ของพระเจ้านำมาถ่ายทอดให้คนในยุคนี้ประพฤติปฏิบัติยังมีมรรคมีผล 

ไม่สูญเปล่ายังเหลือเชื้อยังมีอุปาทิ ศาสนาพุทธอย่างแท้จริงนี่แหละเป็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่สำหรับอาตมา อาตมาภาพภูมิใจในสิ่งนี้ คนอื่นเขาจะไม่เข้าใจก็ไม่มีปัญหาอะไร เถรสมาคมเขาทำไม่ได้เขาไม่เข้าใจด้วย เขาไม่เชื่อด้วย มันเป็นความผิดเพี้ยน มันเป็นความเสื่อมที่เขาไม่รู้แก่นสารแท้ของศาสนาพุทธแล้ว แต่อาตมานี่เอามาได้ อาตมามีของตนเอง มันฝังอยู่ในรากของอนุสัยของอาตมาเป็นของตัวเองที่ได้มา ซึ่งมาพูดมาบอกความจริงว่า 

อาตมาเกิดมาในยุคนี้ อาตมาเป็นสยังอภิญญา เป็นผู้มียอดความรู้แก่นแท้ของศาสนาพุทธที่เป็นโลกุตรธรรมนั้นมีมาในตัวเองแล้ว ในคนที่ได้ชื่อว่า สยังอภิญญา คือผู้ที่รับถ่ายทอดแก่นแท้เนื้อหาสาระของโลกุตรธรรมของพระพุทธเจ้า เอามาไว้ที่จิตตัวเอง จะตายจะเกิดอีกกี่ชาติมันก็ไปกับตัวเรา โดยไม่ต้องมีครูบาอาจารย์ไม่ต้องมีตำราก็ได้  ้แต่โชคยังดีที่มีตำราเพื่อใช้ยืนยัน ตำรานี้คือพระไตรปิฎกเป็นต้น เขาก็ยังนับถือพระไตรปิฎกอันเดียวกัน แต่เขาไม่เข้าใจ ผิดเพี้ยนไปแล้ว คำเดียวกันเขาเข้าใจเป็นอย่างอื่นไม่ตรงกัน 

เช่นคำว่า “บุญ” เขาเข้าใจเป็นเรื่องกุศล ลึกซึ้งนะ เขาเข้าใจว่าบุญ ความหมายว่าเป็นการสร้างสมความดี ที่จริงมันเลยสูงส่งไม่มีคำจะบอกว่า มันดีจะว่าไม่ใช่ก็ไม่ได้ ก็ใช่ แต่มันก็ไม่ใช่ความดีที่จะต้องมีเป็นสมบัติ มันดีแบบวิบัติ มันดีแบบฆ่ากิเลส เพราะฉะนั้นเขายังเข้าใจยากอยู่เลยว่าคำว่า บุญนี่คือพลังงานชนิดหนึ่งของจิตที่สามารถที่จะ.. ผู้ที่ทำใจในใจเรียกว่ามนสิการ ทำใจในใจให้เกิดพลังงาน ขั้นที่มีอิทธิฤทธิ์หรือมีธรรมฤทธิ์ ถึงขั้นกำจัดกิเลสให้ตายไปได้ 

ซึ่งมันเป็นความรู้ของมนุษยชาติที่ยิ่งใหญ่มาก อันนี้ มันรู้จักกิเลสและรู้จักวิธีสร้างปัญญา บุญนี่ก็คือ กิเลสถูกฆ่าด้วยปัญญา ปัญญาเป็นเครื่องฆ่า ฆ่าได้สำเร็จ พลังงานปัญญาฆ่ากิเลสได้สำเร็จเรียกชื่ออีกทีหนึ่งว่า บุญสำเร็จกิจ ฆ่ากิเลสตายไม่เกิดอีกก็เรียกว่าจบกิจ จบกิจของมนุษย์เท่าที่สูงสุดเท่าที่จะเป็นกิจยิ่งใหญ่ที่ทำได้ 

จบชนิดที่ไม่เกิดอีกเลย เด็ดขาดนิรันดร เกิดอีกชาติหน้าก็ไม่เกิด ชีวิตเราจะยังอยู่เป็นโพธิสัตว์ ชาติหน้ากิเลสอันนี้ก็ไม่เกิดอีก กี่ชาติก็ไม่เกิดอีก เป็นนิยตะเที่ยงแท้ อย่างนี้เป็นต้น 

นี่เป็นสาระแก่นสารของธรรมะพระพุทธเจ้าที่อาตมานำมาถ่ายทอด พวกเรารับได้ มากน้อยก็แล้วแต่ ผู้ใดเห็นความสำคัญก็เอาใจใส่เถอะ ผู้ใดไม่เห็นความสำคัญก็แน่นอน ก็เห็นความสำคัญนิดหน่อย หรือมากก็แล้วแต่ มันก็ใส่ใจเรื่องเอาชีวิตมาทุ่มโถมให้แก่สาระสำคัญอันนี้ เท่าที่แต่ละคนจะเห็นความสำคัญ 

เพราะฉะนั้นผู้ที่เห็นความสำคัญของโลกุตตรธรรมที่แท้จริงแล้วอย่างเด็ดขาด จะไม่ออกไปข้างนอกเป็นอื่น จะมาอยู่รวมกันกับจุดความเป็นบวรของความเป็นโลกุตระ หรือความเป็นอโศกในยุคนี้ จะมาอยู่ด้วยกัน ไม่ไปออกไปอื่นหรอก เพราะออกไปอื่นก็ยังจะต้องไปมีวิบากอะไรต่ออะไรไปอีกเยอะ แต่อยู่นี่แล้วจบเลย ไม่ต้องมีวิบากที่จะต้องไปมีสะดุดมีทุกข์มีร้อนได้โลกียะได้อะไรต่ออะไรอีก อยู่นี่ไปปลอดโปร่งไป เป็นทางที่โปร่งเป็นทางที่สะอาด เป็นทางที่ไม่มีอะไรสะดุด ไปจนกระทั่งต่อไป นี่เป็นเนื้อหาอันยิ่งใหญ่ 

53 ปีอาตมาทำงานมา ก็ได้ และมีผู้เห็นจริงมารวมกัน สุดท้ายก็ตายอยู่กับหมู่กลุ่มสังคมชุมชนชาวอโศกนี่ เอาชีวิตมาตายอยู่กับที่นี่เยอะ มีผ่านไปเยอะแล้ว หลายคนเข้ามาเมื่ออายุมากแล้ว กว่าจะมาได้ หลายคนก็ไม่ถึงอายุมากมาย มาอยู่ได้ก่อนที่จะแก่ บางคนก็ยังอยู่ไปตั้งแต่เด็ก จนเดี๋ยวนี้ก็ยังอยู่ ไม่รู้ว่าจะออกไปหรือเปล่า แต่มีอยู่ แต่ไม่ได้จับสังเกตทีเดียวว่า อยู่ตั้งแต่เด็กหรือเกิดในนี้ เสร็จแล้วก็อยู่ในนี้ไม่ออกไปจนสุดท้ายจนตาย อันนี้ยังไม่ได้อายุของอโศกมันยังไม่ยืนยาวขนาดนั้น เพราะว่าคนที่เกิดในนี้ อาตมาทำงานมา 53 ปี อย่างน้อยเขาก็จะอายุประมาณ 30 อย่างเก่ง เพราะอาตมาทำงานมาตั้งแต่อายุ 36 ปี ตอนนี้อายุ 90 แล้ว ก็ 53 ปี 

เพราะฉะนั้นพวกเราแม้แต่เริ่มเกิด อย่างเก่งมันก็ยังไม่ถึง 53 ปี ก็กว่าจะมีคนที่มาเกิดในนี้ ก็ประมาณ 20-30 ปี ก็ถือว่ายังไม่นานเลย ที่จะทำให้เกิดแก่นแกนของสาระเป็นโลกุตรธรรม มันไม่ใช่เรื่องเล่น อาตมาเรียกว่าโลกุตรธรรมโดยพยัญชนะของพระพุทธเจ้า มันเป็นคุณธรรมที่เหนือกว่าโลกียะชนิดที่อธิบายไม่ได้ เพราะมันตรงกันข้ามกัน 

โลกียะมันไม่ขาดจาก ลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข ไม่ขาดจาก โลกีย์ แต่โลกุตระมันขาดเลยมันไม่เอาเลย แม้ไม่บวชมาอยู่ในชุมชนนี้ก็ไม่เอาแล้ว ลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข มาเป็นฆราวาสหญิงฆราวาสชายจนแก่จนตายไปไม่ถึงบวช เพราะบวชจะต้องอยู่ในพิธีกรรมอยู่ในหลักเกณฑ์อยู่ในศีลอยู่ในวินัยก็ไม่ชอบ ชอบที่จะอยู่อย่างอิสระ ตกหล่นบ้างอะไรบ้างก็เรื่องของเรา ไม่ต้องไปลำบากลำบนอะไรกับใคร อิสระเสรีภาพสูงสุด เป็นเรื่องของมนุษย์ 

ถ้าอาตมายังมีชีวิตอยู่ก็จะต้องนำพาสิ่งนี้ และขอยืนยันว่า เกิดมาเป็นมนุษย์ไม่มีอะไรดีที่สุดเท่าโลกุตรธรรม 

อาตมาพูดย้ำไม่รู้จะเข้าใจแค่ไหนกันบ้างว่า พระพุทธเจ้านี่ก็เป็นคนเหมือนกันกับเราทุกๆคน ไม่ได้ฉลาดไม่ได้โง่อะไรต่างกันเลย ธาตุแห่งความรู้ธาตุแห่งจิตวิญญาณ มีสิทธิ์ที่จะเข้าใจหรือว่าเจริญได้สูงสุดเหมือนกันหมด มีสิทธิ์นะ ใครจะทำได้สำเร็จหรือไม่อีกเรื่องหนึ่ง มีสิทธิ์เท่ากันทุกคน 

แค่คนอย่างพระพุทธเจ้ามีพร้อมในโลกีย ลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข ท่านไม่เอาเลยเอาชีวิตมาทางนี้แล้วก็ ปรินิพพานเป็นปริโยสาน เป็นปางสุดท้าย 

อย่างอาตมาก็รู้แล้ว ปรินิพพานเป็นปริโยสานไป อาตมายังไม่ยอมปรินิพพานเป็นปริโยสาน แม้ตายลงไปในชาติหนึ่งๆก็ยังไม่ยอม ยังจะบำเพ็ญอย่างน้อยก็สืบทอดธรรมะของพระพุทธเจ้า เมื่อพระพุทธเจ้าท่าน ปรินิพพานเป็นปริโยสาน แล้วเราก็ต้องรับผิดชอบต่อต้องรับไม้ต่อต้องสืบสานต่อ ไปจนกว่าจะถึงวาระ เล่นให้มันครบพุทธกัปของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแต่ละพระองค์ก็อธิบายมาหมดแล้ว มันไม่มีอะไรสำคัญกว่านี้ ไม่มีอะไรสำคัญ 

ต้องให้มีในมนุษยชาติต้องให้โลกุตรธรรมยังมีในมนุษยชาติ ถ้าไม่มีโลกุตรธรรมแล้วในยุคไหนก็แล้วแต่ แสดงว่าเป็นยุคกลียุคเป็นยุคสังคมมนุษย์เสื่อม เป็นพุทธันดรเป็นยุคที่ว่างจากศาสนาพุทธ มันเป็นยุคเสื่อม เป็นกลียุคซึ่งไม่ต้องพูดเลย 

ซึ่งทุกวันนี้ก็เห็นมันฆ่าแกงกันไม่รู้แม้แต่ศีลข้อ 1 ข้อเดียวไม่รู้จักความเป็นชีวะ รู้จักลำดับของความเป็นมนุษย์ที่พลังงานในระดับตั้งแต่ พลังงานดินน้ำไฟลม เป็นมหาภูตรูป นอกจากมหาภูตรูปแล้ว สูงขึ้นมา มาเป็นมหาภูตรูปแล้วมาเป็นภูตคาม มาเป็นพีชคาม มาเป็นเจตภูต แล้วมาเป็นปาณะ มาเป็นเจตสิก แล้วถึงจะเป็นสัตตะ แล้วถึงจะเป็นจิตนิยาม หรือจิตวิญญาณ นี่ พลังงานที่จะมีลำดับชั้นที่จะพัฒนาขึ้นมา เป็นรายละเอียดที่ใช้พยัญชนะสื่อแทนสภาวะของสัจธรรม 

พระพุทธเจ้าตรัสรู้ละเอียดละอออย่างนี้ นี่พยัญชนะบาลีบ่งไว้อาตมาเป็นผู้ศึกษาแล้วเข้าใจลำดับพวกนี้ ที่เรียงลำดับพวกนี้ไม่ได้ท่องอาตมาเอามาจากสภาวะและเอาพยัญชนะมาแตกใส่สภาวะเหล่านี้เรียงกันมาพูดให้ฟัง 

วันนี้มารวมกัน มีนักเรียนผ่านระบบสัมมาสิกขาไปแล้ว จำนวน 4,112 คน นี่เป็นข้อมูลที่รับฟังจากการสรุปรายงานมาบอก โอ้…อโศกเราเพิ่งจะมีจบไปแค่ 4,000 กว่าคนเอง โอ้โห! ทำงานมา แต่เราตั้งโรงเรียนมาไม่ใช่ 53 ปี จะมาเริ่มตั้งโรงเรียนปีพ.ศ.อะไร ตั้ง กศน 2533 ทั้งหมด 33 ปีมีจำนวนนักเรียน 4,000 กว่าคนยังไม่มากเลย แต่ก็มีแล้วมันเป็นความจริงที่เกิดแล้วในสังคมมนุษยชาติ ก็ดี ก็ทำ 

อาตมาเกิดมามีชีวิตก็เหมือนมันกับพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าเห็นความสำคัญเรื่องนี้เพราะฉะนั้นท่านตรัสรู้แล้วก็ไม่ไปทำงานอื่นอย่างที่เคยพูดเคยเทศน์ให้ฟัง ท่านก็มาทำงานต่อทอดเรื่องโลกุตรธรรมออกไป 45 พรรษาแล้วท่านก็ปรินิพพานออกไป 

อาตมารู้ตัวตั้งแต่อายุ 36 อาตมาก็เลิกทำงานทางโลก เพราะเกิดมาเป็นคนมันไม่มีอะไรดีกว่าโลกุตรธรรม คุณจะไปเกิดทุกข์ๆสุขๆ ลงนรกขึ้นสวรรค์อะไรก็แล้วแต่ไปอีกกี่ชาติกี่ชาติ มันก็ไม่มีอะไรมันก็คือนรกสวรรค์มีสภาพ 2 จนเรามาอยู่นี่เป็นสภาพหนึ่งคือไม่ทุกข์ไม่สุขไม่มีสวรรค์ไม่มีนรก แล้วก็มีจบคือศูนย์ เป็นศูนย์ได้ถ้ายังไม่ศูนย์ก็ยังจะเกิดเป็นโพธิสัตว์อยู่ก็เกิดไป จะเกิดถึงขั้นมีปณิธานแบบพระอวโลกิเตศวรก็เชิญ ใครไม่เข้าใจพระอวโลกิเตศวรหมายถึงอะไร? ใครไม่รู้?ยกมือ! ไม่รู้กันเยอะเหมือนกัน 

พระอวโลกิเตศวรเป็นพระโพธิสัตว์องค์หนึ่ง ที่ตั้งปณิธานว่า จะช่วยรื้อขนสัตว์ ช่วยเทศน์ช่วยบรรยายรื้อขนสัตว์ แล้วก็จะเกิดจะตายมาช่วยให้บรรลุธรรมเป็นอรหันต์ให้หมดทุกองค์จึงจะปรินิพพานเป็นคนสุดท้าย แล้วความคิดที่ว่าพระอวโลกิเตศวรจะได้ตายไม่เกิดไหมนี่ จะได้ตายจริงๆไหมเป็น ปรินิพพานเป็นปริโยสาน ก็ไม่ได้เป็นหรอกจะไปรื้อขนสัตว์ให้หมดให้เป็นอรหันต์ให้หมดโลก แล้วตัวเองจะปรินิพพานเป็นคนสุดท้ายมันจะทำได้ไง เป็นสุดยอดแห่งปณิธานที่โอเวอร์ไปหน่อยไหม มันจะเป็นไปได้ยังไง แต่มันก็จะต้องเป็นอุดมการณ์อุดมคติสุดยอด จนกระทั่งมันสุดโต่งมันเวอร์ไปนะ แต่ว่าเขาเอาเพราะมันไม่ใช่เรื่องเสียหาย เป็นเรื่องของจิตวิญญาณที่ตั้งไว้อย่างสูงสุดในเป้าหมาย ยอดเยี่ยมเลย 

ปีนี้เป็นการรวมตัวของศิษย์เก่าครั้งที่ 1 อบอุ่นขนาดนี้ ครั้งต่อไปให้ยิ่งกว่านี้ยิ่งยิ่งขึ้นเทอญ สาธุ